Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Ik vind jouw verwachtingen niet overdreven of gek, maar als de verwachtingen van je zoon niet overeenkomen, kan dat wel botsen.
Mijn ouders kijken bijvoorbeeld vooral naar dingen vanuit 'hoeveel moeite het kost' en niet vanuit of ik er wel of niet behoefte aan heb.
Ik vind het ook niet netjes om een dag van tevoren af te zeggen zonder reden. Dat is niet wat ik in de opvoeding meegeef aan mijn kind.
Mijn ouders hebben ook altijd gezegd dat we altijd welkom zijn. Toch gedraagt mijn zus zich er veel meer alsof ze er woont dan ik. Zij komt altijd met haar eigen sleutel binnen, ik bel aan (tenzij de achterdeur niet op slot is). Zij pakt alles zelf als ze wat wil hebben, ik niet, want ik wil dat andersom ook niet hebben in mijn huis.
Mijn zus heeft het ook wel eens gepresteerd om uitgebreid in bad te gaan liggen, terwijl mijn ouders niet wisten dat ze er was. Die mensen schrokken zich een ongeluk toen ze thuiskwamen en geluid hoorden van de ventilator, stromend water, muziek aan.
In die zin hebben wij 'altijd welkom' echt wel anders geïnterpreteerd.
Het zou helpen als verwachtingen werden uitgesproken. Het is een nieuwe modus van met elkaar omgaan. Dat kan even zoeken zijn.
De zoon van Auwereel heeft zijn verwachting uitgesproken. Dat hij geen contact wil. Dat zijn ouders niet in zijn nieuwe leven passen. Dat dit gerespecteert moet worden.
Wat kun je dan nog, als moeder, behalve totaal verbijsterd zijj en het tijd geven?
Ergens vind ik dit vrij autistisch gedrag van de zoon, zo zwart-wit. Maar hij heeft geen autisme diagnose toch, Auwereel?
Wat verwachten ouders eigenlijk van hun volwassen kinderen? Rekenen ze erop dat er nog veelvuldig contact blijft? Ik bedacht me laatst dat, een beetje raar gesteld, ik mijn zoon niet nodig heb voor mijn eigen geluk. Ik verheug me er zelfs op om om straks weer met mijn man samen op vakantie te kunnen. Ik houd heel erg veel van mijn zoon, maar ik verwacht wel dat hij zelfstandig zijn eigen leven gaat leiden. Ik zou me ongerust maken als hij mij iedere week zou bellen.
Zijn het misschien onuitgesproken verwachtingen, die jouw zoon ervaart?
' MamaE: Mijn ouders kijken bijvoorbeeld vooral naar dingen vanuit 'hoeveel moeite het kost' en niet vanuit of ik er wel of niet behoefte aan heb.'
Je kunt het als ouders van oudere/jongvolwassen kinderen soms best lastig vinden als ze niet in de gaten hebben dát iets je nogal wat extra moeite/het opgeven van vrijheden/energie/geld/tijd kost.
Meer dan zij vanuit hun positie voor jou over zouden hebben.
Als jongere generatie sta je daar vaak pas veel later wat meer bij stil. Veel staat en valt bij communicatie, het afstemmen van verwachtingen en je proberen (!) te verplaatsen in een ander. En dan nog kan het lastig zijn, ieder mens is anders en vindt andere dingen belangrijk.
felija schreef op 22-03-2024 om 10:41:
Wat verwachten ouders eigenlijk van hun volwassen kinderen? Rekenen ze erop dat er nog veelvuldig contact blijft? Ik bedacht me laatst dat, een beetje raar gesteld, ik mijn zoon niet nodig heb voor mijn eigen geluk. Ik verheug me er zelfs op om om straks weer met mijn man samen op vakantie te kunnen. Ik houd heel erg veel van mijn zoon, maar ik verwacht wel dat hij zelfstandig zijn eigen leven gaat leiden. Ik zou me ongerust maken als hij mij iedere week zou bellen.
Zijn het misschien onuitgesproken verwachtingen, die jouw zoon ervaart?
Serieus? Ik vind dit wel het andere uiterste eerlijk gezegd.
