nog steeds weinig sociaal leven
Hallo allemaal,
Ik zat even op dit forum te zoeken en vond een topic van mezelf van vier jaar gelden over het sociaal leven van mijn zoon. Inmiddels is hij 20 en er is niet veel veranderd kwa sociaal leven.
Hij studeert en dat vindt hij leuk en doet hij hartstikke goed. Hij heeft ook werk waar hij goed in is en plezier aan beleeft. Dus herstel: die dingen gaan veel beter.
Hij heeft vrienden maar die ziet hij voornamelijk tijdens het gamen. Dan hoor ik hem wel ontzettend lachen en zo. Hij heeft ook vrienden met wie hij belt en dat kan lang duren.
Hij heeft een paar vrienden die hij wel ziet, maar niet ontzettend vaak.
Hij gaat niet uit, wilde niet lid worden van een studentenvereniging, wil niet in een studentenhuis wonen, en ik denk dat hij ook nog niet uit huis wil.
Ik maak me nog steeds zorgen en wil zo graag dat hij een beetje uitvliegt en wat meer buitenshuis doet.
Ik ben echt gestopt te zeggen dat hij meer sociale activiteiten moet ondernemen. Behalve als hij begint over landen die hij wil bezoeken of plekken waar hij wil eten. Dan zeg ik: leuk idee, moet je doen!
Hij vindt het wel gezellig als hier mensen komen (mijn vrienden) dus het is niet zo dat hij helemaal niet van gezelligheid en mensen houdt. Maar ik vind het wel opvallend, ook omdat de kinderen van mijn vrienden over het algemeen niet meer thuisblijven als wij komen eten en ook meestal niet meer met hun ouders meekomen.
Hoor graag of iemand dit herkent en of ik iets kan doen. Tips over verenigingen en zo, zijn zinloos want dat wil hij allemaal niet.
Hij overweegt wel een uitwisseling te doen volgend studiejaar maar eigenlijk denk ik dat hij daar toch van zal terugschrikken.
Moederkareltje schreef op 20-12-2023 om 20:11:
[..]
"Je mag hem rustig aansporen zijn vleugels uit te slaan en het nest uit praten. Duwen nog niet, geef hem even de tijd dingen te regelen. Zo woont hij er over 10 jaar nog thuis als hij het allemaal prima vind. Tis ook jouw leven en jouw huis."
Rustig aansporen vind ik duwerig klinken. Ik zie al ogen ten hemel gaan, gaat moeder weer. Ik zou dat "rustig aansporen" naar op een zijspoor zetten. Je kan het er wel over hebben, als je dat met rustig aansporen bedoelt, maar de rest van de post klinkt wel als "het zou wel eens tijd worden met 20".
Auwereel schreef op 20-12-2023 om 20:22:
[..]
Rustig aansporen vind ik duwerig klinken. Ik zie al ogen ten hemel gaan, gaat moeder weer. Ik zou dat "rustig aansporen" naar op een zijspoor zetten. Je kan het er wel over hebben, als je dat met rustig aansporen bedoelt, maar de rest van de post klinkt wel als "het zou wel eens tijd worden met 20".
En ik meen te proeven uit de post van to dat ze wat meer ruimte voor haarzelf wil en kind wat meer de deur uit wil. Er is niks mis met op 20 jaar te beginnen met over op kamers gaan of je het nou rustig aansporen of over hebben noemt. Dat de helft van de jongvolwassenen nog thuis woont zegt uiteindelijk niks over een individu. Misschien heeft hij wel een rijke moeder een goede naam en heeft moeder connecties en heeft die zo een kamer. Het lijkt mij gewoon een gezonde ontwikkeling dat ze met die leeftijd zelfstandig worden.
