zoon 18 aan de drugs

Herkenbaar

Heel herkenbaar dit. Broer met schizofrenie. Begon ook op zijn achttiende, heel plotseling. Trigger was wiet.

Anno

Ja, bij mij ook een broer, wel iets ouder. Geen wiet of iets dergelijks. En er is altijd wel een trigger. Drugs kan het veroorzaken, drugs kan ook een gevolg zijn. De combinatie is wel heel erg lastig voor hulpverlening. Maar de beschrijving van Start 'triggert' bij mij het alarm van een mogelijke psychose. Maar ik wil absoluut niet een diagnose suggereren. Dat meot hulpverlening doen.
Verder eens met Mirreke.

Tsjor

ik heb mijn plan getrokken

Genezen van de wond door geweld en bedreiging in mijn eigen huis, samen met mijn dochter. Dit kost tijd om te helen, en er vloeien veel tranen. Slapen gaat gelukkig al beter.
Zoon moet maar op zijn bek gaan, ik heb aangifte gedaan. Ik ga hem op geen enkele manier helpen (hij wil toch niks).
Komt hij tot zijn positieven dat hij iets zinnigs met zijn leven wil dan kom ik wel weer in beeld en kan hij van mij alle steun verwachten. Dan kunnen we normaal verder.
Respect voor je moeder en normen en waarden in de samenleving zijn hele normale zaken om als moeder te verwachten. Is dit er niet dan zeg ik "toedeloedokie"
Over 3 weken ga ik lekker met mijn dochter op vakantie.
Ik ga over 2 dagen verhuizen naar een nieuwe woning en heb daar veel zin in.
Ik ga geen energie steken in deze shit waar mijn zoon zelf in beland is. Mijn zorg niet hij is 18.
Bedankt voor de reakties, ik ben geen therapeut en ga dit ook niet uithangen.
Ik ga verder met mijn leven en vooralsnog heb ik even geen zoon.

Nou, met zo'n moeder

heb je geen vijanden meer nodig...

erg

Ondanks dat hij je vreselijk bang en boos heeft gemaakt en pijn heeft gedaan vind ik dit toch erg voor je zoon. Ok hij heeft het te bont gemaakt, maar wat het wel helemaal zijn eigen schuld? Hoe kan hij nu nog uit z'n situatie komen?
En ik vind het erg voor je dochter. Die mag ook geen misstap maken, anders is het einde oefening. Dat heeft ze nu goed gezien. Die gaat nu heel erg op haar teentjes in de pas lopen. Dat je hem nu niet in de huis laat, ook ivm je dochter begrijp ik, maar niet hoe je erover schrijft.
In mijn familie trouwens ook een geval van trigger wiet.
Ik heb ook een agressieve zoon zonder enig respect, maar wij weten dat hij er niets aan kan doen dus we houden wel van hem.
Zou het anders zijn als jij het straks wel weet? Hoe kan iemand zo omslaan?

ik kan het niet en daar zit mijn grens

Ik kan niet omgaan met dreigende en liegende mensen. Knap wie dat wel kan. Ik heb een verleden met mishandeling in mijn jeugd en ben daardoor beschadigd. Ik ben 20 jaar gestalkt door mijn vader. Mijn gezin en een veilig thuis zijn voor mij van levensbelang anders kom ik zelf in de ziektewet te zitten en daar heeft niemand wat aan.
Ik ken mezelf en weet wat ik wel en niet aankan. En dit kan ik niet aan.
En daaraan is niks slechts.

Je verschuilt je nu achter je eigen verleden

Je eigen verleden is geen reden om je kind te verstoten. Nogmaals, jij bent de volwassene, jullie relatie is altijd die van ouder en kind. Ouderlijke liefde zou onvoorwaardelijke moeten zijn, maar is dat bij jou blijkbaar niet.
In feite zou dit jou dus ongeschikt maken als ouder, omdat jij onvoorspelbare dingen niet aankunt. Als je kind doordraait ben jij weg. Dat kan niet. Echt niet. Voor je dochter resulteert dit in een zeer onveilige situatie, want moeder kan zomaar het ouderschap opzeggen als dochter iets doet wat moeder aan haar verleden herinnert. Dat kan echt niet!
Ik kan begrijpen dat het extra vreselijk is als je zelf ook nare dingen hebt meegemaakt, maar zoals jij hier keihard je kind veroordeelt en laat vallen is onbegrijpelijk.
Zoals jij in eerdere berichten blijk gaf van je kind te walgen, lijkt me echt heel wat anders dan getraumatiseerd zijn door een moeilijke jeugd en verscheurd te worden tussen je eigen onmacht en het dreigende verlies van je kind door een psychiatrische aandoening.

Je schrijft dat je eigen vader vreselijke dingen heeft gedaan. Misschien hebben beiden, je vader en je zoon wel een psychische stoornis, of een aanleg daarvoor.

