Zorgen over gedrag autistische zoon naar andere mensen
Ik maak me zorgen over de toekomst van mijn jongvolwassenen zoon met autisme. Het is een zorg waarover ik in het echt leven moeilijk over kan praten. Mijn zoon laat veel agressief gedrag zien. Als ik daar over probeer te praten met mensen die geen ervaring hebben met autisme reageren mensen ongemakkelijk, bagatelliserend, of juist veroordelend.
Mijn zoon heeft veel problemen op het gebied van sociaal functioneren. Hij heeft moeite met inlevingsvermogen en theorie of mind . Hij is niet in staat te zien dat andere mensen ook een innerlijke wereld van gevoelens en gedachten hebben net als hij dat heeft. Hij is niet in staat om te begrijpen dat ander mensen ook redenen en argumenten hebben voor hun meningen en gedrag. Hierdoor vindt zichzelf beter dan anderen. Tijdens meningsverschillen vindt hij dat hij gelijk heeft en de ander ongelijk. Zijn denkpatronen zijn zwart-wit en rigide. Hij is niet in staat tot zelf reflectie.
Hij kan gedrag van mensen niet voorspellen en komt regelmatig terecht in conflicten die voor hem totaal onverwacht zijn. Hierdoor voelt hij zich onterecht behandeld.
In zijn beleving wordt hem veel onrecht aangedaan.
Zijn basis emotie lijkt boosheid te zijn. Hij is erg dwingend in zijn gedrag. Hij probeert de wereld om zich heen te controleren door intimiderend en agressief gedrag. Overprikkeling en overvraging leidt tot meltdowns die eruit zien als woede-uitbarstingen.
Als hij zich slecht behandeld voelt door iemand roept dit veel woede op. Deze woede blijft lang hangen en leidt regelmatig tot wraakacties.
Ik weet dat zijn gedrag voortkomt uit zijn autisme. Zowel mijn zoon als wij als ouders hebben al een aantal jaar hulpverlening. De hulpverlening aan mijn zoon verloopt moeizaam omdat hij de diagnose autisme niet accepteert. Hulpverleners kunnen hem moeilijk bereiken. Hij is al een paar jaar op een leeftijd dat hij zelf gemotiveerd moet zijn voor de hulpverlening.
Mijn zoon heeft een heel hoog IQ en is verbaal sterk. Hij komt in eerste instantie veel beter over dan hij is. Emotioneel is hij kwetsbaar.
Mijn zorg is dat mijn zoon later geweld zal gebruiken tegen andere mensen. Ik ben bang dat hij een eventuele partner zal mishandelen, of bijvoorbeeld terecht zal komen in een burenruzie waarin hij degene is die zijn buren terroriseert.
Soms lees ik een krantenartikel over een man met autisme die een misdaad heeft gepleegd en dan ben ik bang dat mijn zoon op een dag zijn opgebouwde frustratie, afwijzing en faalervaringen om zal zetten in woede en een ernstige misdaad zal plegen.
Ik vind het heel erg om dit soort dingen over mijn eigen kind te denken, laat staan te zeggen of op te schrijven. Ik houd van mijn zoon, maar ik zie hoe hij zich gedraagt en ondanks de hulpverlening is het niet verbeterd.
Zijn hier ouders die ook te maken hebben met een kind dat agressief gedrag laat zien.
Hoe zijn jullie mee omgegaan?
Dit lijkt me heel moeilijk. Zijn alle problemen aan zijn autisme te wijten, of is er ook nog wat anders aan de hand? Boosheid, agressie en verongelijktheid is niet iets wat bij alle autisten voorkomt, vziw.
Helaas heb ik geen goede tips of behulpzame ervaringen, sorry.
Ik heb niet direct advies, maar wat moedig dat je het hier komt schrijven. En wat kun je het goed omschrijven en zien waar zijn gedrag vandaan komt.
Wat wel in mijn opkomt: heb jij hier zelf hulp bij, een hulpverlener met wie jij je zorgen kunt delen en die jou misschien ook naar instanties kan helpen wanneer het spannend gaat worden? Ook al kan je jouw zoon niet tot hulp dwingen, dit kan jou wellicht ondersteunen en enigszins ontlasten door toch iets van regie te ervaren.
Zover bekend speelt er niks anders dan autisme. Onze zoon is tijdens het diagnostisch traject breed getest.
Wij zijn als ouders nog bij elkaar. We zijn nooit verhuisd, geen grote problemen. Een rustige jeugd. Wij hebben niet tegen elkaar of de kinderen geschreeuwd of ander agressief gedrag laten zien.
Zowel door ons als ouders als door de hulpverlening is gevraagd naar traumatische ervaringen maar zoon zegt dat er geen nare dingen gebeurd zijn.