En wat heeft vakantie samen met man ermee te maken? Alsof je dat niet zou kunnen als kinderen nog thuis wonen en ‘pas’ 15 jaar zijn, laat staan 25.
Hetgeen TO hier verteld van hoe het allemaal is gelopen, vind ik haar verwachtingen niet abnormaal en begrijpelijk. Je moeder niet groeten, je was stiekem komen droppen en ophalen vind ik eerder wat onbeschoft ipv het onder het kopje ‘verwachtingen’ te scharen.
En als het dan onuitgesproken verwachtingen zijn die zoon ervaart, dan ligt de bal om deze wél uit te spreken toch bij hem?
Tjilp schreef op 22-03-2024 om 10:49:
' MamaE: Mijn ouders kijken bijvoorbeeld vooral naar dingen vanuit 'hoeveel moeite het kost' en niet vanuit of ik er wel of niet behoefte aan heb.'
Je kunt het als ouders van oudere/jongvolwassen kinderen soms best lastig vinden als ze niet in de gaten hebben dát iets je nogal wat extra moeite/het opgeven van vrijheden/energie/geld/tijd kost.
Meer dan zij vanuit hun positie voor jou over zouden hebben.
Als jongere generatie sta je daar vaak pas veel later wat meer bij stil. Veel staat en valt bij communicatie, het afstemmen van verwachtingen en je proberen (!) te verplaatsen in een ander. En dan nog kan het lastig zijn, ieder mens is anders en vindt andere dingen belangrijk.
Ik denk dat we daarin beiden vanuit onszelf redeneren. Ik ben niet zo goed in me verplaatsen in een ander. Maar toch ervaar ik sommige dingen wel echt als een verplichting. Ik MOET laten weten als we op vakantie gaan, want zij doen dat ook want ze vinden het prettig om te weten. Ik MOET laten weten zodra we gearriveerd zijn. En als ik dat vergeet (wat vaak gebeurd), dan komt er wel een appje vanuit hun.
Als ik mijn verwachting uitspreek en zeg 'ik vind dat niet nodig', dan zeggen zij 'ja maar wij vinden het fijn dus je doet het maar gewoon wel'. En ook dat ik dat pas ga begrijpen als mijn kind zelfstandig weg gaat en zo.
Een verwachting 'geen contact' zonder reden, dat begrijp ik niet.
RoodVruchtje schreef op 22-03-2024 om 10:53:
[..]
Serieus? Ik vind dit wel het andere uiterste eerlijk gezegd.
En wat heeft vakantie samen met man ermee te maken? Alsof je dat niet zou kunnen als kinderen nog thuis wonen en ‘pas’ 15 jaar zijn, laat staan 25.
Hetgeen TO hier verteld van hoe het allemaal is gelopen, vind ik haar verwachtingen niet abnormaal en begrijpelijk. Je moeder niet groeten, je was stiekem komen droppen en ophalen vind ik eerder wat onbeschoft ipv het onder het kopje ‘verwachtingen’ te scharen.
En als het dan onuitgesproken verwachtingen zijn die zoon ervaart, dan ligt de bal om deze wél uit te spreken toch bij hem?
Ik hoop heel erg dat mijn zoon later contact met mij zoekt, omdat hij dat zelf wil en niet omdat hij het als verplichting ziet. En mocht er iets zijn waar hij in relatie tot mij moeite mee heeft, dan hoop ik dat hij dat eerlijk tegen mij zegt.
De zoon van to pakt het zeker niet handig aan, maar kennelijk heeft hij het nodig om zich nu zo op te stellen. Ik maak best vaak mee dat ouders toch onbedoeld een druk op hun kinderen leggen qua verwachtingen en dat kinderen uit loyaliteit gekke sprongen maken.
Sorry, maar ik vind dit gewoon echt onbeschoft. De behoefte om je als kind los te maken begrijp ik volledig. Maar dat kan ook op een fatsoenlijke manier. "Mam, ik wil het allemaal zelf doen en wil daarom (tijdelijk) minder contact". Dan weet je waar je aan toe bent. Nu zit TO met een hoop vragen en vrijwel alles wat ze doet kan verkeerd uitgelegd worden. Appt ze wel, dan respecteert ze zijn grenzen niet? Appt ze niet meer dan is dat waarschijnlijk ook niet goed.
