Zorgen omtrent jongvolwassen zoon

Prachtige, uitgebreide adviezen van iedereen. Ik weet niet wat ik nog schrijven moet. Ik wil je alleen een knuffel geven. Ik snap je gevoelens wel, dat je soms wilt dat hij uit huis gaat. En dat je dit eigenlijk helemaal niet wilt, maar je wilt gewoon rust en je kind van vroeger terug. 
Ik zat in een vergelijkbare situatie met mijn dochter. Bij ons was het vooral zijzelf die uit huis wilde, ons niet meer kon verdragen. (Net als bij jou kon zij ook niet meer verdragen om met ons aan een tafel te zitten, op de bank te zitten, in dezelfde kamer te zijn...). 
Hier ook veel drugs in het spel. Ik gaf de hoop op toen ik zakken vol wiet op haar kamer vond en dealer-spulletjes als weegschaaltje, zakjes... En dat na alles wat er daarvoor al gebeurd was. Een dochter die drugs dealt, het was niet te verdragen. Toen wilde ik (in gedachten) ook dat zij uit huis ging.  Maar eigenlijk wilde ik alleen dat dit gedrag stopte.  Het leek of er een ander de plek van mijn dochter had ingenomen. Die 'ander' moest uit huis, mijn 'echte dochter' moest terugkomen. 

Probeer wat je kunt om je zoon wel thuis te houden. Zo lang er nog een kans is dat het goed komt. Zo klinkt het wel, hij heeft het zo moeilijk en jij begrijpt ook hoe dat komt.
Hou vol. 

Helaas herkenbaar, mijn zoon lijkt in erg veel opzichten op die van jou. Wat ik ook herken is de wens dat je kind uit huis gaat. Bij ons is dat inmiddels ook gebeurd; eerst naar vader en van daaruit naar begeleid kamer wonen omdat, volgens zijn begeleider ‘alle relaties kapot gaan als hij daar blijft’. Ik denk dat de mensen die schrikken van de wens dat je kind uit huis gaat,  (gelukkig) niet beseffen hoe het is om met iemand in huis te leven die niet meebeweegt, zich niet laat sturen, vaak niet in staat is gezonde beslissingen nemen voor zichzelf, met wie niet af te stemmen valt en die dagelijks om kleinigheden agressief uit de hoek komt. 

Mijn zoon kan niet met zijn eigen frustratie omgaan en reageert dat op ‘iedereen’ af, vooral op de mensen die zich met hem ‘bemoeien’, oftewel, proberen te helpen. Er zit dus niks anders op dan hem niet te proberen te helpen en zelfs dan is het nog op eieren lopen. Ik weet heus wel dat het onvermogen is en dat hij er zelf enorm onder lijdt. Maar doordat hij nergens voor openstaat, ben ik evengoed machteloos. Het werkt nu voor mij beter om hem af en toe te zien en dan niet al te veel in te gaan op zijn problemen, lekker voor hem te koken, iets leuks te doen, samen naar een mooie film te kijken of een fijne wandeling te maken. 
Ik weet niet hoe je het moet oplossen. Ik denk wel degelijk dat afstand kan helpen maar hoe krijg je dat voor elkaar? Is er hulpverlening bij betrokken geweest toen hij jonger was? Zou hij eventueel open staan voor een begeleide vorm van wonen? Misschien zou je eens oriënterend bij het WMO-loket van je gemeente kunnen gaan praten? Om je een beeld te vormen van wat er eventueel mogelijk zou zijn?

Lila Lieke, dit is inderdaad onhoudbaar. Zo te lezen zijn er twee problemen: verslaafd aan drugs; en (mogelijk) GGZ-problematiek.
Je kunt de Jellinekkliniek bellen en vragen om advies.
Je kunt wellicht via de huisarts een procedure voor een gedwongen opname in de GGZ starten, maar voor de GGZ is drugsgebruik vaak een reden om niet te behandelen.
Je kunt ook de politie bellen en aangifte doen van diefstal en mishandeling.
Je kunt lotgenoten zoeken, bijvoorbeeld hier: https://www.mijnkindisverslaafd.nl/15-03-2019-het-stuur-loslaten/
Ik zou in elk geval geen nieuwe telefoon gaan kopen. Belt hij dan regelmatig met jou? Of is het vooral om drugs te bestellen? Het enige waar je over kunt nadenken is of je zijn ziektekosten gaat betalen, maar dan zou hij de tegemoetkoming ook over moeten maken naar jou.
Wat jammer dat je partner weggegaan is. Dit is een probleem van jouw kind en je kunt je kind niet zomaar weghalen uit je leven. Het kan best zijn dat hij op straat gaat belanden, het kan zijn dat je tijden geen contact meer met hem hebt, dat is allemaal mogelijk. Je hoeft hem niet in huis te houden. Maar hij blijft wel een deel van je leven, ook al kun je daarnaast je eigen leven weer opbouwen. Ik hoop dat hij wel in gesprek blijft met je en je helpt om mee te denken over hoe nu verder. Wat wil hij doen met de spullen die gestolen zijn, bijvoorbeeld.

