geld meebetalen voor kat/emotionele chantage?
Wij (man en ik) zitten met een dilemma. Wij hebben een zoon van inmiddels 25 (ADHD en lichte beperking); hij woont samen met zijn vriend en heeft ambulante begeleiding.
Het contact tussen ons en zoon is al jaren slecht. Hij is ooit van huis weggelopen terwijl hij nog op school zat en is bij zijn oudere vriend in getrokken. Als reden van het weglopen heeft hij nooit iets anders benoemd dan hij ons 'te streng' vond. En dat klopt; we waren streng omdat we daar in begeleidt werden door opvoedingscoaching. We werkten met beloningssystemen en veel vaste structuur. Dat was iets waar we vanaf zijn derde al mee bezig waren omdat hij lastig te begeleiden was.
Het contact is enkele jaren heel slecht geweest en is nu al jaren eigenlijk zo dat wij elkaar enkele keren per jaar zien (2, 3x) en daarnaast app contact onderhouden. Telefoneren wil hij niet.
Regelmatig (in het begin paar x per jaar, momenteel hooguit 1x per jaar) gebeurt het dat wij ineens wel gebeld worden door de begeleider of door zijn vriend en dan is eigenlijk altijd de vraag of we geld kunnen geven want ze zijn op een of andere manier weer in problemen gekomen en dan kan de zorgverzekering niet betaald worden. En dan loopt het snel op. We hebben dit altijd gedaan, uiteraard wel met gesprekjes over hoe ze zaken dan beter moeten regelen om dit te voorkomen. Nu is het eigenlijk al een tijd geleden dat dit gebeurd is. Enkele maanden geleden vertelden ze ons dat ze uit elkaar gaan. Voor mijn zoon betekent dat, dat hij naar beschermd wonen zal moeten. De woonruimte (die op naam van mijn zoon is gehuurd) kan voor de vriend blijven en de poezen moeten dan bij hem blijven want kunnen waarschijnlijk niet met zoon mee. (hij kan er ook niet alleen de zorg voor dragen) Onlangs vernamen wij van de ambulant begeleider dat zij nu toch weer overwogen om toch niet uit elkaar te gaan.
Nu is de volgende situatie aan de hand: zij hebben een poes die geopereerd moet worden. Dit kost heel veel geld en dat hebben zij niet. Dus ineens is er weer contact want wij worden nu gevraagd te helpen met het geld. (Dit keer laat hij dat door zijn vriend aan ons vragen; hij heeft dat altijd door anderen laten doen. Zelf vindt hij dat moeilijk; naar mijn idee maakt hij op zo'n moment eigenlijk een beetje misbruik van zijn handicap; een ander moet de hete kolen uit het vuur halen. Hij vindt het dan moeilijk te verwoorden.)
Wij vinden dit door diverse zaken erg moeilijk:
1 Wij voelen ons nogal misbruikt: alleen als er geld nodig is kunnen ze ons vinden;
2 Als we het niet doen, zijn we bezorgd dat het contact nog slechter wordt;
3 Als zij toch uit elkaar gaan dan zijn de katten van de vriend dus zijn kosten/probleem;
Hoe zouden jullie er mee om gaan?
wil40 schreef op 16-07-2023 om 15:58:
Ik heb alle argumenten gelezen om niet te betalen, met mijn verstand kan ik ze allemaal begrijpen en er in mee gaan.
Mijn eerste reactie was dat ik het zou betalen, rechtstreeks aan de dierenarts. En daar blijf ik bij. Puur op gevoel, ik kan niet anders dan de rekening betalen.
Mee eens, ik zou het ook betalen. Omdat het je zoon is.
Wat mankeert het beestje dan, dat dat 1500 euro moet kosten? Ik weet het niet, ik heb mijn hele leven katten gehad, sommige zijn geopereerd, maar niet voor zo’n bedrag. Het komt op mij wat ongeloofwaardig over.
Ik zou als het mijn zoon was en hij zou in een nare situatie zitten, wat uit elkaar gaan wel is, hem wel willen helpen. Maar niet op deze manier met een verhaal van een ander over de kat. Kun je je zoon niet een keer uitnodigen of langs gaan om te kijken hoe het met hem is en wat met hem te praten?
Waarom vraagt de vriend van jullie zoon zijn schoonouders om geld en niet zijn eigen ouders? Zal best dan zoon het moeilijk vindt om zelf te bellen, maar hij kan natuurlijk niet altijd alles op anderen afschuiven lijkt mij.
Ook ik zie het als een soort van emotionele chantage en zou mezelf ook afvragen of het geld wel echt voor operatie kat zou zijn. Daarnaast wat ik verder over de situatie heb gelezen, nee, ik zou ook niet meebetalen.
Prachtwacht schreef op 16-07-2023 om 16:12:
[..]
Mee eens, ik zou het ook betalen. Omdat het je zoon is.
Het feit dat het je kind is, houdt niet automatisch in dat er door ouders geen grenzen mogen worden gesteld natuurlijk. Zelfs zo’n uitspraak vind ik onder de categorie emotionele chantage vallen.
