Onderhouden 17 jarige bonuszoon
Hallo,
Ik heb een bonus zoon die sinds 2 jaar bij ons woont.
Hij loopt kwa opvoeding, in mijn ogen, achter maar hij gaat de goede kant op.
We stuiten echter op 1 ding en dat is het stukje meehelpen in en rond huis. Hij is gewent dat als hij iets niet leuk vindt hij het ook niet hoeft te doen. Het vergt veel energie om hem iets te laten doen en dan gebeurt het ook nog half. Hij heeft een bijbaantje wat best goed verdient.
Tot nu toe hebben we alles voor hem betaald ook scooter rijbewijs, de scooter, verzekering, benzine etc.
Ik begin me steeds meer te storen en heb geen zin om een kind te sponsoren wat te beroerd is om een handje mee te helpen.
Hij gaat naar school, werkt en de rest zit hij achter de computer. Komt naar beneden om te eten en dat is het.
Moet om mijn knieen liggen dat hij zijn kleren in de was doet etc etc.
Zakgeld hebben we al gestopt, benzinegeld betalen we nog de helft maar het boeit hem niet. Ik voel me best schuldig dat we hem korten en heb ook geen idee wat je een 17 jarige zelf laat betalen en wat laat je een 17 jarige in en rond huis doen?
Hoe dan jullie dit?
ah, dan weet je dus uit eigen ervaring hoe complex de rol van stiefouder is. Bashen is vaak wanhoop denk ik?
Hier (met eigen pubers) wisselt het enorm. Het ene moment kan ik compleet wanhopig worden van hun lamlendigheid en rotzooi maar er komt altijd ook wel weer een moment waarop ik blij verrast word. Hee, er wordt (sporadisch, maar toch) spontaan gekookt en hee, wat is het huis netjes nu we een paar dagen weg zijn geweest!
In gesprek blijven, je eigen grenzen aangeven en proberen een beetje aan te sluiten op dat wat bij puber past. Dat verschilt enorm per puber. Lukt het een poos niet, wat loslaten en afwachten en/ of later proberen.
En vooral het jezelf zo makkelijk mogelijk maken. Mijn pubers zijn er meester in zoveel mogelijk op mij te schuiven, ik schuif weer terug. (Soms onvoldoende, maar ook ik leer bij!. Zo ben ik vaak al ‘blij’ als ze een wens op het boodschappenlijstje schrijven, maar eigenlijk moet ik ze gewoon erop uitsturen om het zelf te gaan kopen. Niet dat dat nooit gebeurd, maar kan vaker.)
Proberen goed te zien wat ze wel doen en dat positief bekrachtigen. (Schiet er hier te vaak bij in)
Was etc boeit me echt niet, ik was alleen wat in wasruimte terecht komt. Hun kamer heb ik ook allang los gelaten, ik hoef er niet te komen!
En een beetje laveren, onderhandelen en juist timen. Prima, ik breng je wel even weg maar laten we eerst dan even alles netjes maken samen, anders red ik dat niet meer. Die dingen.
Maar eerlijk is eerlijk, dit stuk vond ik een stuk makkelijker toen ze nog geen pubers waren. Toen liep het meer vanzelf, was er minder inspanning van mij nodig. Nu denk ik vaker laat maar, doe het zelf wel, echt geen energie over voor gedoe. Maar als je goed kijkt is er heus ontwikkeling en dat is toch wel weer mooi te zien.
wat voor taakjes verwacht je precies?
Hier is puber 15 en was in de wasmand was ik. Daar komt het bepaald moment zelf in. In slaapkamer kom ik nooit
ontbijt en lunch wordt zelf gesmeerd. Bordje in de afwas gezet
Na het eten wordt geholpen met afruimen maar doen we met zijn allen
tsja als ik eens heel laat thuis ben vraag ik of er gekookt kan worden en dar is altijd prima maar dat is mss 1 keer per maand ofzo
Opvoeden gaat in stapjes, niet in het oversteken van ravijnen van 100 meter in 1x.
Ja ik ben ook van mening dat kinderen iets moeten doen in huis en dat begint heel klein. Mijn (nu volwassen) kinderen kookten op die leeftijd 1 dag en sinds een paar jaar zijn er vaste klussen waar we allemaal tegelijk aan werken na het avondeten maar bij elke leeftijd kijk ik naar het kind en kijk ik wat er nodig is.
Het ene kind kan er niet tegen dat er opeens een volwassene is die zegt dat hij nu x of y moet gaan doen. Dat doe je jezelf ook niet aan. Zit je (zelf, dus als volwassene van 40) lekker tv te kijken en krijg je een appje van je moeder dat je nu het vuilnis buiten moet zetten.
Als dit bij jouw puber ook zo is is het wel prettig om vaste taken te geven op vaste dagen maar wat je ook doet, dat zal zijn vader moeten doen. Als jij het hem niet aan het verstand kan krijgen dat je hier behoefte aan hebt dan zal hij dat ook niet kunnen overdragen aan zijn zoon. En als hij dat niet kan doet hij zelf die klusjes maar.
Hier is Pubertina chef tafeldekker en Puberto chef tafelafruimer. Gaat gelukkig prima en toen ze nog jonger waren en deze taken toebedeeld kregen hadden ze snel door dat geen gedekte tafel geen eten betekende. Niet letterlijk natuurlijk, want gelukkig kan het fornuis het eten warmhouden op een lagere stand. Dus al heel snel kwam een hongerige Puberto dan vragen wanneer we gingen eten en het antwoord "Zodra Pubertina de tafel gedekt heeft" plus de hongerige maag van Puberto zorgden er dan al snel voor dat Pubertina door Puberto werd gesommeerd om de tafel te dekken, op straffe van irritant broertjesgedrag.
