Tot hoe oud 'mogen' je kinderen thuis blijven wonen?

forever!

Wat mij betreft blijven ze, maar de oudste zie ik wel op haar 18e de wereld rondtrekken en daarna zelfstandig gaan wonen. Wat de rest doet, geen idee. Hun idee van zelfstandigheid is voorlopig dat ze een grote villa kopen met een huisje ernaast voor ons

Hier

Middelste studeerde in Amsterdam, wij wonen in Limburg. Ze ging op en neer met de trein. Dat was pas een mijl op 7. Als het echt niet ging, omdat ze er te vroeg moest zijn, dan sliep ze de dag van te voren in een hostel.

Te lang

Ik had vroeger altijd de idee, dat kinderen tot 18 jaar in huis zouden blijven en daarna, net als ik, uit zouden vliegen. DAt blijkt heel anders te gaan. Oudste heeft twee jaar op kamers gewoond, maar is weer thuis komen wonen, omdat studeren en werken en dansen (levensbehoefte) bij elkaar te weinig geld opleverde om op kamers te blijven wonen. Met de OV-kaart is thuis wonen als student soms ook gemakkelijker en goedkoper dan op kamers wonen. Maar hij woont nu nog thuis. Worstelt zich dor zijn studie heen, inmiddels geen studiefinanciering meer en nu ook geen baantje, omdat het echt de keuze is tussen de studie op tijd halen of werken. Beiden gaat niet en dan is een niet-volbrachte studie veel duurder dan wat je met werken kunt verdienen. Zijn inkomsten zijn dus 0. Hij doet wel veel thuis, koken, schoonmaken, zusje opvangen en helpen met huiswerk. Ik geef hem daarvoor wat geld, zodat hij de ziektekosten in elk geval kan betalen. Hij is verder heel zuinig en heeft eigenlijk helemaal geen behoefte aan geld, maar soms wordt het echt een probleem, bijvoorbeeld als hij met de trein naar school moet reizen voor een afspraak. Als het enigszins kan fietst hij.
Tweede zoon heeft een vast contract, werkt drie dagen per week, verdient daarmee redelijk, maar geeft ook gemakkelijk geld uit. Houdt van reizen, dus als het enigszins kan probeert hij een of twee keer per jaar een uitstapje te maken met het vliegtuig. Hij kan gaan wonen bij een vriend als het huis van die vriend klaar is, maar dat schiet niet op. Bovendien woont hij dan 75 km. van zijn werk vandaan, dus afgezien van de huur etc. gaat het hem ook veel reisgeld kosten. Hij is wel creatief in het zoeken naar oplossingen, bijvoorbeeld: korter met de trein reizen en de rest fietsen. Ik gun hem heel erg dat hij op zichzelf kan wonen, maar ik zie ook allerlei beren op de weg vanwege zijn impulsieve levensstijl, nooit opruimen, moeilijk kunnen verkroppen als iets niet kan etc. Ik zou het liefste zien dat hij dit jaar zijn studie afmaakt, zijn rijbewijs haalt en daarna gaat kijken wat hij wil met zijn leven. Zijn huidig werk is leuk, maar er zitten weinig doorgroeimogelijkheden in.
Oudste heeft veel vriendinnetjes gehad, maar is de laatste jaren vrijgezel. Middelste wil graag een vriendinnetje, maar krijgt steeds te horen dat het meisje 'alleen vrienden' wil blijven.
Dochter is nog te jong, gaat volgend jaar wel beginnen op een MBO, maar gaat dan eerst nog reizen en blijft thuis wonen. Krijgt ook nog geen studiefinanciering.
Ik had de oudsten graag al 'op hun plekje' gehad, maar het zit er gewon nog niet in. Nog meer geduld dus.

Ondertussen denk ik dat er wel veel verschil zit tussen de huidige generatie en mijn generatie. Ik ging met 18 jaar studeren, kreeg studiefinanciering, verzekering bleef via moeder, moeder kreeg dubbele kinderbijslag en betaalde zo een deel van de studie mee. Studiefinanciering was niet-rentedragend en je liep niet het risico op een megagrote schuld als je je studie niet tijdig beëindigde.
De kistjes-met-plank als bed, de gekregen tafel en een oude televisie zorgden dat je met een gerust gevoel, met plezier en zonder stress kon studeren. De grootste uitgaven waren toen de reiskosten als ik naar huis wilde.

