Kostgeld
Mijn zoon gaat fulltime werken en woont bij mij en mijn vriend in. Wij willen een kleine bijdrage in de gezamenlijke kosten van hem gaan vragen. Wij hebben het geld niet nodig, maar willen wel het gevoel hebben dat niet alleen ik en mijn vriend alle kosten dragen en mijn zoon alles kan uitgeven/opsparen. Daarbij vind ik het goed dat hij leert dat het leven bepaalde vaste kosten vraagt van een ieder.
Ik heb mijn zoon uitgelegd wat mijn motivatie is en ook dat ik hem gun om, net als ons, royaal te kunnen leven en te kunnen sparen. Dus wil ik het laag houden of bijvoorbeeld eens per maand een kar met boodschappen door hem laten betalen.
Nu woont zijn oudere broer echter zonder kostgeld te hoeven betalen bij zijn vader. En ook fulltime werkend.
Dat lijkt me voor mijn inwonende zoon wel een rare (en misschien oneerlijke?) situatie.
Afstemming met mijn ex hierover kan ik niet maken helaas. We zouden anders een middenweg kunnen vinden, maar dat lukt dus niet.
Ik wil mij door het besluit van een ander (mijn ex) niet zelf gedwongen voelen om mijn eigen principes opzij te zetten. Maar ik kan me zo voorstellen dat ik mijn zoon het gevoel krijgt dat hij beter bij zijn vader kan gaan wonen omdat zijn moeder 'er geld voor moet hebben'.
Ik heb zelf nog een derde zoon (halfbroertje van eerste en tweede zoon) en hierbij wil ik dit in de toekomst ook gewoon zo doortrekken.
Tussen "een beetje hulp van je ouders" en "hen alles voor jou laten betalen terwijl je fulltime werkt en thuiswoont" zit een groot grijs gebied, vind je zelf niet?
Als je thuis woont, fulltime werkt en haast niets zelf moet betalen kun je minstens 1500 euro per maand sparen. Tel uit je spaargeld na een paar jaar, me dunkt, daar kun je wel even mee uit de voeten.
Niets in het leven is gratis. De boodschappen die je ouders betalen niet, gas, water, elektriciteit evenmin. Een bijdrage in deze kosten lijkt me niet meer dan logisch.
watertoren schreef op 20-07-2023 om 21:18:
[..]
Besef je wel dat zonder de hulp van ouders vele mensen niet meer aan een huis kunnen komen. En er zijn steeds meer mensen van boven de 30 die bij hun ouders moeten wonen.
Dat komt hoofdzakelijk door de huizen schaarste en dure bouwmaterialen/vakmensen. Ook met hulp van ouders kunnen kinderen bijna niet het huis uit. Kopen is duurder geworden door de gestegen rente en huurwoningen zijn ook duur of er gewoon niet.
En er zijn en komen teveel mensen naar NL die ook gehuisvest "moeten" worden.
Het is ook geen plicht van ouders om hun kinderen een koopwoning te kunnen laten bekostigen met eind dertig? Ik heb mijn hele leven geen koopwoning gehad en ook nu zou ik die niet kunnen betalen. Ik ben erg benieuwd waarom ouders het een soort plicht vinden om hun kroost van bereikbare koopwoningen te voorzien? Men gaat er dan gemakshalve aan voorbij dat er legio ouders zijn die dit in de verste verte niet kunnen. Zijn dat slechte ouders?
En het niet zelfstandig kunnen wonen verschilt ook per dorp of gemeente schat ik. De jongeren die ik ken (vrienden van mijn kinderen) wonen allemaal op zichzelf. Sommigen op een kamer of studentenhuis, anderen weer samen met 1 of 2 vrienden zodat ze iets delen. En allemaal rondom studentensteden (nee, niet in centrum stad, op 1 na).
Hoewel het een stuk lastiger is, is het niet onmogelijk.
