opstandige dochter (19) gaat het liefst haar eigen gang thuis

valkuil

Als jij dat als een soort rebound ziet dan dat arme kind een goede reden om zo te doen toch?
Of wel: je hebt toch niet te veel medelijden he?

Tips:
Zeer neutraal blijven, laat je niet boos of verdrietig maken waar zij bij is.
Duidelijke afspraken. Stop met voor haar te koken en te wassen en schoon te maken als zij zich ook niet aan bepaalde afspraken houdt. Tenslotte gedraagt zij zich als boze puber en moet jij je niet laten afzeiken door haar. Jouw huis, jouw regels, onafhankelijk van haar leefijd.
Probeer de kunst van het afstand nemen af te kijken bij je man. Laat hem je helpen door jou in te seinen als hij ziet en aangeeft hoe jij je anders op kan stellen; dusdanig dat je je niet laat meezuigen in haar gedoe'.
Tenslotte : laat bepaalde dingen gewoon los. Misschien moet je geen tijdstip afspreken waarop ze thuis is, alleen bepaalde afspraken over de manier waarop ze thuiskomt zodat jij er geen last van hebt.

Heeft ze geen uitgebreidere diagnose? Ik heb begrepen dat ODD bijna nooit zonder comorbiditeit voorkomt; vaak met ADHD.
Kan het zijn dat ze misschien in aanmerking komt voor een coach, betaald door PGB? In dat geval heeft ze waarschijnlijk wel een uitgebreidere diagnose nodig en zal ze opnieuw onderzocht moeten worden. Als ze daartegen is dan begin je helemaal niks....
Tenslotte kun je haar natuurlijk éruit'zetten. maar ja, dat wil je zo lang mogelijk voorkomen. Toch kan het voor haar een eyeopener zijn als je ditbenoemt terwijl je met haar de afspraken doorneemt.

Hoe gaat je zoon van 17 er trouwens mee om; in hoeverre heeft hij er last van?

Waarom moet ze laten weten waar ze is en hoe laat ze thuis is als ze al 19 is? Ik zou haar lekker los laten en alleen vragen of ze wil laten weten of ze met jullie mee eet. En als het dan niet goed is maakt ze maar een boterham. Ik denk dat ze vooral zo tegen jou doet omdat je haar moeder bent en ze zich veilig bij je voelt.
Het klink een beetje als mijn 16-jarige. Die is weliswaar wel wat jonger dus 'mag' nog puberen, maar sommige meiden gaan daar gewoon wat langer mee door. Ik probeer die van mij ook wel een beetje te stimuleren om straks een studie ver weg te kiezen en op kamers. Dan mag ze kapitein zijn op haar eigen schip, want het wordt hier een beetje krap aan het roer

Simpel

Ze is 19 en een vertoont verwend gedrag.

Je laat haar dus los met betrekking tot thuiskomtijden net alsof ze op zichzelf woont maar ze moet laten weten of ze thuis komt eten, net alsof ze met anderen op kamers woont.

Als het eten haar niet aanstaat koopt én kookt ze zelf maar, net alsof ze op haar zelf woont en als het haar allemaal niet aanstaat gáát ze dus op haar zelf wonen.

Handen er vanaf trekken dus, je runt geen hotel waarbij zij betaalt voor het eten.

jamie

je zou je kunnen voorstellen dat als er ook onmacht (namelijk: een gedragsstoornis) meespeelt dat dumpen vooral negatieve effecten heeft.
Jouw constatering dat het simpel is, is dus ietwat simpel.
Gr Angela

Wie heeft het over dumpen?

Welke gedragsstoornis mijn kinderen ook mogen hebben: als ze mijn eten niet blieven omdat ze luxe willen eten maken en kopen ze het zelf maar. Ik stuur niemand de deur uit maar dat soort gedrag accepteer ik niet van een 19 jarige. Verder zou ik juist dat thuiskomen etc los laten.

Waar lees jij dat ik iemand stimuleer om te dumpen?