Ik zou daarom nog wel een keer een bericht sturen. Dat je uit zijn bericht begrijpt dat hij geen contact meer wil met zijn ouders, dat je dit respecteert en dat je daarom de bal bij hem legt. De deur staat altijd open, maar jij zoekt geen contact.
Dan is voor iedereen helder wat "de regels" zijn en kan je ook niet later terughoren dat je hem hebt laten vallen oid.
Als zoon een nest bouwt en kindjes krijgt zal het wel bijtrekken. Kinderen krijgen kan voor zoveel mildheid en liefde zorgen naar eigen ouders toe. Ik had in mijn eigen 20er jaren geen behoefte aan ouders en was met alles behalve hun bezig. Ik denk dat die jaren bij veel mensen alleen om ikke ikke draait. Alles kan, mag, geen grote verantwoordelijkheden, relatie hop naar her. Pas nu zie ik hoe naar dat is voor ouders.
LydiaDietz schreef op 22-03-2024 om 11:19:
Sorry, maar ik vind dit gewoon echt onbeschoft. De behoefte om je als kind los te maken begrijp ik volledig. Maar dat kan ook op een fatsoenlijke manier. "Mam, ik wil het allemaal zelf doen en wil daarom (tijdelijk) minder contact". Dan weet je waar je aan toe bent. Nu zit TO met een hoop vragen en vrijwel alles wat ze doet kan verkeerd uitgelegd worden. Appt ze wel, dan respecteert ze zijn grenzen niet? Appt ze niet meer dan is dat waarschijnlijk ook niet goed.
Ik zou daarom nog wel een keer een bericht sturen. Dat je uit zijn bericht begrijpt dat hij geen contact meer wil met zijn ouders, dat je dit respecteert en dat je daarom de bal bij hem legt. De deur staat altijd open, maar jij zoekt geen contact.
Dan is voor iedereen helder wat "de regels" zijn en kan je ook niet later terughoren dat je hem hebt laten vallen oid.
Dat vind ik toch vrij hard, om het onbeschoft te noemen. We weten zijn perspectief niet, het kan vanuit zijn beleving wellicht niet anders dan het zo rigoureus aan te pakken.
Als zoon hier ervoor zou kiezen geen contact te willen, al dan niet tijdelijk, is de enige keuze mi dat te accepteren. Ja, het zou top zijn als hij contact zou willen, maar geforceerd contact is erger dan geen contact. Ik zou geen appberichten sturen over de regels - dan blijft dat als gesprekslijn toch dwingend en 'open staan'. Een ouderwetse kaart met een lieve tekst in de bus gooien (zonder vragen) zou ik dan nog eerder doen, als je echt iets van je wil laten horen.
LydiaDietz schreef op 22-03-2024 om 11:19:
Sorry, maar ik vind dit gewoon echt onbeschoft. De behoefte om je als kind los te maken begrijp ik volledig. Maar dat kan ook op een fatsoenlijke manier. "Mam, ik wil het allemaal zelf doen en wil daarom (tijdelijk) minder contact". Dan weet je waar je aan toe bent. Nu zit TO met een hoop vragen en vrijwel alles wat ze doet kan verkeerd uitgelegd worden. Appt ze wel, dan respecteert ze zijn grenzen niet? Appt ze niet meer dan is dat waarschijnlijk ook niet goed.
Ik zou daarom nog wel een keer een bericht sturen. Dat je uit zijn bericht begrijpt dat hij geen contact meer wil met zijn ouders, dat je dit respecteert en dat je daarom de bal bij hem legt. De deur staat altijd open, maar jij zoekt geen contact.
Dan is voor iedereen helder wat "de regels" zijn en kan je ook niet later terughoren dat je hem hebt laten vallen oid.
Je woordkeuze, al vanaf de eerste zin, maakt wat mij betreft al veel duidelijk. En ik durf bijna te stellen dat op deze manier de situatie escaleert.
Euphoria schreef op 22-03-2024 om 11:55:
[..]
