Mening over nieuwe schoonzoon eerlijk zeggen?

Levensvreugde

Iemand hier boven zei het treffend; je partner moet je levensvreugde vergroten. En je niet naar beneden halen. Daar hebben dingen als politieke opvattingen of opleidingsniveau trouwens niet zo veel mee te maken.

Ik had TS verteld over mijn ervaring; van mijn (destijds) vriend werd ik al snel niet meer vrolijk en mijn ouders hebben dat gemerkt (ik was een tiener en woonde nog thuis). Toch hebben ze niks gezegd. Waarschijnlijk omdat ze bang waren dat ik hun mening niet had geaccepteerd. En dat terwijl ik juist dankbaar zou zijn geweest voor hun steun, dan had ik misschien het lef gehad om t uit te maken. Maar dat is alleen speculeren, achteraf.

Ik bedoelde met mijn post alleen dat het mogelijk is dat jullie dochter zelf ook al twijfelt en jullie steun haar kan helpen haar eigen beslissing te nemen. Maar zoals gezegd, jullie kennen jullie dochter en de situatie.

Moeilijk

Wij hebben en beetje hetzelfde, al is de partner er al bijna vier jaar. Iedereen zei dat het niet lang zou duren, dat dochter hetzelfde zou zien als iedereen, maar het is niet zo.
Ze weet hoe wij er over denken. Dat vind ik heel vervelend, want je wil je kind geen verdriet doen. Maar we kunnen niet jaren toneel spelen.
Dus ze weet het. We hebben gezegd hoe wij er over denken en dat zij daar waarschijnlijk anders over denkt en dat dat ook mag. Dat zij haar eigen partner uit moet kiezen, ook al denken wij dat het een verkeerde keus is.
Tot nog toe zie ze het niet.

Levensvreugde vergroten

Dat vind ik een mooie. Gaat dieper dan 'leuk'.

Aan elkaar optrekken

Levensvreugde vergroten is zeker een belangrijk onderdeel van een relatie, maar ook je aan elkaar op kunnen trekken. Ik heb het altijd als zeer prettig ervaren dat mijn man veel leeskennis had. Door veel te lezen wist en weet hij veel. Zo zijn er vast meer dingen die de een in huis heeft en de ander daarin meeneemt.

Probleem

Als ik inmiddels een ding heb geleerd is, is dat je een probleem hebt als je de partner van je kind niet ziet zitten. Of je nou wel of niets zegt, het maakt niet eens zoveel uit, dochter weet het toch wel en de sfeer is gespannen.
Mijn twijfels gaan er niet over of hij stug, verlegen of of juist brutaal is, daar moet zij mee samen leven. Maar met ambitie bedoel ik dat je bezig bent met zaken om in de toekomst voor jezelf te kunnen zorgen. Als timmerman of in de zorg, allemaal prima, als je maar iets doet. Echter zonder diploma of de wil om je handen uit je mouwen te steken kom je niet ver. De jongen is halfweg 20 dus ook niet een puber meer. Er spelen nog wat meer zaken die op feiten berusten maar omwille van de herkenbaarheid wil ik die liever niet hier bespreken.

Probleem

Ja, ik geloof ook dat het niet uitmaakt of je iets zegt.
Ik zou zelf proberen daadwerkelijk iets met mijn moeite te doen. Die onderzoeken. Kijken of ik die wil en kan verminderen. Proberen te ontdekken waarom kind deze partner wél leuk vindt.

