Zorgen omtrent jongvolwassen zoon

Wat een moeilijke situatie, TO, ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt. Het doet me denken aan mijn eigen kind enige tijd geleden (waar het inmiddels veel beter mee gaat). Ook ADD, vastlopen op school, die steeds meer boos en agressief gedrag liet zien, blowde en niet meer uit bed kwam. Daar bleek een flinke depressie in ontwikkeling.

Een goed punt in jullie situatie is dat je zoon hulp heeft. Wat wel lastig is, is dat hij niet met jullie wil praten. Heeft hij andere volwassenen met wie hij een goed band heeft? Bij onze zoon heeft het erg geholpen dat andere volwassenen (van wie hij zich niet af hoefde te zetten) hem lieten voelen dat ze om hem gaven.

Hoe is de dynamiek thuis op dit moment? Zijn er veel escalaties? Of gaan jullie alles uit de weg? Is er ruimte voor positieve interacties?

Het klinkt alsof jullie zoon enorm worstelt met zichzelf en dit zelf wil oplossen (zonder jullie hulp?). Dat zet je in een lastige positie omdat je wel met hem te maken hebt en er misschien van alles van vindt. 

Ik heb heel veel gehad aan de methode Geweldloos verzet (ook wel nieuwe Autoriteit of Verbindend gezag). Er zijn trainingen voor ouders en een boek over te vinden (zie ook: Nieuwe autoriteit voor ouders. Opvoeden op basis van veilige verbinding, waakzame zorg en geweldloos verzet, isbn/ean 9789492297198). De methode is specifiek gericht op hoe je omgaat met een jongere of jongvolwassene die destructief gedrag laat zien, en hoe je grenzen stelt maar tegelijkertijd verbinding blijft houden. En hoe je anderen kunt betrekken rond je kind. Het gaf mij veel houvast. Ook omdat je in dit soort situaties veel adviezen van anderen krijgt (die erg gericht zijn op "hij moet gewoon luisteren") die niet helpend waren en deze methode gaf mij duidelijkheid over hoe om te gaan met de situatie.

Goed dat je hier je verhaal deelt, er zijn hier veel ouders met soortgelijke ervaringen. Je bent niet alleen.

Ik kan me voorstellen dat het je slapeloze nachten bezorgt, deze situatie. Wellicht toch wat tips.
Allereerst: ga er (voorlopig) van uit dat het een periode betreft en dat je over een aantal jaren hierop terug kunt kijken. Stel jezelf en je vriend dan de vraag: hoe komen wij deze periode door? Zeg dat het om de komende 5 jaren gaat.
Ik kan me voorstellen dat je in de loop van de tijd wat teleurgesteld of wellicht verward bent geraakt over jouw toekomstbeeld voor je kind. Van hoogbegaafd tot MBO en misschien zelfs dat niet. Als je die toekomstdromen opzij kunt zetten en ervan uit gaat dat zijn toekomst volstrekt onduidelijk is en echt aan hemzelf om dat te bepalen, dan ben je wellicht een deel van je emotionele betrokkenheid kwijt.
Zet dan eens op een rijtje tegen welke problemen jullie nu aanlopen en wat je wil aanpakken. Ga niet uit van de ideale situatie ie je zou willen en waaraan hij nu niet voldoet, maar van wat er nu gebeurt.
Bijvoorbeeld: op bed liggen. Wat stoort je daaraan, voor wie is het vervelend, Probeer dat zo concreet mogelijk te maken. Bijvoorbeeld: hij doet niet meer mee met het gezellige samen eten als gezin. Kun je dat beeld loslaten? Gaat hij wel naar zijn bijbaantje? Komt hiij wel buiten? Hoe komt hij anders wellicht aan drugs?
Over zijn drugsgebruik, dat je je daar erge zorgen over maakt is goed voorstelbaar. Het is waarschijnlijk ook een onbekende wereld voor je. Je kunt via de huisarts, maar ook via de Jellinekkliniek bijvoobeeld meer informatie inwinnen. Je kunt het ook bespreekbaar maken zij je zoon als jouw zorgen, die hij kan wegnemen door een test te doen (via huisarts of je kunt zelf ook wat testen kopen). Stel dat hij dat weigert en boos wordt omdat je hem niet vertrouwt, dan kun je proberen om hem duidelijk te maken dat je het uit liefde doet; je kunt hem ook helderheid geven over wat er gebeurt in zo'n situatie: inderdaad, je vertrouwt hem niet meer op dit punt. Je hebt het nodig om daar een bewijs van te krijgen.
Dan zijn er financiële problemen. Over welke mogelijke schulden maak je je zorgen? Ik kan me voorstellen dat de zorgverzekering een probleem is (zou ik vinden). Je kunt bespreken dat jij dat voortaan betaalt, maar dat je dan ook de zorgtoeslag krijgt met een automatische overschrijving. Wat te doen met de OV-kosten? Waardoor en waarvoor is dan een probleem?
Met andere woorden: het hele probleem als een groot geheel zien waarbij je eigenlijk alleen maar teleurstelling en onmacht voelt maakt dat je het hele probleem het liefste je leven uit gooit en daarmee ook je kind. Je kunt ook het probleem onder ogen zien en in stukjes hakken: welke problemen zitten er in, wat vinden we daarvan en wat kunnen we zelf aanpakken, hetzij door andere gedachten daarover, of door andere afspraken, of door hulp van deskundigen. En dat voor een periode van 5 jaar (bijvoorbeeld).
Overigens word ik bij dergelijke verhalen altijd getriggerd door de mogelijkheid van een psychose. Ik hoop het niet. Dan krijg je een heel ander verhaal.

