Help zoon wordt vader...hysterische a.s. moeder
Gisteren vertelde mijn 20+ zoon met veel moeite dat hij vader wordt, direct er achteraan zei hij; "maar ik wil dit niet".
Terwijl ik even in shock was, heb ik hem even laten vertellen.
Hij heeft 1x met dit meisje (20) sex gehad, condoom scheurde maar zij verzekerde hem dat ze aan de prikpil is, verder was ze onvruchtbaar ( hij zelf weet dat hij stom is geweest) Ze is 8 weken zwanger.
Via social media heeft ze hem verteld zwanger te zijn van hem. Hij is daarop direct naar haar toegegaan om met haar te praten hoe verder.
Mijn zoon vroeg of ze het wilde weg laten halen of wilde houden.
Zij was al totaal op de roze wolk, wil het kindje houden.
Mijn zoon heeft argumenten aangegeven waarom hij vindt dat zij beiden hier niet klaar voor zijn.
* ze hebben geen relatie
* ze zijn beide opgegroeid waarbij 1 of beiden ouders niet in beeld waren en dat ze weten hoe dit voelt en wat voor invloed dit op zijn / haar leven heeft gehad.
* ze staan beiden niet stabiel in het leven.
Zij wil het kindje houden, aangezien mijn zoon haar tot niets kan dwingen heeft hij aangegeven dat hij dit allemaal even moet verwerken.
Zij zit echter totaal op de roze wolk, heeft het al aan iedereen verteld, koopt babykleertjes, etc etc. Mijn zoon maakt ze helemaal gek door steeds te appen / bellen, dat hij het kindje moet erkennen voor de geboorte, dat ze bekkeninstabiliteit heeft etc etc. Ze wordt boos als ze mijn zoon vraagt naar haar "buik" te komen kijken en hij aangeeft wel te willen komen praten maar niet om naar haar buik te kijken, aangezien er nog niks te zien valt. Dat hij aangeeft even rust te willen om het allemaal te verwerken en goed te willen bedenken wat dit voor hem en zijn eventuele kindje in de toekomst gaat betekenen.
Hij geeft aan het zelf niet te willen, weet nog niet of hij het kindje wil erkennen, maar vindt het ook een raar idee dat als het kindje geboren wordt hij weet dat deze op de wereld rondloopt en hij niet weet hoe het met hem/ haar vergaat en of de a.s. moeder hem dan toch blijft betrekken.
Ik heb hem het advies gegeven even goed en rustig na te denken, als ze hem steeds lastig blijft vallen met allerlei zaken die niet van belang zijn, hij moet aangeven dat als zij wil dat hij het kindje erkent, zij respect zal moeten hebben om hem even de tijd te geven.
Ik heb hem in elk geval niet veroordeeld want hij weet zelf hoe stom hij is geweest. Maar ook dat zij beiden stom zijn geweest. Ik heb een hekel aan de uitspraak, hij was er toch zelf bij... dus... is altijd de a.s. vader alleen verantwoordelijk voor een ongewenste / ongeplande zwangerschap?
Natuurlijk zit hij vol met vragen; mam hoe kan iemand die aan de prikpil is en onvruchtbaar na 1x toch zwanger zijn? Hoe zit dat met bekkeninstabiliteit, wat heeft dat voor gevolgen voor haar en het ongeboren kindje? Moet ik het kindje erkennen terwijl ik nog niet weet wat ik wil? En hoe moet ik nu ik zo hard aan mijn toekomst en aan mezelf aan het werken ben een kindje gaan opvoeden?
Ik heb hem verteld dat hij de rust moet nemen, ik voor hem geen beslissingen kan en mag nemen en hem steun in welke beslissingen hij ook gaat nemen.
Heb hem voorgesteld dat hij op elk moment mij mag bellen als hij vragen heeft, dat hij ook zeker moet weten dat het kindje van hem is en zo ja we samen een plan zullen moeten maken hoe dit voor hem in de toekomst eruit gaat zien, nog niet wetende of hij het gaat erkennen en betrokken gaat worden bij de opvoeding.
