stiefzoon van 23 met aggressiviteit

yes we can

Ik ken een kind dat daar net is geweest. Voordat ze erheen ging maakten wij ons allemaal grote zorgen over haar en ze had een doffe blik in haar ogen. Toen ze er uit kwam leefden haar ogen weer! Ze laten je ook na de behandeling niet los, je gaat naar meetings, ze regelen gepast begeleid wonen.Ik kan het echt aanbevelen. Misschien helpt het als je dit met de moeder kan bespreken. Er in komen is nog wel een dingetje, dat moet via de zorgverzekeraar en die moet de situatie erg genoeg vinden.

3 weken

Je stiefzoon is dus pas 3 weken terug van zijn familie in het buitenland. ik kan me voorstellen dat de hoop en de verwachtingen dan erg hoog waren en dat de teleurstelling over zijn hervatting van het gedrag erg groot is.
Wat je ook probeert, niets lijkt te helpen.
Misschien kun je zelf adhd-specialist worden in die zin, dat je je zoveel mogelijk inleest, gesprekken voert met mensen die er meer over weten, ook over de vraag of er een relatie met verslaving, gamen en crimineel gedrag. Misschien doe je zo wel tips op waarmee je iets kunt in je eigen benadering en visie, ook al weten moeder en zoon daar verder niets van.
Maar eerst maar eens de teleurstelling laten bezinken.

Tsjor

Sdhd

Tsjor - die brieven gaan nog steeds over de rechtzaak van 2 jaar terug. Zijn advocaat wil in hoger beroep, om te proberen dat hij van z'n strafblad af komt. Maar het lijkt of hem dat ook niet interesseert.

Montana e.a. ADHD kenmerken zijn er genoeg die herken ik wel, zoals dingen vergeten niet goed organiseren, dingen kwijt raken, etc. Daar kan ik allemaal best mee leven, daar kan die jongen ook niets aan doen.

Maar doorgaan met blowen, met criminele vriendjes blijven omgaan, luiheid en niet bereid zijn kleine stappen te zetten voor iets, koppig zijn niet willen meewerken, is dat ADHD of is dat puur karakter ?

En moeders die altijd blind haar zoon verdedigt, ook al zit hij fout, dat geeft op termijn enorme frustratie voor mij. En dat dit gewoon doorgaat na jaren, zonder al te veel verbetering, niet wetend hoe lang stiefzoon nog thuis blijft wonen, de onmacht over deze situatie, maakt dat ik er niet meer normaal mee kan omgaan.

Maar als moeders niet wil inzien waar het probleem zit en hoe het mij aantast, en hoe de gevolgen daarvan de rest van het gezin aantasten, dan houdt het toch gewoon op?

Ik voel me ook echt aangetast soms, kan niet normaal slapen en geen tijd of energie meer voor m'n dochter of andere dingen.

Maar moeders vind het erger dat er weer iets is gesneuveld in het huis blijkbaar. En ja dat is mijn fout, maar nu wordt ik gezien als de agressieve met geweld problemen lijkt het, terwijl ik niemand heb aangeraakt. Maar zoonlief kan een scherm kapot gooien, vloeken, ons dreigen en mij fysiek aanvallen maar dat is alweer vergeten en vergeven.

Dit klopt toch niet.

Begrijpen

Het gaat er niet alleen om dat je hete begrijpt, het zou er ook om kunnen gaan dat je leert om er op een bepaalde manier mee om te gaan. Even googlen levert al snel trainingen op voor ouders, zoals deze: https://www.adhd-nederland.nl/adhd-add-begeleiding/voor-ouders/.
Maar ik heb niet goed gezocht, dus mogelijk zijn er meer opties. Het gaf wel een gratis kennismakingsgesprek. Dat is altijd aardig om wat meer te verdiepen.
Dat je iets kapot gemaakt hebt in jouw agressieve bui is voor moeder gemakkelijk: man is agressief, zij moet kinderen beschermen tegen man, problemen komen door man. en dan kan haar denken stoppen. Nadenken over agressieve zoon (zonder man als oorzaak) is veel ingewikkelder. Dat gaat ze niet zomaar doen.
'Maar als moeders niet wil inzien waar het probleem zit en hoe het mij aantast, en hoe de gevolgen daarvan de rest van het gezin aantasten, dan houdt het toch gewoon op?'
Ik zou hier het woordje 'nu nog niet' in voegen: als moeders nu nog niet wil inzien.... En dat heeft dan te maken met het gegeven dat het pas 3 weken is dat de jongen terug is en hetzelfde gedrag laat zien. Dat moet ze nog verwerken. Jou maakt het boos. zij negeert het voorlopig.
Post van je stiefzoon mag je niet zomaar open maken, dus als hij door het niet openen van brieven een strafblad houdt, dan is dat de prijs die hij betaalt voor zijn manier van omgaan met problemen. Heel hard, zeker.

