Weinig hartelijkheid van mijn kinderen

Jongensmoeder

Als moeder van 2 volwassen zonen kan ik stellen dat ik nooit veel snibbigheid gemerkt heb. Denk toch dat 'katten' naar elkaar meer iets tussen meisjes/vrouwen is. Jongens/mannen zijn daar anders in. Dus ook het gedrag van jongens naar hun moeder. Ik zou het in hun geval meer achteloosheid noemen. Je bent gewoon in 1x vergeten. Naar de achtergrond geschoven in hun gedachten en belevingswereld. Dat is soms wel eens wat pijnlijk, ik bedoel, iedereen stelt enige attentie wel op prijs, maar er komt vaak een 'oh ja' langs. Vergeten, niet aan gedacht. Even een tijd weinig behoefte aan contact.

De oudste is inmiddels gesettled met baan, vaste verkering en huis. Volwassen leven dus. Ik merk dat dat de band weer wat aanhaalt; hij zit nu in min of meer dezelfde levensfase en je praat over dezelfde dingen, meer op basis van gelijkheid, waarbij hij hooguit nog wel eens wat tips of advies vraagt. Jongste is uitwonend student. Die leeft een heel ander leven en daar hoor ik maar af en toe wat van. Hij is nonchalant en achteloos naar mij toe. Ik voel dat ik er op de achtergrond moet zijn, maar vooral niet vooraan sta in zijn prioriteitenlijst. Ik lees hierboven iets over 'sociaal onhandig' en 'olifantenhuid' en daar zit iets in. Al heeft het hier niet zozeer te maken met snibbigheid.

Toch even reageren

Ik lees op OOL zeer regelmatig dat ouders, vooral moeders, dat snibbige, bottige en/of brutale gedrag zouden moeten tolereren, omdat het erbij hoort, bij de puberteit. Soms wordt het zelf gezien als een compliment; kijk, zó veilig voelt je kind zich thuis!

Tja, ik weet het niet hoor, maar hier thuis ben ik toch écht niet 'de pispaal'. Iedereen mag zich vervelend voelen en niemand hoeft hier blij door het huis te huppelen. Maar iedereen behandelt iedereen wél, altijd, fatsoenlijk. Nou ja, een enkele keer gaat er wel eens wat mis, doet er iemand (te) lelijk. Maar dat praten we op een later moment kort uit.

De gewone beleefdheidsregels gelden ook thuis, en zeker ook voor mij, hun moeder. Ik doe veel voor hen, en verwacht daar een respectvolle houding voor terug. Nou ja, dat klinkt niet zo gezellig, maar ik bedoel: ik duld geen grote mond. Een enkele keer onredelijk snibben mag, maar ik word niet afgekat of genegeerd.

Ik heb 3 kinderen, meisje van 18, zoon van 20, zoon van 23. En ieder hebben ze op de basisschool de grens wel eens opgezocht, door brutaal te zijn of me uit te dagen. Voor wie mijn tip wil: ik maakte me groot en breed. Ging strak voor ze staan, keek ze recht in de ogen en zei met diepe, langzame stem: 'ik vind het uitermate vervelend dat je zo tegen me praat, dat wil ik níet hebben'. Om me vervolgens om te draaien en weg te lopen.

Van een vrijwel altijd lieve, zachtaardige moeder maakte dat blijkbaar zo veel indruk, dat het met 1 keer gedaan was.

Mogelijk heb ik geluk gehad met mijn kroost, maar ik wil toch een tegengeluid geven: afreageren op gezinsleden en/of je moeder, vind ik niet te tolereren. (afreageren op anderen natuurlijk ook niet.

Veer

Ik ben het op zich wel met je eens. Ik heb best begrip voor een boze puberbui, maar kwetsen om het kwetsen accepteer ik niet. Het is alleen wel lastig als je kind al volwassen is en het huis uit is. Je denkt dan als twee volwassenen met elkaar om te kunnen gaan, maar dat blijkt dan toch niet zo te zijn.
Dochter wist vroeger echt wel tot hoe ver ze kon gaan. Een opgetrokken wenkbrauw was meestal genoeg om haar te laten dimmen. Ze wist dan dat ik op het punt stond in staking te gaan wat betreft de verzorging van haar luxe leven.
Nu lijkt die grens een beetje te vervagen voor haar. Een beetje afstand lijkt me voorlopig maar het beste. Het gaat inderdaad vast weer een keer over.

Veer

Dat is nu ook weer overdreven, natuurlijk pik je geen echt brutaal gedrag van je kinderen.
Ik iig niet, en ik spreek mijn dochter (die er als puber heel wat van kan) er regelmatig op aan, en zeker niet altijd liefjes.

Maar ik vind het prima als dochter de beleefdheidsfrasen bij mij achterwege laat, de ene keer wel en de andere keer niet. Van mij hoeft dat allemaal niet zo. Overigens is ze bij anderen ontzettend beleefd.
En ik reageer ook zeker niet op elke snib. Kan wel zijn dat ik er een grapje over maak of haar er subtiel op wijs. En als ik zelf een mindere dag heb dan snib ik terug.
Ik vind haar ook zeker niet meer altijd super leuk (andere momenten wel) en dat vind ik prima, anders zou ik haar maar moeilijk kunnen loslaten.

