zoon 18 aan de drugs

Geen geld

Natuurlijk geef je hem geen geld. Onderhoudsplicht gaat vrijwel altijd over alimentatie. Ik neem aan dat je bereid bent om hem onderdak, eten en kleding te geven als hij geen drugs gebruikt. Dat is dan je onderhoudsplicht. Je bent niet onderhoudsplicht voor zijn drugsgebruik. De rechter maakt daarop ook uitzonderingen volgens mij, maar ik kan het nu niet zo snel terugvinden.
Soms moet iemand heel diep gaan om de bodem van de put te bereiken en pas daarna kan hij/zij weer omhoog klimmen.
Ondertussen kun je op dit moment niets voor hem doen, ja, hopen dat hij zo snel mogelijk die bodem van de put raakt en dat er dan niet teveel kapot is gegaan.
Zorg goed voor jezelf. Je hebt een slopende periode achter de rug en daar moet je van herstellen. Ga vooral dingen doen waar je van kunt genieten.

Tsjor

ik begin het nu pas te voelen

Ik heb een half jaar in de overleef stand gestaan. Ik was zo in shock dat ik niet eens goed kon vertellen wat er allemaal gebeurde in mijn huis.Ik kon de woorden niet vinden. Nu kom ik in de rust en ik ben echt perplex, lamgeslagen. Ik kan het eindelijk overzien hoe verschikkelijk erg dit allemaal is.Als ik die tape terug luister waarin hij mij te lijf gaat waarbij ik tegen de ladder van de hoogslaper van mijn dochter val en vervolgens met ladder en al op de grond beland. Waarbij hij gilt en dreigt, zooooo eng. Nu begin ik het pas te zien. Kankerleier tyfushoer. Die zieke blik in zijn ogen.
Tot een jaar geleden waren we een vrolijk gezinnetje, nooit hulpverlening gehad, alles ging gewoon goed.Dit is een groot trauma en dit gaat voor mij nog veel nasleep hebben om dit een plekje te geven. En voor mijn dochter ook.
En ik heb al een half jaar hulpverleners ingeschakeld maar NIEMAND DEED IETS.

Traumatisch

Start, ik begrijp heel goed hoe verschrikkelijk dit geweest moet zijn.
Ik wil het even hebben over dit stukje: 'Tot een jaar geleden waren we een vrolijk gezinnetje, nooit hulpverlening gehad, alles ging gewoon goed.Dit is een groot trauma en dit gaat voor mij nog veel nasleep hebben om dit een plekje te geven. En voor mijn dochter ook.'
Ik ben geen traumatherapeut, maar het baart me ook zorgen als je zegt dat het voor jou een groot trauma is met veel nasleep; en voor je dochter ook.
Ik zou willen dat je het trauma voor jezelf (en voor je dochter) kleiner kon maken.
Het grote drama is natuurlijk, dat je zoon drugsverslaafd is geraakt en daardoor volledig ontspoord is. Dat is op de eerste plaats een drama voor je zoon. Ik hoop dat je over zijn ontsporende gedrag heen kunt kijken naar het drama wat zich bij hem voltrekt, ook al realiseer je je dat je daar niets meer aan kunt doen.
Je lijkt het erg te vinden dat het juist in jouw 'vrolijke' gezinnetje gebeurt. Maar het gebeurt juist vaak in 'normale' gezinnetjes. Misschien is het goed voor jou om kontakt te zoeken met andere ouders, bijvoorbeeld via de Jellinekkliniek of door te zoeken op internet, er zijn verschillende initiatieven en praatgroepen. Mogelijk ontdek je dat er meer gezinnetjes zijn, waar nooit iets aan de hand was, totdat een van de kinderen verslaafd raakte.
Nu je tot rust komt dringt het pas tot je door wat er allemaal is gebeurd. Ik kan me voorstelen dat je 'flash backs' hebt, plotselinge herinneringen aan iets wat er gebeurd is. Op een of andere manier zul je je hersenen en je geheugen de tijd moeten gunnen om hiermee om te gaan. Sommige mensen gaan het van zich af schrijven. sommige mensen gaan veel praten. sommige mensen gaan veel wandelen, of schilderen. Allemaal manieren om je hersenen en je geheugen de tijd te gunnen om alles te verwerken.
Het geheugen is daarbij nogal ingewikkeld, maar niet onaardig voor ons: sommige dingen vergeten we (psychologen noemen dat 'verdringen', maar daar verdienen zij hun geld dan ook mee). Of we verdraaien het. Of we onthouden het als verhaal, waar je iets van geleerd hebt (bijvoorbeeld dat je zoon drugsverslaafd is).
Ik vraag me af of het beluisteren van een opname van een van de erge incidenten goed voor je is. Het kan zijn dat dat zo is, echt waar. Sommige mensen gaan eindeloos naar dezelfde plek toe waar iets erg gebeurd is. Sommige mensen komen er nooit. Iedereen is daarin verschillend. Wellicht is dit voor jou de manier om het te verwerken. Dat je er lang genoeg naar luistert, zodat je kunt bevatten wat er is gebeurt en geen behoefte meer hebt om het nog eens te horen. Maar als je steeds weer voor jezelf bevestigd wil zien hoe kwaadaardig je zoon was en hoe erg het voor jou is geweest, dan kan het ook zijn dat het je niet helpt, dat je er alleen maar in vast komt te zitten.
Geheugen is een vreemd ding. We vergeten dingen, maar daarmee beschermen we onszelf soms ook. We onthouden dingen, omdat ze voor ons verdere leven van belang zijn. We veranderen dingen, omdat dat ons beter uit komt. In die zin helpt het selectieve geheugen ons vooral, om verder te gaan met ons leven.
Er is wel een maar: Soms is een gebeurtenis zo traumatisch, dat het geheugen niet meer werkt. Het is versteend. Er zit geen beweging in. Er verandert niets. Er kan ook niets nieuws meer bij. Dan zou ik je adviseren om te gaan praten met je huisarts en een goede therapeut voor post-traumatische stressstoornis te zoeken. Er bestaan gelukkig wel therapieën die kunnen helpen. Niet diepgravend of zo, wel effectief.
De weg om alles te verwerken zal zeker tijd kosten. Maar dat wil niet zeggen dat het onmogelijk is. ook niet voor je dochter. Maar hoe verder jij ermee komt, des te meer kansen heeft je dochter ook, om hiermee verder te leven.
De wetenschap dat je zoon drugsverslaafd is en aan het ontsporen is is zwaar, erg zwaar. Ook de wetenschap dat je er als ouder vrijwel niets meer aan kunt doen en ook voorheen waarschijnlijk niets aan kon doen. Daarom lijkt mij kontakt met andere ouders eerg behulpzaam. Ik hoop dat er zoiets in jouw omgeving te vinden is.

