Last van het lege nest?
Deze week stond er een verhaal in diverse kranten over het Lege Nest Syndroom. Waarschijnlijk omdat het studiejaar is begonnen en veel ouders een kind uit huis zien vertrekken. Ik herinner met dat Saloméwinterqueen hier een jaar geleden (ofzo) eens een topic over opende. Daaruit bleek dat ouders dit heel verschillend ervaren.
Daarom vraag ik me af, hoe is het nu met jullie? Hoe is het met ouders van wie die dit jaar voor het eerst een kind op kamers gaat? En met ouders van wie het laatste kind het nest uit vliegt? Maakt het verschil of het je eerst of laatste kind is?
En hoe gaat het met ouders van wie de kinderen al langer vertrokken zijn? Als je er toen moeite mee had, hoe voel je je nu het wat langer geleden is? Als je het toen eigenlijk wel lekker rustig vond, heb je ooit toch nog een dip gehad? En hoe is het contact met je kind door de tijd veranderd? Beter of slechter? En heb je tips voor de ouders die er nu mee geconfronteerd worden?
Over mijn eigen nest als TO: ik heb nog één jongvolwassene thuis wonen. Oudste zoon is sinds een jaar uit huis. Dat was voor hem lastiger dan voor ons (autisme). Hij was in het begin vaker bij ons thuis dan in zijn eigen studio. Met wat lichte druk is hij vaker op zichzelf en lijkt hem dat beter te bevallen. Daar voel ik me ook goed bij.
Met mijn jongste dochter heb ik sinds 3 jaar veel problemen en zij is zo'n 1,5 jaar geleden op een echt onplezierige manier uit huis gegaan. Ik heb haar sindsdien nauwelijks meer gezien. Daar heb ik nog steeds veel verdriet van. Wel laat ze tegenwoordig vaker van zich horen en wil ze ons af en toe ook ontmoeten. Hopelijk hebben we het dieptepunt gehad.
Mijn kinderen zijn al even op zichzelf, ik heb er nooit last van gehad. Ze zijn opgevoed met het idee er fijne, betrouwbare volwassenen van te maken en tijdelijk onder 1 dak en dat is gelukt. Daarna was ik uit-geouderd. Ik zag en wist dat ze het konden en dat ze ook gelukkig waren buiten het gezin en daarmee was het goed. Ik heb daar nooit verdriet over gevoeld, wel trots. Ja het moment dat na het verhuizen je ze daar achterlaat was even slikken zonder snikken, maar dat was omdat dat even voelde als achterlaten, dat was het enige moment.
Contact is verdiept, jongste zie ik iets minder maar die is vrij druk en uithuizig, oudste zie ik vaak met kleinkind.
Onze oudste is al een paar jaar uit huis, vond ik erg moeilijk (add en licht autistisch) ik maakte mezelf gek van de zorgen.
Gelukkig gaat het heel goed: heeft een baan, begint straks zelf aan een nieuwe opleiding!
Het contact is veel beter dan toen hij nog thuis woonde, we “spreken” elkaar regelmatig of gaan samen ergens een hapje eten en bijkletsen. Zo fijn ♥️
Ha Wilmamaa, wat goed om te lezen dat het contact met je dochter aan het verbeteren is!
Mijn ervaring met oudste is wisselend. Wij waren volkomen overvallen door zijn vertrek uit huis (en hijzelf denken wij eigenlijk ook). Hij en vriendin worstelen nog steeds met hun zelfstandigheid, al heb ik wel het gevoel dat de periodes dat het redelijk tot goed gaat steeds een beetje langer worden. We zijn er inmiddels aan gewend dat hij de deur uit is, maar ik mis hem wel. Wat ik erg moeilijk vind is dat we hem eigenlijk nooit meer alleen zien. Vriendin zit aan hem vastgeplakt en dat vind ik wel zorgwekkend.
Het contact met zoon en vriendin is tot nog toe vooral praktisch van aard. Hulpvragen, komen eten, over hun werk. Zo af en toe hebben we wat dieper contact over 'het leven', hun plannen, wensen, dromen. Over het hoe en waarom van onze opvoeding, over politiek. Maar dat is (nog) beperkt.
Jongste zit in maand 6 van haar buitenlandse stage van 9 maanden. Ik zag daar erg tegenop, maar het viel me alles mee. Man en ik hebben onze draai prima gevonden met zijn tweetjes. Ik zie er nu weer tegenop dat ze weer thuis komt wonen 
. Ik hoop dat we daar (snel) een goede modus in vinden. Ik wil niet meer terug naar 'hotel mama & papa' wat het wel was voor ze vertrok. We gaan het zien. Met haar is er veel contact via whatsapp en we FaceTimen minstens eens per week. Ze is ook een paar keer terug geweest en wij zijn daar op vakantie geweest. Maar door de afstand zijn langere gesprekken toch wel ingewikkelder. Ook hier vooral hoe is het op het werk, nog leuke dingen gedaan, hoe is het met je vrienden en koetjes en kalfjes over ons leven en familie. Maar voor nu prima.