Zoveel herkenning!

Wat een heerlijk draadje is dit. Zoveel herkenning, van dingen die hier al aan de hand zijn tot dingen waarvan ik weet dat ik er nog mee te dealen krijg. Vooral het terugblikken op hoe we zelf als puber/jongvolwassene waren en dat vergelijken met hoe onze kinderen nu doen, vind ik 'mooi' en 'pijnlijk' tegelijk.

Ik denk ook regelmatig: Had ik maar wat meer aandacht aan mijn moeder besteed, toen ik jong was. (Ze is al een hele tijd overleden). Mijn moeder zou daar uit zichzelf nooit om vragen, ik denk ook niet dat ze me heeft verweten dat ik er weinig was. Dat bewonder ik achteraf gezien erg in haar.
Wel denk ik dat ze het op haar beurt druk genoeg met anderen om mij te missen. Ze had met de nog thuiswonende jongere kinderen en met haar eigen, ziekelijke en veeleisende moeder.

Mijn oudste kind is al een tijd uit huis en kwam van begin af aan slechts af en toe een weekeinde thuis. Dat kan en kon ik goed aanvaarden ookal liet oudste wel duidelijk merken dat dit niet alléén was omdat het studentenleven zo leuk was.

Nu de jongste zo afwijzend en afstandelijk doet, heb ik daar veel meer verdriet van. Daarbij zal zeker meespelen dat het verder ook helemaal niet goed met haar gaat. Al haar hele leven heeft ze het niet makkelijk. Vroeger was ik haar steun en toeverlaat, nu absoluut niet meer. Het is moeilijk die rol kwijt te raken. Hopelijk komt daar ooit een mooie nieuwe bijrol voor terug...

Nog wel eens zonder vriend/man thuis ?

Wat ik ook jammer vind, van mezelf als jongvolwassene, is dat ik eigenlijk nooit meer in mijn eentje naar mijn ouders ging. Deden jullie dat wel?

Ik ging uit huis om te gaan samenwonen. Sindsdien kwamen mijn vriend/man en ik altijd samen 'op visite'. Ik kan me niet herinneren dat ik in nog een diepgaand gesprek met mijn moeder heb gehad, of gewoon iets leuks met haar heb gedaan, zonder dat mijn vriend/man in de buurt was. Jammer vind ik dat.
Toen ik eenmaal kinderen had, kwam ik wel eens alleen langs, maar dat was vooral om een baby op peuter te brengen ofzo. Dan was het wel gezellig en had ik echt wel een plezierig contact met haar. Maar intensief en diepgaand was het helaas ook niet.
Dat zou ik met mijn kinderen graag anders zien.

Hoe je het vroeger zelf deed

Idd.. de herkenning met jezelf vroeger is soms pijnlijk. Om even iets recht te zetten wat hier boven langs kwam; mijn zonen zijn nooit brutaal of zo naar mij geweest. Ik ben ook zo'n zachtaardige moeder, waarbij het als ik een keer 'donderde' zo'n enorme indruk maakte dat ze vanzelf inbonden. Ik heb ook nooit iets anders dan respect van ze ondervonden.

Dat maakt niet weg dat ik dat nonchalante af en toe ook bere-irritant vind. Mijn oudste is al 'echt' volwassen en gedraagt zich ook zo. Mijn jongste, de student, vindt zichzelf nog te jong om volwassen gedrag te vertonen. Dus, een onschuldige vraag als 'waar eet/slaap je dit weekend' is al moeilijk te beantwoorden. Veel gezucht. Dat weeeet hij nu allemaal nog niet! Fijn dat de planning nog niet duidelijk is, maar ik wil graag weten waar en met wie ik rekening moet houden met eten e.d. Dat vindt ie maar lastig.

@Wilmama; ik begrijp wat je bedoelt. Ik ben destijds ook (heel jong) de deur uit gegaan om te trouwen en ben sindsdien ook niet veel meer alleen terug geweest. Kwam nog bij dat ik een heel moeilijk en ongelukkig huwelijk had, wat ik zorgvuldig verborgen probeerde te houden voor mijn ouders. Resultaat; een 'koetjes en kalfjes' relatie. Pas na mijn scheiding kon ik eerlijk zijn tegen mijn moeder (mijn vader was inmiddels overleden) en vanaf dat moment hebben we hele open en eerlijke gesprekken gehad. Ik heb veel aan haar gehad in de jaren daarna.

Dat geldt ook voor mijn brussen; mijn moeder heeft ons eigenlijk allemaal op momenten dat we het moeilijk hadden in het leven erg gesteund. We hadden dat ook allemaal een hele goede band met haar en hebben haar samen naar haar einde gebracht, toen ze ziek werd en uiteindelijk overleed. Ik kan alleen maar hopen dat ik ook zo'n goede band heb/krijg met mijn jongens. Dat ik voor ze kan zijn wat mijn moeder voor mij was. En dat ze mij ook zo na blijven staan als ik en mijn brussen bij onze moeder hebben gedaan.