Een ander groot verschil is, dat het moeilijk is om een zelfstandige woonruimte te huren, laat staan kopen.

En een groot verschil is, zit in de ontwikkeling van relaties op dit moment. Ik heb er geen goed beeld van, maar een paar elementen zijn, dat meisjes zich goed redden zonder jongens, ook al ze kinderen willen. Een ander element is het grote aantal scheidingen, waarna jongens de alimentatieplicht krijgen en maar moeten afwachten of ze hun kind 'mogen' zien. Maar er zijn nog wat meer onderhuidse veranderingen gaande die ik niet zo goed kan traceren. In elk geval lijken we richting Italië te gaan, waar vooral jongens heel lang thuis blijven wonen.

Tsjor

Ik heb hier eerder gelezen dat ouders het doodnormaal vinden als kinderen met 18 jaar het huis uitgaan. En ik voel dat toch niet zo, als ik eerlijk ben. Ikzelf wilde dolgraag op mijn 18de het huis uit, omdat ik op dat moment grote grote moeite had met mijn vader (is helaas nooit over gegaan). Maar het heeft nog twee jaar geduurd. Toen had ik een baan en diende zich spontaan een kamer aan, náást mijn zus. Nog gezellig ook dus. Maar als de situatie gezond is en je het nog gezellig hebt met je kinderen, waarom zouden ze dan met 18 jaar het huis uitgaan? De studie, dat is een heel goede reden. Als de afstand te groot is moet je wel. Maar verder? Ik denk dat een 18 jarige het best zelf zal redden, maar het gevoel van 'het wordt wel eens wat' wat ik bij sommige ouders in het verleden bespeurde, verbaasde mij wel. Bij 'het wordt wel eens wat' denk ik eerder aan 22 jaar of zo.

Verschil

Wat ook een verschil is met uit huis gaan is het soort opleiding wat je doet. Voor studenten (zeker universiteit maar ook wel hbo) is op kamers gaan een vrij normale stap na het VWO. Deze opleidingen zijn vaak niet naast de deur en bevinden zich in echte studentensteden waar je een infrastructuur hebt (kamers, verengigen, clubs) die zich helemaal richt op de uithuizige student. Het is vrij makkelijk om te integreren en een kamer te vinden.
Voor anderen is die stap al weer minder logisch. Wie een leer/werk traject doet, een MBO opleiding of al jong gaat werken heeft die infrastructuur al niet zo. Die wonen misschien niet in echte studentensteden en dan heb je die infrastructuur minder. Er zijn minder/geen kamers te huur en je hebt minder aanspraak/gezelligheid. Het grootste deel van de klasgenoten woont ook nog thuis dus er is minder studentenleven. Dan is thuis blijven al weer veel logischer. Huurwoningen krijg je vaak pas na een lange wachttijd, particulier huren is duur en kopen kan ook niet gelijk. Dan is het al weer redelijk logisch dat je al ergens in de 20 bent eer je uit huis gaat.
En geld speelt inderdaad ook een rol. studeren is tegenwoordig duurder. er is veel minder speelruimte om er langer over te doen en dus meer te werken. Dan is thuis blijven wonen wel handig.

sja

Nu wonen we in een stad met oa een hoge school terwijl minstens 4 steden met hogescholen en universiteiten makkelijk met het openbaar vervoer bereikbaar zijn (en al bijna helemaal niets kost, nl. ong.170 euro per jaar voor een traject kaart). Vroeger dacht ik dat ze met een jaar of 19 de deur (nou ja op kamers) zouden zijn, nu wonen ze allemaal nog thuis (oudste is 24). Och ze zullen wel een keer de deur uitgaan, plannen hebben er een aantal al wel , nu het geld nog.

februari 2009 - februari 2014

dus alweer vijf jaar geleden begon ik deze draad, op dat moment een driepersoonsgezin met een dochter die na uitgeloot te zijn voor de gewenste studie een jaar HBO in de buurt deed.

Later lootte ze wel in, reisde twee jaar heel en weer en ging toen op kamers. Met twee vriendinnen die ze aan het begin van de studie had leren kennen. Ze bofte er enorm mee dat de vader van een van de twee een huis kocht, dat opknapte en te huur gaf aan het drietal.