Verder heb ik een voorstel gedaan om een x met z'n drietjes om de tafel te gaan zitten. Niet om haar een abortus aan te praten, maar wel heel goed te bespreken wat dit betekent voor hun beiden qua gevoel en verstand.
Ik heb er vannacht natuurlijk van wakker gelegen. Ik kan er met niemand over praten want heb mijn zoon beloofd het tegen niemand te vertellen.
Dus mijn vraag aan jullie, heeft iemand van jullie iets soortgelijks meegemaakt? Heb ik juist gehandeld? Wat voor adviezen en tips hebben jullie?
Ja, blijkbaar wel: 'Op de laatste zorgdag stelt de kraamverzorgende een overdracht op voor het consultatiebureau (Jeugd Gezondheids Zorg). Hierin worden de bijzonderheden van de afgelopen week vermeld. Ook algemene gegevens zoals de geboortedatum en jullie adres.'
Bron: https://bgvallei.nl/kraamtijd/overdracht-naar-de-jgz/
Tsjor
Ik zal jullie verlossen 
zo ging t bij mij;
De kraamzorg heeft een papieren boekwerk waarin alles wordt bijgehouden. Ligt altijd bij ouders dus kunnen ze zelf ook lezen.
Er is een overdrachtspagina voor het cb die wordt ingevuld. Vervolgens komt een verpleegkundige van het cb thuis. Die persoon bekijkt de pagina en bespreekt met jou de gegevens. Geen geheime digitale overdrachten dus.
Niet geheim nee, maar wel bij jou thuis, met de meldcode, geheim voor jou dat ze jou daarop screenen. Getver. In mijn tijd ging ik gewoon naar het CB en alleen de verloskundige is bij mij thuis geweest.
Vanwege de thuisbevalling, anders ging ik ook naar de praktijk toe.
Anne, had jij dan geen kraamzorg thuis?
kraamzorg wel thuis gehad, maar geen CB.
gr Angela
Ik had collegavriendinnen thuis. En ik had zelf ook genoeg ervaring.
Een van mijn vriendinnen was ook mijn 'doula' toen ik, tegen mijn zin, naar het ziekenhuis moest voor de tweede bevalling. Ze deed juist, op latere leeftijd, een opleiding waarbij bevallingen punten opleverden.
Waarom....
de vraag die ik me zo vaak stel, waarom zijn er moeders die alleen aan zichzelf denken, die er alles aan doen om hun kindje bij hun vader weg te houden?
Ik kan dit echt niet begrijpen heb heb daar ook geen begrip voor.
Kijk is de vader agressief jegens het kind, is de situatie onveilig bij de vader, dan kan ik me indenken dat je je kind wilt beschermen.
Maar een vader die zich zo inzet om zijn kindje te kunnen zien, die het beste met de kleine voor heeft zo aan de kant te schuiven omdat moeder er "geen zin "in heeft, dat is vreselijk deprimerend en verdrietig, niet alleen voor de vader maar ook voor het kindje zelf..
Romi-1997 schreef op 25-03-2021 om 12:25:Waarom....
de vraag die ik me zo vaak stel, waarom zijn er moeders die alleen aan zichzelf denken, die er alles aan doen om hun kindje bij hun vader weg te houden?
Ik kan dit echt niet begrijpen heb heb daar ook geen begrip voor.
Romi, ik heb er ook geen begrip voor, maar zie wel dat het (vaak) gebeurt. Zowel door vaders als door moeders trouwens. Het kind als machtsmiddel, ongeacht de wensen of behoeften van het kind zelf. Een soort schaakstuk dat je in kunt zetten. Het is te vreselijk voor woorden.
