Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..

Pinokkio schreef op 26-01-2022 om 01:03:

Ook naar het huilen van baby’s kijk ik anders. Natuurlijk kan het een signaal zijn van iets dat wij als ouders/ buitenstaanders kunnen oplossen.
Maar niet voor niets komen we er vaak helemaal niet achter wat er nu precies scheelt bij een huilbaby.
Huilen kan bij een baby een teken van pijn/ ongemak etc zijn. Maar dat maakt het nog niet, per definitie, tot een communicatiemiddel. Het kan wel een sein zijn voor ouders om er toe over te gaan te proberen die pijn of ongemak weg te nemen bij kind. Als ouder interpreteer je het gehuil dus ahw als communicatie. Dat wil echter nog niet zeggen dat het vanuit baby oogpunt ook communicatie is.
Ik kan me nog goed herinneren dat sommige mensen meteen opveerden als mijn baby huilde; wat is er aan de hand? Ik snapte dat niet zo goed, want ik zag huilen juist ‘gewoon’ als een uitingsvorm dus vond het normaal dat mijn baby huilde.
(natuurlijk ging ik wel aan de slag als het huilen voortduurde om te kijken of ik iets kon doen)
Mijn dochter ging toen ze klein was, altijd erbarmelijk huilen in bed. Ik dacht eerst ook dat ik daar ‘iets’ mee moest. Tot ik erachter kwam dat ze na zo’n korte hevige huilbui heerlijk in slaap viel.

Voor pasgeboren baby's is huilen de enige vorm van communicatie waarover ze beschikken. Wat later leren ze ook lachen, wijzen, brabbelen en nog later praten.
Dat jouw kindje zichzelf in slaap huilde kan ook verwerking van de dag zijn. Dat effect van zichzelf troosten door de hormonen die vrij komen. Dat is dus eigenlijk zelfhulp. 

Mijn dochter is zes dus inderdaad nog lang niet volwassen. Ik veroordeel huilen waar je kind bij is helemaal niet in elke situatie. Als bijvoorbeeld iemand overleden is of ernstig ziek en je hebt daar verdriet om mag een kind dat best zien. Maar als een loslaatmoment voor jou lastig is (of dat nou een schoolreis, afscheid groep 8, eindexamen of op jezelf wonen is) is dat jouw proces, niet dat van je kind. Laat het kind lekker genieten van alle nieuwe stappen in het leven.
Als mijn moeder destijds hele dagen huilend op de bank had gezeten en ik had dat geweten, had ik me daar behoorlijk rot over gevoeld. Want ik had er wat aan kunnen doen (namelijk terugkomen), alleen dat wilde ik niet want ik was erg toe aan mijn eigen plek. Plus ik had al een huis gekocht en das toch zonde als je er niet woont.

Mijn kind voelt het echt wel aan als er iets is. Ik ga daar ook niet over liegen want ze prikt er zo doorheen. Maar ik geef wel aan dat dat iets is wat bij mij ligt en niet bij haar. Het is mijn proces. Zij hoeft er niks mee. Maar heel eerlijk; het is ook wel zoeken en ik zie mezelf allerminst als perfect of onfeilbaar. Waarschijnlijk kijk ik over een aantal jaar ook terug op bepaalde dingen met het idee van 'dat had ik beter anders kunnen doen'.

Om te beginnen meld ik even dat ik niet alle reacties gelezen heb en géén ervaringsdeskundige ben.

Maar ik zeg :
Je brengt je zoon niet naar het kerkhof.
Je brengt je zoon niet naar de gevangenis.
Je brengt je zoon niet naar een psychiatrische inrichting.

Dus, tel je zegeningen.   Gefeliciteerd met deze goede afloop van zijn opvoeding.

MamaE schreef op 26-01-2022 om 10:22:

[..]

 Maar als een loslaatmoment voor jou lastig is (of dat nou een schoolreis, afscheid groep 8, eindexamen of op jezelf wonen is) is dat jouw proces, niet dat van je kind. 