Wij hebben drie kinderen. Al onze kinderen hebben autisme. Het zijn drie totaal verschillende kinderen. Deze zoon is de enige waarbij agressie speelt.
Kort gelden ben ik psychisch onderuit gegaan. Binnenkort heb ik een intake met een hulpverlener voor mezelf.
Heel veel herkenbaarheid.
Wij (man en ik) zorgen voor een pleegkind dat dezelfde gedragsproblemen heeft als jouw zoon. Hij is nog een stuk jonger en heeft een ander 'stempel' en juist een wat lager IQ, maar verder is het zo'n beetje 1op1.
Ik heb ook weleens gezegd tegen iemand dat het mij niets zou verbazen als hij in zijn latere leven iemand iets serieus aan zou doen, verslaafd raakt en/of in detentie terecht komt. Ik vind het ook afschuwelijk om dat hardop te zeggen (of zelfs te denken) omdat we gelukkig ook een andere kant van hem zien. Die heel leuk en lief is.
Het grote verschil is denk ik dat hij nog jong is (10) en dat we nog hoop houden dat er nog verbetering komt. Maar eerlijk is eerlijk; dat hebben we de afgelopen 4 jaar nauwelijks / te weinig mogen zien, dus het lijkt inmiddels ook op hopen tegen beter weten in.
Het is heel heel moeilijk om dit te zien, erbij te staan en niets te kunnen doen. En als het om je biologische kind gaat, is dat waarschijnlijk nog veel moeilijker 
Duufje bedankt voor je reactie.
Mijn zoon is bijna 18. Ik hoop nog steeds op verbetering, maar mijn zoon komt op een leeftijd dat ik moet beginnen in te zien dat het niet meer “goed” gaat komen. Ik hoop nog steeds op verbetering, de hersenen groeien tenslotte door tot het vierentwintigste levensjaar maar de realiteit is dat mijn zoon waarschijnlijk problemen zal blijven houden met inlevingsvermogen,wantrouwen en agressie. En dat vind ik heel erg. Het doet me heel veel verdriet en het maakt me heel bang.
Bovendien is zijn gedrag de laatste jaren verslechterd en niet verbeterd. Hoe meer eisen er door de buitenwereld aan hem gesteld worden, hoe meer hij overvraagd wordt, hoe heftiger zijn gedrag wordt. Hoe ouder hij wordt hoe moeilijker het voor ons als ouders wordt om hem te ondersteunen en te helpen. Instanties communiceren bijvoorbeeld niet meer met ons. Er wordt een mate van zelfredzaamheid verwacht die onze zoon niet bezit.
Als biologische ouders vragen wij ons vaak af waar het aan ligt. Hebben wij iets fout gedaan of over het hoofd gezien.
Dat is ook een van de reacties van de buitenwereld. Een kind dat agressief gedrag vertoont, dan moeten de ouders wel iets fout hebben gedaan. De ouders zullen wel een slecht voorbeeld hebben gegeven en zelf wel agressief zijn geweest.
Een andere reactie die ik krijg ik een veroordeling van mijn zoon als slecht.
een derde reactie waar ik niks mee kan is mensen die me gerust proberen te stellen. Het komt wel goed, je zal zien dat het over een paar jaar veel beter gaat, en meer van dat soort uitspraken. Daar kan ik helemaal niks mee want dat weten we niet. Het is niet te voorspellen hoe mijn zoon zich ontwikkelt.
Wat voor reacties krijgen jullie vanuit de buitenwereld
Dekbed schreef op 29-10-2024 om 15:17:
***
Wat voor reacties krijgen jullie vanuit de buitenwereld
Afhankelijk van wie je het vraagt denk ik 
Maar vaak dat het wel meevalt en het wel goed komt. Dat het een boefje is, maar ach elk kind heeft wel wat...
Dat is goed bedoeld, maar wel ingewikkeld. Omdat veel 'anderen' niet zien hoe hij kan zijn. Hij kan namelijk ook ontzettend leuk en ontwapenend zijn en veel mensen zien alleen dat.
Ën wij gelukkig ook. Maar hoe lullig het ook klinkt, wij weten inmiddels beter. Wij zien zijn leuke kanten wel, maar we weten na 4 jaar inmiddels ook wel wat zijn problemen zijnen hoe enorm ingrijpend die zijn.
En we zien ook hoe hij daar zelf mee worstelt en hoe moeilijk het voor hem kan zijn dat hij niets anders kan uitleggen dan 'ik ben boos' en soms echt geen raad weet met zichzelf en zijn emoties.
Ik kan me goed voorstellen dat dit zorgelijk is. Heb zelf een dochter met autisme, maar dat uit zich bij haar heel anders.