Gaan we nu echt elk verwend gedrag van een 19 jarige vergoelijken met etiketjes? Is het echt nodig om geen aardappels en rijst te koken als een kind een gedragsstoornis heeft?

Jongvolwassen

Jackie,
Ook al is ze nog afhankelijk van jullie, je kunt haar weg naar volwassenheid niet tegenhouden. Anders komt ze inderdaad in opstand.
Misschien helpt het als je terug gaat naar jouw jongvolwassen-periode en de conflicten die jij had met je ouders? Waar ergerde je je toen aan? Wat was de oplossing toen?

Bij dit opgroeien moet je inderdaad wat loslaten maar ook wat dirigeren.
Fijn dat je dochter sport. Dat zie ik jongeren niet vaak doen of volhouden. Maar opletten met dat dieet! Ik ben zelf met een bodybuilder getrouwd geweest en heb het ook al scheef zien gaan. In brood en aardappelen zitten koolhydraten en die worden beter beperkt geconsumeerd. Maar rijst? Dit doet ze beter onder doktersbegeleiding of met diëtist. Nu ja, ik dwaal af van wat ik eigenlijk wilde zeggen.
Bij mij wordt er gegeten wat er op tafel komt. En wie speciale wensen heeft, kan dit per maaltijd vragen. Als ik er tijd of zin in heb, dan kook ik het mee. En anders moeten ze het zelf doen.
Maar...probeer het gezinsgevoel toch te behouden en samen aan tafel te gaan. Ik heb graag mijn keuken proper na het eten en niet dat het voortdurend vol staat met mensen die koken of vuile potten.
Bespreek het eens met je dochter. Vraag haar of ze speciale wensen op voorhand wil bespreken en of ze niet met het hele gezin aan tafel komt. En als ze gegronde redenen heeft om eens niet aan tafel te komen, dan accepteer je die uitzonderingen.
Euhm, ik kom wel tegemoet met speciale wensen als ze zelf consequent zijn op hun dieet. Als ze meer zondigen dan het juist te doen, stap ik niet in het bootje.

Dat uitgaan hé. Wen er maar aan dat ze thuiskomen wanneer ze wil. Een tip die ik je kan geven : GSM. Als ik midden in de nacht ongerust werd, dan sms-te ik even om te zien of alles ok is. En met een "k" als antwoord, kon ik weer verder slapen. Soms liet mijn zoon uit zichzelf weten waar hij naartoe ging of met wie. Dat helpt ook tegen het ongerust zijn. En als hij ergens bleef slapen, stuurde hij me ook een sms. Het is een beetje geven en nemen van beide kanten. Leg je dochter uit dat het geen "controle" is maar meer een geruststelling voor jou. Langs de andere kant, stel dat er iets met jullie gebeurd, dan wil je haar toch ook kunnen bereiken? Gemakkelijk als je dan weet waar zij uithangt, niet?
Het hoort gewoon bij "samen" wonen.
Ik ben op een bepaald moment gestopt met het écht aanspreken op gedrag. Met wederzijds respect en vriendelijkheid kom je verder. Uiteraard wil je dochter nog véél van je. Maar als ze zich gedraagt als een ongemanierde puber, dan vraag je haar uit je buurt te verdwijnen en pas terug te komen als ze zich jongvolwassen kan gedragen. Nu ook niet overdrijven hé!
Maar hier kan ik niet veel over zeggen, daar je omschrijving wat te algemeen is.

Volwassen --> dus steentje bijdragen.

Ik heb geen ervaring met ODD en weet niet eens wat het is. Maar ik zie wel hoe mijn nichtjes zich gedroegen en gedragen op die leeftijd. En dat lijkt toch wel erg op dat gedrag van jouw dochter. Uiteindelijk is het met 2 van de 3 helemaal goed gekomen, ze zijn verantwoordelijke jong volwassenen geworden. Maar goed ze is 19 en ik denk dat het tijd is voor wat meer volwassen gedrag.

Als volwassene kan ze mooi een steentje bijdragen in het huis. Wellicht kan ze 1 of 2 dagen koken, de dagen dat ze wel mee eet (wat ze van te voren met jullie afstemd) helpt ze met de afwas.