Sterkte Pippeltje, lijkt mij een ontzettend verdrietige situatie waarin jullie verkeren.
wil40 schreef op 16-07-2023 om 15:58:
Ik heb alle argumenten gelezen om niet te betalen, met mijn verstand kan ik ze allemaal begrijpen en er in mee gaan.
Mijn eerste reactie was dat ik het zou betalen, rechtstreeks aan de dierenarts. En daar blijf ik bij. Puur op gevoel, ik kan niet anders dan de rekening betalen.
Of voorschieten, door directe betaling aan dierenarts zoals Wil hier zegt en laten afbetalen door zoon en partner. Met vaste afspraken omtrent betaling, hoeveel en data. Je kan tzt altijd nog besluiten dat je een stukje kwijtscheldt als er aan (in te vullen) voorwaarden worden voldaan.
Als je betaalt en er staat niets tegenover, schept dat naar mijn idee onbedoelde verwachtingen bij zoon en vriend. Daarmee zou je zomaar mee kunnen werken aan de houding waar je op tegen bent.
Is er met je zoon te praten? Ik zou wel een gesprek willen, denk ik. Met name een gesprek, voorzichtig en langzaam, over hoe hij nu verwacht dat jullie er tegen aankijken.
wil40 schreef op 16-07-2023 om 15:58:
Ik heb alle argumenten gelezen om niet te betalen, met mijn verstand kan ik ze allemaal begrijpen en er in mee gaan.
Mijn eerste reactie was dat ik het zou betalen, rechtstreeks aan de dierenarts. En daar blijf ik bij. Puur op gevoel, ik kan niet anders dan de rekening betalen.
Is gevoel voor de zoon of de poes? Ik neem even aan de zoon. Vriend vroeg het, niet de zoon. Plus er is amper contact omdat ouders "te streng" waren. En nu wel weer contact opnemen voor geld? Mijn gevoel wordt dan vooral heel boos. Ik ken dit soort shit met mensen. Alhoewel ik niet weet hoe ik zou reageren als het mijn nu nog peuter-zoon zou zijn later.
Het is een lastige kwestie, er wordt gezegd dat het om de operatie van een kat gaat maar dit kan ook een leugen zijn om geld los te krijgen.
Zoals mijn nicknaam aangeeft ben ik dol op katten en heb veel voor ze over. Als het echt voor de kat zou zijn, zou ik het waarschijnlijk wel betalen ná een gesprek met de dierenarts en ook rechtstreeks aan de dierenarts. En afspraken maken om het de jongelui in gedeeltes terug te laten betalen zoals iemand anders ook al voorstelde.
Aviendha schreef op 16-07-2023 om 17:16:
[..]
Is gevoel voor de zoon of de poes? Ik neem even aan de zoon. Vriend vroeg het, niet de zoon. Plus er is amper contact omdat ouders "te streng" waren. En nu wel weer contact opnemen voor geld? Mijn gevoel wordt dan vooral heel boos. Ik ken dit soort shit met mensen. Alhoewel ik niet weet hoe ik zou reageren als het mijn nu nog peuter-zoon zou zijn later.
Gevoel voor zoon én poes. Veel of weinig contact staat er voor mij ook los van. Staat ook los van de verwijten over de té strenge opvoeding, wat ook is gebeurd volgens Pippeltje. Dat de vriend om het geld vraagt maakt ook geen verschil, ze vormen samen een huishouden.
Ik ken ook dit soort shit met mensen. Ik lig eerder wakker van niet helpen dan van wel helpen. En ja, zeker als het om je kind gaat.
Als de kat van zoon zelf is zou ik eventueel een deel betalen.
Maar nee, niet zonder bewijs. En maar een deel.
Ik zou dus ofwel zoon zelf opbellen / appen, ofwel de organisatie die hem / hen begeleidt en vragen naar bewijs.
En ik zou ze ook vertellen dat ze voor een deel bij een ander mogen gaan bedelen. Bijvoorbeeld bij de ouders of vrienden van je schoonzoon.
Als ze eerst wel uit elkaar gaan en dan voorlopig toch niet zou ik op dit moment erop rekenen dat de kat voor de helft van zoon is. Ongeacht waar die ooit - uit praktische overwegingen - komt te wonen moesten ze toch uit elkaar gaan. Ze zijn als koppel al een aantal jaar samen, dan lijkt het mij ook dat je op dit moment samen zorg draagt voor gemeenschappelijke dieren.
Je kan natuurlijk ook voorwaarden beginnen stellen aan betaling.
Bijvoorbeeld (gedeeltelijke) terugbetaling.
Al is het desnoods maar 1 (of 5) symbolische euro per maand.
Maar dat ze toch het gevoel hebben dat ze niet voor de 10de keer gratis geld krijgen.
Dat je ze écht wel wil helpen, maar dat daar dus wel iets tegenover staat.
Het kan ook een stuk schaamte zijn dat hij weer in de financiële penarie zit en weer op de bedel moet bij zijn ouders dat zoon niet zelf belt.
Marty1984 schreef op 16-07-2023 om 17:50:
Je kan natuurlijk ook voorwaarden beginnen stellen aan betaling.