Onze insteek was net als die van Max88, ze helpen opgroeien tot zelfstandige jongelui. Dat lijkt aardig gelukt, ook zoon komt er langzaam maar zeker wel. En zolang het nodig is staan wij als ouders aan de zijlijn, om aan te moedigen en af en toe een zetje te geven. Maar het voelt goed, met beide kinderen op eigen benen. Het voelt ook een beetje alsof je officieel klaar bent met zorgen. Dat is wel lekker na zoveel jaar .
Ze gingen beiden bijna tegelijk de deur uit. En ik vond t wel goed zo. Ze waren 25 en 27 dus het werd ook hoog tijd en ik was t zorgen weleens zat.
Vind de rust nog steeds lekker, en ze zijn gelukkig met hun partners. Kontakt met dochter is echt veel beter geworden, met zoon nog hetzelfde. Zie ze allebei minstens 1x per week en bijna dagelijks even bellen of appen.
Geen last gehad van het lege nest.
Ik heb maar 1 zoon en hij is afgelopen januari uit huis gegaan. Ik had me daar geestelijk al lang op voorbereid want hij was al zo lang op zoek naar een huis maar werd telkens overboden. Toen hij meer ging verdienen kon hij ook meer overbieden en toen is het eindelijk gelukt. Hij was er ook echt aan toe, hij is 29 en ik ben blij voor hem. Gelukkig woont hij niet ver van mij vandaan en ik zie hem regelmatig. Elke week komt hij eten en ik word ook vaak bij hem uitgenodigd. We zien elkaar ook bij de voetbal waar ik achter de bar werk.
Hoi Jonagold,
ik heb ook regelmatig meegelezen hoe het met jouw zoon en vriendin ging. Ik vind het heel mooi hoe jullie ermee omgaan, dat ze bij jullie aankloppen voor hulp en dat je een behoorlijk goede band met je schoondochter hebt gekregen.
Maar ik begrijp heel goed dat het moeilijk is dat jullie hem bijna nooit meer alleen zien en dat het het lastig dat je daardoor geen/weinig 'echte' gesprekken kunt voeren. Zeker nadat hij zo plotseling en onverwacht uit huis ging, blijf je dan toch met een onafgerond verhaal zitten.
Zoals gezegd heb ik sowieso weinig contact met mijn dochter en het contact dat ik heb is ook heel oppervlakkig. Ik kijk wel uit om een serieus onderwerp aan te kaarten. Een appje over huisdieren, nieuwe kleding, o.i.d. noem ik eigenlijk geen 'contact'. Heel af en toe bel ik haar en ik merk dat ze dan wel spontaan vanalles vertelt en ik kan nu ook vragen of ze nog naar haar speciale school gaat. (Ja, en daar gaat het goed).
Hoe dan ook blijf ik nog heel erg op mijn hoede, spring nog geen gat in de lucht, want ik weet dat ik geduld moet houden.
Madeliefjees en Watertoren, jullie kinderen waren al wat 'ouder' toen ze uit huis gingen. Ik denk wel dat dit helpt tegen het lege nest gevoel. Mijn oudste zoon was ook 25+ toen hij vertrok - daar was ik toen ook helemaal klaar voor. Hoewel ik me ook zorgen maak en maakte omdat hij (ASS) zo alleen is - hij heeft helemaal geen vrienden en doet er ook niet veel moeite voor.
Ik heb hem wel gestimuleerd om meer vrienden te zoeken maar zonder succes. Ik besef dat hij waarschijnlijk pas echt iets gaat veranderen als hij zich alleen voelt in zijn studio. Mijn woorden hebben weinig effect meer op hem. (Wel opmerkelijk: hij begint nu gezond te eten, dat kreeg ik thuis ook niet voor elkaar!)
Fijn te lezen Zilvergray dat je zorgen om je kind met ADD/licht autisme niet zijn uitgekomen. Hoe heb je geleerd om hem en je zorgen los te laten? Of verdwenen die vanzelf toen je merkte dat het goed ging?
En wat fijn dat jullie juist beter contact hebben. Hoe was het vroeger dan, liepen jullie elkaar in de weg? Komt dat contact ook van hem uit, of moet jij het initiatief nemen?
Wilmamaa schreef op 08-09-2022 om 14:06:
Fijn te lezen Zilvergray dat je zorgen om je kind met ADD/licht autisme niet zijn uitgekomen. Hoe heb je geleerd om hem en je zorgen los te laten? Of verdwenen die vanzelf toen je merkte dat het goed ging?
En wat fijn dat jullie juist beter contact hebben. Hoe was het vroeger dan, liepen jullie elkaar in de weg? Komt dat contact ook van hem uit, of moet jij het initiatief nemen?
Helemaal los laten vind ik moeilijk, maar inderdaad om te zien dat hij zich prima zelf kan redden, maakt het wel makkelijker.