Haar eigen kleding wassen of op een vaste dag de was van de familie doen. Strijken idem dito.

Naast haar eigen kamer bijhouden ook 1 keer per week een onderdeel van de gemeenschappelijke ruimte schoonmaken.

Zo krijgt ze verantwoordelijkheid, en wellicht ook begrip voor jullie situatie. Jullie moeten immers ook gewoon werken en daarnaast nog eens met het huishouden aan de bak.

Doet ze dit allemaal niet dan kunnen daar uiteraard concequenties bij komen. Zoals het niet wassen van haar was, niet mee mogen eten (want ze heeft het niet laten weten) en dat soort dingen.

Volwassene tegenreactie

Je probeert haar te bellen maar ze is onbereikbaar.
Doe eens hetzelfde, wees onbereikbaar wanneer zij belt.
Toch vervelend als mama niet bereikbaar is...

Inconsequent dieet = GEEN dieet. Dus in de vuilbak met al haar wensen. Dan eet ze maar wat de pot schaft.

Als ik ergens (samen)woon en ik vind het smerig, maak ik het gewoon schoon. Spoor haar aan om dat ook te doen. Misschien vindt ze het dan ook leuker om thuis te blijven.

Als ze kookt en jij moet dringend voor de rest koken, draai je toch gewoon de vuurtjes uit en zet haar eten opzij. Het kan toch niet dat 3 mensen op eten moeten wachten voor 1 ander?
1 truitje in de wastrommel? Ach, dat heb ik ook vaak gezien bij de vriendin van mijn zoon. Ik heb haar altijd gewezen op de elektriciteitsfactuur en het verspillen van water en wasmiddel. En dat ze dit beter moet plannen. Zolang ze niet aan het wassen is, als jij moet wassen?
Km niet doorgegeven? Dan volgende keer auto niet lenen. Bij elke keer dat ze het niet gedaan heeft, maar ze de keer erop te voet. is er een reden waarom ze de km's moet bijhouden? Ik vind dit zo'n ongewone regel...
Trouwens, een keuken gebruiken, een wasmachine gebruiken of een auto lenen...Het zijn geen goedkope spullen. En dat wordt alleen gebruikt door volwassenen, niet?

De recht om deze dingen te gebruiken hangt samen met de plicht om het verantwoord te gebruiken.

Verdragen

19 Jaar is wel wat jong om uit huis te gaan.
Ongetwijfeld zie je je dochter graag maar kun je momenteel niet met haar gedrag omgaan.
Stel je eens voor dat je dochter opeens weg is? Wat zou je missen? Wat je het meeste zal missen is al hetgene ze nu doet, wat je niet hebben kan.
bv. Een zoontje bouwde altijd zijn lege blikjes op elkaar op de salontafel, tot ergernis van de moeder. Op een dag gebeurt er iets met dat zoontje. En de mama mist nog het meest die blikjes...
Probeer maar te denken: "Ach wat ga ik dit missen, als ze uit huis is."
Zit je misschien ook niet te dicht op je dochter momenteel? Wat doe jij om je te ontspannen? Ga je sporten? Met je vriendinnen eens op stap?

Ik ben vorig jaar gaan samenwonen met mijn vriend en zijn zoon. Zijn zoon is ook een jongvolwassene die ook niet gewoon was rekening te houden met anderen. En dat was ik dan ook weer niet gewoon.
Ik ben een cursus Mindfulness gaan volgen en zo leer je omgaan met die situaties. Zoals bv. dat je dochter je niets laten weten als ze plotseling ergens blijft slapen. Je bent dan ongerust? Waarom? Omdat er iets kan gebeuren? Als er iets gebeurt? Gaat er iets gebeuren? Of zeurt er gewoon een negatieve gedachte in je hoofd die eigenlijk niet waar is? Want zoals je zelf aangeeft, er gebeurt niets. Mindfulness leert je die gedachten te controleren en op de gepaste manier erop te reageren. Echt doen!
De relatie tussen mijn stiefzoon en mij is ondertussen veel beter.

