Zorgen sociale leven zoon

Hij heeft 3 vrienden, een studie en een bijbaan. Ik zie niks geks.

Waarom probeer jij een volwassen man te vertellen dat hoe hij zijn afspraken met vrienden moet plannen?

Ik was ook graag thuis en had 2 vriendinnen. Ik was na een hele dag op de uni en van huis zijn van 8 tot 18.00 ook wel gaar, helemaal als ik nog moest werken ‘s avonds. En dan was het weekend fijn om gewoon even een dagje lekker thuis te zijn en niet weer de deur uit te moeten. Niet iedereen is extrovert, introverten moeten kunnen opladen na zoveel tijd tussen mensen.

Dus hij studeert, heeft een bijbaan in de horeca (feest dus elk weekend mee en wordt er nog voor betaald ook) én vrienden?
En is ook nog eens 21.

Laat hem. En accepteer dat hij anders is dan jij.

heel bot gezegd; bemoei je er niet mee. Vraag er niet naar. Hij heeft een prima normaal leven en is zelf tevreden. Hij is volwassen. Dat zijn leven niet overeenkomt met een Amerikaanse serie betekent niet dat er iets mis is en als je zoon het anders wil, is hij in staat om er iets aan te doen.

Je lijkt ongeluk op hem te projecteren dat hij niet ervaart. Waarom is dat?

Ja die zijn er zeker. En de relatie met eenzaamheid die jij legt is er niet een die vanzelfsprekend is. Behoeftes verschillen en het is belangrijk om dat te accepteren.
Je hebt geprobeerd je zoon te stimuleren om acties te ondernemen, maar die acties passen niet zo bij zijn karakter en behoeftes. Hij geeft het duidelijk aan. Je zorg zou terecht zijn als hij zelf aangeeft het moeilijk hiermee te hebben. Belangrijker is dat hij voelt dat hij mag zijn zoals hij is, dus probeer het idee los te laten dat het alleen goed met hem kan gaan als hij dingen aanpakt op de manier dat jij dat zou doen. Hij regelt duidelijk zelf wat hij wel prettig/ nodig vindt. 

Mam74 schreef op 17-09-2021 om 07:30:

Denk dat de onrust in mij ook meer ligt in het feit van hoe hij vriendschappen onderhoudt. Bang dat hij dadelijk deze vrienden kwijtraakt.
Zijn beste vriend heeft een grote vriendengroep waar hij mee op vakantie gaat en uitgaat. Mijn zoon past niet tussen deze groep (voetbalclub uit een hecht dorp) dus het is geen optie om te vragen of hij mee mag. Dat wil hij zelf ook niet.

Is het echt zo vreemd dat ik hem probeer te sturen? Of me zorgen maak dat hij dadelijk geen vrienden meer overhoud?

Ja dat is vreemd. Liep jouw moeder je te sturen over hoe je vriendschappen moest onderhouden op je 21e? Het is een volwassen man. Als hij 0 vrienden wil, dan mag hij 0 vrienden. Als hij 3 vrienden wil waar hij soms wat mee doet, dan mag hij dat. Als hij om 1 minuut voor 8 wil afspreken om 8 uur mag dat ook.

vriendschappen komen en gaan, is mijn ervaring. Sommige vriendschappen kunnen een leven lang mee gaan. Dat is op voorhand niet te zeggen.
Op je 21ste maar ook op je 51ste kan je nog veel leren over vriendschappen en het onderhouden ervan. Menselijke interactie is gewoon onwijs ingewikkeld. 

Gun hem zijn eigen weg en de bijbehorende lessen mbt vriendschappen. En vergeet vooral niet dat veel vriendschappen zich nu online afspelen. Maar daardoor niet minder hecht of echt kunnen worden ervaren dan irl.

Ik denk dat je het los moet laten. Hij is oud genoeg om dat zelf te regelen.

Ik was ook graag thuis en had 3 vriendinnen. Doordeweeks was ik van huis van 6.30 tot 18.30 naar de uni en dan werkte ik ook nog 2 avonden. De andere avonden ging ik echt niks doen, was blij dat ik thuis een beetje voor de tv kon zappen. Ik was niet z'on uitgaansmens, grote groepen kostte mij gewoon heel veel energie. Dus ik zat ook regelmatig in het weekend thuis. Niks van gekregen.