Tsjor

Rust

Hoe rot ook: eerst begrijpen en dan pas begrepen worden helpt vaak wel, maar het lijkt alsof je dat punt nu al voorbij bent. Alles wat je nu doet en zegt kan door moeder en sz opgepakt worden als "ja maar hij doet het ook" en "hij zoekt excuses, het is zijn agressie die dit veroorzaakt". Heel jammer, omdat je boodschap nu niet aankomt, maar je hebt het er wel mee te doen.

Wat je wel kunt doen is inderdaad weggaan en dit laten gaan. Ze letterlijk met rust laten. Ok, dan komen er brieven waar niets mee gebeurt, en is er geen vooruitgang en ze doen er niets meer aan. Dat is zeker heel vervelend en naar. Maar je laat het wel daar liggen waar het hoort: bij moeder en zoon. Zolang jij je er nog mee druk om maakt, of zelfs even je woede niet kunt beheersen, geef je ze een excuus op een presenteerblaadje. Neem je dat excuus weg, dan mag je hopen dat ze zelf merken dat het nog steeds niet lekker loopt en er dus wellicht een andere reden of oplossing is voor het probleem.
Je zou kunnen overwegen om daarnaast de wijkagent in te lichten. Leg uit dat de voorwaarden van de vrijstelling niet opgevolgd worden, maar ook dat jij uit de situatie gaat omdat je de zaak niet verder wil laten escaleren. Vraag hem/haar of hij/zij een oogje in het zeil wil houden, omdat jij dat niet meer kunt, en je je wel grote zorgen maakt.

Wat je daarnaast moet doen: om je dochter bekommeren. Uit ervaring van heel dichtbij weet ik dat zussen erg kunnen leiden onder dit gedrag van broer. Zeker als ze dan ook nog hun vader boos zien worden. Neem het op voor je dochter: zoek een plek waar je kunt logeren waar zij ook welkom is. Geef haar ruimte om zich te ventileren, zonder dat jij weer boos wordt - bewaar je eigen emoties voor een ander moment. En als je ook maar enigszins het idee hebt dat ze eronder lijdt, zorg dan dat ze hulp krijgt. Van school, huisarts of bij wie ze zich ook veilig kan voelen.

Ik snap je frustratie

maar volgens mij is nagenoeg al het gedrag van je stiefzoon een uiting van zijn onvermogen. Hij loopt, als hij echt ADHD heeft, waarschijnlijk al zijn hele leven op zijn tenen met als resultaat eigenlijk altijd kritiek, van iedereen. Zijn ouders, op school, familie, vrienden, jij niet te vergeten. En ook van zichzelf. Ik herken dat heel erg van mijn eigen zoon, en van mezelf.
En dan komt het moment dat je nergens meer voor te motiveren bent. Want je kunt het toch niet, het gaat toch nooit zoals je van plan was en hoopte, je schiet altijd te kort. En zo kom je in een negatieve spiraal terecht en dan kan iemand heel snel heel diep zakken. En het is vrijwel onmogelijk om jezelf uit zo'n moeras te trekken.
Stel je eens voor dat jij het zelf was. Al 23 jaar en nog niets gepresteerd. Geen zicht op een leuke baan. En je weet niet hoe je het moet bijsturen, want alles wat je ooit hebt aangepakt is mislukt. Hoe zou jij je dan over jezelf voelen? Realiseer je dat hij zeer waarschijnlijk bij werkelijk alles in zichzelf denkt dat hij het niet kan of niet verdient. En dan is gamen en blowen een heel makkelijke weg om die pijn en teleurstelling niet te voelen. Voilá, een verslaving...