Oplossing voor die km's

Als het ene niet werkt, dan probeer je het andere.
Als ze de km's niet bijhoudt, dan ga je over op een vast bedrag.
Het is jullie auto en daar hebben jullie de eindbeslissing over.
En zij zal dan een andere keuze hebben : of akkoord gaan met het vaste bedrag of geen auto lenen.
Een zorg minder...

Km's

Waarom doet ze dat niet? Is ze het niet eens met dat ze moet betalen? Is het teveel gedoe? Ligt er wel een pen in de auto? Misschien wil ze liever elke maand eens een keer voltanken.
Ik weet van mijn dochter dat ze niet doet wat ze doet om mij tot wanhoop te drijven of omdat ze me maar het huissloofje vindt. Eigenlijk zit er altijd wel een min of meer goede reden achter waarom ze doet zoals ze doet. En 'je moet' werkt averechts bij haar, en ook bij ODD'ers.

lekker makkelijk

Katniss: "En 'je moet' werkt averechts bij haar, en ook bij ODD'ers."

Dat vind ik wel lekker makkelijk gedacht. Er zijn nou eenmaal een heleboel situaties waarin mensen dingen moeten die ze liever niet of anders willen doen. En dan plak je een labeltje op een kind en dan hoeft het ineens niet meer "omdat ze ODD heeft". Zo kunnen we toch geen samenleving hebben waarin we samenleven?

Samenleving

In de samenleving moet het vaak wel, maar gaat het niet van harte. Of levert zoveel aversie/negatief gevoel op dat zo iemand doordraait en in een instelling belandt. Volgens mij is dat in de veiligheid van je gezin niet nodig. Daar heb je de ruimte om te zoeken naar een optie die voor iedereen leefbaar is.

charlie

hoe kom je er bij dat 19 wat jong is om uit huis te gaan?

Studentensteden hebben heel wat inwoners van net 18, of nog net geen 18 die op zichzelf wonen.
Gewoon omdat het leuk is of omdat de studie anders niet te bereiken is. Hier in de familie is 18 toch wel de streefdatum voor zelfstandig wonen als het maar een beetje mogelijk is.

Hier in de familie

Is het heel normaal om je studie te doen vanuit huis en dat zal alleen maar meer worden omdat er geen studiefinanciering meer is voor uitwonenden.

nog even meepikken

Je dochter is heel onzeker en negatief. Dat is geen beste basis. Maar binnenkort gaat ze wel het huis uit. Ik zou proberen haar nog wat mee te geven, veel kun je niet meer.
Je kunt haar niets meer leren of 'geven' als de relatie niet goed is.
Ik zou daar op insteken, de relatie zo positief mogelijk gaan maken. Zij is daar blijkbaar (nog) niet toe in staat. Niet alleen met jullie niet maar met anderen ook niet. (Weinig vrienden)
Geef haar het goede voorbeeld. Laat zien hoe je een relatie kunt ombuigen, hoe je kunt investeren. Probeer nog even een goede basis te kweken, opdat ze op je terug valt als het straks, zelfstandig, lastig loopt.
Probeer haar ook een positievere kijk te geven. Dat kun je doen door het goede voorbeeld te geven; benader en bezie haar positief.
En laat odd los, zo'n enorm negatieve diagnose. Zie haar gedrag als onmacht, leerpunten. Accepteer dat ze zelf zal kiezen wanneer ze wat en hoe gaat aanpakken, het enige dat jij kunt is nog een veilige basis meegeven. Laat zien dat jij durft te veranderen, dat voorbeeld pikt ze mooi nog mee.