1. Klinkt egoïstisch maar ik ben opgelucht te lezen dat het dus niet alleen bij mij is 🤔 Mijn zoon van 20 die op kot zit voor zijn studies in Antwerpen samen met zijn vriendin, komt precies enkel nog naar huis voor zijn was en om hier te slapen na zijn nachtshift van zijn studentenjob omdat hij geen bus meer heeft om terug naar Antwerpen te geraken. Er is bijna geen communicatie als hij thuis is, want dan zit hij op zijn kamer en komt enkel naar beneden om te eten. Heb er al meermaals mee proberen te praten, maar heb het gevoel van tegen de muren te spreken. Met zijn vriendin heb ik er ook al over gesproken en zij geeft ook aan dat er geen probleem is en dat ik het als moeder heel goed doe. Waarom heb ik dan door zijn gedrag het gevoel dat ik gefaald heb? Dat ik geen band meer heb met mijn zoon. Ik ben bang dat ik hem kwijt ben en heb al gelezen dat het normaal zou zijn voor die leeftijd, maar ik zelf herken mij daar niet in van vroeger en ik kan het niet laten om er dus steeds over te klagen tegenover hem. En ik besef dat ik hem daardoor misschien wel nog meer van mij wegduw. Maar het is sterker dan mezelf. Hij heeft ook geen respect voor onze huisregels. Komt toe in een proper nest en laat de boel smerig achter of ik moet steeds achter zijn gat staan en hem controleren en de les spellen en zeggen dat hij respect moet hebben voor ons huis en mijn inspanningen die ik gedaan heb om hem thuis te laten komen in een propere kamer. Maar het ergste is zijn mentale afwezigheid. Ik mis mijne zoon! Komt het ooit nog goed?

"Hij heeft ook geen respect voor onze huisregels. Komt toe in een proper nest en laat de boel smerig achter of ik moet steeds achter zijn gat staan"
dat is iets wat je zeker niet hoeft of moet pikken. Bij mij kreeg hij dat meteen zijn vuile was mee terug. 
Komt 't goed? Tuurlijk wel, als 20-ger vond zoon ook het eea, maar als dertiger zei hij letterlijk dat ik/wij het als ouders toch maar goed gedaan hebben

Jullie hebben door dat het draadje uit 2020 is? Je kunt beter een nieuw draadje starten...

Ik was één van de schrijvers in dit draadje, alleen die nick werkt niet meer sinds we niet voor elk topic een andere nick kunnen gebruiken. Erg leuk om terug te lezen. We zijn inmiddels 4 jaar verder en mijn dochter is helemaal bijgedraaid. We zijn laatst zelfs samen een weekje op vakantie geweest. Het bitchy gedrag is grotendeels weg. Ze is echt volwassen geworden. Ik zorg wel dat ik me niet al teveel met haar leven bemoei. Dus wel interesse tonen, maar geen mening geven. Volgend jaar gaat ze trouwen. Ik herinner met dat mijn moeder overal een mening over had (jurk, locatie, eten enz). Ik heb me voorgenomen overal 'wat leuk' op te zeggen. 

Engeltje schreef op 23-09-2024 om 11:02:

Jullie hebben door dat het draadje uit 2020 is? Je kunt beter een nieuw draadje starten...

ja zag ik, maar is toch geen probleem evt in deze draad verder te gaan

Chiquita schreef op 23-09-2024 om 13:26:

[..]

ja zag ik, maar is toch geen probleem evt in deze draad verder te gaan

Het is het topic van iemand anders die waarschijnlijk niet meer mee leest. je kunt dan betere een eigen topic starten.

Ik begrijp uiteraard dat zij hun eigen leven (willen) leiden. En dat ik op nummer 2 kom te staan. Maar het stukje sociale, dat heb ik ze toch heel anders bij gebracht.

nou... nummer 2??    
Het lijkt me wijs niet in rangorde te denken, en vooral plezier te halen uit de goede momenten. Nu en in de komende jaren! 

Pas als er dringend oppas nodig is of als mensen ziek of in nood zijn, kom je als ouders weer helder in beeld. Ouders zijn op gegeven moment voor hun uitgevlogen kinderen vertrouwde mensen in hun geschiedenis 'die er gewoon zijn'. Vrienden ervaren ze vaak als belangrijker. En ja, dat zijn de mensen met wie ze hopelijk nog lang gaan optrekken, wees blij met die vriendschappen!

Engeltje schreef op 23-09-2024 om 11:02:

Jullie hebben door dat het draadje uit 2020 is? Je kunt beter een nieuw draadje starten...

Ik vind het wel een relevant draadje eigenlijk, vanwege het actuele draadje "wie wordt blij van...". 

ja, ik vind het ook mooi en zinvol om dit draadje terug te lezen!