De enige manier is, denk ik, echt afstand nemen. Of je moet jezelf zó kunnen herpakken dat je hem kunt begeleiden zoals hierboven beschreven, op de geweldloze manier. Hem vooral met liefde en mededogen behandelen en begeleiden. Nergens een oordeel over hebben, maar hem bij elk stapje helpen om het te zetten. Dus niet overnemen, maar met hem kijken wat hij nodig heeft om het zelf te doen. Klein voorbeeld: met zoon heb ik eens letterlijk 3 weken geoefend tot hij zelf telefonisch een afspraak bij de kapper kon maken. Zo lastig kunnen dingen zijn voor mensen met een etiketje. Stel je eens voor dat jij zo je leven zou moeten leiden! Dan wordt het lijden, met een lange ij...

Omdat het hier om een stiefzoon gaat, en je ook een eigen dochter hebt, denk ik dat voor jou je eigen dochter prioriteit moet hebben. Kun je met haar samen bij oma terecht? Of kun je in de buurt van oma een plekje vinden? Vertel je vrouw (ik vind het echt stuitend dat je het doorlopend hebt over 'moeders'. Ze is je vrouw, en je houdt, neem ik aan, van haar. Al ben je het niet eens met haar manier van aanpakken van haar zoon. Maar als je het doorlopend hebt over 'moeders' is er een afstand, en straal je uit dat je ook niet meer bereid bent om haar als liefdespartner te bekijken) wat je wil doen en waarom (veiligheid van jullie dochter en rust in huis) en geef aan dat je voor haar uiteraard wel altijd bereikbaar bent.
Schakel inderdaad de wijkagent in.
Sein de huisarts in. Ik weet dat je niets met de huisarts mag bespreken, maar een goede huisarts luistert wel naar signalen uit de omgeving, en kan dan zelf contact zoeken met je stiefzoon.
Hulp voor deze jongen lijkt me zeer noodzakelijk. Maar dan wel gespecialiseerde hulp, met verstand van AD(H)D.

Heel veel sterkte. Het lijkt me een vreselijk moeilijke tijd voor jullie allemaal. Maar scheiden is volgens mij niet de juiste weg. Niet nu in ieder geval.

wijkagent

Realiseer je wel dat de wijkagent een melding volgen protocol doet naar Veilig Thuis omdat er kinderen bij betrokken zijn, namelijk de tienjarige dochter.
Die, als ik het goed begrijp, ook de dochter van moeder is, zodat vader niet de enige is die besluit of het meisje elders gaat verblijven.
Valt niet mee, maar met de wijkagent kun je jeugdbescherming over de vloer krijgen, dan ben je wel de controle kwijt over hoe het verder gaat.

Perspectief van de jongen

Goed beschreven Pennestreek. Vroeger had je hier Karmijn, hopelijk leest ze nog wel eens mee, die kon ook zo goed beschrijven wat er in een kind of een jongere om kan gaan zodat je veel beter kunt begrijpen waar je als ouder met je kind aan toe bent. En dan verdwijnt vanzelf allerlei flinkigheid die ze wel even een lesje zal leren, want je weet dat dat wel het laatste is waar een kind op zit te wachten of mee geholpen is.

Aanvulling

Mensen met AD(H)D, en zeker jongens, komen vaak later in de puberteit. De hersenen rijpen gewoon nog een stuk langzamer dan bij 'gewone' pubers. En die doen er al langer over dan men vroeger dacht. Pas met 21 (gemiddeld genomen) is het deel van de hersenen dat verband houdt met plannen, oorzaak-gevolg en dat soort zaken uitgerijpt. Het kan dus ook nog best zo zijn dat deze jongen in zijn fysieke (geestelijke) ontwikkeling nog wat langzamer is. Dan heeft hij helemaal alle tijd gehad, om iedereen en vooral zichzelf teleur te stellen.

