stiefzoon van 23 met aggressiviteit
Hallo,
Ik ben echt ten einde raad hier.
3 weken terug is mijn stiefzoon weer thuis komen wonen, na een jaar in het buitenland te hebben gewoond bij familie. Deze jongen heeft al behoorlijk wat op zijn kerfstok, op 18 jaar vmbo niet afgemaakt en van school verwijderd, op 20 jaar na 2 jaar mbo gedaan te hebben niet afgemaakt. Daarna alleen maar achteruit gegaan, met drugs en criminelen omgaan. Een half jaar in jeugd detentie gezeten wegens medeplichtigheid criminele zaak.
Daarna weer door ons opgevangen, autoriteiten en hulporganisaties hebben niet geholpen (begeleid wonen heeft hem geweigerd). Dat ging uiteindelijk ook weer niet goed thuis (politie moest er aan te pas komen, fysiek geweld tussen hem en mij). Toen besloot moeders eindelijk mijn advies op te volgen en hem een tijdje weg te sturen naar familie buitenland.
Na 3 weken terug is het alweer terug bij het begin lijkt het. Hij wil niets ondernemen, wacht tot het baantje wat hij heeft bij de lokale shoarma boer hem belt, heel sporadisch werk. De rest van z'n tijd zit hij thuis te gamen of hangt hij met z'n vriendjes, regelmatig blowt hij. Thuis helpen is vaak een probleem.
Gisteren wilde hij z'n oude hobby weer oppakken, vissen. Wat ik uiteraard steun. Dus stelde ik voor dat we even naar de lokale viswinkel gingen voor wat spullen. Hij was klaar om te gaan, maar toen hij het woord "fiets" hoorde ging er een knop om en wilde hij niet meer. (Afstand tot viswinkel is 800m) en ging terug naar binnen achter z'n computer zitten gamen, 2 uur in de middag prachtig weer.
Toen heb ik besloten er iets van te zeggen. Na doorvragen waarom hij niet wilde op de fiets, maar wel met de auto, heb ik gezegd dat ik hem een luie jongen vind en dat hij nergens werk van maakt, en dat het lijkt dat hij alleen maar wil gamen en verder niets met z'n leven wil doen.
Toen is hij ontploft en gooide het scherm van z'n computer kapot op tafel. Daarna is het alleen maar geëscaleerd en heeft moeder hem gevraagd het huis te verlaten, wat hij eerst weigerde. Daarna is hij buiten in de tuin gaan zitten en zijn moeders en ik weg gegaan, vloekwoorden en dreigementen werden ons nageroepen omdat we de deur op slot deden..
Half uurtje later zitten moeders en ik in het dorp op een bankje even bij te komen, en verschijnt stiefzoon daar met vriend in de auto. Hij begint mij verder uit te dagen en een grote mond op te zetten, tot mijn emmer vol was. Hij wilde me graag een paar klappen geven zei hij, dus ik nam mijn zonnebril af, deed mijn handen op mijn rug en zei dat hij dat maar moest doen. Hij kwam uit de auto en heeft me 3x flink geduwd. Ik heb niets gedaan, want weet wat er dan gaat gebeuren.
Maar ik vind dit niet normaal en vind niet dat deze jongen het verdient om bij ons nog langer in huis te wonen. Zijn moeder verdedigd hem op veel punten en vind dat ik deels schuld heb, omdat ik wat dingen tegen hem heb gezegd en hem heb uitgelokt op het einde.
Onze dochter van 12 was gelukkig nog niet thuis van school, maar lijdt hier wel onder. Ik begin mijn motivatie voor het leven te verliezen zo.
Ik heb al heel vaak gezegd tegen moeders, dat de enige manier dat hij volwassen gaat worden, is als hij op zichzelf gaat wonen. Ik wil hem ook niet meer bij ons thuis hebben. Maar moeders wil hem niet op straat hebben. Familie buitenland wil hem ook niet meer.
Wat kan ik in godsnaam nog doen? Zit zelfs te denken om uit elkaar te gaan met m'n vrouw want ik trek dit niet langer zo.
Ik ben geen agressief persoon of ruziemakers, integendeel. Maar die jongen haalt echt het slechtste in me naar boven, keer op keer.
Alle advies welkom, liefst constructief.
Mmhh
Ik zou jullie zeker hulp gunnen, denk ook wel dat dat de beste optie is.
Alleen.... in tegenstelling tot de meeste anderen hier verwacht ik daar niet zoveel van.
De meeste hulpverlers zitten echt niet te wachten op een jongen met deze problematiek, triest maar waar.
Dus, ik zou het zeker toejuichen, maar verwacht er niet te veel van. Er zitten ook een hoop risico's aan. (bij agressie; gesloten opnames, separeer, dwangmedicatie, trauma's)
Er is weinig ruimte in hulpverlening nu. Op meerdere gebieden.
2 weken verder...
Het is redelijk rustig thuis nu, ik blijf bewust een beetje uit z'n buurt zodat ik minder ergernissen heb, alhoewel ik er soms ook niet omheen kan draaien. Ik moet echt moeite doen om niet geïrriteerd te raken met zijn doen/laten, soms moet ik gewoon even weg stukje lopen/fietsen omdat ik merk dat de emmer vol raakt.
Mijn vrouw heeft een afspraak ingepland met een psycholoog, de insteek is dat we als gezin daar naartoe gaan maar de bedoeling dat zij zaken gaat herkennen bij m'n stiefzoon en dan een apart traject met hem ingaat, als het goed uitpakt en hij meewerkt.
Heee Sjaak. Volgens mij zijn jullie goed bezig!
Wat goed zeg! Er worden wel degelijk stappen gezet bij jullie. Ook goed van je vrouw, dat ze een afspraak heeft gemaakt.
Wacht maar af wat daar gaat gebeuren, soms gaat het weer anders dan je nu kunt bedenken. Hoofdzaak is dat er (zoals ik het lees) langzamerhand een beweging ontstaat richting meer eensgezindheid van je vrouw en jij, en dat jij ook bewust je rust pakt.
Heel goed. Probeer te voorkomen dat je stiefzoon een wig drijft tussen je vrouw en jou (was misschien wel zo, maar laat dit niet gebeuren...).
Ik denk trouwens dat het ook belangrijk is dat jij zelf ondersteuning krijgt in deze situatie.
Probeer dit voor jezelf toch te blijven zien als onmacht van je stiefzoon. Dat kan helpen als je weer ergernis voelt. Ik wens je veel sterkte en succes, ook voor jullie gezin.
PS, ik weet even niet of ik het al heb gezegd in dit draadje maar ik ben zelf stiefmoeder van een dochter van nu 30 (!, time flies), en het is ook hier lang niet gemakkelijk geweest. (Dit is een understatement...) Maar de aanhouder wint. Mijn stiefdochter is blij met mij en ik met haar. Daarom hoop ik echt dat jullie hier als ouders en gezin goed doorheen komen, ook als je stiefzoon toch niet wil meewerken...