Maar dat schrijf ik wel met een achtergrond als zelf afgekeurde partner toendertijd.

deugt niet

Toen ik met mijn eerste echte verkering thuis kwam deugde er ook helemaal niets van. Vriend was zonder vertraging door vwo en hts gerold maar had in de jaren 80 niet meteen een baan: dat was fout. Vriend wilde dienstweigeren op basis van gewetensbezwaren : werd niets van begrepen. Vriend was niet katholiek: dat was in de familie nog niet voorgekomen, doodeng. Vriend kwam uit de stad en uit een ander milieu: reden tot ernstige zorg. We wilden niet trouwen maar samenwonen: mijn moeder superverdrietig, vader boos. Je kunt het je nu gewoon niet meer voorstellen, het is bijna lachwekkend.
Ik kreeg in deze tijd heel veel ruzies met mijn vader. Mijn oma stuurde me een serieuze brief dat ik een verkeerde keuze maakte. Trouwen gaf je een rijke start, samenwonen was armoedig en ga zomaar door. Dit alles heeft geleid tot een tijdelijke breuk met mijn familie, die later gelukkig goed hersteld is. Mijn jongere zussen maakten vergelijkbare keuzes met artistieke en vaak werkloze jongens maar daar kraaide geen haan meer naar. Mijn ouders waren door mij de moderne tijd binnengegaan. Ik hield gewoon vol met mijn vriend en we zijn nu 33 jaar samen. Een trouwjurk heb ik nooit aan gehad. Ik had er gewoon helemaal niets mee.
En nu, met twee zonen? Nog geen ervaring met serieuze relaties van hen. Ik hoop dat ik me wat wijzer zal opstellen dan mijn ouders.
Succes allemaal met jullie dochters en hun relaties. Bedenk misschien dat jongens wat later uit de startblokken komen betreffende het volwassen leven.
Jutta

ongeluk

Ik was voor het eerst verliefd en stelde mijn vriend aan mijn moeder voor. Haar reacte : kind, je stort jezelf in het ongeluk ! Nou, dat was wel even slikken. Ik had dit niet verwacht van mijn progressieve, altijd gastvrije moeder. Maar ja, vriend had een andere huidskleur. Mijn o zo tolerantie ouders hadden daar moeite mee. Later is het wel goedgekomen, het was een aardige jongen. Maar die reactie van mijn moeder heb ik altijd onthouden hoewel het al heeeel lang geleden is.

En ze leefden nog lang en gelukkig

Als je het me een aantal maanden geleden had gevraagd had ik je uitgelachen als je tegen me had gezegd dat ik problemen zou hebben met de partner van mijn dochter. Ik dacht van mezelf dat ik behoorlijk tolerant en modern was, maar blijkbaar heb ik mezelf dat alleen maar wijsgemaakt en is de waarheid minder rooskleurig.
Maar het maakt me werkelijk niet uit wat voor baan, opleiding of huidskleur hij heeft, of dat ze met een meisje thuiskomt, mijn zorgen gaan over andere zaken.

Mijn dochter denkt dat ze hem kan helpen met zijn problemen, ik denk dat hij dat alleen zelf kan/moet willen.

Ik wil graag dat mijn dochter geluk wordt, niet alleen nu, ook op de lange termijn. Misschien moet ik het ideale plaatje dat mijn kinderen ergens tussen hun 20 en 30ste hun levenspartner vinden en daarmee nog lang en gelukkig leven wel loslaten.

herkening, Ella

Je gunt je dochter een gelijkwaardige levenspartner, niet een 'baan' als hulpverlener. Been there... sterkte en wijsheid.

Ik sluit me aan bij bromvlieg

Been there
Door schade en schande
Het was een wijze levensles die ik achteraf toch liever niet had gehad en wat ik mijn dochters zeker zou willen besparen. Ik denk dat je daarom beter eerlijk kunt zijn. Ik heb me voorgenomen het wel te gaan zeggen mocht het niet goed voelen. Tja.......hopelijk is het niet nodig maar ik voel zeker met je mee. Sterkte!

Drugs

Als het een jongen is die aan de drugs is en ik zou dat weten, dan zou ik ook met mijn dochter praten. Er is een verschil tussen je kind haar eigen keuzes laten ervaren als het gaat om karakterverschillen, andere gewoontes e.d. en ronduit schadelijk gedrag van vriend. Maar dan nog zou ze het zelf moeten inzien om de knoop door te kunnen hakken, dat kan ik niet voor haar doen. Maar als zou blijken dat kind er in meegetrokken wordt, zou ik wel nóg meer praten, goede vrienden van haar om steun vragen e.d..

