Empty nest alleenstaande ouder
Ik ben op zoek naar beetje gelijk gestemden en kwam deze site tegen. Wel empty nest gevoel maar ook single en kan niet veel met tips over "meer tijd voor relatie" wat ik op internet tegenkom.
25 jaar gezorgd, oudste al uitgevlogen, jongste (dochter) net 18 gaat nu bij vader wonen. Veel gedoe met ex gehad 14 jaar en heel opvoeding lag bij mij.
Ben trots op beide kinderen maar nu word mijn huis echt leeg en ben ik echt alleen.
Heb mezelf nooit zielig gevoeld maar, vind dit toch wel een heftige overgang. Ben bezig om mijn weg te zoeken.
Zijn er hier ook alleenstaande ouders die de zorg alleen hebben gedaan en daarna kinderen uitgevlogen?
Ik moet er ook nog aan wennen. Ik heb maar 1 kind en ze is nog niet helemaal weg (kamers), maar doordeweeks is het een stuk stiller. Had er eerst niet zo'n last van, maar nu in het donkere winterseizoen is het af en toe een beetje té rustig. Ik wil mijn leven niet invullen met een relatie - komt het er spontaan van is dat prima, maar ik ga zeker niet krampachtig op zoek.
Ik woon nu sinds een half jaar echt alleen. Ik vind het heerlijk. Al is het ook ontzettend gezellig als de kinderen thuis zijn. Ik zie ze nog regelmatig, maar ik ben nu vrij van 'zorgen voor'. Heerlijk om zelf te bepalen wanneer ik kook, òf ik kook, hoe laat er gegeten wordt, wat de temperatuur in huis is etc.
Dank voor jullie berichten. Weet nog niet hoe ik een bericht kan quoten dus dan even zo. Herkenbaar dat het seisoen niet echt meewerkt nu. Zie daar wel tegenop. Ik heb geen idee of ik het echt heerlijk ga vinden, ik ga het meemaken. Met dochter voelt het nu wel heel anders als met zoon dat uitvliegen.
In de coronatijd was mijn zoon van 19 in een klap weg want hij wilde met zijn vriendin bij haar ouders wonen. Hier kon dat niet door gekke huis indeling. Nou was wel pittig. Vooral omdat ik dan bijvoorbeeld zijn schoonouders sprak die zeiden: "oh het is zo gezellig met hem hier". Maar goed, inmiddels is hij drie jaar uit huis en het is al lang gewend. Maar er is weinig oog voor het feit dat een empty nest voor een alleenstaande ouder echt wel anders moet zijn dan voor mensen met een partner
Daglichtlamp schreef op 09-11-2023 om 12:19:
Ik woon nu sinds een half jaar echt alleen. Ik vind het heerlijk. Al is het ook ontzettend gezellig als de kinderen thuis zijn. Ik zie ze nog regelmatig, maar ik ben nu vrij van 'zorgen voor'. Heerlijk om zelf te bepalen wanneer ik kook, òf ik kook, hoe laat er gegeten wordt, wat de temperatuur in huis is etc.
Ja, dat is de andere kant van de medaille. Ik merkte dat ik ook wel toe was aan wat meer me-time na de jaren van zorg. Dus daar geniet ik ook wel van.
In het weekend moet ik dan weer even schakelen, want dan is het opeens weer een stuk drukker. Vroeger viel dat niet zo op, want dan was elke dag zo 
Met de feestdagen is kind er gelukkig wel nog (een dag met Kerst en een dag met Nieuwjaar) en dat vind ik wel erg fijn.
Lexus schreef op 10-11-2023 om 11:55:
In de coronatijd was mijn zoon van 19 in een klap weg want hij wilde met zijn vriendin bij haar ouders wonen. Hier kon dat niet door gekke huis indeling. Nou was wel pittig. Vooral omdat ik dan bijvoorbeeld zijn schoonouders sprak die zeiden: "oh het is zo gezellig met hem hier". Maar goed, inmiddels is hij drie jaar uit huis en het is al lang gewend. Maar er is weinig oog voor het feit dat een empty nest voor een alleenstaande ouder echt wel anders moet zijn dan voor mensen met een partner
Ja hehe de Quote gevonden.
Jouw laatste zin raakt mij want idd op internet zoveel over relaties na uitvliegen dat ik me daar wel alleen in voel staan.
Uiteindelijk zal ik mijn weg hierin ook wel weer vinden (hoop ik) maar zal het echt helemaal alleen moeten doen, niemand in huis om even op terug te vallen bij moeilijke momenten vind ik voor nu even zwaar. Maar ga er ook geen relatie voor zoeken (haha).
Wat jij zegt over je schoonouders ga ik hier meemaken met mijn ex. Dat zal voor jou ook wel slikken geweest zijn. Hij viert nu al de overwinning dat dochter bij hem wil wonen en dat zal hij mij laten weten ook.