Puberto wil na het eten graag nog de deur uit. Hij is vorig jaar met een hele grote dosis coronacompassie overgegaan, dus na een magistercheck (met een negatieve uitslag (geen huiswerk)) en het afnemen van de tafel mag hij gaan en staan waar hij wil. Naait hij er na een negatieve magistercheck tussenuit en laat hij de tafel onafgeruimd achter, dan is het de volgende avond niet de deur uit.
Qua lege verpakkingen laten slingeren (ergens in de woonkamer of in de kast omdat je het laatste koekje pakt en de verpakking laat voor was het is): daar zijn twee kratten met een deksel voor aangeschaft, voor ieder kind één.
Aan één hele ergerlijke puberkwaal heb ik een aantal jaar geleden op een creatieve en gehaaide manier snel een einde gemaakt door ze met elkaars troep op te zadelen. In dezelfde periode had Puberto de neiging om zijn stinksokken in de woonkamer te laten slingeren en Pubertina vond het logisch om volgesnoten papieren zakdoeken op de tafel in de woonkamer te laten liggen. Toen zijn 'per ongeluk' de sokken van Puberto in de bak van Pubertina beland en de zakdoeken van Pubertina in de bak van Puberto. Hun reacties op verschillende momenten: onbetaalbaar en het is nooit meer voorgekomen.
Hier dus geen straf, maar wel actie = reactie.
En inderdaad: was is eigen verantwoordelijkheid en ook weer: actie = reactie. Was kruipt niet vanzelf de wasmand in, dus als het niet in de wasmand ligt dan is het pech hebben en kledingstukken langer dragen.
Het is hier al meer voorbij gekomen. Ik zou inzetten op kleine dingetjes zoals na het eten helpen met tafel afruimen en vuile vaat in de vaatwasser zetten. Zijn er echt geen dingen die hij leuk vindt zoals bijvoorbeeld de auto wassen of in de tuin helpen? Zakgeld inhouden zou ik niet doen maar hem misschien wel meer laten bijdragen aan het hebben van een scooter.
--- schreef op 04-11-2021 om 09:58:
Opvoeden gaat in stapjes, niet in het oversteken van ravijnen van 100 meter in 1x.
Ja ik ben ook van mening dat kinderen iets moeten doen in huis en dat begint heel klein. Mijn (nu volwassen) kinderen kookten op die leeftijd 1 dag en sinds een paar jaar zijn er vaste klussen waar we allemaal tegelijk aan werken na het avondeten maar bij elke leeftijd kijk ik naar het kind en kijk ik wat er nodig is.
Het ene kind kan er niet tegen dat er opeens een volwassene is die zegt dat hij nu x of y moet gaan doen. Dat doe je jezelf ook niet aan. Zit je (zelf, dus als volwassene van 40) lekker tv te kijken en krijg je een appje van je moeder dat je nu het vuilnis buiten moet zetten.
Als dit bij jouw puber ook zo is is het wel prettig om vaste taken te geven op vaste dagen maar wat je ook doet, dat zal zijn vader moeten doen. Als jij het hem niet aan het verstand kan krijgen dat je hier behoefte aan hebt dan zal hij dat ook niet kunnen overdragen aan zijn zoon. En als hij dat niet kan doet hij zelf die klusjes maar.
Hier ook inderdaad. Dat noemen we dan "razzia". Naast het tafel afruimen en de vaatwasser uitruimen wordt dan de was gevouwen en opgeruimd, de woonkamer opgeruimd en plastic en lege flessen weggebracht*. Puberto vergeet nogal eens iets (en vanwege zijn ASS kan hij moeilijk plannen). Voor hem hangt er een gelamineerd lijstje met dingen die gedaan moeten worden (voor iedere taak staat een blokje en vroeger vond hij het nog fijn om die af te vinken met een whiteboard marker) en daar kan hij op spieken, al wil hij natuurlijk het liefst een PA die alle ruimtes met hem afloopt en hem influistert wat er nu weer moet gebeuren, maar wanneer hij vraagt wat hij nog moet doen, dan wordt er alleen "Lijstje" geantwoord.
*Ook hier weer een actie - reactievoorbeeld. Op een whiteboard schreven we voor Puberto telkens de planning van iedereen. Anders voelde ik me net het VVV: "Waar is papa?" "Hoe laat is papa thuis?" "Wanneer moet ik hier naartoe?" "Hoe laat moet ik ook alweer bij X zijn?" Dat op het bord schrijven gaf teveel ergernis, want híj́ heeft dat nodig (om zijn eigen afspraken niet te vergeten) en híj́ wil graag weten wie waar is en wanneer hij iemand thuis kan verwachten. Maar er initiatief in nemen deed hij niet, terwijl dat bord er voor hém hangt. Dit besproken en hij geeft aan dat hij liever zijn eigen afspraken digitaal heeft. Oké, prima, maar dan dus niet telkens vragen wie waar en tot wanneer is (vraagt hij het toch, dan krijgt hij van mij een nonsens antwoord: "Oh die zit op het dak"). En hij is dus zelf verantwoordelijk voor zijn afspraken (bijvoorbeeld de ortho en de ambulant begeleider). Dus vergeet je een afspraak, dan moet je zelf op de blaren zitten (opnieuw een afspraak maken, excuses aanbieden en eventueel een no-show-boete betalen).
Nu dient het whiteboard alleen nog als boodschappenlijstje, dus dingen die alleen jij lekker vindt zet je daarop. Dus trek in de avond/nacht: die instant noodles zijn er alleen als jij ze op het lijstje hebt geschreven.
MMcGonagall schreef op 03-11-2021 om 17:07:
[..]
Geen zak- en kleedgeld?
Wel kleding wat nodig is, maar geen zakgeld meer nee, daar mogen ze voor werken.