opstandige dochter (19) gaat het liefst haar eigen gang thuis

Evanlyn

Je interpreteert mijn uitlatingen te stellig. Ik bagatelliseer helemaal niet de moeilijkheden die ouders en kinderen kunnen ondervinden. Wel vraag ik me af en toe dingen af, zonder dat ik pretendeer daar direct een antwoord op te hebben. Of wat dan ook te geloven, of wie dan ook te veroordelen.

Een van die dingen is dat ik het aantal psychiatrische diagnoses zo hoog vind dat het vragen bij me oproept. Niet over de ernst van de problemen, maar wel of er in een aantal gevallen kinderen niet beter af zijn zonder er een stigmatiserend label aan te hangen dat een kind later mogelijk nog problemen kan opleveren bij een sollicitatie, bij het sluiten van een verzekering etc. Welke onderdelen zijn aangeboren, welke aangleerd ?Diagnoses worden immers niet gesteld aan de hand van MRI-scan, maar aan de hand van een lange lijst gedragskenmerken.

Ook de vraag hoe ver je kunt en wilt gaan met die begeleiding vind ik plausibel. Wat kun en wil je opbrengen als ouder? ik ben ouder geen hulpverlener. Hoe lang ga je daarmee door, wat kun je van de samenleving,die niet emotioneel betrokken is bij je kind verlangen?

Simpel:

Je kan eisen dat ze je kind niet zomaar bij het grofvuil zetten. Dat ze zich realiseren dat het zich misschien wat langzamer of anders ontwikkelt, maar dat het daarom nog best eindexamen kan doen, want tegen die tijd is het 18 en geen 11. Van die waarheden als koeien die toch niet zo vanzelfsprekend lijken te zijn.

Ik vind mezelf overigens wel hulpverlener. Of iets aangeboren of aangeleerd is (door wie dan?) doet er niet toe: er moet gewoon hulp komen totdat het kind het zelf kan. Het kind moet zichzelf leren begrijpen en zijn eigen uitdagingen leren aangaan. En aangezien je die hulp niet of nauwelijks van een ander zal krijgen, zal de ouder die moeten bieden, hopelijk met hier en daar een steuntje in de rug van school, hulpverleners of andere ouders.

Wat de diagnoses betreft: prima idee om ze af te schaffen, maar dat gaat je niet lukken. Mensen willen houvast, dus geef je het beestje maar een naam. Beter zou zijn als je zegt: dit kind heeft die en die eigenschappen en daar moet een leerkracht zus en zo mee omgaan. Maar dat wil of kan men niet, helaas.

Ik dacht dat je het had over die borrelpraat van "vroeger was ze zo'n jongetje gewoon een beetje druk en nu heeft hij opeens ADHD". Want vroeger maakte zo'n jongetje vaak niet eens de lagere school af, laat staan een vervolgopleiding, en ik denk niet dat we dat moeten willen. Ik niet tenminste. Ik heb moeten vechten om het schooladvies te krijgen dat hij volgens de CITO zou moeten krijgen (want "werkhouding"), en het eerste jaar was zwaar, maar nu gaat het heel redelijk. En ik weet dat ik ooit mijn begeleiding zal kunnen stoppen, maar nog niet wanneer. Het gaat niet om pamperen, maar om het aanleren van vaardigheden, die helaas niet iedereen vanzelf aanwaaien.

Herkenbaar

Na alles gelezen te hebben kan ik alleen masr concluderen dat wij gelukkig niet het enige gezin zijn waar het zo loopt.
Ook ik heb een dochter van 19, met enige regelmaat onhandelbaar. En dan kan ik niet eens zeggen dat ze echt heel onhandelbaar is maar ze zet zich af tegen de regels die wij hebben. En ik ben ervan overtuigd dat het haar allemaal wordt ingefluisterd door haar huidige vriend.
Vriendinnen heeft ze haast niet, af en toe eentje, maar vriendschappen opbouwen kan ze niet. Nooit gekund ook. Haar vriendje heeft een zeer vrije opvoeding gehad, woont met mama alleen en bepaald zelf wat hij doet, wanneer hij dat doet, waar hij heen gaat, wanneer hij thuiskomt etc.
Maar wij hebben regels: je verteld als je niet mee eet of als je door sport later komt eten, je verteld als je s nachts niet thuis komt en elders slaapt, je meldt je als je thuiskomt zodat we weten dat je er weer bent, je mag de auto mee als je gaat trainen-als je laat bent, maar voor alle leuke privé ritjes etc betaal je mee aan de benzine, door de week ben je om 22:30 thuis of gaat je bezoek naar huis.
Alles wordt er voor gedaan behalve kamer schoonhouden en extra was die over s gedaan miet worden, en alles wordt betaald, totaal geen studieschulden, en de eigen verdiensten mag ze verbruiken met dien verstande dat wij wel hebben aangegeven dat het fijn is voor later dat ze gaat sparen.
Maar met haar reislustige en zeer opmakende vriendje blijft er geen cent over (meer dan 2000,00 opgemaakt aan uitgaan, vakanties in 6 maanden). En dat is super jammer want liep ze altijd in moderne leuke kleding, die vaak door mij werd betaald, maar door haar gedrag ben ik daar mee gestopt. Nu houdt ze geen geld over om leuke kleding te kopen, maar ze vind het opeens niet nodig want hij vind haar zo ook jeuk is haar redenatie.
Al met al hebben we het soms zwaar en heb ik meer tranen gelaten dan me lief is. Het zal een periode zijn en die gaat ook weer voorbij. We laten haar zo goed als vrij maar ze moet zich houden aan onze regels. Wil ze dat niet, en dat zegt ze heel vaak, dan moet ze op zichzelf gaan wonen. Dat wil ze wel, maar ons prinsesje snapt dat de luxe die ze nu heeft dan kwijt is en dat ze elke maand structureel geld te kort komt.