Tsjor

Dan ben je 16+ en dan is het zo geregeld dat ouders overal buiten worden gehouden, ook als kinderen daar zelf nog helemaal niet aan toemzijn.
 
Nu vraag ik me af of je als ouder veel kan in deze situatie anders dan afwisselend grenzen stellen én daarnaast een helpende hand uitsteken (in de hoop dat die eens beantwoord wordt). 
Het klinkt alsof je zoon een flinke kloof heeft in zijn iq en dit soort kinderen wordt snel overvraagt. Dat is hoort wel bij add. Heeft hij een diagnose? Neemt hij medicatie? Het klinkt als hij zelfmedicatie (drugs) aan het uitproberen is. ik kan me jouw zorgen voorstellen. Je zit in een spagaat want je wil helpen maar mag niet.

Zou het een idee zijn om na te vragen of een 19jarige een coach vergoed krijgt? Een coach die bekend is met dit soort problematiek en met hem aan de slag gaat. Zou hij daar open voor staan als de afspraak is op welke vlakken er gewerkt wordt en dat jij je daarin niet bemoeit? En dat jij benaderd wordt zodra jouw hulp nodig is? Dat maakt het voor jou ook makkelijker moeder te zijn. Hoe zou hij reageren als jij het voorwerk doet (uitzoeken of het mogelijk en bij waar je moet zijn) en zoon vraagt daarmee contact op te nemen? Eventueel met schets van de problematiek (verwacht niet dat een 19jarige die gelijk even helder neerlegt).

Ik zou informatie gaan inwinnen
Of bij de verslavingszorg 
Of toch bij de huisarts

kaatjecato schreef op 31-07-2023 om 11:54:

Daar bleek een flinke depressie in ontwikkeling.

Heeft hij andere volwassenen met wie hij een goed band heeft? 

Hoe is de dynamiek thuis op dit moment? Zijn er veel escalaties? Of gaan jullie alles uit de weg? Is er ruimte voor positieve interacties?

Het klinkt alsof jullie zoon enorm worstelt met zichzelf en dit zelf wil oplossen (zonder jullie hulp?). Dat zet je in een lastige positie omdat je wel met hem te maken hebt en er misschien van alles van vindt.

Goed dat je hier je verhaal deelt, er zijn hier veel ouders met soortgelijke ervaringen. Je bent niet alleen.

Dankjewel voor je antwoord. Het is fijn om van anderen ook hun verhalen te horen, want ik voel me er soms heel eenzaam in. 

Ik heb wat puntjes eruit gehaald. Depressie hadden we al op zijn 13de toen het vwo niet lukte en hij doodongelukkig was. Daar heb ik toen meteen alle kanalen erbij betrokken, jeugdpsychiater etc. Hier is hij ook getest en kwam ADD eruit alsmede hoogbegaafdheid maar ook lager als doorsnede testen bij beta vakken. 

De enige volwassene met wie hij een goede band had, was mijn broer. Maar helaas is deze na een kort ziektebed verleden jaar overleden. Ik weet dat hij daarmee worstelt. En ik geef ook aan dat het oke is om te rouwen en om verdrietig te zijn, maar hij loopt dan meestal wel en sluit alle deuren.