Jackie

Misschien begrijp ik je verkeerd, maar je klinkt niet positief over haar, en ook niet over je aanpak. 'Aanpakken', 'consequenties' ed zijn niet positief! Wat als je dat eens loslaat? Het helpt toch niet?!
Wat als je eens naast haar gaat staan, niet met momenten maar overal en altijd? Eerst eens proberen het leuker te krijgen samen?
Met positief bedoel ik juist de aandachtspunten positief aanpakken. Maar eigenlijk zou ik dat zoveel mogelijk vermijden voorlopig, eerst weer eens een positieve basis krijgen samen. En liefst pas iets aanpakken op haar initiatief. Zonder haar motivatie kom je er niet.
Eigenlijk is ze ook gewoon te oud om haar nog vanalles op te leggen. Maar het zou me niets verbazen als ze gewoon sowieso heel veel behoefte heeft aan autonomie. Geef haar die ruimte, werk aan vertrouwen, zelfbeeld, en ze gaat je verbazen!

18 jaar zelfstandig wonen

België
Studenten wonen hier "op kot" als hun ouders het toelaten.
De meesten die op 18 jaar zelfstandig gaan wonen, zijn randgevallen.
Jongeren die thuis zijn vertrokken, velen hebben ook geen diploma, leven van een 800€ en hebben geen werk... En wonen meestal in krotten.

Ik was 18 toen ik thuis vertrok, tegen de zin van mijn ouders. Ik had wel een diploma en werkte nog niet. Ik zat toch meer in de categorie van de randgevallen.
Mijn zoon is op zijn 24ste zelfstandig gaan wonen. Meer omdat ik bij mijn vriend ben gaan wonen en mijn zoon niet mee wilde.

Invloed op jullie leven

Jackie,

Je schrijft dat je discussies wil vermijden.
Je laat haar wel de keuze.
Waarom denk je dat op deze manier werken de beste manier is om discussies te vermijden?
Hoe gaat je dochter ooit met gezag leren omgaan als je dit voor haar uit de weg gaat?

Wanneer is de laatste keer geweest dat je dochter en jij iets leuks gedaan hebben?

Strenger en meer vrijheid

Ook volwassen kinderen moeten zich aan bepaalde huisregels houden. Echter een zekere vrijheid is natuurlijk prima. Ze zijn oud genoeg om dingen zelf te bepalen. Maar om het leefbaar te houden zullen er toch bepaalde regels moeten zijn. Wil ze zich daar niet aan houden? Prima ze kan natuurlijk gewoon op kamers gaan. Ik vind 19 helemaal niet extreem vroeg om het huis uit te gaan.
Maar zolang ze thuis woont kan ze zich aan de regels houden.

Bijvoorbeeld kms bijhouden in de auto. als ze dat niet zou willen doen dan even goede vrienden maar die auto krijgt ze dan niet meer mee. Mijn auto en die gaat alleen onder bepaalde voorwaarden mee. Hou je niet aan die voorwaarden dan is daar de bushalte. Dan ga je maar met de bus. Of je koopt zelf een auto. Dat is dan wel even een heel stuk duurder. Wil je gebruik maken van mijn auto dan wel de km's bijhouden. Ik heb tenslotte geen verplichting om die auto uit te lenen. Het is een gunst.

Zo ook met eten. Je kan hier gratis mee eten van eten wat voor je wordt gekookt. Die luxe zal je nergens anders op de wereld vinden. Maar dan verwacht ik wel dat je laat weten op tijd dat je mee eet of dat je ergens anders gaat eten. Dat laatste is echt prima maar laat het gewoon weten. Doe je dat niet dan eet je maar een paar keer even niet mee. De luxe van een versgekookte gratis maaltijd die elke dag voor je neer wordt gezet is een fantastisch privilege en als je dat niet op prijs stelt dan eet je maar niet meer mee.

En het eten in de voorraadkast is van mij. Daar komt niemand aan. Ik heb een paar planken met eten waarvan ten alle tijden gepakt kan worden maar de rest is van mij en mijn man. Daar heb ik namelijk plannen mee voor het weekmenu. Ik doe maar 1 x in de week boodschappen dus zo maar iets pakken wil ik niet. Behalve van de planken met snacks voor tussendoor. Daar mag je wel van pakken. Eenvoudige regel. Wil je iets heel exclusiefs eten of een duur dieet volgen? Prima, ik ruim een paar planken uit en dan mag je dat zelf aanschaffen en je eigen maaltijden verzorgen. Heb ik geen probleem mee.