Wat ik gezien heb bij mijn pleegdochter, toen zij onverwacht zwanger was en eigenlijk aan gen enkele voorwaarde voldeed om een kind op te kunnen laten groeien is dat het vooral zingeving is: je hebt een doel in je leven; en op de tweede plaats: sociale positie: je bent moeder.
Sommige meisjes denken bij het eerste niet verder na: hoe ga je dan verder met je leven, hoe maak je het zorgen voor een kind waar? Die vragen zijn niet aan de orde. Er is een roze wolk en het is prettig vertoeven in die roze wolk.
Wat betreft het tweede: met een beroep op je moederschap kun je de hele wereld naar je hand zetten. Pleegdochter kon niet werken, want ze was zwanger (wel 's nachts het raam uit klimmen om naar de stad te gaan); je hebt geld nodig en dat begrijpt iedereen, je hebt een huis nodig en dat begrijpt ook iedereen, je kunt niet werken en zeker niet fulltime, begrijpt ook iedereen. En iedereen is aardig tegen jou, tijdens de zwangerschap en als jonge moeder zeker. Daarna oogst je vooral bewondering, omdat je het toch maar redt als alleenstaande moeder.
Stel je nu eens voor dat je de vader erbij gaat betrekken. Dan vallen veel dingen weg. De vader kan ook voor het kind zorgen, dus het is niet meer jouw alleenrecht en unieke positie. Je kunt dan tijd over hebben en daarmee vervallen argumenten rond school of werk. Je raakt je bevoorrechte positie als alleenstaande moeder, die zo dapper is dat ze het redt, zonder dat de vader zich daar iets van aantrekt kwijt. En je bent de schuldige (de vader die zich nergens wat van aantrekt en jou laat zitten) kwijt. Dat laatste is belangrijk, omdat je op die manier je eigen onschuld en zieligheid vast kunt houden.
Stel je nu eens voor dat het omgekeerde bekend wordt: vader wil wel, maar moeder houdt het tegen. Dan zal ze eerst vader nog zwarter moeten maken om dat te verantwoorden naar de buitenwereld toe. Mocht op een gegeven moment blijken dat vader een aardige jongen/man is, die echt wel voor zijn kind wil zorgen, dan draait het plaatje en wordt zij de gebeten hond.
Dus ja, ze heeft er veel bij te verliezen en eigenlijk niets bij te winnen.
Maar dat wil niet zeggen dat het goed is.
Tsjor
Ik denk eerder dat het praktisch is. Samenwerken is niet iedereen gegeven en soms het moeilijkste dat er is, en zeker als het over opvoeding gaat, wat doe je met je kind en hoe doe je dat en hoe laat plan je dat allemaal.
Een tweede kapitein erbij geeft gedoe waar niet iedereen zin in heeft. Zeker niet met een pasgeborene want dan heb je al je handen vol en het is al puzzelen bij het leven.
En je vind toch al dat je zelf beter opvoedt dan een ander.
Het is maar net wat je om je heen ziet. Ik ken geen tienermoeders die status ontlenen aan hun moederschap. Klinkt ook wel nogal cliché eigenlijk.
Verschillende redenen;
Meer kans op woonruimte, geen sollicitatieplicht eerste vijf jaar, financiële steun van overheid want kind aanwezig. Ondertussen geen verantwoording over keuzes opvoeding als vader uit beeld.
Soms groeit een dergelijk denken uit culturele gronden; in bepaalde culturen komt het vaak voor dat moeders alleen voor de zorg staan. Geen punt, als de vader maak zijn geld overmaakt. Die moeders zien het probleem niet.
Maar het kan ook voortvloeien uit een nare en eenzame jeugd. Zodat ze iets voor zichzelf willen hebben. Iets dat niemand hen afnemen kan. Dan is het niet zo zeer uit macht, maar eerder uit overlevingsstand om eenzaamheid voor te zijn.
In dit geval denk ik dat het gecompliceerder ligt. Niet rekening willen houden vanwege gedoe met vader kan het zijn maar en nog steeds: het is mogelijk niet zijn kind.
