Wat een verdriet - relatie (weer) uit
Hallo ouders,
Zit op kantoor en net belde mijn dochter (20) in tranen op. Ze studeert 400 km van huis en woont op kamers. De relatie is weer eens beeindigd. Ze hadden net hun 4-jarig jubileum gevierd en nu heeft haar partner het voor de tigste keer uitgemaakt (ze zei zelf dat ze de tel is kwijtgeraakt).
Wij (haar ouders en broer) waren nooit zo enthousiast over haar keuze. Het is gewoon geen fijn persoon. Zat altijd in dochters kamer, zei nooit een woord tegen ons en communiceerde alleen met mijn dochter. Onze dochter is het absolute tegendeel. Een soort van mensenmagneet. Hordes vrienden en overal waar ze komt of wat ze doet (ze was een jaar in Ierland) voelt ze zich als een visje in het water. Maar we waren altijd vriendelijk en hebben nooit opgegeven om te proberen contact te maken met haar partner.
Natuurlijk heb ik haar getroost maar omdat we deze situatie al meermaals hebben meegemaakt, vrees ik dat ex weer tot inkeer komt en dan is dochterlief weer helemaal happy. Tot de volgende keer.
Ik weet, ik kan niets anders doen dan haar aanhoren, troosten, tonen dat ze een fantastische meid is. Haar vader zal hetzelfde doen maar ook hij heeft dezelfde twijfels.Het is haar eerste liefde en ze zal er doorheen moeten, maar oh wat doet het pijn als je kind zo verdrietig is.....
of gewoon het hele alfabet.
volgens mij is het enige nuttige aan dit etiket dat als iets een naam heeft je de enige niet bent. Maar dat is zeker voor jongeren/jongvolwassenen natuurlijk wel een heel groot voordeel!
Mijk
Wist je dat XXY ook voorkomt?
Niki
Wel eens van gehoord, ja. Een of twee per duizend volgens wikipedia.
Seks(e) en politieke correctheid
Aardig artikel over taboes v.w.b. gender/seksualiteit in de wetenschap.
Naar aanleiding van dat artikel uit de Volkskrant
Alice Dreger stelt met recht als eis, dat wetenschap moet zijn gebaseerd op feiten en activisme op wetenschap. Haar aanvullende eis, dat wetenschap pas wetenschap mag heten als er een mogelijkheid tot falsifiëren, lijkt me daarentegen onnodig en aanvechtbaar. Niet zonder reden is Karl Popper's wetenschapstheorie omstreden in wetenschappelijke kring.
Rode krullenbol
Zonde
Een merklap met in kruissteek "geen handvol, maar een land vol" gaat misschien wat ver, maar wat zonde, zoveel gedoe op een leeftijd waar alle mogelijkheden nog open liggen.
Relatie, partner....op je twintigste? Vier jaar ellende, en nog niet op het idee gekomen eens verder te kijken. Geen wonder, dat Robin Norwoods bijbel "Als hij maar gelukkig is.."na twintig jaar nog herdrukt wordt. Ik had destijds al kwijnende vriendinnen bij wie het in de kast stond als leidraad bij in hun droeve queeste naar de soul mate.
Ik gun een zestienjarige een vrijblijvende verkering met een leuke krullenbol - al dan niet rood - in een stoer leren jasje, met wie je lekker kunt lachen en vrijen en dan maar zien waar het schip strandt. Liever oppervlakkig dan eindeloos poeren in een moederpoel, tevergeefs zoekend naar een een idyllisch kristalheldere bron.
In relatietherapie kun je op je dertigste ook nog als je bloedjes een gebroken gezin wilt besparen.
Kenfan
Is dat een RK parodie?
eens met Kenfan
meer heb ik er niet aan toe te voegen. Het lijkt me een erg vervelende situatie.
Fely e.a.
Als ouder van een transgender zoon: je ex-schoonzoon is geen meisje hoor. Hij voelt zich een jongen in een meisjeslichaam. Dit soort benamingen liggen heel gevoelig bij transmensen (wat een aso het verder ook moge zijn)
Fely,
Het ligt niet aan de betrokkenheid van je dochter; haar ex is ergens nog niet toe aan een relatie op zich. De ex maakt het te vaak uit en zit in een achtbaan wat betreft persoonlijke gevoelens. Naar je dochter toe, vind ik het in het algemeen genomen niet zo eerlijk.
Ze kunnen elkaar beter definitief loslaten en vriendinnen worden.
Te gecompliceerd
Ad schrijft het nogal direct op maar ik kan me er wel in vinden. In een relatie moet je voelen, jezélf voelen, hoe het voor je is in relatie met die ander, voelen wat goed voor je is, wat je pijn doet, grenzen voelen, ruimte voelen. Als je te idealistisch bent, kun je de neiging hebben je grenzen te veronachtzamen omdat het in de relatie zijn een hoger doel lijkt te dienen. Dan laat je toe dat de relatie je (onevenredig veel) pijn doet omdat jezelf wijs maakt dat er een hogere waarde in het spel is. Juist iemand die ongelukkig is, met zichzelf in de knoop zit, kan heel sterk een beroep doen op zo'n ideaal. Juist een sterk, warm, gevend ingesteld persoon kan (te) hoge eisen stellen aan (de eigen) loyaliteit: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. En die ander ís natuurlijk dierbaar. Er ís liefde. Dus als je dan ook nog de lat hoog legt en liefde en verantwoordelijkheid niet uit elkaar kan halen, ben je de sjaak. Been there done that.
