Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Citroengraag schreef op 04-02-2025 om 21:13:
Wat we als ouders vinden is in dit hele proces niet zo belangrijk en kan al snel tegen je gebruikt worden. Dus ik benader kind zo neutraal mogelijk, ondersteun als nodig en hou mijn twijfels voor mezelf. Mijn kind wat MtF wil heeft een bizarre kijk op vrouw zijn, mi vooral fetisj gedreven. Maar het kind ervaart afschuw bij het mannenlichaam, dat doet ook pijn! En de VU zegt ook: eerst meer inzicht over vrouw zijn. Maar niet ondersteunen en liefdevol zijn is ook geen optie, dus ik probeer vooral de focus naar opleiding en hobby's te verplaatsen.Misschien kun je er iets mee.
Zeker, afleiden en andere onderwerpen aansnijden doen wij ook.
Ik snap dat je dit lastig vind en ook dat het erg snel gaat. Ik denk dat je jezelf en je partner en de siblings van dit kind die tijd en ruimte ook mag en zelfs moet gunnen.
Voor iemand die 'uit de kast komt' op welke manier dan ook, is daar vaak ook een periode van twijfel en zoeken en het voor jezelf duidelijk krijgen aan vooraf gegaan. Voor de buitenwereld komt dat op dat moment pas, die lopen daarin dus even 'achter'. Nou ja, soms zien mensen het wel aankomen, maar soms ook niet.
Het verschil tussen geaardheid en genderidentiteit zit denk ik voor een deel ook in dat geaardheid niets verandert aan wie iemand is en hoe die eruit ziet en zich gedraagt. Bij genderissues gaat iemand zich anders kleden, anders eruit zien, zich anders gedragen dan voorheen.
Ik snap ook je zorgen over het 'volledig identificeren met de diagnose'. Ik heb er altijd moeite mee als mensen zichzelf of anderen in een hokje plaatsen en daar dan alles aan ophangen en zichzelf en anderen enkel vanuit een diagnose kunnen bekijken.
Mensen zijn zoveel meer dan een diagnose.
Ik snap ook wel dat als er in de bubbel van je kind alleen maar queer personen rondlopen, dat het dan ook een soort veiligheid kan bieden om daar ook bij te (willen) horen. Maar dat hoeft niet tegen elke prijs. Zorgvuldigheid lijkt me wel geboden.
Ik vind het ook niet netjes om 'voor te dringen' op wachtlijsten. Op veel plekken zijn de wachtlijsten enorm en moeten mensen vaak twee jaar wachten voordat ze aan de beurt zijn.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
En je hebt het ook over illegale zaken
Wat bedoel je daar precies mee? Dat klinkt zorgelijk zo.
Heeft je kind goed kontakt met een familielid?
Oom, tante, wie dan ook.
Iemand waar die een beetje tegenop kijkt? Wellicht kan die persoon wat doen
Peertjuh schreef op 05-02-2025 om 02:03:
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
En je hebt het ook over illegale zaken
Wat bedoel je daar precies mee? Dat klinkt zorgelijk zo.
Woon je buiten Nederland?
ik kan hen niet tegenhouden zeg je
Is dat zo ? Als het niet volgens de regels gaat ? Als hen de tijd niet neemt ?
Ik zou hen en iedereen die er in mee gaat aangeven. Zijn niet voor niks zorgvuldige protocollen voor .
Roos57 schreef op 05-02-2025 om 07:44:
ik kan hen niet tegenhouden zeg je
Is dat zo ? Als het niet volgens de regels gaat ? Als hen de tijd niet neemt ?
Ik zou hen en iedereen die er in mee gaat aangeven. Zijn niet voor niks zorgvuldige protocollen voor .
Kun je doen, maar wat doet dat met de band met je kind?
IMI-x2 schreef op 05-02-2025 om 08:09:
[..]
Kun je doen, maar wat doet dat met de band met je kind?
Is die band er nu wel ? Volwassen kind . Niet in contact. Ruzie .
Psychische klachten.
En dan straks een vrouw zonder de protocollen gevolgd te hebben.
Dan maar ruzie . Het gaat zorgvuldig of het gaat niet .
Roos57 schreef op 05-02-2025 om 08:14:
[..]
Is die band er nu wel ? Volwassen kind . Niet in contact. Ruzie .
Psychische klachten.
En dan straks een vrouw zonder de protocollen gevolgd te hebben.
Dan maar ruzie . Het gaat zorgvuldig of het gaat niet .
Kind is meerderjarig en bepaalt zelf. Speel je het zo, dan zie je je kind waarschijnlijk nooit meer.
Dit kind zegt ook niet trans te zijn maar nonbinair. Dan snap ik ook niet zo goed waarom het medische traject nodig zou zijn, maar misschien heeft dit kind dat al duidelijk gemaakt.
Ik zou juist naast dit kind gaan staan en zeggen: ik steun je, maar we volgen wel de officiële, legale route, want ik wil niet dat jij of je arts in de problemen komen door illegale praktijken. Dat lijkt nu handig gevonden, maar wat heb je daaraan als je in de cel belandt of een gigaboete krijgt? Dus samen kijken waar die zich inschrijft en samen kijken waar de wachtlijsten het kortst zijn, zo nodig taxi spelen en meegaan naar hulpverleners en artsen (als die dat wil).