Ook als ze 23 zijn is een kind er volgens mij niet primair op uit om zichzelf te gronde te richten of om een mislukking te worden of om zijn omgeving teleur te stellen. In de basis wil iedereen toch gewoon een 'normaal' leven leiden, met mensen om je heen die van je houden. Ik weet niet hoe de scheiding van zijn ouders destijds verlopen is, maar misschien speelt er ook nog wel een vorm van hechtingsproblematiek mee. Is zijn vader nog in beeld? Kan die misschien in enige vorm een rol spelen?

Het lijkt mij van het allergrootste belang dat deze jongen zichzelf de moeite waard leert vinden. En dat begint bij onvoorwaardelijke liefde van zijn (stief)ouders. Zijn moeder laat zien dat ze hoe dan ook van hem houdt. Bij haar zal de wijze waarop ze die liefde inzet moeten veranderen, omdat ze hem op deze manier niet helpt. Ik kan me voorstellen (echt!) dat dat voor jou wat minder makkelijk is. Zeker omdat je eigen dochter in gevaar is. Maar ik denk dat je het voor beide kinderen goed kunt doen. En zeker ook voor je vrouw. Zij staat er nu feitelijk alleen voor. Zoek gezins- of systeemtherapie voor jullie samen. En voor je stiefzoon goede begeleiding voor zijn ADHD en eventuele andere problemen. Hij is pas 23, hij heeft nog een heel leven voor zich om wat moois van te maken. Help hem daarbij.

Mooi Pennestreek

Je beschrijft het mooi, warm, en liefdevol, en ook herkenbaar en waar.

Ik zou je nog enkele tips willen geven Sjaak.

Allereerst, probeer zelf minder emotioneel erbij betrokken te raken. Het voorval waarmee je je draadje openen (fietsen klaarzetten, sz wil niet fietsen, jij wordt boos) lijkt voor mij ook aan te geven dat je jezelf teleurgesteld en gekwetst voelt. Potverdikkie, doe ik zo mn best, heb zelfs de fietsen al klaargezet, en wil dat snotjong niet eens op de fiets...

Probeer minder geraakt te worden. Dat kan erg lastig zijn, maar probeer jezelf dan de mindset van een hulpverlener aan te meten. Daardoor kan je stiefzoon jou minder raken, voel jij je minder gekwetst, en blijven jullie hopelijk allemaal wat kalmer.

In plaats van bakken vol verwijten over je stiefzoon uitstorten, is ik-boodschappen geven. Dat jij het jammer vindt, dat jij je teleurgesteld voelt.
Het komt op mij over als een soort wilsstrijd tussen jou en je stiefzoon. Jij voelt dat zo, maar hij natuurlijk ook.
Je zegt ook dat hij keer op keer het slechtste in je boven haalt. Hoe lang woont je stiefzoon dan al bij jouw? 12 jaar? Is hij behalve het afgelopen jaar nog elders geweest. Hoe heeft hij de scheiding van zijn ouders beleefd? Is er wel een vader in beeld?

Verder: ik vind dat je eigenlijk best neerbuigend over je vrouw/vriendin/moeder van je dochter praat. 'moeders'... het komt op mij ook over alsof je haar niet serieus neemt in deze. Of dat er al een grote verwijdering is.

Enfin, ik denk dat je ook eerst moet werken aan een goede verstandhouding binnen je eigen relatie. Probeer zonder verwijten met je vrouw te praten. Stel vragen, hoe ziet zij dit voor zich...

Ga geen ultimatums stellen, die werken in dit soort situaties toch niet...

Je kunt het voor jezelf een stuk makkelijker maken door het je allemaal minder aan te trekken. Makkelijk gezegd? Misschien, maar zo heb ik het destijds zelf wel gedaan. Voordeel, ik kon in beeld blijven, maar mijn stiefdochter merkte wel dat ze me minder kon raken. Daardoor kon ik haar weer beter begeleiden.

Oh, en vergeet niet: jouw stiefzoon is wel de broer van je dochter. Zo'n band is ook wat waard. Ik hoop dat je je eigen ergernissen kunt laten voor wat ze zijn, zodat je dochter die niet meekrijgt.