tsjor

reaktie

Dank je wel Tsjor.
Ik dacht altijd als ik mijn kinderen liefde, aandacht, grenzen, struktuur, steun, en alle kansen geef dan gaat het gewoon goed. Maar er kwamen verkeerde vrienden, (vanaf 17 jaar) ik had geen zicht meer op wat er gebeurde, en hij sloot zich af voor elk gesprek, ik stond buitenspel.
Het is raar want ik heb fotoboeken vol leuke herinneringen en mijn zoon straalt op elke foto, een open gezicht en zorgeloos. Tot het dus mis ging.
Zou nou echt alles voor niks zijn geweest? Zou hij alle leuke momenten vergeten zijn? Ik kan daar niet zo goed bij met mijn verstand. Ik kom straks in de "hoe is het mogelijk" fase.
Maar ik neem het advies ter harte, ik geef het tijd. Ik heb om de paar weken een gesprek met de POH dus daar kan ik ook mijn hart luchten.
En verder ben ik niet van plan om mijn leven te laten bederven. Hij doet het zelf, hij is niet zuinig op zijn lichaam en leven. Dat ben ik wel, en ook altijd geweest. Mijn leven is me heel dierbaar en ik wil daar ook van genieten.

Start

ik dacht later: ik kan mijn verhaal ook korter samenvatten: welke positie kies je? Onterecht slachtoffer van je ontspoorde zoon? Of moeder van een verslaafde zoon?
Ik denk/lees dat je eigenlijk het eerste kiest. Jij hebt de opvoeding goed gedaan, maar je zoon verpest het nu. Zouden nu al jouw inspanningen voor niks zijn? Dat is je grootste vraag.
Wellicht denk je ergens nog, dat verslaving alleen maar kinderen treft die uit een slecht milieu komen. Dat is niet zo. Zelfs als je op 17-jarige leeftijd wel in de gaten had wat er speelde, dan nog was de kans erg klein dat je effectief had kunnen ingrijpen. Iedereen bijt zijn tanden erop stuk als het gaat om zware verslaving.
Ondertussen heb je wel een andere positie. je bent moeder van een dochter en een zoon en de zoon is zwaar verslaafd. Het is niet zo moeilijk om liefde te geven als de kinderen vrolijk, open, eerlijk zijn. Maar je kind is ontspoord geraakt. En dan ben je toch nog zijn moeder.
Ik lees dat je wel vaker de politie hebt gebeld en dat je gesprekken hebt met de praktijkondersteuner van de huisarts. Maar er zijn ook organisaties die op dit gebied meer gespecialiseerd zijn. Jellinekkliniek bijvoorbeeld. Er zijn ouders die zich verenigen en erover praten. Ik denk dat je daar meer aan hebt om beter zicht te krijgen op wat voor gereedschap jij nodig hebt om moeder te zijn van een verslaafde zoon. Je zult nergens eenvoudige recepten vinden hoe je je zoon uit die cirkel kunt krijgen. Als die eenvoudige recepten er waren zou iemand goud daarmee kunnen verdienen. Er zijn heel veel vragen, dilemma's, mogelijkheden en nog meer onmogelijkheden. Om daar je eigen weg in te vinden denk ik dat je veel kunt hebben aan mensen, deskundigen en ervaringsdeskundigen, die net als jij dezelfde worstelingen hebben doorgemaakt. Het zou je wellicht meer zicht geven op welke instrumenten je nu wel en welke je niet hebt als moeder van een verslaafde zoon.
Ik lees dat je kiest voor de eerste positie: onverdiend slachtoffer van een ontspoorde zoon, die je levensdoel (een goed gezin) kapot heeft gemaakt. Ik hoop dat je me begrijpt als ik tegen je zeg: kies voor het tweede: hervind je kracht als moeder van een verslaafde zoon. ik denk dat je er sterker van wordt en dat het voor je dochter ook gemakkelijker is om daarmee om te gaan, omdat ze dan twee realiteiten ziet: een verslaafde broer, waarvan erkend wordt dat hij verslaafd is en daardoor problemen veroorzaakt en in de problemen zit; en een sterke moeder die ook die zorg op zich neemt.