Ik ken mensen die in hun jeugd vreselijke dingen hebben meegemaakt. Dit ontslaat hen echter niet van hun ouderlijke verplichtingen.
Je kunt hulp zoeken, je laten bijstaan door hulpverleners, maar je bent niet ineens niet meer zijn moeder.
Je stelt gewoon voorwaarden aan het ouderschap. Kind draait door: weg kind, ik ben zin moeder niet.
Stel dat kind ooit op eigen kracht, want niet met jouw hulp, het ooit weer beter gaat doen in de maatschappij, dan mij hij weer terugkomen? Nou, ik wist het dan wel als ik zoon was...

Zo hee

Zit Start helemaal aan de grond van haar eigen kunnen en wordt haar door Mirreke doodleuk verteld dat ze in feite ongeschikt is als ouder. Op basis van wat letters op een forum die grote kans nog niet eens de helft van de hele situatie schetsen. Dat vind ik nogal wat. Wie weet wat je Start daarmee aandoet.

Ik vind Start juist dapper. Ze geeft eerlijk toe haar grenzen te kennen. Ze kan nu, op dit moment, haar zoon niet helpen. Soms zit je inderdaad echt helemaal op de bodem van de put en dan lukt het niet. Ze zegt toch niet dat ze hoopt dat hem iets ergs overkomt? Ze hoopt dat hij bij zinnen komt.

Start, dit is wellicht een gevalletje zuurstofmasker-in-het-vliegtuig. Daar wordt altijd gezegd eerst je eigen zuurstofmasker op te zetten, en dan pas anderen, inclusief je kinderen, te helpen. Doe dat nu ook, Help jezelf (door hulp te zoeken voor jezelf). Daarna zal je wellicht weer in staat zijn ook verder te kunnen wat betreft je zoon.

Niemand, ook je dochter niet, heeft er iets aan als jij de vernieling indraait. Zij heeft alles met eigen ogen gezien en meegemaakt. Ze snapt heus wel dat moeders niet zomaar afhaakt. Je zou ook kunnen zeggen dat jij haar juist een goed voorbeeld geeft in het stellen van grenzen voor jezelf.

Mirreke, ik vraag me op dit moment echt even af wat jij hebt meegemaakt waardoor je zo gigantisch uit je slof schiet richting Start. (Dat is retorisch - ik hoef het echt niet te weten). Ik ben niet een van de vaste posters hier maar lees wel dagelijks. En ik zie toch eigenlijk meestal dat mensen aanraden om goed voor jezelf te zorgen enz.. Ik hoop dat Start dat ook doet en dat ze snel weer een lichtpuntje ziet in deze ellendige situatie.

Onvermogen

Niets mis mee om je onvermogen toe te geven. Je kinderen kunnen je grenzen ver overschrijden. Om wat voor reden dan ook neemt Start dit echter veel te persoonlijk.
Natuurlijk raakt het haar. Maar er is al veel gezegd in dit draadje om haar te steunen.

Maar ook om het kennelijke onvermogen van haar zoon aan te geven.
Wat niet haar schuld is en ze kan het ook niet oplossen. Ze neemt ook terecht afstand.

Maar dat wil niet zeggen dat je stopt de ouder te zijn van iemand die zo de mist ingaat.
Ik kan het alleen maar verklaren als afreageren van angst, woede en teleurstelling.

Hopelijk kan Start door, terecht en noodzakeljk, afstand te nemen op een moment met compassie naar zichzelf en naar haar zoon kijken.

18 jaar betrokken ouderschap is niet zomaar weg. Ook niet als je toedeledokie zegt. Dat is prietpraat waarmee je jezelf tekort doet.

maike

Ik ben heel erg boos hierover.

Ik geloof niet dat iemand hier zegt dat Start niet boos, bang, verdrietig, angstig, gestrest, overspannen, wanhopig of wat dan ook mag zijn. En daar gaat het ook niet om. Maar je kind afbranden en het ouderschap opzeggen, dat kan er bij mij echt niet in... Totaal niet.

Dan mag je ptss hebben, overspannen, ziek, werkloos of wat dan ook zijn. Dat kan allemaal, dat gebeurt allemaal, en dat is ook helemaal niet raar. Je kunt iets in een vlaag zeggen, je kunt in een woedebui verkeren, je kunt van je af schreeuwen, je wanhoop delen. Ook dat kan allemaal. Dan zeg je wel eens wat. Dan komt er wel eens iets ongenuanceerd over... en dat is ook heel begrijpelijk.
Dat kan allemaal, dat gebeurt en vast ook wel eens allemaal tegelijkertijd.

Maar wat ik hier proef is een verongelijktheid, een boosheid, een onwil vanuit haar tenen. Dit is echt voorwaardelijk ouderschap. Heel schadelijk voor kinderen.

Ik heb enorme alarmbellen over deze jongen, via dit scherm, zonder dat ik hem ken, zonder dat ik een jarenlange emotionele (en hopelijk onverbrekelijke) band met hem heb als moeder...

Maar deze moeder kan het even niet aan, schuift het ouderschap opzij, en als haar 18-jarige (!) zoon zijn leven ooit weer op orde heeft mag hij aankloppen.

