Jongvolwassen zoon die mij nooit meer wil zien, hoe ga ik daar mee om (moet hem wel onderhouden)

Heb je sorry tegen hem gezegd. Voor je niet slimme keuzes?

 Wie bedoel je met 'ons'  in je eerste bericht? Heb je meer kinderen?

Dan zou ik zoiets zeggen als: "René je moet dit weten: je bent nu op een grote afstand,  al bezig je toekomst zelf aan het uitzoeken en dat is okee. Ik hoop dat je vindt wat je nodig hebt en waar je gelukkig van wordt, maar je moet dit weten: hoewel we het samen vaak niet goed konden vinden heb ik altijd veel van je gehouden en zal ik altijd van je houden. Het spijt me als ik vaak de verkeerde reactie gaf. Maar dat kwam omdat ik bang was je te verliezen. Door angst dat ik je zou verliezen kon ik niet helder meer denken. Ik hoop dat het je goed gaat. En, je kan altijd terugkomen. "

Sakmiakdropje schreef op 18-10-2024 om 07:47:

[..]

dat stadium zijn we allang voorbij. het is een man, groter en breder dan ik.

ja ik heb sorry gezegd, heel vaak. maar hij accepteert het niet meer. in zijn hoofd heeft hij een extreem drama gemaakt en ziet en voelt hij niks leuks meer in een vorm van samen. hij walgt van me, van hoe ik eet, de trap afloop en uit mijn ogen kijk. Hij spuwt letterlijk vuur,

Wat heftig 😳 maar het is ondertussen ook gewoon een kind, jouw kind! En hij heeft ook gewoon het fatsoen maar op te brengen om zich te gedragen naar jou toe; je bent zijn moeder of hij dat leuk vind of niet, hij zal het ermee moeten doen. Mensen maken fouten, wij (moeders) zijn ook gewoon mensen.

Sakmiakdropje schreef op 18-10-2024 om 07:47:

[..]

dat stadium zijn we allang voorbij. het is een man, groter en breder dan ik.

ja ik heb sorry gezegd, heel vaak. maar hij accepteert het niet meer. in zijn hoofd heeft hij een extreem drama gemaakt en ziet en voelt hij niks leuks meer in een vorm van samen. hij walgt van me, van hoe ik eet, de trap afloop en uit mijn ogen kijk. Hij spuwt letterlijk vuur,

Op dit moment toenadering zoeken zal alleen maar tot verdere verwijdering leiden, denk ik. Misschien wel juist omdat jij zo emotioneel bent op dit moment. Kinderen (ook van 19) hebben een kalme ouder nodig als ze zelf emotioneel ontregeld zijn, en dat kan je hem nu niet bieden vermoed ik zo. Misschien eerder ook al niet op momenten die hij dat nodig had? En daar zal de overgang en jouw depressieve gevoelens een rol in spelen. Wees niet te streng voor jezelf. Jullie zijn elkaar nu even teveel. Laat de rust terugkeren en reik op een later moment naar hem uit, door te laten weten dat hij altijd terug mag komen. 

De post van MamaE is heel passend en mooi. Lees die nog een paar keer als je het nodig hebt.

Het is niet het einde. Wel op dit moment heel pijnlijk. Jouw zoon heeft jou kalm en stevig in je schoenen nodig. Daar kun je aan werken, en misschien heb jij ook wel even die rust nodig van hem niet in de buurt.

Sterkte 

Daglichtlamp schreef op 17-10-2024 om 20:24:

Dus je bent nog ruim twee jaar onderhoudsplichtig. Waar gaat hij naar toe? Naar zijn andere ouder? Of weet je dat niet?

Dat wil niet zeggen dat je nog twee jaar lang alles moet betalen wat hij wil. Onderhoudsplicht geldt voor kinderen die niet in hun levensonderhoud kunnen voorzien, bijvoorbeeld omdat ze nog studeren.

Onderhoudsplicht van ouders kan 'in natura', dus door een dak boven het hoofd en mee-eten. Dat bied je hem aan en daarmee heb je aan je onderhoudsplicht voldaan. Als hij dat niet wil is dat een ander verhaal.

Een andere vorm is de berekening van alimentatie, bij zo'n berekening wordt rekening gehouden met iemands draagkracht. Maar ik heb nog nooit gehoord dat zo'n berekening gemaakt wordt op het moment dat een kind 18 jaar wordt, niet wil of kan werken of studeren.

Als er een diagnose is en er is echt een probleem waarom zoon niet kan werken of studeren, dan kan het zijn dat je zoon in aanmerking komt voor een wajonguitkering. Die kun je aanvragen bij het UWV, maar ik weet niet of dat niet moest voordat hij 18 werd.