Bijvoorbeeld (gedeeltelijke) terugbetaling.
Al is het desnoods maar 1 (of 5) symbolische euro per maand.
Ik snap het idee, maar dan kweek je wel weer een hoop ongenoegen voor in de toekomst.
Want dat geld komt natuurlijk niet. Of eventjes en daarna niet meer. En dan? Dan zit je je elke maand te ergeren over dat geld dat niet komt. Je kunt het niet afdwingen, en moet je er dan elke keer om gaan vragen? Het kan hoor, als je het nuttig vindt of als je denkt dat zoon zich daar wat van aantrekt, maar de kans bestaat dat je jezelf er meer mee hebt dan zoon uiteindelijk.
Marty1984 schreef op 16-07-2023 om 17:47:
Als de kat van zoon zelf is zou ik eventueel een deel betalen.
Maar nee, niet zonder bewijs. En maar een deel.
Ik zou dus ofwel zoon zelf opbellen / appen, ofwel de organisatie die hem / hen begeleidt en vragen naar bewijs.
En ik zou ze ook vertellen dat ze voor een deel bij een ander mogen gaan bedelen. Bijvoorbeeld bij de ouders of vrienden van je schoonzoon.
Als ze eerst wel uit elkaar gaan en dan voorlopig toch niet zou ik op dit moment erop rekenen dat de kat voor de helft van zoon is. Ongeacht waar die ooit - uit praktische overwegingen - komt te wonen moesten ze toch uit elkaar gaan. Ze zijn als koppel al een aantal jaar samen, dan lijkt het mij ook dat je op dit moment samen zorg draagt voor gemeenschappelijke dieren.
Dat vind ik ook wel een goede, dat je een deel, de helft, wilt voorschieten. Dat zorgt ervoor dat er verder rondgekeken wordt. Het probleem blijft bij het stel, dat voor de andere helft nu moet kijken wie ze daarvoor benaderen.
Ginevra schreef op 16-07-2023 om 17:56:
[..]
Ik snap het idee, maar dan kweek je wel weer een hoop ongenoegen voor in de toekomst.
Want dat geld komt natuurlijk niet. Of eventjes en daarna niet meer. En dan? Dan zit je je elke maand te ergeren over dat geld dat niet komt. Je kunt het niet afdwingen, en moet je er dan elke keer om gaan vragen? Het kan hoor, als je het nuttig vindt of als je denkt dat zoon zich daar wat van aantrekt, maar de kans bestaat dat je jezelf er meer mee hebt dan zoon uiteindelijk.
Ik zou mij niet zozeer ergeren. Want ik weet gewoon van tevoren dat het geld na een tijdje niet of nauwelijks meer komt.
Maar je kan bij een volgende bedel-beurt wel eens te meer zeggen "kijk naar alles wat jullie al gehad hebben en naar de belofte om elke maand een symbolisch bedrag terug te betalen". En de mededeling "hier stopt het met geld in de bodemloze put gooien" of "je krijgt daardoor nog maximaal bedrag X".
Marty1984 schreef op 16-07-2023 om 18:04:Maar je kan bij een volgende bedel-beurt wel eens te meer zeggen "kijk naar alles wat jullie al gehad hebben en naar de belofte om elke maand een symbolisch bedrag terug te betalen". En de mededeling "hier stopt het met geld in de bodemloze put gooien" of "je krijgt daardoor nog maximaal bedrag X".
Ja, dat kan natuurlijk, dat je incalculeert dat je het niet terugkrijgt en dat als argument gebruikt om de volgende keer niks meer te betalen.
Dat werkt prima als je weet dat je standvastig bent maar een soort rationalisatie nodig hebt, als je een reden wil geven.
Maar als je eigenlijk een zacht ei bent dat met een zielig verhaal over de poes toch wel weer voor de bijl gaat ("en anders zie je me nooit weer"), dan gaat ook dat niet werken.
Uiteindelijk wil TO toch graag een lijntje in stand houden en heeft ze daar een hoop voor over. Zoon voelt dat kennelijk wel aan en gebruikt mams dus als geldautomaat. Hij kan haar goed manipuleren: hij geeft maar een heel klein beetje (qua contact) en heeft als mams niet betaalt altijd de dreiging dat hij dan helemaal geen contact meer zal hebben.
Rationeel is het dan simpel; niet betalen. Maar emotioneel is het veel ingewikkelder.
Nee, emotioneel is het dan ook simpel: wel betalen. Maar ik zou toch even bij zoon checken waar het voor is. En dat verhaal over weglopen en te strenge ouders, hij is nu toch al 25, misschien wel eens tijd voor een wat volwassener benadering.
S.ndra schreef op 16-07-2023 om 18:25:
Nee, emotioneel is het dan ook simpel: wel betalen. Maar ik zou toch even bij zoon checken waar het voor is. En dat verhaal over weglopen en te strenge ouders, hij is nu toch al 25, misschien wel eens tijd voor een wat volwassener benadering.
Hij heeft wel een beperking, daarom zou het hierna begeleid wonen worden. Ook nu heeft zoon begeleiding. Dus het is geen standaard 25 jarige.