Als je vaker meeleest, en eventueel ook wel eens bijdragen van mij voorbij ziet komen, dan weet je wellicht dat ik vaak vrij mild ben, begrip voor afwijkend ouderschap promoot, enfin... En ja, ik begrijp echt dat je iets soms niet aankunt, hoe graag je het ook zou willen. En dat het soms zelfs beter is om opvoeding of contact even uit handen te geven.

Maar dit klinkt niet okay...

Ik hoop echt dat het bijdraait, en dat het afreageren is. Voor haarzelf en voor haar zoon en dochter.
Want haar dochter maakt niet alleen mee dat haar broer ineens een ander mens is geworden, ook haar moeder toont ineens een ander gezicht...

Een stap verder

' Ik vind Start juist dapper. Ze geeft eerlijk toe haar grenzen te kennen. Ze kan nu, op dit moment, haar zoon niet helpen. ' Er is niets mis met erkennen dat je je zoon niet kunt helpen. Dat erkennen kun je nog in alle liefde, juist met alle liefde doen. en dat kan ook verdriet met zich meebrengen. Maar Start gaat een grote stap verder: ze drukt zich zeer negatief uit over haar zoon. Ik vind dat niet zo dapper.

Tsjor

Begrip

Start, ik kan goed begrijpen dat jij helemaal aan je max zit en het op dit moment niet trekt om iets voor je zoon te betekenen. Je hebt een enorm heftige tijd achter de rug en door je eigen verleden was je uitgangspositie al verre van ideaal. Ik kan ook goed invoelen dat je van deze heftige en nare periode samen met je dochter van wil herstellen.
Het deel dat ik niet begrijp is dat je geen initiatief neemt om te zorgen dat anderen jouw rol in enige mate overnemen. Zorgen dat er voor je kind gezorgd wordt als je het zelf niet opbrengt is ook verantwoordelijk nemen, al is het maar minimaal een oogje in het zeil houden, aanmelden bij de Oggz, wat dan ook. Waarom leg je de verantwoordelijkheid 100% bij je kind, die alleen in juridisch opzicht volwassen is, maar verder een kind. Wie heb je om hulp gevraagd toen hij nog thuis woonden en alles uit de hand liep en hoe heeft het kunnen gebeuren dat jij zo ver en ernstig over je grenzen bent heen gegaan dat je nu hier staat. Goed voor jezelf gaan zorgen betekent niet automatisch je kind aan zijn lot overlaten er zijn meer oplossingen denkbaar.

Wat mij zorgen baart

is dat je het eigenlijk vooral over jezelf hebt. Wat heb je wel niet allemaal gegeven, en wat krijg je er nu voor terug.
En eigenlijk weet je het zelf ook wel, jij bent degene die deze situatie niet kunt hanteren. Dat komt door je verleden, niet door het heden. (je zoon)

Uiteraard is je huidige situatie zwaar en lastig. Maar dat is soms zo met kinderen.
Kinderen hebben is vooral geven. Wat je krijgt is bonus, extra.

Ik wens jou en vooral je zoon dat jij een modus vindt om je verleden dermate te plaatsen dat je invulling kunt geven aan je ouderschap van nu. Met de hobbels die daar bij komen.

Nare situatie

Ik lees dit draadje nu pas. Ik begrijp tot op zekere hoogte de toon en woordkeus van jou, Start. Het lijkt mij vreselijk om bang te moeten zijn voor het gedrag van je eigen kind. Ik snap dus dat er nu even geen ruimte is voor warme gevoelens. Het lijkt mij zaak om hiermee naar een psycholoog te gaan voor handvatten om dit te kunnen verwerken, maar ook om ermee om te kunnen gaan. En ik hoop van harte dat er binnenkort weer ruimte komt om te accepteren dat je ook onvolmaakte kinderen niet zomaar uit je leven kunt zetten. Ze blijven met je verbonden en verdienen naar mijn mening iedere keer weer een nieuwe kans. Maar echt Start, ik snap volledig dat je nu even afstand moet nemen en tot jezelf moet komen. Ik hoop dat je de boodschap naar je zoon kunt veranderen naar dat je wel van hem houdt, maar niet van zijn daden en gedrag. Sterkte.

Heftig

Wat hebben jullie het zwaar en wat zal deze beslissing moeilijk zijn voor je. Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe! En hoop dat jouw zoon zich ooit realiseert wat hij zijn naasten aan heeft gedaan. Maar is hij misschien door iemand onder druk gezet om te blijven dealen? Wordt hij bedreigd? Kan hij er wel ooit uitkomen?

Ik ken hier een jongen van ook ca 18 die al jaren dealt en zelf gebruikt. HIj stond ook regelmatig bij school om jongeren aan de wiet te krijgen...Ondertussen veel ronselaartjes hier...Het loopt gigantisch uit de hand in ons stadje...en niemand die er grip op heeft.

Heel herkenbaar zit met hetzelfde probleem en bij mij is de alimentatie zo hoog dat ik nog een uurloon heb van 0.85 eurocent ik werk van smorgens 5 tot smiddags 4 min een uur reistijd dus ik verdien nog 8.50 per dag , ik werk me drie x in de rond maar fatsoenlijk eten kan niet meer hoe schandalig is dit ik zit ver onder het niveau van iemand die in de schuldsanering zit