Tot hoe oud 'mogen' je kinderen thuis blijven wonen?

Voor mezelf ben ik erg blij

dat ik weet dat ik alleen kan wonen. Anders zou ik dat een heel eng idee vinden, het heeft ook een tijd geduurd voordat ik het een beetje te doen vond destijds. Ik houd nog steeds niet echt van alleen zijn en dat zal ook wel zo blijven, aard van het beestje.
Maar ja, bij die gedachte van alleen moeten kunnen wonen hoort inderdaad wel een beetje het idee dat het uitgaan van een relatie niet echt ondenkbaar is. In een groep met de norm dat je maar 1 x gaat samenwonen, meteen met de ware, is het toch minder nodig dat je jezelf kunt redden. En je hoopt dan maar dat je pas weduwnaar of weduwe wordt als je (schoon)kinderen die administratieve hiaten en de eenzaamheid voor je kunnen oplossen...
Ik vind het trouwens minder een issue dan 10 jaar terug, maar dat zal wel komen doordat ik kinderen heb en de omgeving ook. Bij uitelkaar gaan (wat bovendien niemand van plan is in mijn omgeving) ben je dan nog steeds niet helemaal alleen. Terwijl het 10 jaar geleden echt een ding was in de vriendenkring: 'als je maar niet bij elkaar blijft omdat je bang bent om alleen te zijn'.

Net als bij marmar

Ik zei altijd 'tot 23 jaar'. Oudste wordt over drie weken 21 en hij gaat over twee weken op kamers. Ik vind dat prima. Het laatste jaar was thuis een hotel. Nu gaat hij zijn eigen verantwoordelijkheid dragen. Hij heeft er zin in en ik vind het prima. Het is vast leerzaam in het begin. Zelf zorgen voor een warme hap, kan ook op de universiteit evt. Zelf je wasje draaien. Maar ook zelf je vrienden ontvangen. Ik ben benieuwd hoe hij het gaat doen. Marktplaats was overigens zeer behulpzaam met het voordeling regelen van een inboedel. Alles is daarop voor een zeer schappelijke prijs te koop.

Oei, dat is naar pristel...

Is het later weer goed gekomen tussen je moeder en jou?

Kinderen zijn nooit je eigendom/ levensvulling...

Tonny

We are on speaking terms now

M'n moeder denkt dat het goed is, ik niet. Ik zal haar nooit vertrouwen.

pris

Levensvisie

' Ik leef volgens de gedachte dat je alleen door het leven gaat. Goed, er zijn reisgezellen op de lange weg, maar ik zal het zelf moeten doen. Ik vind het dus belangrijk dat ik het goed met mezelf kan vinden én dat ik mezelf goed kan redden. '

Al een hele tijd kwam deze gedachte die je doorgaf in deze draad bij me terug. Je hebt helemaal gelijk. Ik ben er nooit zo bewust mee bezig geweest...

tonny

Mijne zijn nog jong maar denk nu

ik zou ze stimuleren hun eigen verantwoordelijkheden tenmene op financieel gebied,werk en school,maar als ze thuis willen blijven wonen?
ach uiteindelijk zullen ze wel vertrekken.
Zolang ze hier wonen houden ze zich aan mijn regels dus zolang ze die willen accepteren vind ik het best

We zijn altijd samen

Ik ben bang dat ik u moet teleurstellen. We zijn nooit alleen en kunnen het niet alleen. In plaats van moeite te doen en het alleen te proberen, probeer vreugde te vinden in de omgang met anderen. Er zijn te veel lieve en betrouwbare mensen om er zo over te denken.

Ronald?

eh.......mis ik iets? wat is dit voor vage reactie??? ik begrijp er niets van?????

Ik ben zo arrogant sus-anne

Om te denken dat die vage reactie op mij slaat (ik schrijf iets over "alleen"). Ronald, ik vind het fijn dat dat gezweef voor jou blijkbaar werkt - mijn ervaring is anders, mijn instelling is anders, mijn leven is anders. Zoals je alleen wordt geboren, zo ga je ook alleen dood. Op de mooiste en zwaarste momenten van je leven ben je alleen: op de top van de berg en de bodem van de put is maar ruimte voor één persoon. En als je boft zijn er mensen om je heen die achter je willen staan op die top of je uit de put willen helpen. Maar als het puntje bij het paaltje komt, zul je het leven moeten leven met degene die je in de spiegel ziet.