Tsjor

high

"Smoke weed everyday"

-Snoop dog

kwaad

Sorry Tsjor, ik ga geen sterke moeder worden van een drugsverslaafde.
Mijn zoon zit in een criminele bende.
De criminelen hangen hier om mijn huis.
Op dit moment ben ik zijn moeder niet meer.
Mijn zoon is een ongelofelijke schoft en als hij wordt opgepakt ben ik de eerste die staat te juichen.
Tuig moeten ze opsluiten.
En ouders die hun eigen tuigkinderen de hand boven het hoofd houden ook.

Wat je er ook van vind Start

Wat je er ook van vind Start. Natuurlijk kun je afstand nemen van je zoon. Het is alleen voor iedereen beter, voor jou maar ook voor de samenleving, als er wel een gesprek op gang blijft en gestuurd wordt op verslavingshulp. Daarbij ga je er vanuit dat de zoon ook niet echt blij zal zijn met het leven dat hij nu heeft. Maar dat hij niet kan loslaten. Het is een verslaving.
Dus geen moeder of een goede moeder. Je zoekt naar mogelijkheden om je zoon te bewegen hulp te zoeken bij zijn verslaving. En tot die tijd blijft verder je deur dicht.

Moeder zijn

Moeder zijn is meer dan liefde geven. Jij lijkt dat aan elkaar te koppelen: 'En ouders die hun eigen tuigkinderen de hand boven het hoofd houden ook.' Het gaat niet om de hand boven het hoofd houden. Ook als je kind ontspoort ben je de moeder van een ontspoord kind. Hoe je daarmee om kunt gaan is een tweede vraag.
Wat je nu doet is je kind wegdenken. Dan ben je de liefdevolle moeder van één kind en kun je in je eigen rol blijven (liefde geven en alles komt goed). Waar je voor staat is veel moeilijker dan dit. Daarom zou ik ook bij Jellinek of soortgelijke organisatie, of bij zelforganisaties informeren naar de mogelijkheid om kontakt te krijgen met andere ouders: zij delen jouw ervaring en hebben wellicht verhalen over wat wel en vooral wat niet kan, verhalen over onmacht, over twijfel, over boosheid, over wel of geen aangifte doen, wel of niet bezoeken in de gevangenis, wel of niet naar een afkicktraject slepen etc.
Nu lijk je je eigen zelfbeeld als moeder te redden met: mislukt kind = geen kind. Maar jij bent de enige die nog weet hoe hij was voordat alle ellende begon. Jij bent de enige die hem daaraan kan herinneren en die op grond daarvan weet dat er ook een andere kant aan hem zit. En hij weet dat jij dat weet, ook al kan hij daar nu niets mee.

Tsjor

ergens

Ergens diep in die criminele zoon van je zit nog dat kleine lieve jongetje van vroeger.
Het kan door allerlei factoren mis zijn gegaan. Dat komt niet alleen door die foute vrienden, maar hoogst waarschijnlijk door iets binnen in hem. Veel psychische problemen komen in de pubertijd pas - en drank en drugs maken deze problemen alleen maar erger.
Een half jaar geleden was je nog een gelukkig gezinnetje schreef je, maar misschien was hij toen al niet zo gelukkig.
Probeer hem te bewegen naar het jellinek etc. , meer kan je niet doen.
Aan een agressieve buitenkant zit vaak een angstige binnenkant.
Dit is een vreselijke tijd, zoek idd lotgenoten en tips van hulpverleners.

grenzen!!!!!

Tuurlijk, mijn zoon is van binnen een lief jongetje. Maar dat komt pas weer tevoorschijn als hij vet op zijn bek is gegaan. Kijk het is niet alleen verslaving, het is DEALEN. Kinderen voorzien van drugs om er dure kleren van te kopen (setje kleding 2000 euro) Daar is niets liefs aan dat is het laagste van het laagste. Zijn jongste klantje is 13. Sorry maar dergelijke schoften daar wil ik niks mee te maken hebben. En als mijn zoon zich zo gedraagt is hij mijn zoon niet meer. Ik sta aan de kant van de hardwerkende eerlijke burgers. Straatschoften, wie heeft er nou eigenlijk GEEN hekel aan?
Vernielers, dealers, schreeuwers, patsers, getver de getver. Ik heb deze jongen met normen en waarden opgevoed en hiermee wil ik helemaal niks te maken hebben.

Aangifte

Waarom schreeuw je zo? Is er hier iemand die niet aan de kant van de hardwerkende eerlijke burgers staat? Jij ook. Maar je zoon is niet alleen een gebruiker, maar blijkbaar ook een dealer. Heeft niets te maken met aan welke kant je staat. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je vooral boos bent, omdat hij het beeld van jouw goede opvoeding omver gooit.
Is het zo, dat je denkt dat drugsgebruikers en dealers alleen maar uit a-sociale gezinnen komen? Dat het de schuld van de ouders is als ze gaan gebruiken of dealen?
Heb je je zoon al aangegeven bij de politie als dealer aan minderjarigen? Weet je al wat je kunt doen om hem te laten oppakken?