Tsjor

oh LilaLieke, dat klinkt inderdaad heel moeilijk. Het zal lastig zijn om nu kalm te blijven, en de emoties moeten waarschijnlijk weer afzakken.

Tegelijkertijd wil ik je meegeven dat wij met onze zoon in een dergelijke zwarte situatie gezeten hebben (inclusief agressie, verdwenen geld, geen hulp mee willen, et cetera) en het is uiteindelijk goed gekomen. Het kan dus wel, ook al lijkt het nu misschien niet zo
..... 

Juist in deze situatie zou ik je echt willen aanraden in te zetten op begeleiding vanuit Verbindend gezag. Voorlopig woont je zoon nog thuis, en ook als hij niet thuis woont zal je je grenzen moeten bewaken. Ik stuur je even via een PB een link naar de organisatie waar wij destijds begeleiding hebben gekregen. Je kunt bij hen vrijblijvend contact opnemen om te kijken of het passend is voor jullie situatie.

je schrijft dat je zoon in gevecht is geweest, omdat hij er niet uitziet. Hij wil daar niet over praten met jou. Telefoon is weer kwijt...

Voor mij klinkt het eerder dat hij wellicht schulden heeft bij dealers en te grazen is genomen en mobiel afgepakt? Zou dat ook kunnen?
Vraag hem concreet of dat er aan de hand is? Hij wil niet erover praten. Dat betekent dat je zoon met een geheim rondloopt, een geheim leven.
Probeer boven water te krijgen wat er speelt bij hem. Hoe groot is de sh*t waar hij inzit? Wordt jij ook bedreigd door zijn situatie, maar durft hij daar niet over te praten? Een gevecht is strafbaar, lichamelijke mishandeling.

Kan je hulp inroepen via huisarts, dan al niet gedwongen? Afkicken ergens intern?

En laat je partner een formele aangifte doen, want je zoon heeft gewoon van hem gestolen. Met die aangifte kun je mogelijk meer gedaan krijgen aan hulpverlening.

Ysenda schreef op 11-08-2023 om 14:14:

En laat je partner een formele aangifte doen, want je zoon heeft gewoon van hem gestolen. Met die aangifte kun je mogelijk meer gedaan krijgen aan hulpverlening.

Aan de andere kant kan dat ook de relatie verder schaden. Dus ik zou dat echt per situatie beoordelen of dat verstandig is (wat is er gestolen, hoe is de relatie nu, welke andere opties heb je om zoon tot inkeer te krijgen)

Ik zou geen aangifte doen, maar wel bellen met de wijkagent. Het kan heel goed zo zijn dat je zoon in de knel zit en bedreigd of afgeperst wordt. De politie heeft vaak wel een jeugdagent of wijkagent die mee kan denken en soms ook de connectie weet te vinden met de jongere.

Heeft je zoon inmiddels iets verteld toen je vroeg hoe het komt dat hij eruit ziet alsof hij gevochten heeft?
Durf je te zeggen dat dit alle grenzen overgaat, dat je je zorgen maakt en contact wil opnemen met de politie, omdat je je zorgen maakt over zijn en jou welzijn?
Hoe gaat het nu met jou, want ik vond je vorige post vrij zorgelijk,  omdat je vriend ook uit huis is gegaan door de hele situatie. Dat moet de situatie nu helemaal verschrikkelijk maken.

Ik lees ook dat je eigenlijk geen draagkracht meer hebt om hiermee om te gaan, klopt dat?

Kan je dit bespreken met je huisarts en praktijkondersteuner? Een stappenplan maken om de chaos wat overzichtelijker te maken voor jezelf?

Heb je vriendinnen die er voor je zijn?

ikbenmeereentje schreef op 03-08-2023 om 01:07:

ik herken zo veel in je verhaal. Mijn kind heeft geen add maar kampte met veel dezelfde problemen in het leven; depressie, onverwerkte traumatische gebeurtenissen in het leven en verslavingen.
Ik als moeder herken veel in jouw uitspraken. Het hulpeloze, het schreeuwen in de woestijn....

Onze redding ?
www.yeswecanclinics.nl
Mijn kind was 18+ toen het er heen ging. Dus moest het zelf willen.
Iedere dag nog dankbaar dat het zo ver is gekomen.
Ik heb een ander kind nu🥰

Oh. En TS; voor jezelf; zoek contact met "moedige moeders" in Volendam. Sinds corona hebben zij ook via Teams meetings en daar vind jij voor jezelf (h)erkenning, tips en steun. Voor jezelf, je partner en ook vwb. Evt stappen die je zoon kunnen helpen. Zij kennen de verslavingsproblematiek en de verslavingszorg in Nederland op hun duimpje.