Er zijn veel escalaties, van zijn kant uit. Ik ben altijd rustig en zeg ook dat ik uit de situatie ga als hij aanvallend met mij praat. 

tsjor schreef op 31-07-2023 om 12:44:

Allereerst: ga er (voorlopig) van uit dat het een periode betreft en dat je over een aantal jaren hierop terug kunt kijken. Stel jezelf en je vriend dan de vraag: hoe komen wij deze periode door? Zeg dat het om de komende 5 jaren gaat. 

Ik kan me voorstellen dat je in de loop van de tijd wat teleurgesteld of wellicht verward bent geraakt over jouw toekomstbeeld voor je kind. 

Zet dan eens op een rijtje tegen welke problemen jullie nu aanlopen en wat je wil aanpakken. Ga niet uit van de ideale situatie ie je zou willen en waaraan hij nu niet voldoet, maar van wat er nu gebeurt.

Over zijn drugsgebruik, dat je je daar erge zorgen over maakt is goed voorstelbaar. Het is waarschijnlijk ook een onbekende wereld voor je. J

Met andere woorden: het hele probleem als een groot geheel zien waarbij je eigenlijk alleen maar teleurstelling en onmacht voelt maakt dat je het hele probleem het liefste je leven uit gooit en daarmee ook je kind. Je kunt ook het probleem onder ogen zien en in stukjes hakken: welke problemen zitten er in, wat vinden we daarvan en wat kunnen we zelf aanpakken, hetzij door andere gedachten daarover, of door andere afspraken, of door hulp van deskundigen. En dat voor een periode van 5 jaar (bijvoorbeeld).
Overigens word ik bij dergelijke verhalen altijd getriggerd door de mogelijkheid van een psychose. Ik hoop het niet. Dan krijg je een heel ander verhaal.

Tsjor

Dankjewel!

Ik weet dat mijn partner hier heel erg onder lijdt. Hij vindt het vreselijk hoe mijn zoon met mij omgaat en wil dat gedrag niet in ons huis. Ik ook niet, maar ben daarin toch altijd weer bezorgd dat het om mijn kind gaat en dan bescherm ik hem weer. Misschien fout ja, maar iemand rock bottom laten vallen is zo zwaar. 

Ik ben inderdaad ook wel teleurgesteld, ik denk dat iedereen wel een ideaal plaatje heeft. En dan hoor ik van mijn collega's mooie praatjes over hun kinderen die studeren, samenwonen en lief zijn voor hun ouders. En de mijne ligt lam in bed en schreeuwt tegen me. Kort door de bocht, maar zo is het wel. 

Uiteindelijk wil ik dat hij gelukkig is met de wereld waarin hij leeft. Hij zal een opleiding moeten volgen, maar dat lukt nu niet. 

Ik heb zelf nooit drugs gebruikt, nooit gerookt. Voor mij een onbekende wereld. Ik heb contact gehad met een case manager van een instelling voor jonge drugsgebruikers, en bij hem gingen alle alarmbellen af. Hij zei duidelijk je grenzen stellen en blijft hij zo doorgaan dan zet je hem buiten. Dat kan ik nog niet, al wil ik het wel. Nee, ik wil niet dat hij weg gaat, ik wil wel dat het gedrag verdwijnt. 

Een psychose zal het niet zijn, dat denk ik niet. Ik denk eerder een behoorlijke dip na heftig druggebruik. Hij zweette gigantisch, overal handdoeken tegen het zweten. Niet eten, slapen, hoofdpijn. 

Prachtwacht schreef op 31-07-2023 om 14:17:

Waarom vermoed je drugs?
Mij viel op dat je het over een lichte vorm van ADD heeft. Bedoel je dat hij er weinig hinder van ervaart?

Ik heb een bong op zijn kamer gevonden. Ik weet dat hij af en toe iets neemt maar hij is erg vaag en alsof het allemaal niets voorstelt. Dat zijn vrienden altijd pillen nemen en hij niet. 

Lichte vorm van ADD als in geen medicatie nodig. Ik heb zelf ADD dus ik herkende al vroeg vanalles. Ik heb er mijn weg in gevonden, en mijn ervaringen wil hij niet horen. Hij vindt de structuur die ik aanbied en waar ik zelf veel houvast aan heb belachelijk. Alsof hij nu met 19 pas pubert (heeft geen hevige puberperikelen doorgemaakt). 

