Gedrag dochter
Hallo allemaal,
Wij ,, vooral ik, zijn ten einde raad betreffende ons kind.
Ze heeft een zware depressie, is veel bij ons thuis geweest. We hebben samen hulp geregeld. Dat is er geweest, maar ze weigert nu alle hulp. Heeft met iedereen gebroken.
Ze woont alleen, maar heeft grote huurachterstand, schulden. Dat weten we via de huurbaas, want wij zijn sinds december buitengesloten.
We maken ons zo'n zorgen. Ikzelf heb al hulp van psycholoog. Maar kom niet verder. We waren heel hecht, en nu al 3 kwart jaar niks.
Mijn man en haar broer zeggen: laat los!!!
Het lukt me niet. Buiten de depressie is ze ook heel boos op alles en iedereen. Vooral ik heb het moeten ontgelden. En ik snap oprecht niet waarom. En ze wil ook niet zeggen waarom.
Zo moeilijk is dit.
Ik hoop eigenlijk op verhalen van ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt .Hoe is het gelukt toch verder te gaan met je leven.
Ik ben bevroren en erg verdrietig. Het laat me niet los zeg maar.
Mente12 schreef op 20-09-2024 om 11:42:
De oorzaak van haar depressie is waarschijnlijk een combinatie van add en hoogbegaafdheid.
Iets aan de deur hangen durven we niet. Ze is woest op de hele wereld en vooral op mij.
We denken dat haar dat zal triggeren en we nog verder van huis zullen zijn.
Ikzelf probeer af en toe iets te ondernemen. Maar ervaar nergens plezier aan.
De tranen zitten hoog en ben vreselijk gespannen.
Ben de hele dag oplossingen aan het bedenken, die er niet zijn.
Ze is heel halsstarrig, dit hebben we in deze mate nooit meegemaakt.
Mijn psycholoog zegt, zij heeft de regie. En dat is ook zo.
Je emoties mogen er best zijn. Je bent in de rouw. Je bent praktisch gezien je dochter kwijt en dat doet pijn. De pijn is echt. Geef je emoties de ruimte.
Voordat er enige sprake van loslaten kan zijn, moet je het eerst verwerken.
Tsjor,
Eigenlijk alles wat je benoemt.
Het is onbegrijpelijk voor mij.
En er komt geen antwoord.
Zo'n leuk humoristisch kind en nu zover weggezakt.
zeespiegel,
Eigenlijk wil ik haar niet loslaten. Maar het moet wel. Maar hoe doe je dat?
Ik ga er zelf aan onderdoor.
Zo moeilijk dit.
roodvruchtje
Ze heeft alles verbroken, spreekt met niemand meer.
Iedereen geblokkeerd op telefoon
Mente12 schreef op 21-09-2024 om 08:11:
Tsjor,
Eigenlijk alles wat je benoemt.
Het is onbegrijpelijk voor mij.
En er komt geen antwoord.
Zo'n leuk humoristisch kind en nu zover weggezakt.
Ik vroeg het omdat het soms lijkt alsof je er vooral mee zit dat ze uitgerekend jou aan de kant zet. Maar dat is een ego-dingetje.
Zoals ik het lees heeft het niets met jou te maken, maar heeft je dochter mogelijk een ernstige psychiatrische ziekte, hetzij depressie, hetzij psychotisch of wellicht nog wat anders. Add en hoogbegaafdheid zijn al lastig, maar wat je beschrijft lijkt wel verder te gaan dan iemand die niet goed uit de voeten kan met haar eigen persoonlijke kenmerken. De hersenen van mensen zijn heel gecompliceerd en eigenlijk is het onbegrijpelijk dat 'normale' dingen zoals iets zien of ruiken of voelen, dat die 'gewoon' werken. Er hoeft maar ergens iets fout te gaan en je krijgt heel ingrijpende ziektebeelden. Ben je zelf bezig met je inlezen over depressies, contacten met lotgenoten, contact met ypsilon bijvoorbeeld?