Misschien weet Temet het wel of er rechtszaken zijn van kinderen tussen 18 en 21, die niet meer thuis willen wonen en niet willen /kunnen werken of studeren, en dan via de rechter afdwingen dat ouders gaan betalen voor alles wat zij wel willen (behalve dan alimentatieplichtige ouders, waarbij die ouderlijke bijdrage eerder al is vastgesteld).

Tsjor

Sakmiakdropje schreef op 18-10-2024 om 07:47:

[..]

dat stadium zijn we allang voorbij. het is een man, groter en breder dan ik.

ja ik heb sorry gezegd, heel vaak. maar hij accepteert het niet meer. in zijn hoofd heeft hij een extreem drama gemaakt en ziet en voelt hij niks leuks meer in een vorm van samen. hij walgt van me, van hoe ik eet, de trap afloop en uit mijn ogen kijk. Hij spuwt letterlijk vuur,

Je zegt hij acepteerd het niet meer... je bent erg vaag in wat je fouten waren , maar je spreekt over fouten meervoud , zijn er mischien te vaak de beloftes gedaan dat het beter zou worden die je niet hebt na kunnen komen? aangezien je spreekt van depressies , ga ik de aanname doen dat er mischien sprake is geweest van het misbruiken van verdovende midelen? Klopt dit ?

Anoniemvoornu schreef op 17-10-2024 om 21:06:

[..]

Uit de slachtofferrol stappen, jij bent niet afhankelijk van hem, hij was dat wel van jou en je kon/kan er niet voor hem zijn, hem vragen wat hij nu nodig heeft van jou als ouder zijnde.. ipv denken aan wat het met jou doet ... hem op 1 zetten.

Mee eens, maar ik denk dat je op jouw manier denkt dat je hem al altijd op 1 hebt gezet: 'Ik heb mijn ziel en zaligheid in hem gelegd, ik weet niet hoeveel in hem geinvesteerd maar het wordt hem gewoon niet.' Ik schrik wel van zo'n opvatting over ouderschap. Het kind als project, waarin je investeert, en dan moet er iets uitkomen waar je trots op kunt zijn (of zoiets?)? Uiteindelijk begeleid je een kind om zijn/haar eigen levensweg te kiezen. Je hoopt dat het kind verstandige keuzes maakt, maar het zijn wel echt zijn of haar eigen keuzes. Deze keuze van hem had je niet verwacht, maar voor zijn gevoel kiest hij hiermee op dit moment voor wat het beste is voor hem. Hij zal de volgende stappen in zijn leven verder zelf moeten zetten. 'Hem op 1 zetten' betekent nu dan vooral respect voor zijn keuzes en voor het feit dat hij de problemen die hij wellicht tegen zal komen nu zelf op zal moeten lossen; en hem niet belasten met jouw last, met jouw ambities, met jouw problemen. Hij is geen project meer van jou. Hij is een zelfstandig mens. Ik zou dus zeggen: loop hem nu niet meer in de weg.

Tsjor

Sakmiakdropje schreef op 18-10-2024 om 07:47:

[..]

dat stadium zijn we allang voorbij. het is een man, groter en breder dan ik.

ja ik heb sorry gezegd, heel vaak. maar hij accepteert het niet meer. in zijn hoofd heeft hij een extreem drama gemaakt en ziet en voelt hij niks leuks meer in een vorm van samen. hij walgt van me, van hoe ik eet, de trap afloop en uit mijn ogen kijk. Hij spuwt letterlijk vuur,

Hij heeft ruimte nodig .

tsjor schreef op 18-10-2024 om 08:20:

[..]

Misschien weet Temet het wel of er rechtszaken zijn van kinderen tussen 18 en 21, die niet meer thuis willen wonen en niet willen /kunnen werken of studeren, en dan via de rechter afdwingen dat ouders gaan betalen voor alles wat zij wel willen (behalve dan alimentatieplichtige ouders, waarbij die ouderlijke bijdrage eerder al is vastgesteld).

Hier op dit forum was in elk geval een voorbeeld van een ouderpaar die moest betalen voor een kind dat niet meer thuis wilde wonen. Dat betekent overigens niet dat alle kosten betaald moeten worden, maar wel zeker een bijdrage.

It's really tough to face a situation where your child feels distant. It’s important to respect his feelings while also expressing your desire to maintain a connection. Consider seeking professional help, like family therapy, which can provide a safe space for both of you to communicate. Remember, this is a process that takes time, and it’s okay to seek support for yourself as well