En toch en toch

werkt het beter als je dochter het voor zichzelf uitvindt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je helemaal niets mag of kan zeggen. Maar ik zou het laten afhangen van haar, als je voelt of merkt dat zij wil praten. Ik zou veel dingen vragend stellen, ik zou proberen de communicatie altijd open te houden. Allemaal open deuren, ik weet het.

Ik denk dat je in dit soort gevallen toch heel goed naar je intuïtie moet luisteren. Jij kent je kind, jij weet hoe het bij haar werkt. Wil ze bevestiging van wat ze zelf al denkt? Of wil ze het juist NIET weten... Doet ze dingen tegen beter weten in?

Vrouwen zijn vaak erg gevoelig voor het idee dat juist ZIJ degene zijn die iemand kunnen helpen... En die mannen voelen dat, voeden dat. Zodat het lastiger wordt om met iemand te breken, omdat je het gevoel hebt dat die persoon het zonder jou niet redt... En vaak wordt het dan ook een soort strijd, voelt je kind zich tussen jou en de partner heen en weer geslingerd. Helaas kiest men dan vaak voor die partner... in eerste instantie.

Lastig hoor. Ik heb het zelf meegemaakt met dochter, die 'in de klauwen' van een manipulatief, zielig en ziek persoon was beland. Mijn directe benadering werkte totaal niet. Dochter ging zich voor ons afsluiten (wat ze nooit had gedaan, was juist erg open). Doodknuffelen, iemand thuis over de vloer halen en dochter zelf inzicht laten krijgen, spiegelen ed. Werkte wel. Uiteindelijk heeft ze zelf, krachtig, met hem gebroken. Geen knipperlichtsituatie of zo, de aantrekkingskracht was helemaal weg, en ze heeft er veel van geleerd. Was toen wel jong, en woonde nog thuis.

nee

het ligt natuurlijk wel aan het soort zorgen dat je nu hebt. Zo'n voorbeeld als Mirreke geeft lijkt me echt verschrikkelijk. Ook onbedwingbare verslavingen. Deze beide voorbeelden zou ik zeker benoemen in een mening die je geeft over hem.

Mijn dochter heeft ook al 5 jaar een vriend waar wij niet helemaal blij mee zijn (ambitieloos, ontzetttende betweter, zichzelf toch wel heel intelligent vinden tov anderen). Maar ze zijn wel ontzettend lief voor elkaar en hebben het fijn samen en dat vinden we toch het belangrijkste om te zien. Dochter vroeg aan ons wel meteen wat wij van hem vonden maar ik vind niet dat ik daar eerlijk over moet zijn. Stel dat de jongeman blijft dan is zo'n gegeven mening iets wat toch altijd zal blijven sluimeren.

ook een beetje zo

Hier ook een schoonzoon gehad, net een beetje als bij Mirreke. Manipulatief, claimend, jaloers, ruggengraatloos en vooral ziek persoon. Altijd vriendelijk tegen geweest, kon altijd meeeten en dat wilde hij graag (was van het type uitvreter). Dochter heeft nooit gevraagd wat we van hem vonden, dat wist ze waarschijnlijk wel want man zat zich altijd zichtbaar in te houden. We hebben wel altijd gezegd, als ze ergens over klaagde: "Ach, dat hoort bij Pietje, zo is hij. Daar zul je mee moeten leren omgaan." Ze heeft het zelf uitgemaakt, toen ze het verdedigen van hem tegenover iedereen zat was en hij is daarna nog erg manipulatief bezig geweest maar uiteindelijk hield dat op toen hij een nieuw slachtoffer had gevonden. Ik denk dat als wij hadden gezegd steeds wat een uitvreter en jaloers figuur hij was (ze mocht niet meer omgaan met anderen), dat ze het nog aanzienlijk langer vol had gehouden om te bewijzen dat ze hem wel kon veranderen.