Je woordkeuze, al vanaf de eerste zin, maakt wat mij betreft al veel duidelijk. En ik durf bijna te stellen dat op deze manier de situatie escaleert.
Ik ben benieuwd wat jou duidelijk maakt uit mijn reactie?
Ik ben juist verbaasd dat mensen het blijkbaar ok vinden dat de zoon van TO wel wekenlang zijn was laat wegwassen door zijn moeder, maar dan wel op zo'n manier dat hij haar niet hoeft te zien. En zodra de klus geklaard is wordt alle contact verbroken zonder dat TO weet waarom. Ik vind dat echt onfatsoenlijk.
Hij zal zijn redenen hebben, maar we hebben het niet over een puber waarvan de prefrontrale cortex nog niet volledig ontwikkeld is.
FlyingCircus schreef op 22-03-2024 om 11:52:
[..]
Dat vind ik toch vrij hard, om het onbeschoft te noemen. We weten zijn perspectief niet, het kan vanuit zijn beleving wellicht niet anders dan het zo rigoureus aan te pakken.
Als zoon hier ervoor zou kiezen geen contact te willen, al dan niet tijdelijk, is de enige keuze mi dat te accepteren. Ja, het zou top zijn als hij contact zou willen, maar geforceerd contact is erger dan geen contact. Ik zou geen appberichten sturen over de regels - dan blijft dat als gesprekslijn toch dwingend en 'open staan'. Een ouderwetse kaart met een lieve tekst in de bus gooien (zonder vragen) zou ik dan nog eerder doen, als je echt iets van je wil laten horen.
Ik zou dan juist weer geen kaart in de bus gooien. Dat kan worden opgevat als "op het gevoel willen spelen". En dan is ze ook nog eens bij hem aan de deur geweest. Dat kan heel intrusief overkomen.
Mijn dochter is eens voor een lange vakantie naar de andere kant van de aardbol gegaan. Appjes bij het aankomen, bij eerste adresje en na mijn reactie daarop (Fijn dat je goed bent aangekomen, waar is het mooi daar) werd het stil, ze zat zich waarschijnlijk lekker te vermaken. Nadat ze weer thuis was en bij ons langskwam, informeerde ik of ze het naar haar zin had gehad. Verhalen kwamen los, maar ook de vraag waarom ik niets van me had laten horen tijdens haar vakantie. Tja, ik dacht dat je daar geen tijd voor had, omdat je zelf niets stuurde! Dus toen appte ik weer te weinig.
Evenwicht is moeilijk te vinden!
Wilmamaa schreef op 22-03-2024 om 06:06:
Almduddler, goed om het eens van die kant te lezen. Nog wel een vraag: dachten jouw ouders toen je nog thuis woonde ook dat ze wel een goed contact met je hadden? Zoals Auwereel en Inekk dat ook denken ? Of waren er al problemen?
Jij vindt dat je ouders in je nek liepen te hijgen, dat je gecontroleerd werd en geen privacy had. Wisten en weten je ouders ook dat je dat zo ervaart en ervoer? Anders kwam het voor hen ook als donderslag bij heldere hemel dat je 'opeens' (voor hen ) bijna geen contact meer wilt.
Ik weet niet echt wat mijn ouders dachten, echt gepraat werd/wordt er bij ons thuis niet. Er is wel altijd veel strijd geweest tussen mijn ouders en mij.
Mijn ouders weten wel dat ik vond dat alles voelde als controle. In hun beredenering was het "interesse". Met terugwerkende kracht kan ik er nog steeds voor mijn gevoel geen interesse van maken en voelt het, ook nu achteraf, nog steeds als controle. Het gevoel van geen privacy werd genegeerd. Als ouder moest je namelijk gewoon de badkamer kunnen binnenwandelen als je kind/puber stond te douchen, was allemaal heel normaal.
En het is niet dat ik geen contact wil. Ik wil het tot een minimum beperken want het geeft mijzelf veel meer lucht en ruimte. Echter, als ik hun dit zou aangeven dat wordt er weer een beerput open getrokken met wat ik allemaal niet goed doe in hun ogen en daar heb ik helemaal geen zin in. Dat is júist de reden dat ik de boot afhoud.