'Samenwerken is niet iedereen gegeven. Maar als je geen relatie wil met de vader, dan hoef je niet samen te werken, je moet alleen dingen uit handen kunnen geven.
En als er iemand duidelijkheid had kunnen scheppen over het vaderschap, dan is het de moeder wel. Als je dat niet doet kun je dat ook niet als argument blijven hanteren. ik vind het laakbaar als je dat doelbewust je kind onthoudt.
Tsjor
AnneJ schreef op 25-03-2021 om 14:27:Ik denk eerder dat het praktisch is. Samenwerken is niet iedereen gegeven en soms het moeilijkste dat er is, en zeker als het over opvoeding gaat, wat doe je met je kind en hoe doe je dat en hoe laat plan je dat allemaal.
Een tweede kapitein erbij geeft gedoe waar niet iedereen zin in heeft. Zeker niet met een pasgeborene want dan heb je al je handen vol en het is al puzzelen bij het leven.
En je vind toch al dat je zelf beter opvoedt dan een ander.
Het is maar net wat je om je heen ziet. Ik ken geen tienermoeders die status ontlenen aan hun moederschap. Klinkt ook wel nogal cliché eigenlijk.
Wat een bijzondere redenering. Alsof een kind het prive bezit van de moeder is. Die heeft geen zin een ander erbij.
Je kunt er allerlei verheven gedachten bij hebben maar mensen zijn meestal gewoon gemakzuchtig of hebben teveel andere zaken aan hun hoofd, en het hemd is nader dan de rok. Er zijn goede voornemens en maatschappelijke normen en waarden maar er is ook 'zwaartekracht' en dat wint het nou eenmaal eerder.
AnneJ schreef op 25-03-2021 om 23:34:Je kunt er allerlei verheven gedachten bij hebben maar mensen zijn meestal gewoon gemakzuchtig of hebben teveel andere zaken aan hun hoofd, en het hemd is nader dan de rok. Er zijn goede voornemens en maatschappelijke normen en waarden maar er is ook 'zwaartekracht' en dat wint het nou eenmaal eerder.
Vader is ook hemd.
Alkes schreef op 25-03-2021 om 20:52:[..]
Wat een bijzondere redenering. Alsof een kind het prive bezit van de moeder is. Die heeft geen zin een ander erbij.
Natuurlijk is het een bijzondere redenering. Maar als je je afvraagt waarom iemand zich op een bijzondere manier gedraagt, wat over deze jonge vrouw toch wel gezegd kan worden, zul je vaak je toevlucht moeten nemen tot irrationaliteit. Achter zo’n irrationele gedachtengang kan dan wel degelijk een bepaalde logica achter zitten, zoals AnneJ beschrijft. Of je het daarmee eens bent en vindt dat het voldoende reden is om vader buiten te sluiten is vers twee. Hier zal moeder daarvoor geen supporters vinden. Dat lijkt me inmiddels duidelijk.
En je kunt zeggen dat de vader ook ‘hemd’ is maar dat is nou net de crux: voor het kind, als die er wat van zou kunnen vinden, is hij dat wel. Maar voor deze moeder niet. Mijn eigen moeder, die altijd met mijn vader getrouwd is gebleven, zei zonder blikken of blozen dat wij, kinderen, meer als familie voelden dan haar man. Toegegeven: ze voelde zich niet erg gelukkig in haar huwelijk. Deze jonge vrouw voelt grote afstand van de vader en wil dat waarschijnlijk ook, omdat het erg ingewikkeld is waar ze zich met hem in heeft begeven. Het kan een manier zijn om orde te scheppen, zaken eenvoudig te houden. Dat is wat AnneJ benoemt. Daar kun je ‘tegen’ zijn, vinden dat dit niet de manier is, maar dat verandert de zaak niet.