Diyer schreef op 20-07-2023 om 21:51:
Het is ook geen plicht van ouders om hun kinderen een koopwoning te kunnen laten bekostigen met eind dertig? Ik heb mijn hele leven geen koopwoning gehad en ook nu zou ik die niet kunnen betalen. Ik ben erg benieuwd waarom ouders het een soort plicht vinden om hun kroost van bereikbare koopwoningen te voorzien? Men gaat er dan gemakshalve aan voorbij dat er legio ouders zijn die dit in de verste verte niet kunnen. Zijn dat slechte ouders?
Nee joh, helemaal niet. Het is zeker geen plicht. Fijn voor de kinderen als ouders het kunnen, maar ook onderdeel van de toenemende ongelijkheid tussen de haves en de have nots. En dat zijn zeker geen slechte ouders.
Het is heel vervelend als je tot je 30+ thuis moet wonen, maar ook weer geen reden om dan maar niks bij te dragen, want eten moet je toch, waar je ook woont. En dat is niet gratis. En als je 1500-2000 euro per maand kunt sparen, dan kun je een 200-300 euro kostgeld best missen. Voor het berekenen van een hypotheek gaat men ook uit van meer kosten dan alleen de hypotheek.
Diyer schreef op 20-07-2023 om 21:54:
En het niet zelfstandig kunnen wonen verschilt ook per dorp of gemeente schat ik. De jongeren die ik ken (vrienden van mijn kinderen) wonen allemaal op zichzelf. Sommigen op een kamer of studentenhuis, anderen weer samen met 1 of 2 vrienden zodat ze iets delen. En allemaal rondom studentensteden (nee, niet in centrum stad, op 1 na).
Hoewel het een stuk lastiger is, is het niet onmogelijk.
Veel gemeenten hebben de verkamering aangescherpt omdat er teveel studentenhuizen waren in sommige wijken. Verhuurders zijn ook niet altijd happig op huisdelers.
Ook een huurwoning ligt niet voor het oprapen natuurlijk, en ik begrijp dat het niet makkelijk is om tegenwoordig uit huis te gaan. Ik was 17 toen ik uit huis ging en 26 toen ik m'n eerste eigen huis kocht. Ik heb er hard aan moeten trekken zeg maar.
Maar inschrijven bij de woningbouw zodra het kan. Goed sparen. Leren met geld om te gaan. Niet verwachten dat je gelijk een villa met meerdere slaapkamers kunt huren..
Staat overigens los van kostgeld. Ik ben van mening als je werkt, kun je ook bijdragen aan de vaste lasten die je ouders hebben. Je zult toch ooit uit huis gaan en dit zelf moeten betalen. De mensen waar ik het over had, die zolang op zak van hun ouders geteerd hadden, hadden geen flauw benul van dat alles zo duur was. Dat ze ineens niet meer zomaar 800 euro per maand aan stappen, dure tassen of andere geldvretende hobby's konden uitgeven. Een stukje "leren dat leven geld kost" en "besef dat je ouders er ook voor moeten werken" vind ik belangrijk.
Diyer schreef op 20-07-2023 om 21:51:
Het is ook geen plicht van ouders om hun kinderen een koopwoning te kunnen laten bekostigen met eind dertig? Ik heb mijn hele leven geen koopwoning gehad en ook nu zou ik die niet kunnen betalen. Ik ben erg benieuwd waarom ouders het een soort plicht vinden om hun kroost van bereikbare koopwoningen te voorzien? Men gaat er dan gemakshalve aan voorbij dat er legio ouders zijn die dit in de verste verte niet kunnen. Zijn dat slechte ouders?
Het is zeker geen plicht. Ook geen slecht ouderschap.
Als ik de kans krijg om mijn kinderen een goede start mee te geven door het kopen van een huis mede mogelijk te maken dan wil ik dat wel graag doen!
Hier moeten de kinderen steeds meer zelf betalen.
Telefoonabonnement, dan zorgverzekering, kleding, schoolgeld/collegegeld, 1x per week avondeten en koken enz.
Mijn kinderen kregen een spaarpot van 10.000 mee (of althans, 1 kind heeft dat nog niet tot haar beschikking, de oudste heeft dat gebruikt voor rijlessen). Dat is wat ik en mijn ex per kind hebben op kunnen bouwen voor ze en dat is de start die wij ze mee konden geven. En als ik in mijn omgeving om me heen kijk, is dat redelijk overeenkomstig en komt dus bij verre na niet in de buurt van halve of hele tonnen.