Als er iets vervelend is dan is het wel om steeds de afkeuring van je ouders te voelen. Laat die jongen met rust, leef zelf je eigen leven en laat hem dat van hem leiden. Hij is met 20 jaar echt wel af hoor. En van hem verlangen dat hij anders is (of beter gezegd, dat hij net zo is als jij) en anders doet dan hij nu doet omdat dat jou een beter gevoel geeft, wat schiet hij daar nou mee op? Hij is er toch niet om jou een goed gevoel over jezelf te geven. Laat hem.
Een studentenhuis of een studentenvereniging zijn helemaal niet altijd leuk. Leven kan prima zonder die ervaring.
En als hij dan een uitwisseling overweegt gaat je weer bezwaren opwerpen dat hij dat toch niet trekt. Lekker bemoedigend.
Moederkareltje schreef op 20-12-2023 om 20:32:
[..]
En ik meen te proeven uit de post van to dat ze wat meer ruimte voor haarzelf wil en kind wat meer de deur uit wil. Er is niks mis met op 20 jaar te beginnen met over op kamers gaan of je het nou rustig aansporen of over hebben noemt. Dat de helft van de jongvolwassenen nog thuis woont zegt uiteindelijk niks over een individu. Misschien heeft hij wel een rijke moeder een goede naam en heeft moeder connecties en heeft die zo een kamer. Het lijkt mij gewoon een gezonde ontwikkeling dat ze met die leeftijd zelfstandig worden.
Ik lees dat er ook in. Met name dat hij wel gezellig zit te doen met vrienden van z'n moeder. Tijd om z'n eigen leven op te bouwen dus.
Niet iedereen heeft dezelfde behoeften in het leven. Jouw behoeften op die leeftijd op hem projecteren heeft waarschijnlijk een averechts effect. Sommige mensen gedijen in grote vriendengroepen, anderen in één op één vriendschappen of kleine groepjes.
Never forget dat mijn moeder me ooit vroeg waarom ik niet zo'n vriendinnengroep had als mijn zus. Ja, als ik dat wist had ik die waarschijnlijk wel ja.
Vakanties, reizen en uitwisseling zou ik zeker wel stimuleren.
Nick90 schreef op 21-12-2023 om 06:20:
[..]
Ik lees dat er ook in. Met name dat hij wel gezellig zit te doen met vrienden van z'n moeder. Tijd om z'n eigen leven op te bouwen dus.
Ik vraag mij op mijn beurt weer af of hij wel 'sociaal vaardig genoeg is? Wil hij wel, maar hij weet niet hoe?
Maar iemand van 20 al de deur uitkijken vind ik echt niet kunnen...de ene 20 jarige is de andere niet, toch? 20 jaar vind ik ook anders dan 30 jaar. Geef hem de tijd.
Wil hij het zelf ook anders? Is hij buiten het gamen om actief?
Plantenbak schreef op 20-12-2023 om 19:09:
ik ben zoals jouw zoon en mijn ouders hebben mij mijn hele jeugd proberen te stimuleren om vrienden te maken. En onderling lopen klagen dat ik zo anders was dan zijzelf en mijn oh, zo gezellige broer. Op de camping, via sport overal liepen ze te pushen en weet je dat werkte niet. Ik heb geen vrienden. Nooit gehad ook. Ik heb wel mensen met wie ik praatjes maak. Ik heb collega's waar ik het uitstekend mee kan vinden. Ik ga regelmatig met mijn buurvrouw wandelen. Ik doe af en toe een fotografie workshop Ik ga naar de sportschool en ook daar praat ik met mensen maar daar blijft het bij. Ik heb geen interesse in de stap extra om af te spreken. Ik merk dat ik daar ook onrustig van wordt. Ik ben gewoon niet zo goed in sociale contacten.
Zo ben ik ook. Ik vind het leuk om een gezellig praatje te maken met mensen, maar vrienden heb ik niet. Het dichtste bij komt een collega, maar we zijn toch vooral collega's.
In mijn studententijd vond ik dat ik moest veranderen en ben een half jaar naar het buitenland geweest. Maar ik bleef toch gewoon mijzelf en die verandering was er niet. Ik heb echt wel een leuke tijd gehad. Ik had huisgenoten waar ik er wel af en toe mee op uit trok, maar het meeste van de tijd zat ik thuis met een boek.