'Loslaten' is een beetje een dooddoener en dan lijkt het alsof je je kind uit je leven moet bannen. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Alleen de zorg voor je kind moet een ander plekje krijgen, bijvoorbeeld omdat je tot je door laat dringen dat jij niet meer voor haar kunt zorgen zoals een moeder voor haar (afhankelijke) kind zorgt; of dat je beseft dat je nu te maken krijgt met wat heet de maatschappelijke zorg, die al dan niet goed functioneert; of dat je beseft dat de liefde voor je kind op een andere manier tot uiting moet komen dan wat je eigenlijk zou willen; 'Loslaten' is vooral dat je actief aan het werk gaat om die zorg op een andere manier vorm te geven, waarbij het vooral belangrijk is dat je oog hebt en accepteert dat sommige dingen niet meer mogelijk zijn en dat er fysiek een veel grotere afstand is. Het is dus meer het loslaten van je eigen concept van zorg in plaats van loslaten van je kind. Het is meer een transformatie van je eigen rol in het leven van je kind en daarmee ook in je eigen leven.
Tsjor
Aanvullend: er is wel een nieuw aspect in die veranderde rol, namelijk dat je jezelf voorbereid op iets wat plotseling kan gebeuren, wat ernstig kan zijn en wat mogelijk actie van je vraagt. Je kunt allerlei scenario's bedenken, positief en negatief. De uitkomst van al die scenario's zal zijn dat je echt niet weet wat er kan gebeuren, maar dat je moet zorgen dat je zelf sterk genoeg bent, emotioneel, fysiek en financieel, om iets aan te kunnen. Daarom is nu goed voor jezelf zorgen en zorgen dat je zelf sterk bent heel belangrijk. Je man en je zoon houden niet minder van je dochter dan jij, maar zo te lezen zorgen ze beter voor zichzelf.
Tsjor
klopt tsjor
Zij kunnen er beter mee omgaan dan ik.
Doe m'n uiterste best, maar de angst voor de toekomst is groot.
Ik ben lang sterk geweest en aan al haar hulpvragen gehoor gegeven. Ook 's nachts. Volgende dag weer werken. Afleiding. Maar nu lukt het niet meer. Ben mezelf niet . Was sterk Maar vind de kracht, vooralsnog, niet terug
tsjor schreef op 21-09-2024 om 09:54:
[..]
Ik vroeg het omdat het soms lijkt alsof je er vooral mee zit dat ze uitgerekend jou aan de kant zet. Maar dat is een ego-dingetje.
Zoals ik het lees heeft het niets met jou te maken, maar heeft je dochter mogelijk een ernstige psychiatrische ziekte, hetzij depressie, hetzij psychotisch of wellicht nog wat anders. Add en hoogbegaafdheid zijn al lastig, maar wat je beschrijft lijkt wel verder te gaan dan iemand die niet goed uit de voeten kan met haar eigen persoonlijke kenmerken. De hersenen van mensen zijn heel gecompliceerd en eigenlijk is het onbegrijpelijk dat 'normale' dingen zoals iets zien of ruiken of voelen, dat die 'gewoon' werken. Er hoeft maar ergens iets fout te gaan en je krijgt heel ingrijpende ziektebeelden. Ben je zelf bezig met je inlezen over depressies, contacten met lotgenoten, contact met ypsilon bijvoorbeeld?
'Loslaten' is een beetje een dooddoener en dan lijkt het alsof je je kind uit je leven moet bannen. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Alleen de zorg voor je kind moet een ander plekje krijgen, bijvoorbeeld omdat je tot je door laat dringen dat jij niet meer voor haar kunt zorgen zoals een moeder voor haar (afhankelijke) kind zorgt; of dat je beseft dat je nu te maken krijgt met wat heet de maatschappelijke zorg, die al dan niet goed functioneert; of dat je beseft dat de liefde voor je kind op een andere manier tot uiting moet komen dan wat je eigenlijk zou willen; 'Loslaten' is vooral dat je actief aan het werk gaat om die zorg op een andere manier vorm te geven, waarbij het vooral belangrijk is dat je oog hebt en accepteert dat sommige dingen niet meer mogelijk zijn en dat er fysiek een veel grotere afstand is. Het is dus meer het loslaten van je eigen concept van zorg in plaats van loslaten van je kind. Het is meer een transformatie van je eigen rol in het leven van je kind en daarmee ook in je eigen leven.
Tsjor
Mooi gezegd Tsjor
Mente12 schreef op 21-09-2024 om 08:17:
roodvruchtje
Ze heeft alles verbroken, spreekt met niemand meer.
Iedereen geblokkeerd op telefoon
Iedereen geblokkeerd op haar telefoon. Dat klinkt heel erg zorgelijk.
Is je dochter suïcidale en is ze daarom bezig al fysiek en mentaal afstand te creëren?