Geen ruzie

Als je het nu al gaat zeggen, grote kans dat je dochter dat niet leuk gaat vinden. Als je hem beter leert kennen is hij misschien toch wel heel aardig. Bovendien vind je dochter hem leuk, dus dan is hij toch ergens ook leuk?

Mening geven

Mijn schoonzus kreeg tijdens haar huwelijk een nieuwe vriend. Er volgde een scheiding. Haar vriend was alcoholist en een enorme betweter. Op feestjes hier zat ze bewonderend aan zijn voeten, om alle kennis die hij delibreerde. Ze had uit haar huwelijk een dochtertje en dat maakte dat mijn schoonvader op een gegeven moment zijn mening gaf over deze man in het leven van zijn dochter en kleindochter. Dat is hem niet in dank afgenomen, hoewel mijn schoonzus later, toen het uit was, aangaf, dat haar vader wel gelijk had gehad.
Ook wij hebben onze menibg gegeven toen het (tijdelijk) uit was, als reactie op de dingen die ze zelf vertelde. Toen raakte het weer aan.... Ze neemt het ons nog steeds kwalijk. Voor mij reden om nooit meer mijn mening op deze manier te geven.
Mijn zoon van 22 heeft een vriendin en de relatie loopt niet goed. Ik vind het meisje ook niet echt bij hem passen, maar dat zal ik hem niet zeggen. Wel heb ik gezegd, naar aanleiding van zijn eigen twijfels, dat ze een toevoeging moeten zijn op elkaars leven op een positieve manier. En als dat niet zo is, hij zelf moet nadenken of hij zijn leven met haar wil inrichten.
Ze zijn nu op vakantie, na een heftige ruzie. Ik hoop dat ze het leuk hebben, maar misschien ook de ruimte kunnen benutten om te ontdekken wat ze van elkaar verwachten.

Paar maanden

Ik neem aan dat het om een meisje van midden 20 gaat, met een paar maanden verkering? Dat is toch niet gelijk zo serieus toch? Of mis ik dan iets? (Niet cynisch bedoeld, oprechte vraag).

En iemands hulpverlener willen zijn vind ik ook best wel brrr, maar meestal valt dat kwartje wel, toch?

Sanne

Ik weet niet hoe oud het meisje in kwestie is, heb niet het hele draadje gelezen. Maar waarom zou verkering als je midden twintig bent niet serieus zijn? Ik ben getrouwd op mijn 26ste...

Midden 20

Ik kreeg verkering met mijn man toen ik 24 jaar was, 5 maanden later woonden we samen, dat deden we 3 jaar lang, toen trouwden we, we kregen kinderen, zo leefden we voort tot op vandaag, 31 jaar lang inmiddels. Meisjes van midden 20...

Oja

nu kan iedereen zijn/haar verhaal vertellen want de meeste mensen hebben degene waar ze jaren mee zijn of waren getrouwd een keer leren kennen

stukje mirrike

Dat stukje van mirrike; over vrouwen die willen verzorgen, anders Red hij het niet alleen.
Zou ook voor mijn dochter kunnen gelden..

Het is eigenlijk best nog wel een soort taboe om kritisch te zijn over de partner keuze van je kind...

Een veel gehoorde opmerking hier (van dochter) hun ouders op met je kreet over levenservaring/mensenkennis!

Verkering

Misschien heb ik teveel vriendjes gehad, maar tussen paar maanden verkering en voor het echie zat bij mij nog vrij veel (bedenk)tijd. Mijn broers en zussen idem, dus de eerste maanden waren mijn ouders altijd van 'we zien nog wel'.

Verder zou ik reageren op wat ik zie. Dat kan zonder oordeel. Of het nu 'alle gesprekken gaan over hem' of 'jij betaalt alle rekeningen' is. Dat kan je aangeven zonder er iets groots van te maken denk ik.