Ben ik het mee eens. Die tranen heb ik ook niet omdat het loslaatmoment voor mij lastig is, integendeel denk ik zelfs. Ik ben voornamelijk trots en blij. En in geval van grote stappen (overstap naar VO of naar vervolgonderwijs bijvoorbeeld) ook een beetje weemoedig. Maar ik heb geen moeite met loslaten. Ik heb geen behoefte aan het klein houden van mijn kinderen. Maar ik vind dat je kinderen best kunt vertellen over hoe jij iets beleeft. Juist dat soort gesprekken brengt wederzijds begrip en vertrouwen, want zij kunnen mij dan vertellen hoe ze iets ervaren en wat ze van mij nodig hebben. Dat gesprek hebben we vaak gevoerd. En nog.

Maar MamaE: je hebt dus eigenlijk gewoon een hekel aan manipulatie? Dat begrijp ik heel goed, maar manipulatie kan ook op veel andere manier gebeuren dan door tranen: claimen, op schuldgevoel werken, buitenproportioneel streng straffen, je wenkbrauwen optrekken bij bepaalde opmerkingen, vrienden van je kind afkeuren... en ga zo maar door. 
Dan snap ik je meer: ik heb daar ook een hekel aan, manipulatie.
Er zijn ook veel vormen van tranen: trots, rouw, verdriet, ontroering. Ik vind die vormen allemaal legitiem zolang ze niet ingezet worden om het gedrag van de ander te beïnvloeden. En ik vind ook dat het heel goed kan dat een moeder of vader oprecht verdrietig is dat kind uit huis gaat én niets liever wil dan dat het kind gelukkig is met zijn of haar vrienden in een zelfstandig leven. Die zaken kunnen tegelijkertijd aanwezig zijn. Ik vind zelfs dat je er een traantje om mag laten, ook met het kind erbij zolang je maar aangeeft dat het jouw verdriet is en het kind haar leven ten volle voor zichzelf moet pakken. Dat doet recht aan alle partijen en dat vind ik eigenlijk het omgekeerde van manipulatie. 
Of mag je van jou helemaal geen verdriet hebben als kind vertrekt? In dat geval manipuleer je jezelf: oh kijk mij eens anders zijn dan mijn moeder, ik laat helemaal niks merken. Nou reken maar dat je kind het wel voelt hoor. 
Het kan ook dat mensen geen verdriet voelen maar zelfs blij zijn als kind vertrekt. En dat is ook helemaal legitiem, zolang je maar een andere niet verbied een bepaald gevoel te hebben imho. Met dat gevoel manipuleren is een ander hoofdstuk, daar heb ik ook een grafhekel aan. 

Ja, ik denk dat niemand echt van manipulatie houdt. En natuurlijk mag je gevoelens hebben, die zijn er gewoon. Het gaat er inderdaad om dat je de processen van gevoelens verwerken bij jezelf houdt en dat niet bij je kind neer gaat leggen. Gevoelens kun je zeker delen, maar dat heeft ook een grens. 

MamaE schreef op 26-01-2022 om 11:27:

Ja, ik denk dat niemand echt van manipulatie houdt. En natuurlijk mag je gevoelens hebben, die zijn er gewoon. Het gaat er inderdaad om dat je de processen van gevoelens verwerken bij jezelf houdt en dat niet bij je kind neer gaat leggen. Gevoelens kun je zeker delen, maar dat heeft ook een grens.

Precies. En ik snap het heel goed van die manipulatie, ik ken ook een aantal personen dat zo het sociale contact bepaalt en de aandacht naar zich toe trekt. Maar ik snap ook het weemoedige gevoel dat je kunt hebben bij het 'overgaan' naar een andere fase. En ik zeg mijn kinderen ook gerust dat ik ze ga missen als ze het huis uitgaan, maar ik lig niet huilend aan hun voeten. Volgens mij kan dat geen kwaad. Bij ons vinden ze het ook wel leuk om te horen dat ze wel worden gemist (maar dat ons leven vooral ook gewoon doorgaat).

