nog steeds weinig sociaal leven
Hallo allemaal,
Ik zat even op dit forum te zoeken en vond een topic van mezelf van vier jaar gelden over het sociaal leven van mijn zoon. Inmiddels is hij 20 en er is niet veel veranderd kwa sociaal leven.
Hij studeert en dat vindt hij leuk en doet hij hartstikke goed. Hij heeft ook werk waar hij goed in is en plezier aan beleeft. Dus herstel: die dingen gaan veel beter.
Hij heeft vrienden maar die ziet hij voornamelijk tijdens het gamen. Dan hoor ik hem wel ontzettend lachen en zo. Hij heeft ook vrienden met wie hij belt en dat kan lang duren.
Hij heeft een paar vrienden die hij wel ziet, maar niet ontzettend vaak.
Hij gaat niet uit, wilde niet lid worden van een studentenvereniging, wil niet in een studentenhuis wonen, en ik denk dat hij ook nog niet uit huis wil.
Ik maak me nog steeds zorgen en wil zo graag dat hij een beetje uitvliegt en wat meer buitenshuis doet.
Ik ben echt gestopt te zeggen dat hij meer sociale activiteiten moet ondernemen. Behalve als hij begint over landen die hij wil bezoeken of plekken waar hij wil eten. Dan zeg ik: leuk idee, moet je doen!
Hij vindt het wel gezellig als hier mensen komen (mijn vrienden) dus het is niet zo dat hij helemaal niet van gezelligheid en mensen houdt. Maar ik vind het wel opvallend, ook omdat de kinderen van mijn vrienden over het algemeen niet meer thuisblijven als wij komen eten en ook meestal niet meer met hun ouders meekomen.
Hoor graag of iemand dit herkent en of ik iets kan doen. Tips over verenigingen en zo, zijn zinloos want dat wil hij allemaal niet.
Hij overweegt wel een uitwisseling te doen volgend studiejaar maar eigenlijk denk ik dat hij daar toch van zal terugschrikken.
umtcar schreef op 29-05-2024 om 19:41:
Vraag hem/haar of hij/zij gelukkig is in zijn/haar huidige leven.
Ga toch eens weg met je gekopieerde berichten.
Wij hebben hier ook zo'n 20-jarige gabber, die niet van plan is om uit huis te gaan, weinig tot geen vrienden heeft en het wel prima vindt thuis. Ik zit daar vrij dubbel in, een kind is anders dan een huisgenoot omdat je bij je kind (ik in ieder geval wel) toch automatisch meer klaarstaat met praktische en emotionele ondersteuning en minder eisen stelt, waardoor het toch wel wat belastend is.
Anderzijds, het kind moet wel ergens héén kunnen en zonder een goede baan en een woning is het lastig uit huis gaan. Ja, ik weet het, wij gingen vroeger in een kartonnen doos wonen maar ook voor een kartonnen doos moet je tegenwoordig 2x modaal verdienen. En ik ben er ook niet zo zeker van dat ik nou echt mijn kind het huis uit wil duwen terwijl het ook ineens snel kan gaan; als we het nu nog even lekker pamperen en daarmee wel de band goed houden is dat een goede investering.
Ik snak er wel naar om het huis voor ons 2-en te hebben, maar tegelijk vind ik het vaak berengezellig dat ze er alledrie zijn en zit ik er echt tegenaan te hikken dat de jongste wel binnenkort voor zijn studie vertrekt en de oudste nog thuiswonende zo vaak weg is voor zijn werk.
Die eerstgenoemde bankzitter die daartussenin zit, kan ook voor van alles inspringen en doet dat ook, en wij zijn er direct als hij ons nodig heeft.
Een stil huis zou af en toe wel prettig zijn, maar niet elke dag.
Kortom, ik weet eigenlijk niet wat ik zou willen, en dan laat ik het maar zo. Nu nog leren om niet steeds zure opmerkingen te maken van "wanneer ga je uit huis"...
(Het idee dat je alleen een waardevol leven hebt als je veel vrienden hebt, vaak drinkt en langdurig in rommelige en onrustige studentenhuizen hebt gewoond dat heb ik al lang achter me gelaten. Eigenlijk was dat allemaal niet zo leuk en van die vrienden zie ik toch ook vrijwel niemand meer. En hele volksstammen groeien op zonder hogere studie en dus zonder studentenhuis en komen ook prima terecht).
Is het niet ook de tijdgeest / de media die je ingeven dat je hypersociaal moet zijn, veel vrienden moet hebben, elk weekend moet uitgaan etc? Sommige mensen die ik ken houden er echt van, of worden ongelukkig als ze thuis 'moeten' zijn en een 'leeg' weekend hebben. Dat vind ik eerder een beetje ongezond, eerlijk gezegd.... ga eens achterhalen waar dat gevoel van leegte vandaan komt denk ik dan.
Ik hou zelf wel heel erg van gezelligheid, maar uitgaan vind ik bijvoorbeeld behoorlijk stom. Dure drankjes, mensen met teveel op, ongewenst geflirt, muziek staat te hard om te kunnen kletsen, dansen hou ik niet van. Dat verwacht ik dus ook niet van mijn kinderen, die beide niet zo van het uitgaan zijn of bij wie dat laat op gang komt.
Jongste (15) heeft geluk met aansluiting bij een groepje brave vrienden die niks gebruiken en geen neiging hebben tot uitgaan (alleen af en toe bordspelletjes spelen bij elkaar of een film kijken en pizza eten). Oudste (18) had minder van zulke mensen in zijn omgeving en had op de middelbare weinig vrienden. Liep niet alleen op school, maar sprak buiten school heel zelden af. Hij begint zich sociaal te ontplooien tegenwoordig. Heeft sinds een jaar een nieuwe buitenschoolse activiteit waar hij het erg naar zijn zin heeft en spreekt geregeld met mensen van daar af. Niet elke week, is nog steeds graag lekker thuis en dat is helemaal prima.