Methodes

' Of je moet jezelf zó kunnen herpakken dat je hem kunt begeleiden zoals hierboven beschreven, op de geweldloze manier. Hem vooral met liefde en mededogen behandelen en begeleiden. Nergens een oordeel over hebben, maar hem bij elk stapje helpen om het te zetten. Dus niet overnemen, maar met hem kijken wat hij nodig heeft om het zelf te doen.'

De methode van KaatjeCato is niet dat ouders het kind vooral met liefde en mededogen behandelen en begeleiden. Het is een tamelijk strikte vorm van systematische, sociale controle, waaraan de relevante personen uit de sociale omgeving bij betrokken zijn en iedereen dezelfde doelstelingen heeft.

Het stoort mij dat dat vertaalt wordt naar ouders die liefdevol en vol mededogen een kind behandelen.

Oke. Konkreet voorstel. Hoe pak je dat aan. Kind krijgt brieven van advocaat en rechter voor een hoger beroep, om te voorkomen dat kind een strafblad heeft, waar hij zijn leven lang last van zal hebben. Kind maakt brieven niet op en reageert nergens op.

Ik zou het bij hem laten, maar het zou mij in hoge mate frustreren.

Nu de liefdevolle methode vol mededogen. Hoe pak je het aan?

Tsjor

Concreet

zou ik tegen (stief)zoon zeggen: er zijn brieven binnen gekomen die mij belangrijk lijken. Ik snap dat je het misschien eng vindt om ze open te maken. We kunnen het samen doen, en kunnen we samen kijken wat er moet gebeuren.

Klinkt vast heel soft, en het is ook maar de vraag of de (stief)zoon in dit verhaal in dit concrete voorbeeld bereid is mee te werken, nu er al zo lang een verstoorde houding is. Maar als je blijft herhalen (en uitstralen!) dat je hem gaat helpen dit probleem op te lossen, dat je naast hem/achter hem blijft staan, denk ik dat hij de hulp wel accepteert. Je kunt ook nog een vervolgstap zetten. Ik merk dat jij de envelop niet open maakt. Ik weet niet waarom je dat niet doet, maar ik weet wel dat het belangrijk is dat we weten waar het over gaat. Dus als je het niet zelf op kunt brengen, vind je het dan goed dat ik hem open maak?

Volgens mij is dit net zo'n geval als mensen die schulden hebben en die de brieven van de deurwaarder niet meer open durven te maken. Ze weten heus wel dat het probleem niet weggaat als je het negeert, maar ze weten niet hoe ze het aan moeten pakken. En dat stapje, daar bied je dus in eerste instantie je hulp bij aan. En de toezegging dat je ook bij het vervolg helpt. Al is dat maar de juiste route vinden naar de juiste hulp.

Alweer eens Pennestreek

Zo zou ik het ook doen. Maar ik denk wel dat de relatie tussen stiefzoon en Sjaak al te verstoord is. Dat zou opnieuw opgebouwd moeten worden.

Anders zou je kunnen overleggen of je vrouw het zo wil doen. Ik zou er echt voor passen om mijn kind een strafblad te laten krijgen omdat hij z'n brieven (uit onmacht) niet opent. Tuurlijk ga je dat begeleiden...
Maar ik denk dus ook dat je eerst samen met je vrouw op een lijn moet zien te raken.

suggesties

Ja, de relatie is zeer verstoord al tussen SZ en mij, en wat zich afgelopen weekend heeft afgespeeld kan zich absoluut niet meer herhalen in mijn ogen. De politie is zaterdagochtend al geweest, dus ik hoop niet dat dit verdere gevolgen gaat hebben m.b.t. mijn dochter.

Mijn plan is om voorlopig even niet meer betrokken te raken in de activiteiten en problemen SZ en het aan mijn vrouw over te laten. (Moeders was meer om aan te geven dat zij de moeder is en ik niet de echte vader, maar idd er is ook veel gebeurd dus misschien heeft mijn gevoel over mijn vrouw ook wat schade opgelopen....)