Tsjor

aangegeven, zeer zeker

Jazeker ik heb in dec de politie erbij gehaald toen ik ontdekte dat hij drugs dealde. Hij heeft op het buro gezeten in tranen en beterschap beloofd. Vind ik in april weer een drugsweegschaal en honderden zakjes!!!!
Aangifte doe ik niet, want dat vergooit alle verdere kansen in zijn leven. In overleg met de politie, huisarts en wijkzorg heb ik hem het huis uit geknikkerd. Met een tasje met kleren. Geldkraan dicht, rijlessen gestopt.
Zijn goede vriend heeft deze week in de cel gezeten. Misschien dat hij eindelijk wakker wordt.
Komende jaren gaat ie maar werken tot de blaren op zijn handen staan. Wordt ie een kerel van. Don't mess with your mother.
En waarom ik zo schreeuw. Als je een half jaar tot op het bot getreiterd wordt door je eigen kind (constant filmen, uitlachen, filmpjes verspreiden in de crimi-groep, treiteren, deuren intrappen in mijn huis, mij met een mes bedreigen als ik vraag wat hij uitvreet.....)
Tja, dan is hij 2 weken de deur uit en dan herpak ik mezelf, dit pik ik dus niet.

Goed

Het is goed dat je een grens hebt getrokken: dit pik ik niet in mijn huis (en eigenlijk ook niet van jou). Het stoppen van elke vorm van onderhoud, prima. Maar ik vind de stap: 'dit is mijn zoon niet' iets verder gaan, iets te ver eigenlijk. Uit liefde kun je harde maatregelen treffen.
'Aangifte doe ik niet, want dat vergooit alle verdere kansen in zijn leven.' En tegelijkertijd biedt het mogelijk een kans, dat hij zich realiseert dat hij op de verkeerde weg zit. Het kan een vorm zijn van 'op je bek gaan'. Maar wanneer is het effectief en wanneer is het alleen maar een plusje erbij op zijn status? Daar tegenover: hoeveel kinderen laat je verslaafd raken, om ervoor te zorgen dat je zoon niet al zijn kansen in het leven vergooit? Het zijn de dilemma's waar jij in zit. Ik denk dat veel ouders van verslaafden en dealers daarmee zitten. en met de pijn, dat je zover moet gaan om ervoor te zorgen dat je er zelf niet aan onderdoor gaat en dat je kind ooit nog een kans krijgt om tot inzicht te komen en zijn leven te beteren.

Tsjor

Wat mij opvalt

is dat het lijkt alsof je het gevoel hebt dat het een persoonlijke aanval is op jou, dat je zoon verslaafd is geraakt en nu een drugscrimineel is.
Ik snap heel goed dat het erg is, dat je nog in shock was, dat je alles moet verwerken en er achteraan loopt te hijgen...

Maar het komt ook een beetje op mij over alsof je het hem kwalijk neemt omdat het een soort aanslag is op jullie gezinnetje, op jouw opvoedkwaliteiten... Alsof je zoon nu tegenvalt en je hem daarom ook niet meer als zoon wilt zien.

Ook nu is hij je kind. Ook nu heeft hij je nodig. Niet fysiek, niet in zijn nabijheid nu, maar wel op de achtergrond.

Je kunt een kind niet ontkennen, niet afschaffen.

Dit is gebeurd, en het vreselijk maar het is niet jouw schuld. Het is ook geen bewijs van jouw falende ouderschap. Dit is iets wat kan gebeuren. Het hoeft niet eens een teken te zijn van dat er wat 'mis' is bij hem... Een kind kan binnen de kortste keren verslaafd raken en binnen de vriendengroep zich gaan gedragen op een manier waar je met je verstand niet bij kunt.
Een verslaving is echt een verslaving. En je kunt pas afkicken als je het ook echt zelf wilt. Niet omdat een ander dat zegt, niet omdat mensen in je omgeving constant aangeven hoe slecht drugsgebruik is. Afkicken kun je alleen vanuit intrinsieke motivatie, omdat je het zelf wilt. En daarvoor moet je soms eerst heel diep zinken...

Ik ben wel benieuwd naar de rechtszaak. Tot 21 jaar ben je (mede)verantwoordelijk voor je kind, en dien je kosten voor levensonderhoud ed. te betalen. Ik ga er ook van uit, net als iedereen hier, dat je geen kosten voor drugs hoeft te betalen, dus ik neem aan dat je niet elke maand een geldbedrag op zijn rekening hoeft te storten. Misschien moet je wel meebetalen aan een afkickkliniek, als hij daarheen gaat en als dat niet via de zorgverzekering loopt.
Ik zou er denk ik voor kiezen om zijn zorgverzekering te betalen. Zodat hij wel verzekerd is... Misschien kun je hem ook onder curatele laten stellen, omdat hij onder invloed van drugs niet toerekeningsvatbaar is. Dan kun jij zelf bepalen waaraan zijn geld wordt uitgegeven.
Maar nogmaals, ik ben benieuwd, ook naar wat de rechter gaat zeggen.

Als ik jou was zou ik bij de rechtszaak niet gaan zeggen dat hij nu jouw kind niet is. Je kunt bv. wel zeggen dat je hem zo niet hebt opgevoed, en dat je enorm geschokt bent en het gedrag wat hij vertoont niet herkent als dat van jouw zoon.