Sinds ik een ernstige ziekte heb gehad, ben ik een soort van emotioneel incontinent. Zeker als het mijn kinderen betreft. Niet als in verschrikkelijke huilbuien, maar wel tranende ogen. Ze weten precies wanneer de waterlanders gaan komen en dan roepen ze: je gaat toch niet weer janken,hé? We moeten er dan altijd om lachen en dan zijn mijn tranen ook snel weer weg. Ik geloof niet dat ze er onder lijden. Ik geef ook wel aan dat het aan mij ligt en dat het zo weer over is.
Mijn beide kinderen zijn inmiddels volwassen en uit huis. Dit vind ik een erg leuke fase. We doen nog regelmatig wat samen en ze komen ook regelmatig hier.

Picunia schreef op 26-01-2022 om 14:47:

Sinds ik een ernstige ziekte heb gehad, ben ik een soort van emotioneel incontinent. Zeker als het mijn kinderen betreft. Niet als in verschrikkelijke huilbuien, maar wel tranende ogen. Ze weten precies wanneer de waterlanders gaan komen en dan roepen ze: je gaat toch niet weer janken,hé? We moeten er dan altijd om lachen en dan zijn mijn tranen ook snel weer weg. Ik geloof niet dat ze er onder lijden. Ik geef ook wel aan dat het aan mij ligt en dat het zo weer over is.
Mijn beide kinderen zijn inmiddels volwassen en uit huis. Dit vind ik een erg leuke fase. We doen nog regelmatig wat samen en ze komen ook regelmatig hier.

oh ja dat snap ik, dan weet hoe fragiel en kostbaar alles is en dan ben je snel geraakt. Ik heb dat sinds ik weduwe ben en vier vriendinnen heb verloren

Goedemorgen allemaal,

Wonderlijk hoe een bericht, dat hier in alle eerlijkheid en openheid geplaatst is, zo veel harde reacties kan oproepen. Dat mensen mijn emoties niet snappen, kan ik nog volgen. Ik begrijp reacties van anderen immers ook niet altijd. 
Maar om mijn reactie te bestempelen als (veel te) extreem of om huilen per definitie te betitelen als manipulatie…. Daar kan ik op mijn beurt niet bij. 

Ook zag ik sommigen reageren op de term ‘rouwproces’ en dat dat in deze situatie een misplaatste term zou zijn. Dat is het niet. Rouwen doe je in alle situaties, waarin je iets of iemand verliest. Een baan, een huwelijk (een scheiding dus) of je kind op kamers horen daar allemaal bij. Het zijn levensveranderende situaties, waarin je van iets of iemand afscheid moet nemen en voor jezelf weer een nieuw evenwicht moet vinden.

En dat laatste, daar gaat het om. Een nieuw evenwicht in een nieuwe situatie. Voor mij kost dat tijd en tranen. Dat weet ik van mezelf en dat is prima. Ik ben blij met de reacties, die hierin begrip en steun geven. 

Voor wat betreft de harde reacties: ik ben ook blij dat ik die gelezen heb en nog blijer dat ik niet zo in het leven sta. 
Het ga jullie goed.

Ik vind uit de openingspost vooral dit opvallend: "En ik vind het verschrikkelijk om de jongen, waar ik voor door het vuur ga, los te moeten laten." Ik snap het gewoon niet. Als je zoon zich gewoon ontwikkeld heeft tot volwassene, met daarbij het natuurlijke, geleidelijke losmaken van de ouders tijdens de puberteit, is het loslaten nu niet zo groot. En als je band goed is, maakt het op zichzelf gaan wonen van zoon wat dat betreft niet zoveel uit, dan is het loslaten niet zo'n grote factor, want dan zet die band zich op een andere manier gewoon voort. Maar goed, voor OP is het kennelijk een grote stap voor zowel haarzelf als haar zoon. 