Als ik mezelf emotioneel erbuiten kan houden, dan kan het me ook niet zo erg meer raken als vrijdag. Als hij dan geen visspullen wil, niet mijn probleem. Wellicht dat ik me er allemaal veel te druk om maakte en dan wordt de teleurstelling nog groter als het mis gaat.

SZ heeft gewoon veel meer tijd nodig, dit gaat echt nog wel lang duren denk ik voor er vooruitgang gaat komen. Ik ben ook momenteel niet de juiste persoon om me daar inhoudelijk nog mee te bemoeien. Ik moet zorgen dat ik mijn rust en kalmte kan bewaren, dat is de afspraak die ik nu met mezelf heb gemaakt.

Als ik merk dat mijn frustraties toch weer oplopen ga ik even weg, kan altijd bij m'n moeder terecht. En dan blijf ik ook even daar 1 of 2 nachtjes, dan kan ik weer tot rust komen en thuis ook.

De paar dagen weg nu heeft al enorm geholpen, ik maak wandelingen van 2 uur en ben even weg uit de situatie. Thuis hebben ze ook even rust, dus dat werkt goed.

SZ heeft hulp nodig maar ook daar ga ik niet meer druk op uitoefenen, dat moet moeders bepalen en regelen.

Wellicht zou een cursus zelfbeheersing / woede beheersing (liefst met wat praktijk elementen) mij wel te goed komen. Want ook al bemoei ik me niet meer in het reilen en zeilen van SZ, het kan altijd weer gebeuren dat er iets mis gaat thuis en dat er conflicten kunnen ontstaan, en ik wil koste wat kost vermijden dat er ooit nog van mijn kant agressie of woede thuis ontstaat.

Als mensen hier nog tips voor hebben, zijn die van harte welkom!

Sjaak

Ik snap je frustratie zo goed! Hier een nu weer thuiswonende zoon na een zelfmoordactie. Het kan echt zwaar zijn en ik ben ook maar een mens dus af en toe komt er ook iets niet zo tactisch uit mijn mond. Afhankelijk van de bui loop je meer of minder op eieren. En ook hier heeft het andere kind er last van.
En het kind is meerderjarig dus als ie geen hulp wil.......

Lotgenotencontact

Wat een moeilijke situatie. Erg zwaar. Ik kan me goed voorstellen dat het een erg hard gelag is dat stiefzoon na een jaar afwezigheid de oude destructieve draad weer gewoon oppakt. Je klinkt alsof de rek er bij jou uit is, wat ik goed kan begrijpen.

Misschien is er nog een andere invalshoek: je zou eens contact op kunnen nemen met Labyrint in Perspectief. Dat is een organisatie voor naasten van mensen met psychiatrische problematiek. Mensen denken dan niet snel aan ADHD maar de problemen van jouw stiefzoon zijn zo ernstig dat de kans groot is dat er inmiddels ook persoonlijkheidsproblematiek speelt. Misschien kun je er herkenning vinden, en iets van opluchting omdat er meer mensen zijn die zich machteloos voelen in relaties met problematische familieleden. Ze hebben een telefoonnummer dat je kan bellen. Wie weet wat het je kan brengen.

https://labyrint-in-perspectief.nl/

Succes!
Jo Hanna

Toevallig

Er staat een verhaal op de site dat wel wat overeenkomsten vertoont met jouw verhaal:
https://labyrint-in-perspectief.nl/ik-begrijp-mijn-kind-niet-meer-wat-kan-ik-doen/

Jullie hebben al veel gedaan, dus het advies is te eenvoudig. Maar met deze problematiek kun je dus wel bij deze organisatie terecht.

Groet,
Jo Hanna

Geen slecht idee

'Wellicht zou een cursus zelfbeheersing / woede beheersing (liefst met wat praktijk elementen) mij wel te goed komen.' Dat is geen slecht idee. Je laat zo in elk geval zien wat je ook van je zoon zou willen zien: als er problemen zijn pak je ze aan. En het kan jezelf ook veel goeds doen.
Waar je zoiets vind? Vraag het je huisarts.
Labyrinth is ook ene goed idee.