Een jaar hebben ze daar met heel veel plezier gewoond, en ze kwam bijna alle weekends nog thuis. Toen werd een van de drie huisgenoten ziek en moest haar studie afbreken, heel verdrietig. Twee meiden bleven samen over en er moest een nieuwe huisgenote worden gezocht. Op allerlei manieren moeilijk, want het was echt hun drievriendinnenhuis, het liefst hadden ze zelf de derde kamer betaald, maar ja.
Nu is er een huisgenootje voor een half jaar, daarna moeten ze weer op zoek.

Inmiddels heeft dochter een vriend, helemaal verliefd, bijzonder leuk om mee te maken - en jullie snappen, ze komt slechts nu en dan nog bij ons thuis. Een heel geleidelijke vertrekperiode dus. Bij de andere drie was dit moment abrupt, wegens trouwen/ verhuizing. Dat vond ik ook steeds een lastig moment wat me even door elkaar schudde in mijn beleving van het moederschap; maar dit langzame vertrek, hm, dat is ook niet alles.

netermut OT

Een trajectkaart voor 170 euro per jaar? Dat snap ik niet. Hier kost een OV traject kaart voor een 17 jarige 100 euro per maand! Voor een volwassene is het nog veel meer. En dan praat ik over een ritje van 25 minuten enkele reis. Dit is de enige prijs die ik ken, omdat mijn buurmeisje van 17 zo'n abonnement heeft om op het mbo te komen.
En een 18 jarige krijgt natuurlijk een gratis OV.
Hoe kom jij aan die prijs van 170 euro? Of woon je buiten Nederland.

mijn zoon

Wij zeiden altijd dat onze kinderen met 18 jaar de deur uit moesten, omdat ons dat gezond leek. Toen mijn oudste 18 werd en inderdaad wat om zich heen ging kijken, voelde dat toch wat vroeg. Hij bleek nogal wat noten op zijn zang te hebben, waardoor hij geen woonruimte kon vinden. Hij zit nu in het laatste jaar van het MBO en hij gaat volgend jaar HBO doen, hier in de stad. Hij is inmiddels 20 en heeft een piepklein studiootje gevonden, waar hij gaat wonen. Hij heeft een vriendin, maar ze willen nog niet samenwonen. Eerst maar een tijdje alleen. Onze jongste van 16 heeft een stoornis en zal voorlopig wel thuis wonen. 18 jaar gaat hij sowieso niet redden en 20 jaar is vast ook lastig. Hoewel ik bij mijn oudste heb gezien, dat er een enorme groei mogelijk is tussen het 18e en twintigste levensjaar. We wachten het wel af, wat hem betreft.

re mach

idd Belgie. Scholieren traject kaart Antwerpen -Brussel kost iets meer, prijzen zijn ook iets omhooggegaan, maar het blijft verassend veel lager dan in NL weten we uit ervaring van toen we nog daar woonden. Zo kost een "buzzy"- pas , abonnement voor de bus (geen traject maar overal heen te gebruiken) dacht ik ook iets van een 170 per jaar ( wij hebben korting ivm laag inkomen en betalen maar 30)
Kamer prijzen weet ik nog niet goed genoeg, oudste dochter heeft er wel over komend jaar op kamers te willen (moet ze wel weten of ze naar A of naar B wil, studie op zich weet ze eigenlijk al wel)

netermut

ok. In Nederland is het voor de 18 plussers wel ideaal, OV voor heel Nederland. Keus tussen weekend of week OV.
Maar voor MBO scholieren die nog geen 18 zijn en vaak wel zijn aangewezen op de trein of bus is het erg duur.

re mach

die trein is voor scholieren en studenten. MBO zoals in NL is hier niet, zit bij de middelbare school in (alle middelbare scholen duren ieg 6 jaar, sommige richtingen geven een extra specialisatie jaar bv 3d technieken in multimedia of hairstylist bij kappersopleiding). Ach er werkt hier heel veel anders als in NL

helemaal je gang gaan in ouderlijk huis?

