En weer kan de vlag uit!
Vandaag heeft mijn zoon zijn masterdiploma ontvangen!
In 2018 ben ik hier een draadje gestart dat mijn zoon ernstig ziek was, maar gelukkig was het een jaar later alweer een stuk beter en kon hij onvertraagd zijn hbo opleiding afmaken. Daarna is hij verder gegaan met z'n master en dat is nu klaar en hij is al aan het werk precies bij een bedrijf die hij in gedachten had.
Ik ben zo blij voor hem dat hij het ziek zijn zo snel achter zich kon laten en zijn droom over werk kan waarmaken!
Auwereel, zo fijn te lezen dat die fase van opleidingen en zorg nu achter de rug is. Gefeliciteerd en heel sterk van je zoon; wat mag hij trots zijn op zijn vermogen te kunnen volharden zodat hij zijn diploma in ontvangst kon nemen. Hoedje af!
Mijn dochter kwam vandaag ook meer dan getogen aan waaien; haar laatste tentamens in haar master jaar waren ook met goed gevolg afgerond. Die blijdschap geen herkansingen meer te hoeven doen; last viel van haar schouders. Alleen nog een verslag en een presentatie.
Maar ze werkt ook al paar dagen per week in de sector, waarvoor ze studeert en ze geniet er van. Vergelijkbaar met je zoon. Dus na jaren van zaaien, nu oogsten. Heerlijk zo blij voor een jongvolwassene te zijn, die vol zelfvertrouwen de wijde wereld in stapt.
We mogen ook wel een beetje trots op onszelf zijn, vind je niet?😉
Ook gefeliciteerd Flanagan! Altijd fijn als de tentamens aflopen zoals gepland!
Overigens ben ik meer trots op mijn zoon (en dochter!) dan op mezelf, ze hebben het toch mooi maar zelf gedaan, met slechts hier en daar een duwtje van ouders.
Auwereel schreef op 17-04-2023 om 17:34:
Ook gefeliciteerd Flanagan! Altijd fijn als de tentamens aflopen zoals gepland!
Overigens ben ik meer trots op mijn zoon (en dochter!) dan op mezelf, ze hebben het toch mooi maar zelf gedaan, met slechts hier en daar een duwtje van ouders.
Nou Auwereel je mag ook trots zijn op jezelf. Toen jouw verhaal over de ziekte van je zoon liep zaten wij in een vergelijkbare situatie met een ernstig ziek kind. Dat is voor ouders ook aanpoten. Veel zorgstelsel waarbij je me moet voor het vervoer toch minstens, je eigen werk, een ander kind dat aandacht nodig heeft, verwerken van het ziekteproces en dan de juiste ondersteuning bieden aan het kind om zijn leven weer op de rit te krijgen.
Dat mag je trots op zijn!!!!
Voor mijn gevoel heb ik alleen bij mijn zoon erbij gezeten en gekeken hoe hij zich er doorheen sloeg.
Wat werk betreft was het een voor-oefening voor de Coronaperiode, veel thuis werken, waar mijn werk zich prima voor leent. Gelukkig kreeg ik veel ruimte bij mijn werk om dat te doen.
Vervoer was naar een ziekenhuis vlakbij. Mijn andere kind was het huis al uit, die heeft er gelukkig niet alles van meegekregen (heeft natuurlijk wel invloed gehad, maar scheelt toch).
En mijn zoon heeft het echt zelf op de rail gekregen, ere wie ere toekomt. Soms zei ik, zou je dat nu wel doen, en dan gaf hij later toe dat het toch wel een tikkeltje zwaar was, direct de week nadat de laatste chemo was uitgewerkt weer naar z'n hogeschool ging.
Ik denk dat jij het zwaarder hebt gehad Hangkous!