Hij ervaart de ADD als creatief zijn, wat ook kan. 

Bloemenaandewaterkant schreef op 31-07-2023 om 18:19:

Dan ben je 16+ en dan is het zo geregeld dat ouders overal buiten worden gehouden, ook als kinderen daar zelf nog helemaal niet aan toemzijn.

Nu vraag ik me af of je als ouder veel kan in deze situatie anders dan afwisselend grenzen stellen én daarnaast een helpende hand uitsteken (in de hoop dat die eens beantwoord wordt).
Het klinkt alsof je zoon een flinke kloof heeft in zijn iq en dit soort kinderen wordt snel overvraagt. Dat is hoort wel bij add. Heeft hij een diagnose? Neemt hij medicatie? Het klinkt als hij zelfmedicatie (drugs) aan het uitproberen is. ik kan me jouw zorgen voorstellen. Je zit in een spagaat want je wil helpen maar mag niet.

Zou het een idee zijn om na te vragen of een 19jarige een coach vergoed krijgt? Een coach die bekend is met dit soort problematiek en met hem aan de slag gaat. Zou hij daar open voor staan als de afspraak is op welke vlakken er gewerkt wordt en dat jij je daarin niet bemoeit? En dat jij benaderd wordt zodra jouw hulp nodig is? Dat maakt het voor jou ook makkelijker moeder te zijn. Hoe zou hij reageren als jij het voorwerk doet (uitzoeken of het mogelijk en bij waar je moet zijn) en zoon vraagt daarmee contact op te nemen? Eventueel met schets van de problematiek (verwacht niet dat een 19jarige die gelijk even helder neerlegt).

Klopt, hij is er helemaal niet aan toe om als meerderjarig gezien te worden. Hij is een kind. Maarja, ik mag niks meer doen zonder zijn toestemming. 

Diagnose is 2x door een jeugdpsychiater gesteld (verschillend, een keer met 13 en een keer met 15). 

We hebben nu een fijne ggz verpleegkundige die verbonden is aan de huisartsenpraktijk. Zij heeft nu helaas vakantie, dus het is echt moeilijk allemaal en hij wil naar niemand anders. Zij helpt hem met slaapcoaching (hij slaapt bijna niet) en gesprekken. Ik mag er niet bij zijn van hem, maar heb wel mijn zorgen geuit bij de huisarts. Hier heb ik inderdaad vrij objectief verteld wat er thuis gebeurt, hoe de dagen aflopen en waar ik tegenaan loop. Hij heeft voorgesteld dat ik bij een volgend gesprek erbij ben, maar mijn zoon weigert dat. 

Supergoed dat het je lukt om kalm te blijven als hij escaleert, zo ontzettend belangrijk. 

Als jullie zoon al bekend is met depressie en pas geleden iemand verloren heeft, ben ik geneigd te denken dat de somberheid een grote rol speelt in zijn huidige toestand. 

Ik las laatst dat jongens vooral externaliseren bij depressie en angst, terwijl meisjes ander gedrag laten zien. Ook drugsgebruik zie je vaker bij jongens die worstelen. Buiten de deur zetten wegens drugs zou ik dus zeker niet doen, als het jullie niet gevaar brengt, wel grenzen aangeven en in contact blijven. Hij heeft jullie nu eigenlijk super hard nodig, ook al denkt hij zelf misschien van niet.

Echt, ik raad je aan te lezen over de methode die ik noemde. Hoe je kiest waar je grenzen hanteert (en waar niet: dus keuzes maken) en hoe je dat doet zonder escalaties. Maar ook over hoe je relatiegebaren kunt doen om verbinding te houden.

Wat goed overigens dat hij zich laat coachen door de ggz verpleegkundige. Misschien zijn er nog ander familieleden of kennissen die betrokken kunnen worden? Kan soms lastig zijn om openheid van zaken te geven, maar kan ook bevrijdend werken.....

LilaLieke schreef op 31-07-2023 om 20:50:

[..]

Ik heb een bong op zijn kamer gevonden. Ik weet dat hij af en toe iets neemt maar hij is erg vaag en alsof het allemaal niets voorstelt. Dat zijn vrienden altijd pillen nemen en hij niet.

Lichte vorm van ADD als in geen medicatie nodig. Ik heb zelf ADD dus ik herkende al vroeg vanalles. Ik heb er mijn weg in gevonden, en mijn ervaringen wil hij niet horen. Hij vindt de structuur die ik aanbied en waar ik zelf veel houvast aan heb belachelijk. Alsof hij nu met 19 pas pubert (heeft geen hevige puberperikelen doorgemaakt).