Ik hoop echt dat je stress en zorgen wat afnemen. Misschien kun je zelf ook hulp krijgen, of je dochter. Het is ook schokkend! Ondersteuning daarbij is echt nodig.

Aangifte is een must

Oioioi Start, even een paar dingetjes, en op dit soort momenten baal ik dat er geen quotefunctie op dit forum zit

'Zijn goede vriend heeft deze week in de cel gezeten. Misschien dat hij eindelijk wakker wordt.'

Reken er maar niet op. Helaas werkt de bajes statusverhogend voor lui in de drugswereld. Overal valt erover te lezen. Google maar eens!

'Aangifte doe ik niet, want dat vergooit alle verdere kansen in zijn leven. In overleg met de politie, huisarts en wijkzorg heb ik hem het huis uit geknikkerd. Met een tasje met kleren. Geldkraan dicht, rijlessen gestopt.'

Dat vind ik dubbel. Enerzijds wil je dat 'tuig opgesloten wordt en wegkijkende ouders erbij', anderzijds wil je 'de verdere kansen van je zoon niet vergooien'. Dáár moet je aangifte voor doen. Ben nu eens consequent, doe aangifte of trek je uitspraak in.

N.B. Ik zou WEL aangifte hebben gedaan en me gevoegd hebben in de zaak. Puur en alleen omdat dát de enige manier is om iemand een halt toe te roepen én omdat je de (zowel wettelijke als morele) plicht hebt aangifte te doen op het moment dat je weet dat iemand slachtoffers maakt. Die drugsdealeritus is het nu, maar wat is het volgende? Loverboypraktijken? Overvallen plegen? Zeker als je zoon in een criminele bende zit, gaat het snel van kwaad naar erger. Dan maar geen kansen, maar een leven vol instanties en toezichten. Tja, wie op z'n gat zit...

'En waarom ik zo schreeuw. Als je een half jaar tot op het bot getreiterd wordt door je eigen kind (constant filmen, uitlachen, filmpjes verspreiden in de crimi-groep, treiteren, deuren intrappen in mijn huis, mij met een mes bedreigen als ik vraag wat hij uitvreet.....)
Tja, dan is hij 2 weken de deur uit en dan herpak ik mezelf, dit pik ik dus niet.'

Vind ik geen geschreeuw, vind ik slechts de feiten benoemen. Niets mis mee
Ik vind het goed dat je op je strepen staat (het zebrapad krijg je van mij cadeau!).
Heb je mijn tip overigens - hem filmen in z'n toestand en dreigen op YouTube te zetten - nog kunnen inzetten?

Ik sta te trillen op mijn benen als ik hem tegenkom

Hij is nu 3 weken uit huis. Ik heb fases doorlopen van ontsteltenis, enorme woede. Net zag ik hem fietsen uitgedost in zijn leren jas, gescheurde broek, petje... Ik was met mijn dochter en mijn hond in de auto. Ik werd overvallen door een intens stressgevoel en walging. PTSS achtig. Misschien had ik wel aangifte moeten doen maar dat kan volgens mij alleen in acute situaties. En in die situaties dat de politie hier stond nadat ik 112 had gebeld omdat hij mij te lijf ging was ik te perplex om dat te doen. Zou dat alsnog kunnen? Ze hebben al uitgebreide rapporten van hem want ik heb 10 keer in 6 maanden 112 gebeld.
Ik heb hem opgenomen op tape waarbij hij mij te lijf ging.
Ik voel nu pas de enorme wond die hij mij heeft toegebracht. Nee dat heeft niks met mijn opvoedkundige kwaliteiten te maken want er was nooit wat aan de hand tot zijn 18de. Hij spijbelde nooit, werkte, heeft een prima diploma. Op zijn 18de wist hij dat ik niks meer in te brengen had en toen gingen alle remmen los. Het is beinvloeding van foute vrienden, media, telefoon, oppervlakkigheid, status van de straat, geldlust, drugs. Hij leeft in een droomwereld. Er zit nu wel hulpverlening op. Het lijkt mij iets psychiatrisch.

Aangifte doen

Dat ging over het verhaal dat je zoon dealde, ook aan kinderen. Daarvan zei je toen dat je dat niet wilde, omdat je zijn leven niet wilde verpesten.
'Op zijn 18de wist hij dat ik niks meer in te brengen had en toen gingen alle remmen los.' Bedoel je nu dat hij tot zijn 18de braaf was, omdat jij dat wilde; en dat hij op zijn 18de juist de verkeerde kant op ging omdat jij na zijn 18de geen invloed meer op hem zou hebben? Heeft hij dan voor zijn 18de te weinig kansen gehad om eigen keuzes te maken? (Ik denk het niet, maar dat kun je beter zelf beoordelen).
Goed om te lezen dat er nu wel hulpverlening op zit. Er kan ook nog en heel ander psychiatrisch probleem onder zitten.