Ook in een studentenhuis wonen is trouwens totaal geen garantie voor een bruisend sociaalleven. Waar ik woonde deed iedereen zijn eigen ding en gezamenlijk werd er niks gedaan. Natuurlijk zag je elkaar wel in de keuken als je voor jezelf aan het koken was, maar meer dan een kort praatje werd het nooit. Ligt deels ook aan mijzelf.
Volgens mij ben ik toch best goed terecht gekomen. Laat die jongen lekker. Een keer praten over hoe hij denkt over op zichzelf gaan wonen is natuurlijk prima, maar niet met de bedoeling dat hij daar een beter sociaalleven van zou moeten krijgen. Hij is zoals hij is en zijn sociaalleven is prima.
Het zijn ook gewoon andere tijden denk ik. Ik zie aan mijn kinderen (jong volwassen) dat ze fysiek veel minder met anderen optrekken dan dat ik deed. Maar heel veel contact gaat gewoon digitaal. Ze hebben contact via sociale media, whatsapp, snapchat, insta. En via games in het geval van de oudste. Is anders dan in 'mijn tijd', maar niet noodzakelijkerwijs slechter.
Ik vind dat je sowieso niet jezelf als maat der dingen moet nemen. Ga uit van je kind. Hij heeft duidelijk geen behoefte aan een groots en meeslepend leven. Prima. En als hij aangeeft dat hij een uitwisseling wil doen, moedig dat dan aan ipv te denken dat hij dat niet aankan. Het is ook niet gauw goed, denk ik als ik je post lees...
Mijn jongste heeft een jaar in het buitenland stage gelopen. Dat was op allerlei vlakken zo ontzettend leerzaam! Ik gun jouw zoon ook zo'n ervaring. Ook als het niet alleen maar positief is (eenzaamheid was in het begin echt wel een dingetje, en alle problemen moest kind zelf oplossen) leert hij er zo ontzettend veel van! Zelfstandigheid en zelfkennis, om maar 2 dingen te noemen. Ga er gewoon van uit dat hij dat kan. Maar tegelijkertijd: ga er niet vanuit dat hij daarna niet meer thuis komt wonen. Jongste hier is ook alweer een ruim jaar terug en nog lang van plan om het huis uit te gaan.
Lees ik het nu verkeerd, maar hij heeft toch een sociaal leven?
Hij heeft online vrienden waarmee hij veel lol heeft, hij belt lang met vrienden, hij gaat af en toe weg met vrienden.
Genoeg mensen van die leeftijd die nog niet op zichzelf wonen. Omdat ze er niet aan toe zijn, niets kunnen vinden of er gewoon nog niet mee bezig zijn.
Ik vraag mij af in hoeverre je je echt zorgen maakt over zijn sociale behoeften en in hoeverre je gewoon het huis voor jezelf wilt hebben?
Man en ik zitten ons vanavond te verbazen dat zoon op maandag naar scouting ging om een feest voor te bereiden. Op woensdag uit zichzelf naar de kapper ging, vanavond de kroeg in is gedoken met klasgenoten die hij drie jaar niet heeft gezien en zaterdag een scoutingfeest heeft.
Morgen Straks moet hij gewoon op school zijn. Man maakt zich al zorgen over slaapgebrek, maar toen ik hem erop wees dat wij op die leeftijd ook een paar nachten door konden gaan, gaf hij me gelijk.
Het komt blijkbaar vanzelf, dat sociale leven, nu hij 21 is.
Ik krijg de kriebels van je OP, TO.
Laat je zoon met rust. Laat hem zijn leven leiden zoals hij dat wil. Houd op met projecteren.
Ik zou het echt vreselijk vinden als mijn moeder zo’n post over mij zou schrijven. Hij studeert, werkt en heeft sociale contacten. Perfect dus. Maar moeke vindt het weer niet goed genoeg.