Vroeger toen hij nog klein was, was hij echt mijn kleine prins. Naarmate hij ouder werd (ging puberen) liepen we elkaar in de weg ja (wat mooi omschreven 
). Best veel irritaties en spanningen. Hij en zijn vader botste ook gigantisch, tot op een punt dat het beter was dat hij wat voor zichzelf ging zoeken.
Hij is ook echt letterlijk met ruzie vertrokken, jeetje wat vond ik dat afschuwelijk. Heb het zijn vader ook best kwalijk genomen.
Gelukkig gaat het nu veel beter tussen vader en zoon. Man vind het zelfs gezellig als zoon weer langs komt.
Contact naar zowel mij als zijn vader komt wel voornamelijk vanuit ons (ouders). We appen regelmatig of sturen elkaar gekke filmpjes. Ja ben echt blij met hoe het nu gaat.
Ik heb 3 zoons waarvan er 2 inmiddels kinderen hebben. Toen de jongste de deur uitging heb ik de vlag uitgehangen, heerlijk. Nooit ook een dip naderhand gehad. Met alle 3 heb ik een normale warme band. Ze hebben van mij ook allemaal nog een huissleutel, 2 werken zelfstandig en komen vaak even binnenvallen voor een koffietje als ze in de buurt zijn de 3e vaak even in het weekend. Ik ben zelf iemand die zich uit zichzelf niet gauw (als in eigenlijk niet) ergens mee bemoeid maar heb wel altijd een luisterend oor waar regelmatig gebruik van wordt gemaakt. Mijn zoons zijn (ik ben helemaal niet bevooroordeeld haha) fijne zelfstandige mensen geworden waar ik trots op ben. Ook vind ik het fijn dat we allemaal bij elkaar in de buurt wonen. 2 kleinkinderen zijn wat ouder en komen vaak even op de fiets langs oma. Oh vergeet ik nog de (van 1 ex) schoondochters, ook met hun ga ik prettig om. Zonen zelf gaan trouwens onderling ook goed. Kortom, ik ben wat dit betreft een ontzettend tevreden mens.
Mijn oudste ging met 21 studeren in het buitenland en na de studie is ze er blijven wonen. Inmiddels is ze dus al twee jaar weg. Mijn jongste is een uithuizige puber, dus ik kan al regelmatig ervaren hoe een leeg nest is. Weinig aan en best wel saai. Ik voel me met 50 en een week eigenlijk nog te jong om zo nutteloos te zijn als verzorger 
Maar ja, dat is wel waar je het voor doet, je kuikentjes opvoeden tot zelfstandige volwassenen.
Hier is alweer 3 jaar geleden mijn oudste dochter het huis uit gegaan omdat de studie te ver weg was. Dus ze woont ook ver weg. Ze was ook nog geen 18, dus echt heel vroeg. Nu is ze inmiddels alweer 21.
Mijn jongste woont nog thuis (nu 19) en blijft dat naar verwachting voorlopig ook.
We zagen wel aankomen dat de oudste ver weg zou gaan studeren en dus zou verhuizen. Ik was ook erg blij voor haar dat ze een goede kamer heeft gevonden.
Natuurlijk wordt ze gemist, maar als ik zie hoe ze gegroeid is (mentaal dan) kan ik alleen maar blij zijn. Ze heeft zich ook heel goed door alle lockdowns gewerkt, waar ik echt alleen maar bewondering voor heb.
Thuiskomen doet ze vrijwel nooit omdat ze in het weekend veel sport en ook een vriend heeft in de buurt. Dat is wel jammer maar hoort erbij.
Nu gaat ze aan haar master opleiding beginnen en zal naar alle waarschijnlijk iets vaker langskomen omdat ze regelmatig naar de Universiteit moet die wat meer in de buurt is, omdat deze master landelijk is.
Het is inmiddels al zo'n 3 jaar geleden dat onze zoon het huis uitging vanwege zijn stage. Het was enorm wennen, vooral omdat hij enigst kind is. Nu zijn we het inmiddels gewend dat we elkaar soms 6 weken niet zien, al hebben we wel regelmatig contact via whatsapp en soms bellen we even. De band was destijds prima, nu nog steeds.
Hoi Atalanta, wat schrijf je nuchter over het best heftige vertrek van je oudste dochter. Ik snap dat je trots bent en blij voor haar. Terecht. Maar hoe is het voor jezelf? Je schrijft dat ze bijna nooit thuiskomt. Als ik het goed begrijp heb je haar dus sinds haar 17e bijna niet meer gezien? (Of heeft ze wel tijd om jullie bij haar te ontvangen?)
Daarbij past mijn andere vraag die misschien kritisch klinkt, maar vooral nieuwsgierig bedoeld is. Je schrijft dat ze in die drie jaar vooral mentaal erg gegroeid is. Hoe weet je dat als je haar zelden ziet?
(Ik vraag dit vooral omdat ik mijn dochter ook zelden zie, eens in de paar maanden een uurtje. Op basis van ons heel voorzichtige koetjes-kalfjes gesprek kan ik niet inschatten hoe het werkelijk met haar gaat. Jouw situatie is natuurlijk heel anders, maar toch.)