De wasmachine wordt niet aangezet voor 1 truitje. Dat was je maar met de hand. Die wasmachine is ook al van mij en ik bepaal het gebruik. Wil je de was doen dan zorg je voor een goed gevulde trommel. Je kan anders ook je spullen in de wasmand doen en dan wordt het meegewassen met de rest van de was. En anders voorlopig maar even met de hand wassen.

Dus ja ik zou verwachten dat ze zich aan de regels zouden houden die nodig zijn om het huishouden goed te laten lopen. Daarnaast mogen ze hun dag verder indelen zoals ze willen.

regels

Nouja, dat doet Jackie dus, haar houden aan de regels. Dat werkt dus niet, en zoals ze het beschrijft heeft het nooit zo gewerkt bij dit meisje.
Dan kun je 2 dingen doen; tegen beter weten in door blijven gaan (kan eindeloos doorgaan zo) of iets anders gaan doen.
Dit meisje kan, mijn inschatting door het verhaal, (nog) moeilijk flexibel reageren. Zich (nog) moeilijk aanpassen. Dat IS een, al dan niet tijdelijke, beperking. Dat kun je negeren. Je kunt ook kijken naar wat de beste manier voor dit meisje is om hierin toch te kunnen groeien.
Kijken naar wat ze nodig heeft, om zich te kunnen ontwikkelen.
Ik zou insteken op de onzekerheid en de negativiteit. Pas als dat minder is zal ze, wrs gewoon zelf, energie hebben zich te ontwikkelen.
Als mensen niet flexibel zijn, kun je zelf heel star reageren, je kunt het ook als een uitdaging zien hierin zelf juist flexibel in te kunnen zijn. Niet alleen kun je dan echt iets betekenen en zal de relatie verbeteren, het zal je zelf ook voldoening kunnen geven ipv de uitputtende energie die het nu kost. Meeveren ipv vechten kan veel opleveren, de gewaarwording dat het iets oplevert, resultaat geeft wat je doet ipv steeds de moedeloosheid van steeds dezelfde mislukking.

Dus, bijv, incalculeren dat ze mogelijk niet mee eet. Hierin zelf weer regie nemen. Nu gebeurt het tóch steeds dat ze misschien niet komt opdagen, maar overkomt het je. Door er zelf rekening mee te houden (en haar eventuele portie gewoon in te vriezen oid) voelt het minder als iets dat zij je aandoet, kost het geen overbodige energie en kun je er misschien zelfs plezier aan beleven. En is het iets dat toch belangrijk blijft, kun je het altijd nog op een beter moment weer oppakken. Maar nu is het *blijkbaar* te vroeg voor haar, is ze er nog niet aan toe.
Door bij ieder issue zoiets te verzinnen, iets waardoor je zelf weer touwtjes in handen krijgt en haar ook niet steeds negatieve macht geeft kan er een hoop rust komen waardoor een stuk herstel mogelijk is. Het zou me niets verbazen als heel veel dingen dit meisje veel meer energie kosten dan een ander.

Je zal zo'n kind op je werk hebben

Dat meisje is 19. Ik krijg dit soort kinderen ook al stagiares en geef ze een onvoldoende als ze zich zo opstellen. Van een kind van 19 verwacht ik dat ze doen wat ik vraag. Geen discussies over "maar thuis hoef ik nooit af te wassen". Bij mij op t lab moet je dat wel, en bij discussie win ik. En dan krijg ik sinds een jaar of twee ouders aan de telefoon, ook van 23-jarigen. "Ja maar hij heeft ABC, zij heeft FDG, u moet daar rekening mee houden en als mijn kind iets niet wil, dan kun je hoog of laag springen, maar dan doet hij het niet."
Prima, krijgt het kind een onvoldoende voor zijn stage, tenzij het natuurlijk beter gaat na het eerste incident, maar ik ga als baas niet aan dode paarden trekken. Genoeg kinderen die wel leuk meewerken.