Ze heeft wel kinderen in haar klas die agressief zijn, en dat is gewoon erg moeilijk.
Was laatst bij een lezing van het autisme informatie punt, over pubers en autisme en daar waren meerdere ouders van wat oudere pubers. Misschien is zo iets voor je, dat je met andere ervaringsdeskundigen kunt bepraten?
Het werd daar wel duidelijk, dat je inderdaad pas rond je 24 uitgegroeid bent, dus er is echt nog wel ruimte voor verbetering, maar ja dat gaat niet vanzelf. Wat moeilijk voor jou en je zoon dat hij niet wil accepteren dat hij autisme heeft.
Weet je hoe dat komt?
Lijkt mij toch gewoon een feit dat andere mensen soortgelijke gevoelens hebben als hij en niet een meninkje van die andere mensen die ze alleen maar hoeven op te geven zodat hij weer zijn rust heeft. Ik bedoel; als iemand verstandig is en een hoog i.q. heeft dan is dat een logica waar je niet onderuit kan.
Misschien dat hij jou uit kan leggen waar uit blijkt dat de andere mensen geen of minder gevoelens hebben.
Ben ik te simpel: trek je het niet aan maar zo begrijp ik dat. 
rionyriony schreef op 29-10-2024 om 15:44:
Lijkt mij toch gewoon een feit dat andere mensen soortgelijke gevoelens hebben als hij en niet een meninkje van die andere mensen die ze alleen maar hoeven op te geven zodat hij weer zijn rust heeft. Ik bedoel; als iemand verstandig is en een hoog i.q. heeft dan is dat een logica waar je niet onderuit kan.
Misschien dat hij jou uit kan leggen waar uit blijkt dat de andere mensen geen of minder gevoelens hebben.
Ben ik te simpel: trek je het niet aan maar zo begrijp ik dat.
Oei, dat is echt veel te simpel en enorm hard naar de mensen met dit soort problemen.
De ontwikkeling van je geweten en problemen op sociaal emotioneel vlak heeft met heel veel meer te maken dan je IQ en zijn enorm complex.
Soms kun je echt beter niets zeggen.
Duufje schreef op 29-10-2024 om 16:04:
[..]
Oei, dat is echt veel te simpel en enorm hard naar de mensen met dit soort problemen.
De ontwikkeling van je geweten en problemen op sociaal emotioneel vlak heeft met heel veel meer te maken dan je IQ en zijn enorm complex.
Soms kun je echt beter niets zeggen.
Dat wordt het respons toch wel eenzijdig en of dat helpt?
Maar zo werkt het gewoon niet voor mensen met autisme, soms zit dat begrip er echt niet in. Dan kan hulpverlening helpend zijn, maar ja dat moet iemand wel willen.
Hoi, ik kan me je zorgen goed voorstellen. Heb helaas geen gouden tip maar wel misschien een klein beetje hoop. 18 is jong, en voor iemand met autisme helemaal. Mijn kind met autisme is nu 25 en heeft de laatste jaren enorme stappen gemaakt. Was vroeger ook vaak boos en kwam altijd in conflicten terecht waarbij het altijd aan de ander lag. Voelde zich voortdurend oneerlijk behandeld. Wilde beslist niks weten van autisme, die diagnose was een vergissing. Heeft zelfs op z’n 18e weer laten testen om die reden maar he verrassing, weer autisme (en adhd) met het advies voor hoe noem je dat, geen ambulante begeleiding maar ergens wonen.
Daarna jaren van voortdurende faal ervaringen in de buitenwereld met tijdens corona 2 jaar in bed liggen en blowen. Kind heeft ook een hoog iq en is verbaal heel sterk, met als gevolg voortdurend overvraagd worden. Heeft rond 21 jaar een goede psycholoog gehad waardoor praten over wat er in je om gaat mogelijk is geworden. En nu hebben wij vandaag een gesprek gehad bij een beschermd wonen project omdat kind iets wil maken van zijn leven en ziet dat daar hulp bij nodig is. In dat gesprek zei de begeleiding over zijn leeftijd: oh, dat is nog heel jong.
Ik denk dat voor een intelligente autist het heel erg moeilijk is om voortdurend faalervaringen te hebben en te zien hoe leeftijdgenoten dingen doen die je zelf ook had gedacht te kunnen maar die niet lukken.
Beetje warrig verhaal misschien, maar ik denk dat jouw kind echt nog wel kan gaan groeien. Vaak is het het donkerste vlak voordat het licht begint te worden. Heeft hij al eens een tijd met een goede psycholoog gepraat?