Tirza

Ik denk...

dat Ronald reageert op Tirza's levensvisie.

Tonny

Tegelijk

zo gaat dat soms.

Je hebt gelijk Tirza!

Maar ik ben wel blij dat er net ná die top/ dat dal iemand naast me is. Je kunt een ander nooit compleet begrijpen. Dat staat als een paal boven water. Maar iemand die het minstens probéért, dat heeft toch wel wat!

Tonny

Aha

nu snap ik de reactie van Ronald.
al ben ik het totaal niet met hem eens.
ik zie het leven een beetje als de vierdaagse van nijmegen,je legt een lange afstand af in je eentje en welke weg je ook neemt,overal kom je mensen tegen die een tijdje met je mee lopen,die je weg vertragen of juist versnellen,die met je mee verdwalen als je de verkeerde afslag kiest,of die je weer de juiste weg op sturen ,ook staan er mensen langs de kant die je aanmoedigen of juist demotiveren,al met al is het een weg die je alleen moet afleggen.

Markies en Ellen Wouters

Dank jullie beiden voor de duidelijke, eerlijke en open reactie. Daar is wat mij betreft alles mee gezegd.
Groet, MamaMar

Ik mik op 18

man en ik zijn beide op die leeftijd vertrokken. Ik was 15 toen we elkaar leerde kennen maar we zijn pas gaan samenwonen toen we allebei de studie hadden afgerond precies uit de filosofie die hier ook genoemd werd. Je moet je zelf kunnen redden. Overigens ze hoeven niet meteen weg maar de grens is bij mij geloof ik wel 21, 22 zoiets... Zoon is nu 11 en we zijn al stevig aan het oefenen met koken en hij heeft laatst ook al is een wasje gedraaid

Mijk

Grappig, deze herstart

Ik las Tirza G en dacht 'hé, is ze weer terug?' Maar nee, het is een oud draadje

Inmiddels is mijn oudste dochter bijna 23 jaar en ze woont nog thuis. Ik zie haar dit jaar ook nog niet vertrekken. Geldgebrek en niet echt alle zeilen bijzetten om dat gebrek op te lossen. Ik heb afgelopen week een nogal pittig gesprek met haar gehad, waarin ik wel gezegd heb dat het langzamerhand tijd wordt dat ze toe gaat werken naar een eigen woonruimte. Ik heb ook gezegd dat ik het nog steeds heel gezellig vind dat beide dochters er nog zijn, maar dat het gezond zou zijn als ze het zelf gaat doen.

Jongste dochter gaat er nu vanuit dat ze het volgende schooljaar niet meer thuiswoont en als zij een plan heeft, voert ze die meestal ook uit.

Tot max 25

Tot op heden nog niet gered, er zijn er al 4 voor hun 20 ste de deur uit gegaan, nog 2 te gaan, maar gezien hun zelfredzaamheid denk ik dat het deze 2 ook voor hun 20 ste lukt om zelfstandig op eigen benen te staan.

Grappig

Ik zie dat ik 5 jaar geleden hier ook geschreven heb. Toen hadden we nog 6 thuiswonende kinderen en 2 kinderen uit huis. Inmiddels zijn 4 kinderen het huis uit en hebben we er nog 4 thuiswonen. Van die 4 gaat er één ook binnenkort op zichzelf wonen. Hij is inmiddels 22, getrouwd en heeft een kind dus dat wordt ook wel eens tijd. Niet wat betreft zijn leeftijd maar wel wat betreft die vrouw en kind. Een plekje voor hunzelf zal goed zijn. Ze weten inmiddels dat ze begin Mei in hun flat kunnen trekken dus dat is heel mooi en het is hier ook nog eens vlak in de buurt. Dan hebben we dus nog maar drie thuiswonende kinderen. Dat is wel heel weinig maar de familie van mijn man zorgt wel voor aanvulling: we hebben twee inwonende nichtjes erbij gekregen de afgelopen jaren, er is een studerende neef die hier graag de weekenden doorbrengt en de laatste crisis is dat mijn jongste schoonzusje naar alle waarschijnlijkheid hier komt wonen. Never a dull moment.