Mijn ouders waren ook makkelijk. Ik mocht ook uit tot 6 uur, en vriendinnen waren welkom etc. Ik ben met 18 op kamers gegaan en na mijn studie gaan samenwonen. Ik gun dat mijn kinderen van harte. De beste tijd van mijn leven ook al had ik het thuis heel goed. Want mogen jullie kinderen dan af en toe logees hebben? om 5 uur s nachts thuis komen met 4 vriendinnen en dan nog uitgebreid tv kijken en wijn drinken. Pas om 3 uur uit bed komen? als avondeten een zak chips eten. Vrijen met de verkering op de bank? etcetc. Het is allemaal niet heel spectaculair en heel nodig en iets wat je vaak doet maar die vrijheid. Wat een heerlijkheid! niet eten wat de pot schaft maar ZELF kiezen en regelen. Ik vind het altijd bijzonder als jongeren dan zeggen: lekker makkelijk aanschuiven bij moeders. Pfffff ja wel makkelijk, maar leuk? ik kookte in mijn studietijd bijna dagelijks met anderen. En de afwas stond er gewoon 3 dagen. Thuis bij de ouders kan dat niet.
Nee al zouden mijn kinderen in de stad hiernaast gaan studeren (als ze gaan studeren) dan zou ik van harte met hen een kamertje inrichten op mijn kosten. Gewoon omdat ik ze dat gun. Al zie ik ze graag en zijn het leuke lieve kinderen. Die tijd op kamers in je eentje is zo leerzaam en bijzonder en waardevol. Ik denk er nog met heel veel plezier aan terug.

guera

Ik ben het helemaal met je eens hoor! Ik vond die tijd tussen 18 en 23 dat ik echt alleen op kamers woonde de leukste en leerzaamste van mijn leven. Ik hoop dat mijn kinderen net zoiets zullen voelen.
Ik snap het geld argument niet echt. Als je wilt, kan op kamers wonen echt wel. Degenen die verder weg wonen moeten het tenslotte ook! Maar jongeren hebben heel andere eisen dan ik vroeger. Bijna iedereen haalt zijn rijbewijs op zijn 18e. Toen ik studeerde had ik daar echt geen geld voor, maar helemaal niemand had een rijbewijs! Die haalden we pas na de studie. En de eisen die er aan kamers werden gesteld was ook niet erg hoog. JE was blij dat je iets had.
Ik moest er op mijn 18e echt niet aan denken dat mijn moeder elke dag mijn eten klaar had. EN mijn was. EN het dag- en weekritme wat ik toen had zou ook absoluut niet gepast hebben bij dat van mijn ouders.
Ik moet er ook niet aan denken dat mijn bijna 18 jarige straks hier in huis een studentenleventje gaat vieren zoals ik dat deed. Niet dat ik idiote dingen deed, maar door de week om 23 uur nog naar een vriendin gaan of op donderdagavond stappen waren heel gewoon. En dat past niet in mijn ritme thuis. Laat haar maar lekker op kamers gaan. Moet qua afstand trouwens sowieso.

Tja

Ik heb dat allemaal niet gedaan en er niets aan gemist als ik dit zo hoor, ik zie het mijn oudste (jongste komt niet verder dan MBO maar daar heb ik ook nog maar 1 persoon over gehoord, niet iedereen gaat studeren) ook gewoon helemaal niet doen en leuk vinden. Als hij elders moet studeren zie ik hem nog eerder in de kost gaan ergens of ruilen met zijn neef (die wellicht een studie hier in de buurt wil doen).

Verder kan het geld best wel een probleem zijn als je er ook nog bij moet werken om het geld bij elkaar te krijgen. In onze tijd kon je veel langer over je studie doen dan nu maar dat schijnt ook iedereen te vergeten en je moet daar nog maar werk kunnen vinden want dat is ook een probleem tegenwoordig door de crisis.

Als je niet anders kunt en wel verderop moet wonen moet dat OOK nog maar kunnen financieel, niet elk gezin kan dat gewoon betalen en dan moet je dus een andere studie kiezen.

dalarna

Niet iedereen MOET op kamers. Alleen zie IK ( mening) het wel als een verrijking om een tijdje alleen te wonen. Gewoon jezelf redden.
Ik blijf erbij dat in principe op kamers wonen kan, ook al ben je niet erg rijk. Het kost geld, je krijgt een schuld, maar het kan wel. Het is maar net of je het wil.
En nogmaals, ik zie om mij heen ook studenten en leerlingen die klagen dat uit huis gaan te duur is, maar vervolgens wel allemaal een rijbewijs hebben, op vakantie gaan in de zomer en ook geregeld weekenden feest. En zelfs geregeld een autootje kunnen betalen. Allemaal prima, maar dat kost geld. Het is maar net wat je wilt!
Ik studeerde vroeger ook erg hard hoor. Was gewoon binnen de daarvoor gestelde minimumtijd klaar, nooit een herkansing gehad. Alleen in een heel ander levensritme dan mijn ouders. En met een grote schat aan ervaring. Geen moeder die de was doet en geen warme hap zomaar vanzelf.
En als je wilt vind je als student ook nu nog steeds wel een onnozel bijbaantje. Ik ken tenminste geen student zonder bijbaantje en ik ken er erg veel.