skik schreef op 27-01-2022 om 11:13:

Ik vind uit de openingspost vooral dit opvallend: "En ik vind het verschrikkelijk om de jongen, waar ik voor door het vuur ga, los te moeten laten." Ik snap het gewoon niet. Als je zoon zich gewoon ontwikkeld heeft tot volwassene, met daarbij het natuurlijke, geleidelijke losmaken van de ouders tijdens de puberteit, is het loslaten nu niet zo groot. En als je band goed is, maakt het op zichzelf gaan wonen van zoon wat dat betreft niet zoveel uit, dan is het loslaten niet zo'n grote factor, want dan zet die band zich op een andere manier gewoon voort. Maar goed, voor OP is het kennelijk een grote stap voor zowel haarzelf als haar zoon.

Als de band tussen TO en haar zoon nu goed is, hoeft daar geen verandering in te komen nu de zoon de deur uit is. Alleen zien ze elkaar nu minder en dat is natuurlijk wel een omschakeling. 

skik schreef op 27-01-2022 om 11:13:

Ik vind uit de openingspost vooral dit opvallend: "En ik vind het verschrikkelijk om de jongen, waar ik voor door het vuur ga, los te moeten laten." Ik snap het gewoon niet. Als je zoon zich gewoon ontwikkeld heeft tot volwassene, met daarbij het natuurlijke, geleidelijke losmaken van de ouders tijdens de puberteit, is het loslaten nu niet zo groot. En als je band goed is, maakt het op zichzelf gaan wonen van zoon wat dat betreft niet zoveel uit, dan is het loslaten niet zo'n grote factor, want dan zet die band zich op een andere manier gewoon voort. Maar goed, voor OP is het kennelijk een grote stap voor zowel haarzelf als haar zoon.

Skik, ik reageer even vanuit mezelf. Vooropgesteld, ik heb er op zich niet zo'n moeite mee om zoon los te laten. Maar de manier waarop is voor mij wel echt lastig (geweest). Helemaal niet geleidelijk maar letterlijk van de ene op de andere dag. En hij was juist helemaal (nog) niet zo bezig met zich losmaken. Dus dat was wel een enorme omschakeling. Hij ging direct samenwonen met zijn vriendin. Ze zaten heel erg in hun eigen bubbel, dus was hij ook direct echt veel minder hier. Intussen, bijna anderhalf jaar verder, is er weer meer contact. Maar dat is echt een tijd veel minder geweest.  Maar ik heb daar niet over gezeurd, niet aangedrongen, en zeker niet gehuild in zijn bijzijn . 

Alios, hoe is het intussen met je?

mijn zoon is op veel ouder leeftijd uit huis gegaan, hij was 27. Dit kwam er eerder door allerlei omstandigheden niet van. Mijn 2 dochters waren uit huis. We hebben een hele goede band net elkaar, maar het moment dat hij uit huis ging was lastiger dan ik dacht. Alles gebeurde heel snel. Hij kreeg weer een baan, kreeg een appartement, een vriendin.we waren superblij voir hem, maar toen hij eenmaal weg was, voelde ik alsof geamputeerd werd. Nooit verwacht dat alles binnen 2 weken gebeurd was. Ik voelde me intens verdrietig, kon niet eten, had buikkrampen. .het is goed voir hem en ik gun t hem, maar het was raar zn lege kamer te zien, geen rondslingerende kleren van hem, geen geplaag meer van hem, geen geluiden vanuit zn playstation, geen gevraag meer: wat eten we, het ruikt lekker. Het heeft echt tijdig nodig. Maar als ik zie dat hij gelukkig is, ben ik herl blij voor hem. Maar wat een gemis zeg.hopelijk komt ie regelmatig langs om bij te kletsen of te eten. Met mn dochters is dat zo, hij woont alleen niet in dezelfde stad.we wachten af....