En nog steeds ben ik liever thuis dan op stap. Ik heb nog steeds 'maar' 3 vriendinnen en ben ik in principe elke avond (inmiddels ook in het weekend) en minstens 1 weekend dag thuis. En ja, ik heb een prima sociaal leven, ken genoeg mensen, ben niet eenzaam, maar ik heb er gewoon geen behoefte aan.

Vooruit plannen is ook niet mijn hobby. Als ik iets sociaals vooruit plan, is het altijd maar afwachten of ik daar op dat moment dan wel behoefte aan heb. Soms is het echt teveel die week, maar dat kan ik van tevoren niet weten. Ik plan dus ook graag dingen op het laatste moment, want dan weet ik zeker dat ik er zin en energie voor heb. Vroeger plande ik alles op het laatste moment, inmiddels is dat praktisch niet meer mogelijk en ga ik echt wel naar mijn afspraken. Maar dat kan betekenen dat ik dan 3 dagen moet bijkomen. En dit klinkt heel heftig voor mensen die dit niet op deze manier ervaren, maar ik weet zeker dat introverte personen dit heel erg herkennen.

Wellicht zit jouw zoon ook zo in elkaar. Geen behoefte aan veel (face to face) contact. Dan kan je sturen wat je wilt, je gaat het niet veranderen, want het is de aard van het beestje. Sterker nog, als mijn moeder mij op die manier had gepusht, had dat averechts gewerkt. Dan had ik mezelf waarschijnlijk nog meer opgesloten op mijn eigen kamer.

Ik zie het ook niet zo. In ons gezin zijn we allemaal introvert en kost de interactie in groepen ons energie, in plaats dat het energie oplevert. Ik herken wel heel erg het onbegrip van de overwegend extraverte mens in de samenleving.

Je schrijft dat hij op zaterdagavond in de horeca werkt. Grote kans dat dat al genoeg is voor zo'n weekend. Zeker als hij door de week ook een studie volgt en de scholen weer open zijn gegaan. Met zijn sociale vaardigheden is niks mis, schrijf je. Dat lees ik ook niet, het is duidelijk een verschil in behoefte. En dat anderen niet kunnen op een moment dat hij graag eens iets wil ondernemen, overkomt iedereen wel eens maar valt je waarschijnlijk op omdat dit al je aandacht heeft?

Met je zoon gaat het prima, dat is duidelijk.

Zou je eigenlijk niet zélf meer vrienden/vriendinnen willen?
Projecteer je misschien je eigen gemis daaraan op hem?

Ik vermoed dat je wel eens te veel vrije tijd zou kunnen hebben. Als je zelf een voller (sociaal) leven hebt, heb je ook minder tijd om onnodig over anderen te piekeren. Dus: kun je meer gaan werken, meer gaan sporten, lid worden van meer clubjes?

"Ik herken mezelf nm niet hierin en mijn vriend ook niet. We maken graag afspraken en zijn regelmatig met vrienden op pad."

Ik zie dit weer als een duidelijk gevalletje projectie. Jullie zijn niet zo, dus je kunt je niet voorstellen dat je zoon anders is.

Mam74 schreef op 17-09-2021 om 07:30:

Denk dat de onrust in mij ook meer ligt in het feit van hoe hij vriendschappen onderhoudt. Bang dat hij dadelijk deze vrienden kwijtraakt.
Zijn beste vriend heeft een grote vriendengroep waar hij mee op vakantie gaat en uitgaat. Mijn zoon past niet tussen deze groep (voetbalclub uit een hecht dorp) dus het is geen optie om te vragen of hij mee mag. Dat wil hij zelf ook niet.

Is het echt zo vreemd dat ik hem probeer te sturen? Of me zorgen maak dat hij dadelijk geen vrienden meer overhoud?

Hij komt vanzelf wel een keer een vriend tegen die 't zelfde in 't leven staat als hij. Zo zonde van je energie om te investeren in vriendschappen waarmee je weinig overeen komt en vooral om daarvoor dan sociale activiteiten te moeten ondernemen die je niet liggen. 

Ik heb eigenlijk ook niet veel vrienden.
De vrienden die ik heb, zie ik vooral op activiteiten van verenigingen.

Ik denk dat jouw zoon zich wel aardig vermaakt.

Maar 2 dingen vallen mij wel op:
- op zijn verjaardag is maar 1 vriend van zijn eigen leeftijd, de rest zijn vrienden van u
- hij probeert pas op het laatste moment iets af te spreken.

Het zou dus kunnen dat hij slecht vooruit denkt.
Of dat het het gewoon echt druk met zijn studie en horeca-baan heeft.