Tsjor

Bedankt

Bedankt voor de vele reacties, het is echt goed om al deze adviezen te lezen, zo sta ik er niet alleen voor.

Vandaag weer even thuis geweest, met m'n vrouw gepraat, m'n dochter even gezien. Stiefzoon gezien, verder niet mee in gesprek gegaan. Toen hij beneden kwam heb ik gedag gezegd en ben gaan werken. Dit ging op normale manier, maar zo werd ik niet getriggerd.

Ik denk dat deze strategie wel gaat werken, gewoon mijn afstand houden en niet betrokken raken. Hier moet ik sterk in blijven en me niet laten meeslepen. Het gaat wel tegen mijn natuurlijke manier in, dat maakt het wel weer moeilijk.

Die zelfbeheersing cursus ga ik van de week eens op m'n gemak je uitzoeken. Maar bedankt al voor de adviezen daar over, die ga ik zeker ook doornemen.

Hee Sjaak

Goed bezig voor dit moment!! Super!

Daar sluit ik me bj aan

Bij Stelle. Liever een rondje lopen of een dagje weg als het weer teveel wordt. Knap dat je het zo oppakt. Misschien kun je in je hoofd planten 'mijn zoon heeft een onbehandelde ADHD' (in plaats van 'is lui'. Misschien verandert dat je blikrichting.
Ik ben ook blij voor je dochter dat je weer thuis bent.

Tsjor

Tsjor

Onbehandelde ADHD zo moet ik het zien. Alleen iemand met zeer grote stapels geduld kan hier mee omgaan. Een professional dus.

Ik roep al jaren dat hij hulp nodig heeft, maar ben niet de beslisser over hem, dus sta machteloos.

Ik heb gisteren weer een goed gesprek gehad met vrouw, weer heel duidelijk gezegd dat ik niet meer betrokken wil zijn direct met zijn problematiek.

Ik denk dat het nog wel een tijd gaat duren allemaal voordat hij z'n leven een beetje op de rails krijgt.

Maar ik heb haar ook een vraag gesteld: wat verwacht je van mij, als hij zich agressief naar jou toe gaat gedragen? Daar had ze direct geen antwoord op.

Het heeft ons leven behoorlijk aangetast dit. We kunnen nooit fatsoenlijk gerust op vakantie, hij heeft geen verantwoordings gevoel (laat Jan en alleman binnen, houdt zich nooit aan regels, mensen door heel ons huis ook onze slaapkamers en bedden, erg verontrustend).

We wilden graag in juli op vakantie maar hij wil niet meer mee, begrijpelijk. En hou zou het lopen als hij wel mee zou gaan? Maar hem thuis laten alleen vind ik ook geen optie. Tenzij er iemand toezicht houdt. Maar die hebben we niet helaas.

En m'n vrouw wil niet vragen aan hem of hij een weekje bij een vriend kan logeren, dat ziet ze als hem de deur wijzen.

Dus, lijkt het me beter gewoon thuis te blijven.

Of denk ik nu niet meer rationeel na?

vakantie

Waarom ga jij niet samen met je dochter een weekje weg? Met z'n tweetjes dus. Dat is voor iedereen misschien wel de beste optie nu.

Inderdaad

Eens met Jippox. Houd een vakantie die wel haalbaar is: jij met jullie dochter. Dat zal haar ook goed doen: even weg uit de spanning en leuke dingen doen. Rustig ademhalen.

vrouw

Hmm ja dat kan een optie zijn, alhoewel ik me dan wel een klein beetje schuldig voel t.o.v. mijn vrouw want die wil ook heel graag op vakantie. En ik denk dat m'n dochter dat ook leuker zou vinden als moeder ook mee gaat.

Mijn vrouw zegt gewoon gaan, we laten hem alleen thuis, het komt wel goed. Maar het is al zo vaak misgegaan, hoe kan ik dan gerust weg op vakantie?

Het is ook al 2x gebeurd dat we op vakantie gebeld zijn en dat er iets aan de hand was, door buren of door hem zelf.

Heel moeilijk dit vind ik.

Strategisch denken?