Ik zal trouwens mijn zoon wel missen als hij straks het huis uit gaat en zeker de baby natuurlijk. Het is toch ook wel weer erg leuk zo'n kleintje erbij. Ik zal vooral onze zaterdag ochtenden missen. Dan liggen mijn zoon en vrouw nog te slapen en dan ga ik alvast met haar naar beneden, geef haar te eten en dan spelen we samen. Zo leuk. Maar het is goed dat ze gaan. Zeker mijn schoondochter heeft gewoon haar eigen huis nodig. Daar verlangt ze ook echt naar. En het zal ook goed zijn voor mijn zoon omdat het hem zal dwingen om meer verantwoordelijkheid te nemen als man en als vader.

leeftijd

Oudste ging samenwonen op haar 25e, andere dochters wonen af en aan thuis. Alhoewel ik op kamers gaan niet echt als "uit huis gaan" wil betitelen. Ze komen in het weekend naar huis en als de studie afgelopen is komen ze weer helemaal thuis wonen.
Wat ons betreft mogen ze allebei (21 en 24) hun studie afmaken en als ze werk kunnen krijgen nog lekker sparen. ze zitten niet op een schopstoel. Zoals meneerF het laatst nog zei: we vinden het veel te gezellig met jullie en zo denken de meiden er ook over. Anders zal het worden als er een vriend in het spel komt en ze willen samenwonen zoals met oudste.

18 zie ik niet gebeuren

Mijn oudste (bijna 15) denkt dat ze tot haar 30e thuis blijft wonen. Dat denk ik niet Het lijkt mij een mooie stap om op je 18e op kamers te gaan als je gaat studeren, zelfs als dat 20 treinminuten verderop is. Afhankelijk van hoe haar puberteit (heftig) zich ontwikkelt denk ik toch eerder in de richting van de 20 dan de 30, hoewel ze tegen die tijd natuurlijk wel uitgepuberd zal zijn. Jongste zit wat dat betreft heel anders in elkaar (hoewel ze natuurlijk pas 9 is). Die neemt met enthousiasme en eigen initiatief huishoudelijke klusjes op zich, weet hoe de wasmachine werkt en zorgt voor de katten.

zelfstandigheid, vrijheid, zelfredzaamheid

Zelf wist ik op mijn 18e niet hoe snel ik een kamer moest zoeken, al was de studentenstad geen 15 minuten van mijn ouderlijk huis af. Dat had te maken met streng beknot worden thuis en grote drang tot vrijheid en zelfstandigheid die ik daar niet kreeg. Anderen om mij heen uit dezelfde soort omgeving hadden dat ook, tot klasgenoten aan toe die expres in groningen of maastricht gingen studeren omdat ze dan wel op kamers "moesten". Maar jongeren van nu hebben die achtergrond niet meer. Ik zie het bij oudere nichtjes en neefjes en een beetje bij zoon (al is die sowieso nog wat jong): ze hebben het thuis gewoon goed, niet alleen in verzorging en liefde maar ook in vrijheid. Kunnen gewoon uitgaan, bij verkering blijven slapen, dagjes weg, zelf op vakantie, zelf beslissingen nemen etcetc, ook als ze thuis wonen. Dat was bij mij niet zo. Thuis blijven was kind blijven.
Overigens was en ben ik erg blij dat mijn man ook jaren op zichzelf heeft gewoond in zijn studententijd, voor wij samen trokken. Hij weet en kan alles wat ik ook kan en prima voor zichzelf zorgen, en vind dat ook normaal. Erg belangrijk. Niet zoals bij onze beider ouders, dat als er op gevorderde leeftijd een van de twee wegvalt de ander op een bepaald gebied compleet hulpeloos blijkt te zijn. Je hele leven nog nooit een bankafschrift hebben gezien, de auto getankt hebben, de wasmachine aangezet of boodschappen gedaan hebben. Vreselijk, als je dat op je 70e alsnog voor het eerst moet gaan leren.