herkenbaar

Dit verhaal is voor mij enorm herkenbaar. Ik heb een dochter van 19 met ADD/ODD. Ik herken de opstandigheid.
Mijn dochter is altijd boos. Wanneer er iets niet gaat zoals zij dat wil, dan is dit de schuld van iemand anders. Een ODD-er zal de schuld nooit bij zichzelf leggen. Ik vergelijk het een beetje met borderline. Heel moeilijk om mee om te gaan, en er is heel veel een nare sfeer / ruzie in huis.
Ik heb ook een zoon van 12 met autisme (pdd nos) en hij vindt het heel moeilijk om met zijn zus om te gaan. Hij is een heel gevoelige jongen die de schuld vaak bij zichzelf zoekt. Totaal anders dus dan zijn zus, en dit botst enorm.
Ik herken het wanneer je schrijft dat de rek er uit is. Na 19 jaar is bij mij de rek er ook grotendeels uit. 2 kinderen met een etiketje vraagt enorm veel van je, als ouders.
Wat bij mij helpt is dat ik het loslaat. Ik laat haar op momenten van uitbarsting volkomen links liggen. Jarenlang heb ik geprobeerd van alles voor haar op te lossen (en kreeg ik als dank alsnog alle shit over mij heen) dus nu laat ik het.
Praat ze normaal tegen mij, dan reageer ik op haar, en praat zij grof of schreeuwt zij, dan negeer ik haar. Dit heeft mij heel veel moeite gekost, maar uiteindelijk moest ik wel, wilde ik er niet zelf aan onderdoor gaan.
Christientje

zere plek....

Dat is absoluut waar. Ze hebben een feilloos instinct om je op de zere plek te raken. Ik probeer mij altijd voor te houden dat ze het niet bewust doet, dat ze er niets aan kan doen, maar op andere momenten denk ik wel eens....

Het kost zo ontzettend veel kracht om het te negeren. Het lukt mij ook niet altijd. Dan sta ik ineens terug te schreeuwen tegen haar, en dan denk ik achteraf; dit was niet goed. Maar soms wordt er net zo lang gezogen tot je ontploft. Ik ben na afloop van zo'n ruzie altijd totaal versleten en intens verdrietig.

De schuld wordt echt nooit nooit nooit door haar geaccepteerd. Ik heb het wel eens geprobeerd om te draaien. Dan zei ze iets; en dan reageerde ik op de manier zoals zij altijd reageert. Dan werd ze woest. ''maar dit zijn jouw eigen woorden, snap je nu wat ik bedoel ?'' zei ik dan. Maar nee, ik heb het dan natuurlijk helemaal mis.

Ook na afloop , als er rust in huis is , rustig proberen te praten... dat gaat niet lukken. De psychiater zei eens tegen mij; je kunt beter met haar gaan schrijven. Dan is er tijd om te 'luisteren'. Ga je in gesprek, dan laat ze je niet uitpraten. Ze verteld haar verhaal (ik luister) en wanneer ik dan wil praten dan loopt ze weg, of zegt ze ; hier heb ik geen zin meer in.
Schrijven (via Messenger, app of email) heeft soms beter resultaat omdat ze je dan wel laat praten.

Heel herkenbaar om woorden te verdraaien. Soms denk ik wel eens; heb ik het werkelijk zo gezegd ? Maar dat is echt niet waar. Het wordt altijd verdraaid en anders opgepakt. Vaak op een negatieve manier, terwijl ik het helemaal niet negatief bedoelde. Je kunt dan op je kop gaan staan, zij heeft het zo opgepikt, en zal haar mening niet bijstellen, hoe hard je haar ook probeert te overtuigen.
Tegenwoordig begint ze dan te huilen; je praat over mijn gevoel heen, ik heb het zo opgepikt, waarom respecteer je mijn gevoel nu niet ? Ja jeetje, omdat ik het niet zo rot bedoeld heb als jij het nu aantrekt.

Het zijn tropenjaren, werkelijk waar. Ik heb er nu 19 jaar opzitten, maar soms voel ik mij echt 100

Benieuwd

Hallo, ik was op zoek naar raad en kwam hier terecht.

Mijn dochter is net 18 geworden, heb heel veel ellende meegemaakt,, gepest op de lagere school en voortgezet onderwijs.
In contact gekomen met foute vriendinnen die het leuk vonden om er op los te slaan en daardoor in aanraking gekomen met politie, ze was toen 15 jaar.

Wij zijn een samengesteld gezin,mijn man heeft het nog moeilijker dan ik om hier mee om te gaan, dus kan je misschien wel voorstellen hoe het voor mij is.

Bij haar is ADD geconstateerd toen ze 6 jaar oud was, ik herken dan ook heel veel in jullie schrijven
Als ik alles zou moeten vertellen wat ik met haar mee heb gemaakt, zou ik er een boek over kunnen schrijven.

Waar ik nu heel erg benieuwd naar ben, hoe het nu bij jullie is na zoveel jaren verder.