Ja precies. Maar kind lijkt gelijk bois te worden. Lijkt niet open te staan voor ouders.
Ons kind is nu nonbinair en is zo uit de kast gekomen vorig jaar, echter is die erachter gekomen dat dit boxje niet geheel diens gevoel omvat en die toch een stap verder wil. Dat nonbinair een veilige tussenoplossing was. Het gaat allemaal legaal verder maar er zijn toko' s die bijv aan loting doen en er zijn psychologen die na je 1x gezien te hebben je de diagnose gendersyforie geven. Dat is een soort van algemeen bekend in die wereld naar ik heb begrepen. Ze wisselen zelfs namen van psychologen uit waar je moet zijn. Daarbij zijn er genoeg wegen die wat shady zijn maar niet perse illegaal waar je aan je hormonen kan komen. Ik raad het ten strengste af maar zolang wij nog in gesprek zijn en in contact wil ik het zo clean mogelijk houden en zo goed mogelijk monitoren waar die mee bezig is. Ik denk nog steeds dat nonbinair prima past en ik snap ook waar die vandaan komt en ik zie ook een paradijsvogel die graag experimenteert met dienst uiterlijk, maar ik zie in helemaal niks een vrouw. In he-le-maal niks. Als ik vraag waar het vandaan komt zegt ie dat het een leegte is waar die nu pas sinds een tijdje handen en voeten aan kan geven, het al diens depressies verklaart uit het verleden en dat ie nu pas kan berusten nu die dit hardop heeft uitgesproken en dat ie all the way wil en dat ik er binnenkort een dochter bij heb. Hen staat al langer op de wachtlijst van de genderpoli dan wij weten, het zal inmiddels niet lang meer duren voor die wordt opgeroepen.
Als je ons kind ziet zie je een alternatieve emo ' jongen': groot, grof, beetje gothic met nagellak en een ooglijntje maar ook met dikke hoge docs en grove broeken met kettingen. Het is een alto een kunstenaar. Geen vrouw....
ik vind hem erg puberig klinken, dat geprovoceer en uitlokken thuis. Ik zou hem stimuleren op zichzelf te gaan wonen en hopen dat over een paar jaar als zijn hersenen zijn uitgegroeid hij weer wat tot bedaren is gekomen. Het klinkt ook als een roep om aandacht bij jullie op negatieve manier. Afstand zou kunnen helpen. De grillen zijn vers, laat het kruid eerst maar verdampen. Geen aandacht aan besteden, neutraal blijven en geen munitie aan hem geven. Dat zou ik doen.
Ik heb geen wijze woorden of advies, maar wil je wel een hart onder de riem steken. Jullie zijn in een nachtmerrie terecht gekomen. Ik hoop dat je zoon/dochter de juiste hulp krijgt en diens keuzes verantwoord maakt. En waarde blijft zien in het contact met jullie en diens best doet om dat te behouden. Sterkte gewenst 
Dan is het te hopen dat de genderpoli er door heen prikt en niet gelijk gaat opereren.
Indira_ schreef op 05-02-2025 om 08:36:
Ons kind is nu nonbinair en is zo uit de kast gekomen vorig jaar, echter is die erachter gekomen dat dit boxje niet geheel diens gevoel omvat en die toch een stap verder wil. Dat nonbinair een veilige tussenoplossing was. Het gaat allemaal legaal verder maar er zijn toko' s die bijv aan loting doen en er zijn psychologen die na je 1x gezien te hebben je de diagnose gendersyforie geven. Dat is een soort van algemeen bekend in die wereld naar ik heb begrepen. Ze wisselen zelfs namen van psychologen uit waar je moet zijn. Daarbij zijn er genoeg wegen die wat shady zijn maar niet perse illegaal waar je aan je hormonen kan komen. Ik raad het ten strengste af maar zolang wij nog in gesprek zijn en in contact wil ik het zo clean mogelijk houden en zo goed mogelijk monitoren waar die mee bezig is. Ik denk nog steeds dat nonbinair prima past en ik snap ook waar die vandaan komt en ik zie ook een paradijsvogel die graag experimenteert met dienst uiterlijk, maar ik zie in helemaal niks een vrouw. In he-le-maal niks. Als ik vraag waar het vandaan komt zegt ie dat het een leegte is waar die nu pas sinds een tijdje handen en voeten aan kan geven, het al diens depressies verklaart uit het verleden en dat ie nu pas kan berusten nu die dit hardop heeft uitgesproken en dat ie all the way wil en dat ik er binnenkort een dochter bij heb. Hen staat al langer op de wachtlijst van de genderpoli dan wij weten, het zal inmiddels niet lang meer duren voor die wordt opgeroepen.
Als je ons kind ziet zie je een alternatieve emo ' jongen': groot, grof, beetje gothic met nagellak en een ooglijntje maar ook met dikke hoge docs en grove broeken met kettingen. Het is een alto een kunstenaar. Geen vrouw....
Maar dat is toch juist het probleem, dat hij zich diep vanbinnen wel zo voelt en dat het liefste wil zijn.
Maar ik snap je zorgen, twijfels, verdriet en angst wel.
Hoeveel langer speelt dit al voor hij jullie heeft ingelicht hierover en zijn binnenwereld?