En ook de andere dingen die je schrijft...neemt haar hulpverlener dit we l serieus?
Mente12 schreef op 21-09-2024 om 13:28:
klopt tsjor
Zij kunnen er beter mee omgaan dan ik.
Doe m'n uiterste best, maar de angst voor de toekomst is groot.
Ik ben lang sterk geweest en aan al haar hulpvragen gehoor gegeven. Ook 's nachts. Volgende dag weer werken. Afleiding. Maar nu lukt het niet meer. Ben mezelf niet . Was sterk Maar vind de kracht, vooralsnog, niet terug
Als je die angst kunt vervangen door erkenning (dus geen algemeen angst, maar concreet, wat kan er gebeuren) , acceptatie op voorhand al, en weten dat het erger kan zijn dan je denkt, dan ben je voorbereid op de toekomst. Want die toekomst komt toch, elke dag weer, goed of slecht. Haar leven gaat door. Nu jouw leven nog.
Tsjor
De hulpverlening heeft haar best gedaan, maar in onze optiek ook tekort geschoten. Daarbij moet ik wel vermelden dat zij aan heel veel regels gebonden zijn. Ze zijn bij haar deur geweest, evenals politie. Naar binnen gaan mag zomaar niet. Dat noemen ze huisvredebreuk.
Ik weet dat ik mijn leven nu anders in moet richten. Ook denk ik aan de toekomst voor haar maar ook voor mij.
Dat maakt het niet makkelijker.
Ik ben bang en verdrietig. Vandaar dat ik hulp gezocht heb.
Mijn weg hierin heb ik nog niet gevonden.
Ik doe mijn best.
Mente12 schreef op 21-09-2024 om 15:53:
De hulpverlening heeft haar best gedaan, maar in onze optiek ook tekort geschoten. Daarbij moet ik wel vermelden dat zij aan heel veel regels gebonden zijn. Ze zijn bij haar deur geweest, evenals politie. Naar binnen gaan mag zomaar niet. Dat noemen ze huisvredebreuk.
Ik weet dat ik mijn leven nu anders in moet richten. Ook denk ik aan de toekomst voor haar maar ook voor mij.
Dat maakt het niet makkelijker.
Ik ben bang en verdrietig. Vandaar dat ik hulp gezocht heb.
Mijn weg hierin heb ik nog niet gevonden.
Ik doe mijn best.
🙏
Mente12 schreef op 21-09-2024 om 15:53:
De hulpverlening heeft haar best gedaan, maar in onze optiek ook tekort geschoten. Daarbij moet ik wel vermelden dat zij aan heel veel regels gebonden zijn. Ze zijn bij haar deur geweest, evenals politie. Naar binnen gaan mag zomaar niet. Dat noemen ze huisvredebreuk.
Ik weet dat ik mijn leven nu anders in moet richten. Ook denk ik aan de toekomst voor haar maar ook voor mij.
Dat maakt het niet makkelijker.
Ik ben bang en verdrietig. Vandaar dat ik hulp gezocht heb.
Mijn weg hierin heb ik nog niet gevonden.
Ik doe mijn best.
Dat is ook moeilijk, zo niet bijna onmogelijk. Het vraagt een bepaalde afstand en berusting van de situatie, terwijl je dat gevoel van berusting vaak alleen ervaart als het goed gaat met je kind, want dan heb je geen zorgen.
Wat je wel zou kunnen doen is een afspraak maken wekelijks bij fysio voor rugmassage, om de spanning uit je lijf te laten masseren. Naar de schoonheidsspecialiste. Naar een welnessoord met een vriendin. Een dagje weg. Even uit je hoofd. Een creatieve hobby. Proberen dat als je zorgen blijven dat je wel kan ontladen van spanning.
Dankjewel Bridget voor je tips.
Ik ga het proberen, en probeer het ook al wel.
Ik wil ook graag uit mijn hoofd en weer genieten van wat er wel is.
Wat mij destijds erg heeft geholpen zijn, als ik me op mijn slechts voelde, bepaalde affirmaties in mijn hoofd herhalen. Merkte op een gegeven moment dat me dat toch rustiger maakte. Maar misschien werkt het voor een ander niet. Ik ging wandelen, muziek op en op het ritme lopen met daarbij mijn persoonlijke mantra. De endorfines door het lopenhielpen ook mee denk ik, maar het werkte wel. zo zwaar dit. Wens je heel veel sterkte!