Tsjor

hij kon orden wat hij wil, dat stimuleerde ik juist

Mijn zoon heeft volledige vrijheid gehad in wat hij wil met zijn leven. Daarom heb ik hem ook met alles laten kennismaken. Hij heeft op 10 verschillende sporten gezeten om daaraan te proeven. Hij koos voor judo, prima. Het hele land heb ik met hem doorgecrossed voor wedstrijden. Ik heb hem gestimuleerd tot een goede opleiding. Dat heb ik gedaan omdat hij slim is. Een baan onder niveau zou hem later gaan vervelen. Ik heb hem jarenland geholpen met huiswerk omdat hij niet kon plannen en met begrijpend lezen niet erg sterk was. We hebben als gezin heel Europa bereisd, we zijn overal geweest. Dat was altijd super gezellig en daar genoot hij van.
Ik stimuleer dat hij zijn passie moet volgen in zijn verdere leven. Maar er komt dus geen verdere leven. Want dat is blijkbaar de criminaliteit.
Mijn zoon heeft nooit sorry kunnen zeggen. Dat heeft hij nooit uit zichzelf gezegd. Ik moest het afdwingen, ook al ging hij nog zo over de schreef. Nu ook geen enkele sorry. En dat is het ergste nog. Mijn zoon bedreigt me, verbouwd mijn huis, en laat mij achter en weigert me te spreken. Hij neemt gewoon zijn telefoon niet op. Blokkeert zijn sms. En dat is het ergste. Dat er geen enkele spijt is. Hij lijkt alleen maar bezig te zijn met hoe lul ik me eruit naar mijn omgeving. ""mijn moeder is gek"". Dat is het ergste. En dat geeft geen enkele hoop op oplossen van dit alles en daarom heb ik besloten morgen aangifte te doen. Al is het maar voor mezelf. Het afgelopen half jaar was zeer, zeer traumatisch voor mij. En mijn dochter heeft ook alles meegekregen. Dat kan gewoon niet.

kind van 13

Dealen aan een kind van 13 vind ik ONVERGEFELIJK

aangifte

Ik ga maandag aangifte doen van het afgelopen half jaar

Geen enkele twijfel

Start, er is geen enkele twijfel over wat je allemaal voor hem hebt gedaan. En ook niet over hoe intens verdrietig en teleurstellend het is dat je zoon nu zo'n slechte weg kiest.
Er zal bij hem een keerpunt moeten komen. Hoe en wanneer dat komt, dat kan niemand voorspellen. Aangifte doen kan zowel positief als negatief uitpakken: hij kan heel kwaad op je worden, of hij kan gaan inzien dat hij op de verkeerde weg zit.
Wat belangrijk zal zijn voor hem is, dat je met overtuiging kunt zeggen dat je zoiets doet uit liefde voor hem. En niet uit boosheid of behoefte aan wraak, of zelfmedelijden over alles wat je overkomen is.
Drugs kan oorzaak van de problemen zijn, het kan ook het gevolg van een ander psychiatrisch probleem zijn. Het is te hopen dat de hulpverlening die hij nu krijgt daar met hem naar gaat kijken. Heb je kontakt met die hulpverlening? Je zoon is ouder dan 18, dus dan word je helaas al snel op afstand gezet door de hulpverlening.

Tsjor

Het slechtste in een mens

Al vanaf het begin van deze draad lees ik mee en ik heb enorm met je te doen Start. Je zit in een nachtmerrie die maar niet wil stoppen. Onderstaand verhaal kwam ik tegen en misschien helpt het je (een beetje)
Als je verslaving zou kunnen zien als vergelijkbaar met een psychiatrische stoornis dan zou dit misschien interessant kunnen zijn voor je, Start.

Die ene patiënt Psychische ziekte
‘Ik realiseerde me dat een psychische ziekte soms het allerslechtste in iemand naar boven haalt’

Medische experts over de patiënt die hun kijk op het vak veranderde. Deze week: psychiater Veerle Bergink (44).
Ellen de Visser 15 juni 2018, 15:00
Foto Tzenko Stoyanov.

‘Ze kon zulke scherpe, gemene opmerkingen maken, commentaar dat was bedoeld om anderen onderuit te halen. Ik was nog maar net begonnen als psychiater en als ik eens wat onhandig formuleerde, dan vroeg ze of ik wel wist waar ik mee bezig was. Had ik kleding aan waarvan ik ’s morgens zelf al had vastgesteld dat het niet de beste keus was geweest, dan kon ik wachten op een denigrerende reactie.

‘Het was onderdeel van haar stoornis, dat wist ik. Ze was opgenomen op onze afdeling omdat ze in een manie was geraakt. Een jonge, hoogopgeleide vrouw die opeens ontremd gedrag vertoonde, overliep van energie, ervan overtuigd was dat ze nauwelijks slaap nodig had, terwijl in haar hoofd de gedachten voortraasden. Die stemmingsstoornis had bij haar ook een andere kant: ze was geprikkeld en snel geraakt, wat van haar een boze en geïrriteerde vrouw maakte. Ze was vaak zó naar, niet alleen tegen ons maar ook tegen haar man, een leuke vent die ze met haar kritiek diep kon kwetsen.
Veerle Bergink.
Niet zichzelf

‘Wij leren onze psychiaters in opleiding altijd dat we ten tijde van een manie, een depressie of een psychose niet veel kunnen zeggen over de persoonlijkheid van een patiënt. Wie een psychiatrische ziekte heeft, is immers niet zichzelf. Maar bij deze vrouw had ik grote moeite om op mijn vakkennis te vertrouwen. Ik betrapte mezelf op onaardige gedachten: hoe kon zo’n nare vrouw zo’n aardige man hebben en zo’n goede baan? Wat niet meehielp was dat ze het onderzoek dat ik op de afdeling deed eigenhandig had weten stop te zetten. Ze had zelf geen zin om mee te doen en had alle andere patiënten tegen me opgezet. Ze moest haast wel een vervelend mens zijn, er was vast iets mis met haar persoonlijkheid. Ik zei het niet, maar ik dacht het wel.