Op de emotionele vraag: “Waarom doet hij/zij dat nou?!?!?” is geen goed antwoord. Het is ook eigenlijk geen echte vraag. Het is een verwijt. Een terecht verwijt in dit geval. Maar het vreemde feit doet zich dan voor dat iemand die een slag slaat naar het antwoord weerwoord krijgt omdat ze onwelgevallige dingen zegt. Wat verwachtten jullie dan? Dat er iemand hier met een antwoord zou komen dat wij allemaal zeiden: “Ooooh, als het zo zit dan snappen we haar, heeft moeder helemaal gelijk!” Zo’n antwoord is er natuurlijk niet.
Het is voor mij persoonlijk onbegrijpelijk omdat ik altijd mijn kinderen hun vader niet heb ontnomen, als vader een feestje in de familie had, mochten de kinderen natuurlijk mee, al was dit buiten de omgangsregeling om. Tijdig werd afgesproken wanneer de kinderen met vader mee op vakantie gingen, werd als ouders onderling afgesproken zodat we niet in elkaars vaarwater zaten. Als de kinderen op school een open dag hadden, uitvoeringen etc werd vader ingelicht. ziekenhuisopname of onderzoeken, vader werd op de hoogte gehouden.
Voor mij is het dus onbegrijpelijk dat een moeder hier zo moeilijk over kan doen. Hoewel zijn eigen vader hem jaren geleden verstoten heeft, zonder reden die wij kunnen bedenken, wil hij juist niet hetzelfde worden als zijn eigen vader.
Ik heb jullie reacties gelezen en ben het niet met alles eens of heb daar een andere mening over. Die discussie wil ik niet voeren omdat ik voor nu gewoon me wil richten op de stappen die mijn zoon zet. Hij vertelt me veel, wat hem bezig houdt, wat hem boos, gekwetst en verdrietig maakt, daar ben ik blij om, omdat hij een aantal jaren geleden zijn gevoel en emotie niet deelde.
Hij vraagt om mij om advies, belt instanties om advies in te winnen en probeert stap voor stap lijntjes uit te zetten die hem hopelijk verder gaan brengen.
Ondanks dat hij gekwetst en verdrietig is, zijn kindje zoals het er nu naar uitziet voorlopig niet gaat zien, probeert hij vooruit te kijken en er alles aan te doen dat er in het belang van de kleine een goede oplossing gaat komen. Hij zegt zelf steeds, ik wil niet dat de ontwikkeling van ons kindje wordt geschaad doordat het moet opgroeien zonder vader en zonder familie die allemaal een rol willen spelen in het leven van deze kleine en het de best mogelijke ontwikkeling gunnen.
Maar zou je niet eerst zekerheid willen of het wel echt zijn kind is voor je allerlei verbindende stappen gaat zetten?
Ysenda schreef op 26-03-2021 om 11:25:Maar zou je niet eerst zekerheid willen of het wel echt zijn kind is voor je allerlei verbindende stappen gaat zetten?
Allereerst is mijn zoon ervan overtuigd dat het zijn kindje is. Verder is het onmogelijk in de huidige situatie een DNA test te doen. Dat zal dan echt een rechter moeten beslissen, aangezien moeder wederom contact weigert en als er contact is het kindje geen seconde uit het oog verliest.
Reacties
@Romi, de reacties waren als een antwoord op je vraag ‘waarom’. Dat betekent niet dat de schrijver het er wel mee eens is. Al eerder werd door iemand aangegeven dat we het met jullie te doen hebben. Dat klopt; elk van ons zou veel liever willen dat je zoon wist waar hij aan toe was en daarnaar kon handelen en dat jij die onzekerheid niet hoefde mee te maken.
Ergens hoop ik ook dat hij de vader is omdat hij nu een band met haar heeft gekregen. Als uit een onderzoek zou blijken dat hij niet de vader zou zijn, wordt deze liefde hard bij hem worden weggerukt.