Wij gaan voor....

Een huis met een tuinhuisje in de tuin. Is nu nog niet aan de orde en ik moet er ook echt niet aan denken dat oudste over drie jaar het huis zou uitgaan. Wat mij betreft blijft alles nog wel even op het nest... Duurt sowieso nog minimaal 13 jaar totdat jongste enigszins een verantwoorde leeftijd heeft om op zichzelf te gaan wonen. Tot die tijd stel ik me in op een huis vol kinderen.

Tot een jaar of 25 vind ik het prima dat ze hier in huis wonen (zeg ik nu). Maar dan niet als in een hotel. Dus met eigen taken en verantwoordelijkheden.

Met 18 al?

Nou van mij hoeven ze er niet uit hoor met 18, ik heb ook gewoon mijn studie afgemaakt terwijl ik thuis bleef wonen en dat ging prima. Daarna trok ik meteen in bij mijn man, heb nooit alleen gewoond en daar ook niets aan gemist

Mijn oudste pubert ook totaal niet dus die ben ik zeker nog niet zat over 3 jaar en hij is er ook het kind niet naar om zo snel mogelijk het huis uit te vluchten. Gelukkig zitten we redelijk centraal tussen allerlei vervolgopleidingen en (itt ik) is het station makkelijk te bereiken. Met jongste weet ik het nog niet maar de opleidingen moeten voor hem zeker in de buurt zijn.

Als er echt een opleiding gekozen wordt die niet in de buurt ligt zal het wel moeten maar ik kan het me nu niet voorstellen dat oudste zoiets gaat doen.

sterker nog

Dalarna, ik had met 16 al wel weg gewild als dat gekund had. Maar zoals ik al zei had dat met inperkingen te maken die er nu meestal niet meer zijn, en die er toen ook niet altijd bij iedereen waren. Bij jou thuis was het misschien anders (misschien ben je ook wel een stuk jonger dan ik).

Ja inderdaad

Het is zo lastig te voorspellen van te voren hoe zaken lopen. Het regelt zich vanzelf is mijn ervaring. Ik vind met 18 op kamers prima als dat nodig is maar als ze een opleiding willen doen die je ook prima hier in de buurt kan doen (vergelijkbare kwaliteit en inhoud) dan ga ik er niet voor betalen. Studie is al duur genoeg. Mijn man vindt uit huis gaan sowieso onzin behalve bij noodzaak dus die zal er ook niet aan bijdragen. Tot nog toe heeft niemand hier ook behoefte gehad om eerder het huis uit te gaan. Mijn middelste dochter was met 23 jaar het jongste. En dat was onze schuld want wij gingen verhuizen terwijl ze midden in haar studie zat.Eigenlijk gingen wij uit huis want familie van ons heeft het huis overgenomen en mijn dochter heeft eerst nog gewoon daar bij hun gewoond. Daarna ging ze co-schappen lopen ergens anders in het land en toen heeft ze een eigen appartement gehuurd samen met een vriendin. Leuk maar kost ook veel geld dus het is veel handiger om nog wat langer thuis te blijven wonen als het enigszins mogelijk is.

Overigens hebben ze hier thuis echt geen onbeperkte vrijheden. We zijn wel makkelijk met uitgaan en thuiskomen en ze mogen ook rustig weekendjes en dagjes weg en op vakantie en wat ze maar willen. Maar we willen hier in huis geen hier slapende verkering, feestjes met alcohol (over een of twee flessen wijn doen we niet moeilijk maar verder niet) en we verwachten dat ze ook bijdragen aan de zorg voor het huis, tuin en de familie. Zolang ze daarmee kunnen leven is het prima.