‘Aan krenkende opmerkingen zijn we wel gewend in de psychiatrie. Patiënten kunnen hatelijk zijn, daar moet je tegen kunnen. Ik probeerde haar nare, persoonlijke opmerkingen te relativeren, maar wat er gebeurde, raakte me toch. Misschien omdat ze op me leek, ze had mijn kwetsbaarheid goed door.

‘En toen knapte ze op. De behandeling sloeg aan en langzaam kwam er een leuke en slimme vrouw tevoorschijn. Twee jaar na haar ontslag kwam ze langs voor controle en ik zag opnieuw hoe aardig ze was, hoe ad rem, en wat een geweldig gevoel voor humor ze bezat. En ik realiseerde me toen zo duidelijk dat een psychische ziekte eigenschappen kan uitvergroten, en dat daardoor soms het allerslechtste in iemand naar boven wordt gehaald. Deze vrouw was pienter en gevat, maar door haar manie werden haar scherpe opmerkingen pijnlijk en kwetsend.
Niet meteen oordelen

‘Dat inzicht heeft me als psychiater en als mens veranderd. Een psychische ziekte kan ons allemaal overkomen, en het is vreselijk als daardoor je persoonlijkheid veranderd lijkt. Natuurlijk wist ik dat als psychiater, in theorie, maar door deze vrouw ben ik gaan inzien hoe belangrijk het is om daarbij stil te staan, om niet meteen te oordelen over iemands karakter.

‘Ook in mijn privéleven had ik altijd snel mijn mening klaar. Maar ik ben milder geworden, zeker als ik mensen niet goed ken. Een chagrijnige opmerking of een nare reactie hoeven niet te betekenen dat daar een vervelend mens achter zit. Hoe iemand doet, is vaak niet hoe iemand is.’
https://www.volkskrant.nl/wetenschap/-ik-realiseerde-me-dat-een-psychische-ziekte-soms-het-allerslechtste-in-iemand-naar-boven-haalt-~b9022af4/

Andere diagnose

Ik wil absoluut niet zeggen, dat er sprake is van een psychiatrische stoornis. Dat kun je zo niet stellen, je weet het niet, daarvoor heb je goede hulpverleners nodig.
In een oud krantenartikel van Trouw vond ik dze beschrijving:
'Op zijn achttiende beginnen voor HTS'er Henk de problemen. Hij weigert plotseling naar school te gaan, zit de hele dag op zijn kamer, verwijt zijn vader dat die hem 'nooit enige liefde heeft gegeven'. Even gaat het beter, tot hij opeens alleen nog maar water drinkt omdat zijn eten vergiftigd zou zijn. Hij slaat een keer alles in zijn kamer kort en klein, hij belandt na een vechtpartij op het politiebureau. Op een dag loopt hij halfnaakt op straat en springt hij in de gracht, volkomen in de war. Via de politie komt hij terecht in het psychiatrisch ziekenhuis. Na die eerste opname volgen er nog zes, in veertien jaar tijd. Tussendoor blijft hij bij zijn ouders wonen. Van school komt niets meer terecht.'
Dit voorbeeld komt uit het boek 'Leven met schizofrenie' van Rigo van Meer. Het verhaal past bijna naadloos op jouw verhaal. Dat wil niet zeggen dat de diagnose ook klopt. Ik geef het alleen maar weer om aan te geven, dat er soms sprake kan zijn van andere problemen die je zo op het eerste gezicht niet ziet.
Voor een ouder wordt het daarmee overigens niet gemakkelijker. Je moet soms, uit liefde voor je kind, dingen doen, die je eigenlijk helemaal niet wil, zoals aangifte bij de politie. In de hoop dat er ooit ergens goede hulp komt. Maar de drive om als ouder goede hulp te zoeken en te blijven zoeken, die drive is hetzelfde. Ook al maak je ondertussen afschuwelijke dingen mee.

Tsjor

Probeer onderscheid te blijven maken tussen

het gedrag van je zoon en je zoon zelf.
Je zegt dat je van hem walgt als je hem ziet fietsen. Dat vind ik nogal wat om te zeggen.
Ik begrijp dat je erg bent geschrokken, en dat kan ik me ook goed voorstellen. Ik begrijp dat je in het begin denkt dat je gek wordt, omdat je dit gedrag gewoon niet kunt rijmen met je zoon zoals hij tot zijn 18e was.

Ik vind ook de kentering zo plotseling dat het wel een psychische ziekte lijkt. Of de drugs hebben bij hem iets getriggerd, wat ook kan trouwens. Jongeren met aanleg ervoor kunnen door drugs net over het randje van bv. een psychose worden geduwd...

Resultaat is hetzelfde: een kind/jongere die zichzelf niet meer onder controle heeft, maar dat zelf niet beseft...