Ik ben natuurlijk erg blij met alle steun vanuit jullie en ik moet zeggen dat het gewoon erg fijn is om van me af te kunnen schrijven. Als de emoties van links naar rechts schieten is het gewoon fijn om te kunnen schrijven zodat je ook weer kunt zien wat er de afgelopen periode zich heeft afgespeeld.
Alweer een maand is het geleden dat mijn zoon zijn kindje heeft gezien. Ondertussen is er regelmatig contact geweest met de advocaat, via mail. Echter soms was het allemaal wat anders dan besproken of termen die we niet goed begrepen. Dus mijn zoon had een telefonische afspraak gemaakt zodat hij meteen duidelijkheid zou krijgen op zijn vragen. Hij vroeg mij hierbij aanwezig te zijn en uiteraard heb ik hem hierin ondersteund, 2 horen meer dan 1 zeg maar.
Mijn zoon had zich goed voorbereid met de vragen die hij had en kon ook zijn eigen visie ventileren. Hierdoor kreeg hij van de advocaat duidelijkheid en antwoorden op zijn visie zoals het nu allemaal verloopt. Ze gaf aan waar hij rekening mee moest houden en hoe nu verder. Het was een prettig gesprek wat weer voor opheldering heeft gezorgd. Ook hebben ze samen de brief die naar de moeder van zijn kindje zou worden gestuurd nogmaals doorgenomen en heeft mijn zoon direct akkoord gegeven om het te verzenden. Ook adviseerde ze mijn zoon om de moeder van zijn kindje alvast op de hoogte te brengen dat ze een brief van zijn advocaat kon krijgen.
Dit heeft mijn zoon meteen gedaan, hierop reageerde ze verschillend, van negatief naar onzeker en met haar eigen voorstellen. Hierop heeft hij duidelijk aangegeven hoe hij er momenteel in staat en wat zijn wensen zijn. Hij heeft het heel zakelijk gehouden en zich niet laten meeslepen in haar emoties. Nu is het afwachten hoe zij hierop richting de advocaat gaat reageren. Dan pas weten welke stappen de advocaat dan gaat nemen.
Dus voor nu nog even spannend hoe het verder gaat verlopen....
Hoi Romi, dank voor de update.
Je zoon moet zijn advocaat ook goed op de hoogte houden van voorstellen en mededelingen die de moeder aan hem rechtstreeks doet. Anders kan het gebeuren dat de advocaat iets aan moeder schrijft dat feitelijk alweer enigszins achterhaald is omdat moeder inmiddels al weer iets heel anders tegen je zoon heeft gezegd. Dit soort onhandigheden worden voorkomen als je zoon zijn advocaat goed op de hoogte houdt van alle ontwikkelingen door, als er wat gebeurt, even een kort mailtje te sturen om haar op de hoogte te brengen.
De communicatie wordt helemaal gestroomlijnd als je zoon duidelijk maakt in zijn mails aan zijn advocaat of hij iets van haar wil (actie, antwoord op een vraag) of dat hij alleen maar even iets doorgeeft.
Maar misschien zijn deze kanttekeningen volkomen overbodig omdat moeder helemaal niets zegt of doet richting je zoon. Afwachten maar.
Groeten,
Temet
AnneJ schreef op 25-03-2021 om 14:27:Ik denk eerder dat het praktisch is. Samenwerken is niet iedereen gegeven en soms het moeilijkste dat er is, en zeker als het over opvoeding gaat, wat doe je met je kind en hoe doe je dat en hoe laat plan je dat allemaal.
Een tweede kapitein erbij geeft gedoe waar niet iedereen zin in heeft. Zeker niet met een pasgeborene want dan heb je al je handen vol en het is al puzzelen bij het leven.
En je vind toch al dat je zelf beter opvoedt dan een ander.
Het is maar net wat je om je heen ziet. Ik ken geen tienermoeders die status ontlenen aan hun moederschap. Klinkt ook wel nogal cliché eigenlijk.
