Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Cat63 schreef op 12-09-2024 om 20:18:
dank voor jullie reacties.
Ik was bezig haar schulden af te lossen toen ze een geheimzinnige rijke vriend kreeg, dit alles was toen ze nog in Nederland woonde. Ze kreeg allemaal dure spullen, ik heb daar iets van gezegd. Het was voor haar aanleiding om niets meer te laten horen en om zonder afscheid te nemen in Dubai te gaan wonen. Ze heeft me niet laten weten zwanger te zijn en een kind gekregen. Ik ben er door toeval achter gekomen. Het heeft me zo’n dreun gegeven, ik ben ziek thuis inmiddels. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Als een geslagen hond proberen in contact te blijven of ook niets laten horen.
Wat heftig! 
Sterkte, lijkt me heel moeilijk, ook eens met tsjor.
Als je er door toeval achter komt dat je dochter een kind heeft gekregen, heb je geen contact. Heb je dan wel een adres om een kaartje aan te sturen?
Heel veel sterkte Cat...
ik herken heel sterk het gevoel "om dan zelf ook maar niets meer te laten horen." Daar worstel ik nog steeds met regelmaat mee. Toch ben ik het helemaal eens met het advies van tsjor en de anderen om het wél te doen.
Ik merkte (achteraf) bij mijn eigen dochter dat ze toch niet helemaal onverschillig tegenover haar ouders staat. Dat er ook iets speelt van angst voor ons oordeel over haar keuzes. Mogelijk is dat bij jouw dochter ook zo, Cat. Met een neutraal appje/kaartje neem je iets van die spanning weg. Al is het maar zodat ze weet dat jouw deur open blijft staan.
Wij zijn dat ook altijd blijven doen. En uiteindelijk ging hij van lieverlee heel voorzichtig toch regelmatig terugappen. Heel kort en steeds een heel klein beetje langer. Af en toe he!
Nu is het nog steeds zo dat we appen. Zeker wekelijks, maar soms dus echt heel kort. Wij zien hem bijna niet. Afspraken komen heel moeilijk tot stand. Uiteindelijk komt het er op neer dat we hem 1 of 2 keer per jaar zien.
Telefoon neemt hij niet op. Als ik hem echt zou moeten bellen met iets acuuts kan ik het best eerst zijn vriend bellen en de situatie uitleggen. Dan komt hij misschien zelf aan de telefoon.
Herfstappeltaart schreef op 05-08-2024 om 22:10:
[..]
Maar het is gewoon niet waar kinderen van die leeftijd mee bezig zijn. Ik was toen ik tussen de dertig en veertig jaar was ook echt niet bezig met hoe het met mijn ouders ging. Die waren er gewoon. Nooit bij stilgestaan verder.
🤓😅🥲
Mijn ouders zijn overleden toen ik 29/30 jaar oud was, allebei na wat jaren ernstig ziek geweest te zijn (kanker). Mijn oudste heeft nu de leeftijd dat ik met zieke ouders zat. Ik hoop dat wij als ouders er nog lang voor onze kinderen zijn en hoop ook dat ze zich minder zorgen over ons hoeven maken.
En ook dat mijn beide kinderen gezond blijven, ook niet vanzelfsprekend.
En dan vind ik weinig contact wel eens lastig, maar dat is mijn probleem, niet het hunne.