Ik ben net een film aan het kijken op Netflix, die heet Brains on Fire... Gaat over een jonge vrouw die een heerlijk leven leidt, en van de ene op de andere dag ineens last krijgt van haar brein; ze gaat last van overprikkeling en lijkt wel een gedaanteverwisseling te hebben ondergaan en manisch-depressief te zijn geworden. Ik heb het einde nog niet gezien, maar de film is wel gebaseerd op waargebeurde feiten...

het lijkt inderdaad ziekte

Bedankt mam, voor 18 jaar een zorgeloos leven. Je was er altijd voor ons, de kinderen stonden voor jou altijd op nummer 1. We hadden het gezellig, we hebben met zijn drieen en de hond heel Europa bereisd. Overal zijn we geweest, hotelletjes onderweg, kamperen. Je hebt me in alles gesteund. Dankzij jouw ondersteuning heb ik een goed diploma. Ik heb alle sporten kunnen doen die ik wilde, jij was er altijd.
Als dank heb ik je de afgelopen 6 maanden helemaal kapot gemaakt. Het begon eerste kerstdag 2017, je had een kerstontbijt gemaakt. De tafel was net afgeruimd. Om 11 uur 's morgens trapte ik een deur doormidden omdat mijn T-shirt met een vlek uit de was kwam. Een andere deur trapte ik kapot. Ik heb je 6 maanden bedreigd, je huis vernield, je angst bezorgd en een heel groot trauma.
En nu is mijn jeugd voorbij en eindigt deze met een aangifte voor huiselijk geweld.
Dat was het dan.

Niet

Geen aangifte voor dealen aan minderjarigen? Eerlijk gezegd zou ik daar prioriteit aan geven. Jouw probleem is opgelost nu hij het huis uit is. Maar op straat gaat hij verder met dealen.
Tsja, je blijft maar doorgaan over goed jij het gedaan hebt en hoe erg het is wat hij jou aandoet, maar ik kan daar verder niet zoveel mee, behalve dan herhalen dat het inderdaad schokkend is als een kind niet de keurige volwassenen wordt waar jij hem naartoe geleid hebt.
En herhalen dat het gebeurt, dat er meer ouders zijn met zo'n ervaring en dat het wellicht goed is om kontakt met hen te zoeken. Ook zij hebben alles gedaan voor hun kinderen, vakanties, reisjes, diploma, kinderen op no. 1 etc.
Vindplaatsen: Jellinekkliniek en internet: ouders van verslaafden; ypsilon: ouders van kinderen met een psychiatrische stoornis.
Hoe meer je vertelt, des te meer neig ik naar ernstige zorgen over de psychische problematiek van je zoon. Op internet kun je veel vinden, bijvoorbeeld informatie over de relatie tussen agressie e drugsgebruik (alcohol is erger, dat heeft bij mij een deur gekost).

Tsjor

tuurlijk tsjor jij weet het allemaal zo goed

Ik heb een trauma, ik ben diep verwond. En IK ga nu voor, en MIJN DOCHTER die dit alles heeft meegemaakt. En ik ben even geen moeder meer voor mijn zoon. Ik haak af.

Start, ervaringsdeskundigen...

Misschien besef je het niet, maar wij zijn hier allemaal ouders, en we hebben allemaal vaak veel meegemaakt.
Vaak zijn degenen die reageren op specifieke onderwerpen ervaringsdeskundigen op dat vlak, die daarom ook een hele waardevolle bijdragen kunnen leveren.

Ik sluit me aan bij tsjor, je blijft maar herhalen hoe erg het voor JOU is. En ik geloof dat we hier allemaal wel beseffen dat het ook erg IS, maar jij bent nog altijd die volwassene.

Als je denkt dat je opvoedt om daarvoor in de plaats later een eeuwig denkbaar kind aan je zijde te hebben, dan ben je nu wel wakker geworden. Dat hoeft helemaal niet.
Dat is 1. En je zoon heeft heus niet tot zijn 18e gewacht om jou eens lekker te pakken te nemen, dus er is iets gebeurd. Iets ergs. Het gaat niet goed met hem.

Verder nummer 2: probeer juist niet te heftig zijn in je reactie, en blijf zeker niet in aanwezigheid van je dochter herhalen wat je hier schrijft, namelijk dat je geen moeder meer bent voor je zoon.
Je dochter zou eens kunnen gaan denken dat jouw liefde voorwaardelijk is... dat je ook bij haar afhaakt, als zij zich niet gedraagt zoals dat volgens jou zou moeten...

Ik snap dat je boos en geschrokken bent, maar ook nu ben je moeder! Het gaat gaat slecht met je zoon, en ook als je zoon zich eens niet gedraagt als jij meent dat zou moeten nadat hij jouw opvoeding heeft doorlopen blijf jij zijn moeder. Ouderliefde is niet voorwaardelijk, of zou dat niet moeten zijn. En ouderverantwoordelijkheid ook niet.
Ga in therapie voor je trauma, EMDR schijnt goed te werken, en neem daarnaast je verantwoordelijkheid en zorgen als ouder weer op je. Ga zorgen dat je zoon geholpen wordt. Neem contact op met degene die hem begeleidt.

Ik zou me kapot zorgen maken, en het enige wat jij doet is verongelijkt zitten wezen dat hij ondanks alle sporten waar jij hem aan liet meedoen is geflipt.
Dat flippen is raar. Zoals jij het beschrijft ontstond het van het ene op het andere moment. Dat is raar en gek en om je vreselijke zorgen te maken. Als iets zo plotseling van het ene op het andere moment totaal omslaat, dan moet daar een aanleiding voor zijn. Hij MOET geholpen worden, ga dat nou eens proberen te regelen...