Dit ligt echt bij jou. Laat het daar dan ook.
Het zegt namelijk meer over jou, dan over jouw zoon.
Hier is zoon woensdag met mij op jacht geweest naar een pak en schoenen, want hij had gisteravond gala op school. Oké, nogal laatste moment, en ik had eigenlijk wel wat anders te doen, maar ik ben gezellig met hem wezen sjoppen. En mán, wat zag hij er goed uit in zijn pak met vlinderdasje en pochet, met nette schoenen! Het is behoorlijk laat geworden, dus ik neem aan dat hij het naar zijn zin heeft gehad. Heb hem nog niet gesproken (uiteraard 
) maar ben benieuwd naar de verhalen en foto's.
Zo'n gala had hij een paar jaar geleden liever overgeslagen, maar nu dus niet (meer). Ik vind het leuk dat hij wat dat betreft een beetje uit zijn schulp kruipt, maar het is niet zo dat ik er iets van vind in positieve of negatieve zin. Als hij niet had willen gaan had ik dat ook prima gevonden. Wat ik wel fijn vind is dat hij dingen aan gaat, zodat hij in ieder geval zelf kan ervaren of hij het leuk vindt of niet. Dat hij dat durft te onderzoeken vind ik wel heel prettig voor hem zelf.
Colbert, wit overhemd van vader, vlinderdas.
Wat lijkt het anders dan de eeuwige, zwarte shirts met doodskoppen.
En hij trekt het uit zichzelf aan.
Het colbert komt uit de kringloop. Een beetje apart model.
Behoorlijk lang, geen knopen, maar een kettinkje om de voorkant te sluiten.
wat herken ik je gevoel. Ben ook een moeder van een 23jarige zoon die weinig onderneemt en idd voor mijn gevoel meer eruit zo mogen gaan. Hij zegt zelf ook vaker dat t lastig is om iets af te spreken, aangezien de meeste van zijn vrienden werken en gebonden zijn aan sportclubs ed.
Hij gaat zelf naar een fitnesscentrum, kent daar wat mensen en daar blijft t bij. Werkt fulltime en gaat op zijn tijd wel eens wat toeren of uurtje langs bij iemand. Echt stappen doet ie bijna nooit. Hij zegt zelf dat hij dat wel eens mist.
Hij ging tot twee jaar geleden nog met ons op vakantie. Afgelopen jaar is hij met Simi naar Amerika geweest. Ik was verbaast toen hij zei dat hij een reis geboekt had. Wat vond hij het spannend, maar wat heeft hij genoten! Helemaal alleen met 15 vreemden op vakantie.
Er zijn een aantal contacten gebleven, niet intensief. Maar ze spreken paar keer per jaar af.
Ik weet t soms ook niet en krijg er buikpijn van, maar ben me ervan bewust dat t mijn gevoel en invulling van leven is. Ik denk dat ik aan mezelf moet werken om hem zijn leven te laten lijden dat hij zelf wil. Je kan geen afspraken meer voor hem maken en ik merk ook aan mijn zoon dat hij het gevoel heeft zich te moeten veranderen doordat ik een bepaald beeld heb van een leuke tijd als jongvolwassene. Dat is niet oké.
nu klinkt het misschien alsof ik de hele dag achter zijn ‘veren’ aanzit. Maar dat is natuurlijk niet zo.
Als hij uit huis gaat zie je bepaalde zaken niet meer, maar dat beangstigt me ook wel. Gaat ie vereenzamen? Maar ook daar heb je geen grip meer op. Ze zijn volwassenen en zullen zelf aan de bel moeten trekken.
Conclusie:
Zorg dat je er voor hem bent op momenten dat t nodig is. Projecteer jouw beeld van een leuk leven niet op hem en laat hem zelf zijn weg zoeken.
Misschien kan je hem eens wijzen op die jongerenreizen. Meer dan 80% gaat alleen en er zijn echt super veel bestemmingen bij Simi. Mocht je er meer info over willen DM me maar.