Op basis van wat jij hier vertelt, zit moeder er nog tamelijk idealistisch en naïef in. Het gevoel ‘ik wil mijn kind niet afwijzen en wel helpen’ zal iedere ouder herkennen maar in de door jou beschreven situatie komt het niet erg realistisch over. Ik zeg: samen naar Labyrint. Iedere ouder met een destructief psychisch ziek kind zal dit gevoel herkennen.

En dan die vakantie. Kun je niet tegen je vrouw zeggen: OK, we doen dit op jouw manier, geven hem het voordeel van de twijfel, maar ik wil wel dat we samen gaan nadenken over hoe we hier op de langere termijn mee verder gaan. Want dit kan zo niet langer doorgaan. Voor mij zijn gezonde grenzen echt heel belangrijk geworden, ook omdat ik merk dat ik mijn flexibiliteit helemaal aan het verliezen ben. Ik kan ook niet meer ontspannen, vind het zelfs moeilijk om met plezier naar een vakantie uit te kijken! Als er niet gauw een echte verbetering komt, moeten we hierbij voor onszelf hulp inschakelen.”

Daarmee creeer je contact en ontspanning tussen jou en je vrouw om er weer samen naar te kijken. Tijdens die vakantie gaat er dan waarschijnlijk iets flink mis (bereid je daarvoor voor maar gewoon als een ‘waarschijnlijk feit’, zoals verwacht noodweer) en ontstaat er alleen maar meer momentum voor jouw benadering. Weersta dan de verleiding om tegen je vrouw te zeggen ‘zie je wel’ en heb empathie met de moeder die haar geliefde kind door haar vingers ziet glippen. Zij verzet zich waarschijnlijk, heel begrijpelijk, tegen wat ze ervaarbaar als een groot verlies. En als het is, zoals jij het beschrijft is dat ook zo.

Ik heb bewondering voor de eerlijke, zachtmoedige houding die je toont. Zorg goed voor jezelf. De kracht zit waarschijnlijk op dit moment bij jou, hoe kwetsbaar je je ook voelt. Bij je vrouw moet de dam nog breken en de realiteit nog inzinken.

Groet,
Hester

Eens

Ik ben het eens met de anderen: wat herpak je je goed, Sjaak! Echt bewonderingswaardig dat je zo veerkrachtig bent.

Een rustige, beschouwende houding is nodig en het is goed dat je je beseft dat dit ook moeilijk vast te houden kan zijn als er situaties zijn die je triggeren. Dus heel goed dat je bereid bent om daar zelf mee aan de slag te gaan.

Vanuit een rustige, niet oordelende houding jouw zorgen met moeder delen, zal er waarschijnlijk voor zorgen dat zij eerder opstaat voor jouw kijk op de zaak.

Groet, Kaatjecato

Vakantie

De vakantievraag is echt lastig. Als je wil doen wat moeder doet kun je alleen maar aan haar vragen: weet je wat er kan gebeuren? Als ze alles wegwuift (het gaat goed), dan zou ik het risico nemen. Niet omdat het dan wel goed zal gaan, maar omdat de diepte van de put dan blijkbaar nog niet is bereikt. Pas als de diepte van de put bereikt is komen er veranderingen.
In je achterhoofd kun je overal rekening mee houden: vervroegd terugkomen, ziekenhuis, politie, vernield huis, alles is mogelijk, maar gelukkig niet alles tegelijk.
Andere optie: moeder niet mee, dochter wel. Het is begrijpelijk dat ze dat niet willen, maar liever samen willen gaan. Maar de vraag is of dat op dit moment haalbaar is. Niet alle wensen kunnen worden gehonoreerd. Kun je een realistisch alternatief bedenken, wat dochter leuk zou vinden? Dan kun je dat op tafel leggen als alternatief. Het zou mooi zijn als moeder en dochter dan ook een keer samen weg kunnen gaan, maar jij met zoon in huis lijkt mij een explosieve situatie, die ik nu niet zou riskeren.

tsjor

Overleg

als je toch gaat, overleg met de buren. zorg dat ze alle gegevens van je hebben en spreek af wanneer ze je bellen. Dan is er toch een vorm van toezicht.

Tsjor