Ik denk dat het veel eenvoudiger is. Het was van die 2 een avondje pret, had ik begrepen. Daarna, na die avond, is er geen relatie geweest. Dus waarom zou moeder, ineens een vreemde, in haar leven willen halen als vader? Waarvan nog steeds niet duidelijk is dat hij de vader is. En als dat meisje borderline blijkt te hebben, grote kans dat er meerdere pret pratners zijn geweest in die periode...
Robbie001 schreef op 07-04-2021 om 10:36:[..]
Ik denk dat het veel eenvoudiger is. Het was van die 2 een avondje pret, had ik begrepen. Daarna, na die avond, is er geen relatie geweest. Dus waarom zou moeder, ineens een vreemde, in haar leven willen halen als vader? Waarvan nog steeds niet duidelijk is dat hij de vader is. En als dat meisje borderline blijkt te hebben, grote kans dat er meerdere pret pratners zijn geweest in die periode...
Het meisje heeft de jongen zelf laten weten dat ze zwanger van hem is. Dus waarom zou ze hem niet in haar leven willen hebben, of op zijn minst in het leven van het kind? Dan had ze haar mond wel gehouden.
Pluis schreef op 08-05-2020 om 11:17:Dit klinkt alsof
jouw zoon het slachtoffer is van een jongedame die heel graag een kindje wil, en die jouw zoon als 'zaaddonor' heeft gebruikt. Ik zou het verhaal met een flinke korrel zout nemen, het klinkt mij allemaal erg ongeloofwaardig in de oren. Inderdaad, prikpil, onvruchtbaar, en dan toch in 1 keer zwanger? En met 8 weken bekkeninstabiliteit? Daar heb ik echt nog nooit van gehoord. Voor zover ik weet kan dat vanaf het tweede trimester, maar meestal nog wat later. Heeft je zoon enig idee of er ook andere mannen in haar leven zijn? Hoe goed kent hij haar? Als ze echt zwanger is, zou ik een DNA-test eisen. En pas als blijkt dat je zoon écht de vader is, zou ik verder na gaan denken. Dat is vroeg genoeg om in actie te komen. Nu zoveel mogelijk proberen los te laten. Dus ook niet met zijn allen om de tafel. Je voert dan alleen maar haar idee dat ze een ideaal gezinnetje gaat vormen. Ik vind het heel lief van jullie dat je zo bekommeren om dit meisje maar ze klinkt echt niet geestelijk helemaal gezond. Zorg dat je zoon daar niet in meegezogen wordt.
helemaal met je eens! En met bekkeninstabiliteit word zelfs afgeraden om kinderen te krijgen ik krijg ook een beetje het gevoel dat ze duidelijk wist dat dit het resultaat kon zijn en dat ze ook graag een kind wou
ik hoop dat het allemaal goed komt
Fijn dat je zoon een goede klik heeft met de advocaat en dat er dingen helder zijn besproken. Het lijkt me voor jou als moeder (en oma) ook enorm lastig dit. Petje af dat je steeds naast je zoon blijft staan en hem steunt waar hij dat nodig vindt. Doordat hij je ook vraagt of je hem wil bijstaan, bijvoorbeeld bij zijn gesprek met de advocaat zijn, kun je wel zien dat hij dat enorm waardeert.
Hopelijk worden er ergens binnenkort stappen gezet zodat je zoon toch weer contact heeft met de baby.
' Dus waarom zou moeder, ineens een vreemde, in haar leven willen halen als vader? ' Kun je daar zelf geen antwoord op geven? Bovendien gaat het er niet omdat hij in haar leven deelneemt, maar aan het leven van zijn kind, dat het kind een vader heeft.
' Waarvan nog steeds niet duidelijk is dat hij de vader is.' Dat is geen argument, dat is een probleem waarvan zij de sleutel tot een oplossing heeft.
Tsjor