Sterkte en een dikke knuffel
Ik wil zeker geen "het komt heus goed"reactie geven. Wel wil ik me erbij aansluiten dat kinderen met autisme een paar jaar achter lopen in emotionele ontwikkeling, en je dus bij een 18-jarige eerder aan het niveau van een 15- of 16-jarige moet denken (en dan zijn het best nog draakjes die zichzelf goed in de weg kunnen zitten - en anderen ook). Er kan nog veel veranderen komende 5 tot 10 jaar. In tussentijd zit hij het met probleem dat iedereen hem hoog inschat voor zijn IQ en verbale vaardigheden maar dat hij ondertussen niks voor elkaar krijgt en al die andere mensen, die zoveel dommer zijn, wel. Je zou van minder gefrustreerd raken...
In het reine komen met je beperkingen is voor "gewone"mensen al niet makkelijk, voor iemand met zo'n disharmonisch profiel al helemaal niet.
Beste Carole, Helemaal geen warrig verhaal. Heel herkenbaar juist.
Ik hoop dat mijn zoon nog positieve stappen zal gaan maken, maar mijn angst is dus dat hij verder af zal glijden.
Er is al veel hulpverlening ingezet. Een orthopedagoog, twee verschillende psychologen gespecialiseerd in autisme en nu een in autisme gespecialiseerde kinderpsychiater.
Daarnaast heeft hij een coach via een organisatie gespecialiseerd in het begeleiden van mensen met autisme. Dit is de tweede begeleider. De eerste kreeg geen contact. Zoon zei de afspraken af of zei dat alles goed ging. Er is nu een begeleider met ervaring met moeilijke casussen ingezet. We hopen dat het haar lukt om een ingang te vinden.
Is jullie zoon opgenomen geweest. Dit is nu voor onze zoon eigenlijk de volgende stap maar dat wil hij absoluut niet. Als ouders willen wij hem niet dwingen om uit huis te gaan omdat we bang zijn dat we dan emotioneel meer kapot maken dan een opname ooit kan opleveren.
We hopen dat we hem kunnen motiveren voor dagbehandeling.
Er is al zoveel (gespecialiseerde) hulpverlening ingezet zonder resultaat. Sterker nog het gaat alleen maar slechter. De agressie is de afgelopen jaren alleen maar toegenomen. Dit zorgt ervoor dat ik de hoop begin te verliezen en bang begin te worden voor de toekomst. Ook voelt het voor mij heel heftig en verdrietig dat mijn kind waar ik zoveel van houd wordt gezien als een moeilijke casus. Hulpverleners bevragen mij over mijn veiligheid. Tien jaar geleden had ik me niet voor kunnen stellen ooit in deze situatie terecht te kunnen komen. Hierdoor vraag ik me af in wat voor situatie ik over tien jaar terecht kan komen met mijn zoon.
We weten niet precies wat de reden is dat onze zoon de diagnose autisme afwijst. Hij herkent zich er niet in. Hij vindt dat wij veel te kritisch zijn en gewoon altijd wat te zeuren hebben. Ik denk dat hij ook zijn kop in het zand steekt. Zolang hij de diagnose ontkent is het niet echt en hoeft hij er niks mee.
Ik weet wel waarom hij de hulpverleners afwijst. Hij vindt dat ze toch niks voor hem doen. Ze komen steeds met dingen die hij zou kunnen doen en dat is niet wat hij zoekt. Hij zoekt naar iemand die alles voor hem oplost zonder dat hij iets hoeft te doen.
Ik begrijp wat jullie zeggen. Jongeren met autisme zijn emotioneel jonger dan hun kalender leeftijd en dit zorgt voor frustratie, maar hierdoor kunnen ze ook nog een hele ontwikkeling doormaken tot hun vierentwintigste.
Helaas zijn er ook jongeren met autisme die dat niet doen. Afgelopen week las ik een artikel in de krant over een man met autisme die al jaren zijn buren terroriseert ondanks allerlei bemiddelingspogingen, of de man uit de documentaire de regels van Matthijs, of de Erasmusschutter. Intelligente mannen met autisme waarmee het niet goed gekomen is. In mijn omgeving ken ik twee mannen met autisme die hun vrouw hebben mishandeld zonder dat ze zelf begrijpen waarom iedereen hun gedrag zo ernstig afkeurd. Ook dit zijn intelligente mannen.
Tegenover alle voorbeelden van jongeren met wie het goed komt staan ook voorbeelden van mensen met autisme met wie het niet goed komt.
Als ik zie hoe mij zoon omgaat met problemen, teleurstelling, faalervaringen, afwijzing en frustratie ben ik zo bang dat hij gaat horen bij de groep met wie het niet goed komt.
Hoe ouder hij wordt en hoe meer hulpverlening niet aanslaat hoe moeilijker ik het vind om te blijven hopen dat het beter zal gaan.