Hij ervaart de ADD als creatief zijn, wat ook kan.

Toch moest ik meteen aan zelfmedicatie denken. Weet je zeker dat hij geen medicatie nodig heeft. Hij zou het niet eens krijgen als hij wil?

Dat zou heel goed kunnen dat hij nu pas pubert en zo klinkt het ook. Misschien moet je de situatie ook zo zien en vraagt hij om een ouder die met hem als puber omgaat. En toch, als ik probeer mee te kijken, add gaat vaak samen met ass, als in, het ligt bij wijze van spreken in elkaars verlengde. En ass (aspecten) vragen om een andere aanpak. Heb je daar wel eens aan gedacht? Het klinkt ook eenzaam: geen betrokken vader, een oom die overleden is. Je gunt hem een band met iemand. 

Even over dat escaleren of aanvallen. Dat doe je natuurlijk alleen als je je zelf aangevallen voelt. Dat hoeft vanuit de omgeving niet zo te zijn maar zo kan je dat wel voelen. Zoals het voelt is voor jou de realiteit. Misschien is er in jouw ogen geen reden toe maar hij ervaart het wel zo. Heb je een idee waarom? Ervaart hij jouw partner als bedreigend? 

Bloemenaandewaterkant schreef op 01-08-2023 om 10:02:

[..]

Toch moest ik meteen aan zelfmedicatie denken. Weet je zeker dat hij geen medicatie nodig heeft. Hij zou het niet eens krijgen als hij wil?

Even over dat escaleren of aanvallen. Dat doe je natuurlijk alleen als je je zelf aangevallen voelt. Dat hoeft vanuit de omgeving niet zo te zijn maar zo kan je dat wel voelen. Zoals het voelt is voor jou de realiteit. Misschien is er in jouw ogen geen reden toe maar hij ervaart het wel zo. Heb je een idee waarom? Ervaart hij jouw partner als bedreigend?

Wat gedachten aanvullend op Bloemenaandewaterkant: zeker ADD kan zich heftiger uiten naarmate een kind ouder wordt omdat de eisen van de omgeving hoger worden en er meer zelfstandigheid en planmatiger handelen vereist wordt. Misschien nemen de klachten niet toe, maar de mismatch tussen kunnen en wat er gevraagd wordt van een kind wordt groter. 

Bij ons kind was blowen ook zeker een manier van zelfmedicatie. Om het hoofd rustiger te krijgen, sombere gevoelens te dempen, te kunnen slapen. Werkte uiteraard alleen maar averechts, maar dat zag kind toen nog niet.

Alles hing samen en was een grote kluwen waarvan je niet weert waar het één begint en het ander eindigt: slaapproblemen, somberheid, agressie, drugsgebruik, aandachtsproblemen.......alles grijpt in elkaar en dat op een punt van je leven dat leeftijdsgenoten hun zaakjes op orde beginnen te krijgen. Dat zal vast voor jullie ook zo voelen, en voor hem ook..... Niet weten waar te beginnen.

Heeft jullie zoon iets van sport? Dat is bij ons kind een eerste stap uit de kluwen geweest...weer beginnen met sporten....

Als zoon niet samen met jou bij de huisarts wil praten, kun je ook voor jezelf hulp zoeken, dat hebben wij ook gedaan. Mocht je willen weten waar wij de training Verbindend gezag gevolgd hebben, mag je een persoonlijk bericht sturen, hoor.

'Hij zal een opleiding moeten volgen, maar dat lukt nu niet.' Wees gerust, dat hoeft ook niet. Het zou al mooi zijn als hij zijn bijbaantje kan houden, mogelijk kan hij daar later uren gaan uitbreiden en dan weer later alsnog een opleiding volgen waar hij dan zeer gemotiveerd voor is of mogelijk vanuit het werk zelf. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden.
Ik hoop dat je partner snapt dat jouw pijn niet over is als je zoon uit jullie huis is of uit jullie leven is.