Het enige wat ik hier aan kan doen is me blijven richten op dochter en haar met vertrouwen vrijlaten om haar haar eigen weg in het leven uit te vogelen en dat zal voor mij veel slikken worden.
Dochter gaat niet uit ruzie met mij ofzo naar hem maar wil toch op haar manier onder mijn vleugels vandaan en dan gezien de huizen markt van nu is tussenstap naar vader een beginnetje.
Als je ex het erin gaat wrijven dat 'het zo gezellig is' met dochter. Fijn voor hem. En voor haar. Dat was het bij jou al die jaren ook. Laat niet zien dat het je raakt.
En houdt contact met je dochter. Ga leuke dingen met haar doen. Blijf betrokken. Je bent nog steeds moeder, maar dan in een andere rol als toen ze klein was.
Dat is ook niet echt lekker gedrag van je ex, het als een overwinning zien dat je dochter daar gaat wonen. Poeh, dat helpt niks aan de situatie. Probeer jij het dan in elk geval niet als een “verloren in de strijd” te zien.
Ik mag nog niet helemaal meepraten, mijn nest is nog naar halfleeg.
Volgens mij kan het lege nest wel minder pijn doen als je als alleenstaande ouder met co-ouderschap al gewend bent dat je je kinderen de helft van de tijd moet missen. Je (ik) moest in die weken immers ook jezelf vermaken.
Overigens hoop ik dat je het gedrag van je ex kunt zien voor wat het is: misplaatst en kinderachtig. Hou de band met je dochter gewoon warm en gezellig, en praat niet slecht over haar vader, dan komt het allemaal wel goed.
Ik ga het ook zeker niet als "verloren strijd" zien. Beide kinderen heb ik opgevoed tot zelfbewuste jongvolwassenen. Maar als het uitvliegen dan eenmaal zover is is het toch even slikken want er gaat ineens weer veel veranderen.
Was de afgelopen jaren juist lekker rustig omdat er geen vaste omgangsregeling meer was en vanaf 18 ook geen afspraken meer tussen ex en mij.
IMI-x2 schreef op 10-11-2023 om 12:53:
Ik mag nog niet helemaal meepraten, mijn nest is nog naar halfleeg.
Volgens mij kan het lege nest wel minder pijn doen als je als alleenstaande ouder met co-ouderschap al gewend bent dat je je kinderen de helft van de tijd moet missen. Je (ik) moest in die weken immers ook jezelf vermaken.
Overigens hoop ik dat je het gedrag van je ex kunt zien voor wat het is: misplaatst en kinderachtig. Hou de band met je dochter gewoon warm en gezellig, en praat niet slecht over haar vader, dan komt het allemaal wel goed.
Misplaatst gedrag, dat is precies het juiste woord.
MamaE schreef op 10-11-2023 om 12:37:
Als je ex het erin gaat wrijven dat 'het zo gezellig is' met dochter. Fijn voor hem. En voor haar. Dat was het bij jou al die jaren ook. Laat niet zien dat het je raakt.
En houdt contact met je dochter. Ga leuke dingen met haar doen. Blijf betrokken. Je bent nog steeds moeder, maar dan in een andere rol als toen ze klein was.
Helemaal mee eens.
Prachtwacht schreef op 10-11-2023 om 12:59:
[..]
Misplaatst gedrag, dat is precies het juiste woord.
Klopt. Ik ken hem na de scheiding niet anders dan dit. Het zij zo.
Ik snap dat het je even raakt, maar jij weet wel beter toch ? Jij weet zelf ook rationeel ook wel dat er geen wedstrijd is. En was dat wel zo, dan lag je al jaren mijlenver voor en moet hij het nog maar eens zien bij te benen nu. Stom dat hij het zo doet uitschijnen. Maar jouw energie moet nu niet gaan naar zijn kinderachtige steken onder water. Gebruik die liever om leuke dingen met dochter te gaan doen én om je eigen sociale leven een verdere boost te geven.
Poekewiki schreef op 10-11-2023 om 13:43:
Ik snap dat het je even raakt, maar jij weet wel beter toch ? Jij weet zelf ook rationeel ook wel dat er geen wedstrijd is. En was dat wel zo, dan lag je al jaren mijlenver voor en moet hij het nog maar eens zien bij te benen nu. Stom dat hij het zo doet uitschijnen. Maar jouw energie moet nu niet gaan naar zijn kinderachtige steken onder water. Gebruik die liever om leuke dingen met dochter te gaan doen én om je eigen sociale leven een verdere boost te geven.
Klopt, die wedstrijd van hem heb ik 14 jaar niet aan mee willen doen en ga ik nu ook niet doen. Alleen voelt die man voor mij onveilig, heb liefst veel afstand tussen ons en dat komt gevoelsmatig nu weer even dichtbij.
Het is meer dat lege nest waar ik echt tegenop zie en voor mezelf zal moeten uitvogelen hoe ik mijn leven verder ga invullen.
Ben wel van de uitdagingen maar mijn gevoel is nog niet zover. Eerst het gegeven uitvliegen maar eens laten landen.