Vreemd, een studente in huis

Mijn dochter gaat komend jaar studeren, maar aangezien de universiteit in onze woonplaats staat, gaat ze niet direct de deur uit.
Nu bemoei ik me af en toe nog tegen haar schoolactiviteiten aan, maar kan me niet voorstellen dat ik me met haar studentenleven zal bemoeien, maar als het zo onder mijn neus afspeelt, zal ik het denk ik toch niet helemaal kunnen laten. En dat was wel een verschil met mezelf, ik ging met 18 jaar op kamers. Weliswaar bij familie, maar toch niet meer thuis. Mijn studie e.d. regelde ik verder zelf.
Volgens mijn dochter, als ze het huis uitgaat is het of om samen te wonen met haar vriend, of omdat ze haar broer zat is die midden in de puberteit zit, en dat regelmatig laat merken.

ik denk 18

Dan gaan ze waarschijnlijk studeren. En dat is nooit echt dichtbij. Ik zelf ging ook op mij 18e op kamers. Heerlijk. Weekend geregeld naar huis en verder genieten van zelfstandigheid.
Het is geen sprake van mijn kinderen zat zijn, zoals iemand hierboven schreef. Het liefst heb ik ze dagelijks om me heen en ik zal ze erg missen. Maar het is zoals het gaat en daar geniet ik dan ook wel weer van.
Mijn oudste weet al zeker dat ze ver weg gaat, ze wil naar Italië volgend jaar. Mijn jongste is nog maar 14, maar die verheugt zich nu al op de leukste studentenstad van Nederland, die hier een uur met OV vandaan is. Groningen dus, zoals vele dorpsgenoten. Thuis wonen doen er niet veel, de meeste colleges zijn niet aansluitend, soms uren ertussen en tot 's avonds laat door. Geen probleem als je een plek hebt om heen te gaan in de stad, maar erg vervelend als je nergens heen kan.
Is op kamers het huis uit? Ik denk het wel. Maar het is anders als ze gaan trouwen of samenwonen.

Trouwens, Maylise

Leuk dat je er weer bent!

Wil 'm niet meer thuis

Oudste ging op z'n 18e studeren in een stad hier een eind vandaan. Nu bijna 2 jaar geleden. Openbaar Vervoer zou een mogelijkheid zijn, maar wel een 'mijl op zeven'. Daarnaast zou het in mijn gevoel heel goed zijn voor hem als hij los zou komen van thuis. Dus heb ik hem gestimuleerd om op kamers te gaan. Was toevallig via zijn studie eenvoudig regelen. Hij aarzelde eerste wat, maar heeft het toch gedaan. En er nooit spijt van gehad.
Wat ik zelf er mee hoopte te bereiken, 'los' komen, is gelukt. En zoon heeft een stuk zelfstandigheid geleerd dat hij zo nodig gaat hebben als hij eind dit studiejaar afstudeert en gaat werken. Waarschijnlijk vanuit diezelfde stad. Dus blijft hij op zichzelf wonen en komt niet naar huis. En daar ben ik blij mee. Niet omdat hij thuis niet welkom zou zijn, maar omdat ik vermoed dat het weer opnieuw aanpassen naar elkaar in gezinsverband lastig zou kunnen worden. Hij is al veel te zelfstandig geworden. Soms zorgt die gedachte er voor dat ik me een 'ontaarde moeder' voel, maar dan bedenk ik me dat dat de normale loop van het leven is. Zoon ziet het ook absoluut zitten om op zichzelf te blijven.
Zijn broertje is nu 14. Geen idee wanneer die gaat, waarschijnlijk ook op kamers als student als hij op zijn 18e van het VO komt. Heeft al goed voorbeeld gekregen he..

Mach

Ik ben nooit weggeweest
Ik heb een andere nick genomen bij de overgang naar het nieuwe forum vanwege de google baarheid. Onder deze nick is best veel te vinden dus ik vond het een wat vrijer gevoel om onder een nieuwe nick verder te gaan. Ik dacht eigenlijk dat ik wel vrij herkenbaar was onder de nieuwe nick. Het veranderen was puur vanwege google.