Ik krijg bijna het beeld van forummers hier met grote villa's die thuiswonende kinderen niet eens opmerken en een lege koelkast die zich automatisch vult. Voelt voor mij heel ver van de dagdagelijkse realiteit voor heel veel mensen.
Diyer schreef op 20-07-2023 om 22:22:
Mijn kinderen kregen een spaarpot van 10.000 mee (of althans, 1 kind heeft dat nog niet tot haar beschikking, de oudste heeft dat gebruikt voor rijlessen). Dat is wat ik en mijn ex per kind hebben op kunnen bouwen voor ze en dat is de start die wij ze mee konden geven. En als ik in mijn omgeving om me heen kijk, is dat redelijk overeenkomstig en komt dus bij verre na niet in de buurt van halve of hele tonnen.
Ik krijg bijna het beeld van forummers hier met grote villa's die thuiswonende kinderen niet eens opmerken en een lege koelkast die zich automatisch vult. Voelt voor mij heel ver van de dagdagelijkse realiteit voor heel veel mensen.
Ik was eerlijk gezegd niet van plan om een half of heel huis voor dochter te kopen t.z.t.
Als we dood gaan erft ze mijn huis, dat is al heel wat. Verder zijn we wel aan het sparen dat we haar studie en rijbewijs kunnen betalen.
En hoe zeer ik ook moeite heb met ongelijkheid en zo, dit zijn wel dingen die wij belangrijk vinden en waarin we willen investeren.
En omdat we maar één kind hebben kan er inderdaad meer dan wanneer we er zes zouden hebben.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 20-07-2023 om 21:59:
[..]
Veel gemeenten hebben de verkamering aangescherpt omdat er teveel studentenhuizen waren in sommige wijken. Verhuurders zijn ook niet altijd happig op huisdelers.
Ik ken twee meiden die een huis delen en als iemand er naar vraagt, een relatie hebben. Ik gok zomaar dat dit vaker gebeurt om toch een huis te kunnen delen.
Over kostgeld, bij mijn ouders moest je kostgeld betalen als je een baan had en niet meer studeerde. Vond mijn schoonzus zó naar voor mijn broer dat haar kinderen dat nooit hoefden. Zelf was ik het huis uit terwijl ik nog studeerde dus ik heb het nooit betaald. Het idee van kostgeld opsparen en meegeven als ze het huis uit gaan vind ik wel een hele goede. Deden mijn ouders niet maar die hadden zelf ook geen cent te makken.
Ik moest zorgverzekering gelijk zelf betalen, het is nooit in me opgekomen dat ouders dat zouden moeten doen. Rijbewijs heb ik ook zelf betaald. Maar ik werkte al zodra het kon en wilde heel graag het huis uit en volwassen zijn. Misschien dat dat meespeelde.
Ik heb wel het eerste jaar collegegeld gekregen en de jaren daarop de helft.
Een collega van mij werkte fulltime, woonde nog thuis maar haar ouders betaalden haar zorgverzekering en eigenlijk alles. Ze had geen idee van de kosten van het leven en ze was al midden twintig.
Dat vind ik wel echt vreemd hoor en ook niet slim van de ouders.
Ik zou open bespreken met zoon wat je dilemma is.
Wat betreft het financieel opvoeden,wellicht kun je dat doen door hem te verplichten een bepaald deel op een spaarrekening te zetten (al of niet via jullie), zodat hij inderdaad niet achtergesteld wordt met andere zoon en wel volgens jouw principes met geld leert omgaan.
Verder zijn er altijd verschillende startsituaties tussen kinderen. Bij mij hebben de MBO-kinderen een betere start dan het HBO-kind: (bijna) geen studieschuld, eerder aan het werk en als het inkomen laag is in het begin van de loopbaan zijn er verschillende voordelen en financiële kansen. De twee met MBO hebben een eigen huis, de HBO-er nog niet (is de oudste en verdient het meeste).
Tsjor