Sterkte. Tsjor

Je zoon heeft ook al best wat voor zijn kiezen gekregen, zijn vader negeert hem en de vaderfiguur die hij had is nu overleden. Niet makkelijk voor een opgroeiende jongen die met zichzelf overhoop ligt. Hij zal best in de rouw zijn, maar dan eerder boos ipv verdrietig (rouw is helaas niet alleen maar melancholie en weemoed) en hij kan er weinig mee zo te lezen. Ik denk, net als anderen, dat het een fase is die je door moet maar ondertussen moet het wel draaglijk blijven voor alle partijen.
Dat het lijkt of iedereen succesvolle kinderen heeft, dat ken ik, maar als je wat meer tussen de regels door luistert zijn er wel degelijk ook veel gezinnen waarin het niet zo soepel loopt en mensen minstens zo wanhopig zijn als jij. Maar dat zie je niet terug op Facebook en hoor je niet zo gauw op verjaardagen.
Wij hebben ook heel wat meegemaakt met onze kinderen, die ondanks een hoog IQ toch niet allemaal bepaald soepel door hun school heen gingen en nog steeds schiet het allemaal niet op maar we zijn het in bed liggen en niks doen gelukkig voorbij (tenminste, dat hoop ik) en dat maakt het volhouden wel de moeite waard.
 Als je het behandelt als een langdurige zware griep, waarin je wel in de gaten houdt of het niet echt uit de hand loopt maar verder niet teveel aan hem trekt en dwingt, zou dat een optie zijn? Want uiteindelijk moet hij er echt zelf uit komen. Dat hoeft niet zonder hulp, maar je kunt herstel niet dwingen. Het heeft tijd nodig. En hulp vragen is ook iets dat met de tijd komt.
Ik snap dat je partner graag korte metten maakt maar dat gaat gewoon niet. Zo werkt het leven niet, dingen hebben hun tijd nodig, planten groeien langzaam, pubers ontwikkelen zich in hun eigen tempo…

LilaLieke schreef op 31-07-2023 om 20:56:

[..]

We hebben nu een fijne ggz verpleegkundige die verbonden is aan de huisartsenpraktijk. Zij heeft nu helaas vakantie, dus het is echt moeilijk allemaal en hij wil naar niemand anders. Zij helpt hem met slaapcoaching (hij slaapt bijna niet) en gesprekken. Ik mag er niet bij zijn van hem, maar heb wel mijn zorgen geuit bij de huisarts. Hier heb ik inderdaad vrij objectief verteld wat er thuis gebeurt, hoe de dagen aflopen en waar ik tegenaan loop. Hij heeft voorgesteld dat ik bij een volgend gesprek erbij ben, maar mijn zoon weigert dat.

Dat vind ik wel heel positief, dat hij haar hoog heeft zitten. Ik zou toch wel nieuwsgierig zijn of er via haar het gesprek op een coach (of sportmaatje) kan komen: heeft deze huisartsenpraktijk daar ervaring mee? Al zou ze het eerst maar eens noemen, zeg maar. 

Tja, add, eeuwige opstartproblemen, vaak ook doorstartproblemen en afmaakproblemen. 

Is er met je zoon te onderhandelen of wijst hij ook dat af? Hebben jullie nog wel eens niemendalletjes-gesprekken? De afwas is daar heel goed voor, trouwens. Als je die hebt, zijn de grotere gesprekken vaak ook mogelijk, hier en daar, als je je niet te happig opstelt (merk ikzelf, ik ga nog wel eens te snel). Misschien is het een investering waard van jouw kant?

Ik kan me zo voorstellen dat het in je opkomt om hem te vragen wat hij wel van je wil zolang hij thuis woont. Wat verwacht hij in deze samenstelling van volwassenen, wat draagt hij bij aan taak(je), hoe verwacht hij dat het vervolgens zal gaan. Hij zal er geen direkt antwoord op hebben (en verwacht die ook niet) maar hopelijk wordt hij daarmee aan het denken gezet. In de hoop dat het leidt tot een gesprek waar hij jou kan vragen wat jij wilt (voor hem en misschien ook wel voor jezelf) en kan het eens gaan over jouw spagaat. Soms is dat ook opeens een eye-opener voor kinderen.

Een van mijn kinderen (17 jr) heeft een coach waar hij veel baat bij heeft. Wij zouden hem die dingen ook kunnen leren maar van ons wil hij het niet horen. Heel af en toe benader ik zijn baas (vd begeleider) over hoe ik het vind gaan en of dit of dat eens aan bod kan komen. Vandaar dat ik wat hamer op zo iemand want met opstartproblemen moet je aangezwengeld worden. 

Voor welke dingen hoeft hij niet aangezwengeld te worden (vindt hij dus heel leuk)?