Ik zou in ieder geval als ouder níet diep ingaan op het begrip voor de problemen van de ander (hoe terecht en begrijpelijk ook!) maar steeds teruggaan naar de concrete behoeften, gevoelens en ervaringen van je dochter: wat wil zij van het leven, hoe voelt de relatie met haar ex/vriend/in? Is wat ze krijgt ook waar ze echt voor wil gaan? En daar vind ik Ad toch wel echt spot on: want als ze dan cerebraal gaat vertellen over waarden en idealen en niet over concrete ervaringen, van wat de interactie direct voor haar betekent, weet je dat ze zichzelf niet (meer) voelt.
Die ex/vriend/in is natuurlijk helemaal niet fout. Maar daar gáát het niet om. Het gaat om haarzelf en haar leven. Ze wijst niet de persoon als persoon af door die relatie af te wijzen. De verhouding zoals jij die beschrijft is heel bijzonder, geen seks, grote intimiteit, één van de partners in transitie, one of a kind. Dat kan heel intens en speciaal aanvoelen en daardoor (meer) bestaansrecht krijgen. Maar is het ook wat ze wíl van het leven? Of zit ze verstrengeld in die wat onechte (?) emotionaliteit?
En by the way: ik zou die moeder laten weten dat ze als de sodemieter moet ophouden mijn dochter te appen dat ze die relatie moet hervatten. Wat is dat voor ongezond, grensoverschrijdend gedrag? Welke gezonde volwassen vrouw gaat zó diep in de problematische relatie van haar 18-jarige kind zitten? Ik vind dat een nogal verontrustend detail uit het verhaal. Als dat symbool staat voor de mate van afhankelijkheid, verstrengeling en de doorlaatbaarheid van grenzen, is het hoog tijd om ermee te kappen.
Groet,
Jo Hanna
ehm...
Topic is 2 jaar oud en is door een spammer weer omhoog gehaald...
Verhip
Niet verwacht. Goede reden om te sluiten.
Niet opgelet
Sorry, had ik niet gezien. Ik hoop dat dit niks heeft opgerakeld bij de betrokken moeder.
Groet,
Jo Hanna
2 jaar later
Wat er toen verder gebeurd is: Zoals de voorgaande keren, ging ook deze nieuwe verliefdheid van de ex snel voorbij en wilde de draad weer oppakken met dochter. Maar het was net 1x te veel voor dochter en ze heeft definitief een punt achter de relatie gezet. Ex heeft daarop alle contact verbroken.
Kijk, waar het mij om ging, is dat het meegroeien met jongvolwassen kinderen een nieuwe fase is. Ik ben hier al sinds de geboorte van mijn zoon (nu 19, mijn dochter was toen 3) en met vele oudgedienden als Mirreke, M. Lavell, Kaaskopje en Sinilind hebben we lief en leed gedeeld. Ging het zoveel jaar geleden over luieruitslag, peuterpubertijd, driftbuien, omgang met het verliezen van grootouders, huisdieren enz.; nu gaat het om studeren, werken, eerste liefdesverdriet en misschien al kleinkinderen.
Soms heb ik het gevoel dat er 19 jaar in 1 nacht zijn vergaan. Gisteren ging ze toch voor het eerst naar de kleuterschool?
Zo ook met mijn zoon. Vandaag heb ik mijn "kleine ventje" (2 koppen groter dan zijn mini-mama) naar het vliegveld gebracht. Gaat een jaar rondtrekken in Australie.
Het Grote Loslaten houdt er geen rekening mee of je daar klaar voor bent of niet. De tijd van '"traantjes drogen, mama doet een kusje erop en alles is weer goed" is voorbij. En soms is dat gewoon ff slikken.
Cliche
Het cliché dat het allemaal zo snel gaat, verzucht ik ook wel eens. Het is ook echt waar. En dat van die kleine kinderen kleine zorgen grote kinderen grote zorgen heb ik niet serieus genoeg genomen en is me rauw op mijn dak gevallen. Ik vind het moederschap in de puberteit een stuk zwaarder en minder leuk dan ik had gehoopt. Dat kusje erop was toch echt magisch! Je kon zoveel meer voor je kind oplossen! Ik kan me nog geen voorstelling maken van kinderen die alleen een jaar gaan reizen maar dat is vast ook zo hier. Goed van je dochter trouwens dat ze de streep heeft getrokken toen. Je kunt ook teveel begrijpen en dan maar steeds over je grenzen laten gaan.
Hopelijk krijg je veel enthousiaste verhalen uit down under en ga je de ruimte die je kinderen achterlaten stiekem ook wel weer geweldig fijn vinden! Ik kan me daar ergens ook wel weer op verheugen in ieder geval.
Groet,
Jo Hanna
...oh Fely...
Wat is tijd toch een wonderlijk iets. Inderdaad, terugkijkend lijken de jaren voorbijgevlogen... ineens zijn er allemaal jongvolwassenen in je leven.
Mijn oudste, die ook in mijn berichten is opgegroeid hier, woont nu een half jaar in Buenos Aires, doet een uitwisselingsproject via haar universiteit. En daarvoor studeerde ze al in Berlijn, en daar gaat ze als ze terug is ook weer naartoe...
Ook de jongens zijn hard op weg richting volwassenheid.
Soms vind ik het geweldig, maar soms ook overvalt mij de weemoed. Maar ook zie ik nieuwe vrijheid voor mezelf in het verschiet...
ikzelf
Ben nog niet over de zwangerschapstest heen (op mijn 42e door de anticonceptie heen). Zoon is 18 en begonnen aan studie.