Geen advies, wel ervaring

Ik wil niet teveel uitwijden ivbm privacy maar ik herken heel veel in wat je schrijft. Je krijgt hier van veel mensen goedbedoelde adviezen. Ik denk dat je de magic touch op haar 19e niet meer gaat vinden, anders had je dat al lang gedaan. Je hebt er vast genoeg je best voor gedaan. Zelf haar eigen potje laten koken raad ik pertinent af. Je runt geen vrijblijvende jeugdherbergm maar een gezin. Hier leidde het tot nog meer wrevel en ergernissen: misgrijpen, elkaar in de weglopen. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik zijn hospita niet was, en als mijn eten hem niet beviel hij maar een verantwoord alternatief voor het hele gezin moest koken. Dat gebeurde natuurlijk niet.

Mijn man trok het zich allemaal minder aan, maar bij mij was de rek eruit na een verlengde puberteit waarvan het eind maar niet in zicht kwam. Ik heb mijn zoon - ook een etiketje, maar hij onttrok zich aan iedere behandeling - wel een ultimatum gesteld. Hij was op zijn 19e het huis uit en het heeft de lucht voor iedereen enorm opgeklaard. De relatie is enorm verbeterd nu de druk van dagelijkse ergernis eraf is. Ook met zijn broer kan hij nu weer goed overweg, fijn is dat. En het allerbelangrijkst:hij heeft kanten van zichzelf laten zien waarvan ik niet wist dat hij ze in zich had. Hij komt nog bijna ieder weekend thuis maakt een zoveel opgewektere indruk dan eerst.

Op OOL schrijven veel moeders rond die het hele gezinsleven kunnen afstemmen op hun labelkind. Aan de ene kant heb ik er bewondering voor, want ik heb geduld niet om zoveel toewijding en zelfopoffering op te brengen. Aan de andere kant vraag ik me af of we of we karaktereigenschappen met ziektebeelden verwarren en of we kinderen daarmee niet invalideren. Ik heb echt met die vraag geworsteld - en nog soms. Maar als ik kijk hoe het nu gaat, ben ik geneigd te denken dat moeilijke kinderen beter thuis hun neus kunnen stoten en weer op mogen krabbelen, dan bij Thomas op het lab onderuit gaan en eruit gebonjourd worden.

Overigens kom ik uit een provincie zonder universiteit en weet niet beter dan dat 19 een hele normale leeftijd is om uit huis te gaan. Zelf heb ik genoten van die jaren op kamers, en dat gun ik mijn kinderen ook.

Schijnbare tegenstelling Frofro

Ik kan je verzekeren dat mijn 19 jarige de (samenwerkende) opdrachten die hij op zijn permanente projectstages in het HBO uitvoert niet weigert maar zo goed mogelijk uitvoert als hij maar weet wat er van hem verwacht wordt en hij vragen mag stellen. Dat is het voordeel als je thuis niet botweg eist en dwingt maar uitzoekt waar het niet lukt en waarom. En als je wel begeleiders hebt gehad op school of elders die het geduld hadden om zoon bij te scholen in het omgaan met zichzelf en zijn omgeving. Er vielen het afgelopen jaar veel kwartjes waar hij zelfstandig het hoofd geboden heeft aan situaties die voor hem zeer intensief waren.
En als hij tegen zijn beperkingen aanloopt en een Thomas treft dan is dat maar zo. Er zijn meer soorten werk en meer soorten bazen. Zoon weet zijn kansen wel te nemen.
De voordelen zijn dat je een zeer serieuze, nauwkeurige, hardwerkende en loyale werknemer hebt aan mijn zoon met autisme.
Deze kinderen worden juist opstandiger en lastiger als je niet tijdig ze helpt hun uitdagingen uit te puzzelen en aan te gaan en sommige situaties nog even uit de weg gaat. Dan geef je ze juist de kans om zich te ontwikkelen, al duurt het soms wat langer dan bij andere kinderen.