Gunnen

Guera: Nee al zouden mijn kinderen in de stad hiernaast gaan studeren (als ze gaan studeren) dan zou ik van harte met hen een kamertje inrichten op mijn kosten. Gewoon omdat ik ze dat gun. Al zie ik ze graag en zijn het leuke lieve kinderen. Die tijd op kamers in je eentje is zo leerzaam en bijzonder en waardevol. Ik denk er nog met heel veel plezier aan terug.===

Ik gun mijn kinderen ook een kamertje die op mijn kosten is ingericht, maar dat zit er niet in. En dat ervaar ik toch als 'niet leuk'. Maar ze zullen het dus vooral zelf moeten regelen en daar worden ze best inventief van. Mijn oudste dochter heeft vorige week bijvoorbeeld een gratis bank geritseld. Okee, er zitten een paar halen aan de zijkant van een kat, maar verder is het een prima bank. Met een beetje opletten, kun je zo van alles gratis bij elkaar scharrelen.

Niet teveel romantiseren

Ik vind dat het op kamers wonen niet teveel geromantiseerd moet worden. Het heeft absoluut zijn leuke kanten, maar er zijn ook mindere kanten te noemen. Het klikt bijvoorbeeld niet altijd met medebewoners, het kan op gezette tijden eenzaam zijn, altijd maar weer dat verdraaide geld, en dergelijke. Maar ondanks dat die kant er ook aan zit, vind ik het wel goed voor jongeren om op die manier een poosje op zichzelf te staan. Op de een of andere manier vind ik het een beetje suf als jongeren meteen vanuit huis gaan samenwonen. Leef je even uit op die leeftijd! Huisje boompje beestje kan altijd nog.

Juist Kaaskopje

Ik vond het in het begin best heftig dat op mezelf wonen. Alles zelf regelen, nog koken na een lange dag van colleges, de was, de boel een beetje bijhouden. Poehee....

Het heeft zeker voordelen: je eigen huis, je eigen regels en zelf bepalen wat je eet, wanneer en waar. Maar dat kan ook prima vanaf je 23e. Ik zat daar op mijn 18e in ieder geval echt niet op te wachten, toen vond ik moeders pappot eigenlijk nog best wel fijn. En zelfs toen ik mij 23e op kamers woonde zat ik in het begin nog best vaak bij mijn moeder thuis. Of bij de moeder van vriend. Dat echt zelfstandig wonen bij ons heel geleidelijk gegaan. Ik heb niet het idee dat ik daardoor iets gemist heb.

heel nuttig

Ik vond het heel nuttig. Eerst heb ik op en neer gereisd, maar op mijn 19e was ik dat zat. Nuttig was o.a. het zelf moeten uitzoeken (al dan niet met help van andere studenten), je eisen naar beneden bijstellen, geen moeder die iedere keer vroeg 'wat lees jij?', overstappen naar een betere sportclub waar ik geen onderdeel van mijn familie was maar mezelf, een kunnen afspreken om samen te werken op een ander moment dan net na college, andere mensen leren kennen waarmee je dingen kunt doen.... En ik ging nooit uit, kwam nooit midden in de nacht thuis.
Je merkte wel degelijk verschil met degenen die nog thuis woonden, net zoals je verschil merkte tussen een huisgenoot die er al 3 jaar woonde en eentje die er net was komen wonen. De laatste ging ieder weekend 'naar huis' en de eerste bijna nooit meer. Hun levens speelden zich op verschillende plaatsen af. Natuurlijk heb je veel gradaties: ik had ook een vriendin die iedere zondag weg werd gebracht met cash geld en 5 voorgekookte hapjes om op te warmen door de week.
Als ik dan zie hoe de kinderen van de buren meteen zijn gaan samenwonen en alle drie binnen twee jaar naar een goedkopere woning moesten uitkijken omdat ze toch te hoog hadden ingezet...tja, dan denk ik toch dat je beter kunt 'opklimmen' van een kleine kamer, naar een wat grotere, naar een klein appartementje, enz.
Als je gelijk vanuit huis gaat samenwonen, ben je ook nog maar 1 manier van doen gewend, en niet bijvoorbeeld de 7 manieren van je 7 huisgenoten. Lijkt me dat je dan meer kunt gaan botsen.