Dochter neemt afstand
Hallo,
ik heb een dochter van 19 en zij woont sinds een aantal jaar bij ex (zonder overleg). Ex heeft tot 16 jaar weinig in opvoeding betekent, contact was toen wel goed. Dochter loog heel veel. Ex kan niet communiceren en kan geen discussie voeren. Dochter heeft dat ook. Altijd boos op me. Zij en ex gaan confrontaties uit de weg. Geen “gezeik” en leven langs elkaar heen. Heb nu ook geen contact meer met hem. Ze komt wel regelmatig maar kan erg provocerend zijn. Ze vraagt/apt mij voor alle dingen die ze niet weet, dat is uiteraard fijn. Ook stuurt ze altijd foto/filmpje als ze met vrienden weg is. Bij haar vader heeft ze een bed, hij bemoeit zich totaal niet met haar leven. Dat vindt zij fijn. Maar ook een jongvolwassene heeft wat sturing nodig maar die krijgt ze niet. Ik heb hier zo vreselijk veel verdriet van. Al die jaren was ik er, hij heeft de basisschool niet eens van binnen gezien. En ik was er dag en nacht voor haar en nu ben ik zogenoemd “afgedankt”
Zou dit over een aantal jaar over zijn, Of is dit het gewoon? We liggen niet op 1 lijn. Alles wat ik zeg vat ze verkeerd op. Ook wij hebben uiteraard wat karaktertrekken die op elkaar lijken. Ben zo bang dat dit nooit meer goed komt. Ze weet dat ik veel van haar hou.
Misschien dat ik later wat wijzig. Ben altijd bang voor herkenning. Al weet ik ook dat ik niet de enige ben. Er zijn ook veel ouders die niks meer horen van hun kind.
Je moet je niet afgewezen voelen omdat ze nu bij haar vader woont. Ze zoekt nog steeds contact met je door je vragen te stellen en haar te betrekken bij haar leven door foto's te sturen.
Mijn jongste ging op zijn 14e ook bij zijn vader wonen, dat vond ik juist wel positief van hem. Het kan heel goed zijn dat het qua karakters inderdaad beter is om het zo te doen, "best of both worlds".
Op die leeftijd was ik allang uit huis. Het is natuurlijk dat ze zich losmaakt van jullie en haar eigen weg wil gaan denk ik. Probeer vertrouwen in je dochter en jullie band te hebben, geen druk op haar te leggen en niet negatief over haar vader te spreken. Dan komt het vast goed!
Ik zou in ieder geval stoppen met projecteren in de vorm van: het is net haar vader.
Ook het aan praten van schuldgevoel: ik heb altijd voor je gezord, ondankbaar kind...zou ik niet doen. Ze voelt denk ik hoe je er over denkt.
Loslaten hoort bij volwassen worden. Later wanneer zij er uit is en zij in de 20 is, dan komt zij wel bij je terug. Ik zou het allemaal niet zo groot maken en stoppen met de verongelijkte ouder uithangen. Waarom is het nu eens een probleemm zij woont er al 3 jaar.
dus vanaf haar 16 jaar woont ze bij haar vader en is er geen zicht meer op haar ??
Ze is volwassen, daar past een andere relatie bij met je ouders. Vaak is er een tijdje minder contact, maar meestal komt dat wel weer terug.
Laat haar haar eigen pad zoeken en blijf op de achtergrond beschikbaar en liefdevol. Oordeel niet over haar levensstijl dan is er een grote kans dat jullie relatie zich hersteld.
clivia53 schreef op 06-08-2021 om 10:55:
dus vanaf haar 16 jaar woont ze bij haar vader en is er geen zicht meer op haar ??
Ze komt nog langs, vraagt TO om advies en houdt haar op de hoogte van dingen die ze met vrienden doet. Geen zicht lijkt me wat overdreven. Ze woont alleen niet meer bij TO en TO is het niet eens met de mate van vrijheid die dochter bij ex krijgt.
Even over je laatste zin: "
Al weet ik ook dat ik niet de enige ben. Er zijn ook veel ouders die niks meer horen van hun kind."
Hoezo hoor jij niets meer van je kind? Je schrijft zelf dat ze je dingen vraagt en je foto's stuurt.
Toen ik 17 was, ging ik op kamers om te studeren. Dat "Maar ook een jongvolwassene heeft wat sturing nodig maar die krijgt ze niet." is mijns inziens niet helemaal van toepassing. Ik had als 19 jarige echt geen sturing van mijn ouders meer nodig en gelukkig zagen ze dat zelf ook in. Anders had dat onze relatie beschadigd. Ik zag dat wel bij sommige studiegenoten; ouders die moeilijk los konden laten. Dat was voor hen heel moeilijk en legde veel ongezonde druk op de relatie.
Ze houdt zelf actief contact met je, dus wil je in haar leven. Dat is een mooi ding om te koesteren. En te bewaken. En dat gaat echt het beste door haar los te laten en te vertrouwen dat je die eerste 16 jaar je werk goed hebt gedaan.
Misschien is dit voor haar een vorm van (begeleid) op haar zelf gaan. Daar is haar vader natuurlijk het meest geschikt voor, immers hij laat haar. De appjes en filmpjes zijn haar behoefte aan een anker en zorg en even checken of ze het goed doet en die vraag legt ze, eigenlijk heel logisch gezien jouw zorg van de afgelopen jaren, bij jou. Ik snap dat dit voor jou heftig is maar als ik het zo hoor doet ze het best goed. Ik zou er vertrouwen in hebben dat het goed komt, beantwoord aan haar behoefte als ze er om vraagt (in redelijkheid natuurlijk) en ga (nog meer) energie investeren in samen leuke dingen doen, dat lijkt mij ook wel fijn voor jou na al die jaren zorg! Ik snap je gevoel hoor, ook een (veel jonger kind nu in de begin van de pubertijd) waar ik ongeveer alles voor regel en een vader die ook wel erg snel alles los begint te laten en ook wel een beetje de angst dat ze straks (als ze wat ouder is) vertrekt naar haar vader (en dan zal ik jouw gevoelens vast wel herkennen). Vertrouw op je band met haar, ze weet heus wel dat je er altijd voor haar bent geweest. Bemoei je niet met haar vader, dat heeft geen zin en ze is ondertussen echt te oud.
Maak je je zorgen om haar? Zijn er dingen die niet goed gaan? Zo ja: probeer met haar te praten. Zo nee: wees trots dat ze zelfstandig wordt!
Reflectione schreef op 06-08-2021 om 11:09:
Maak je je zorgen om haar? Zijn er dingen die niet goed gaan? Zo ja: probeer met haar te praten. Zo nee: wees trots dat ze zelfstandig wordt!
Ze is niet zelfstandig, ze woont bij de andere ouder.
Viva-amber schreef op 06-08-2021 om 11:11:
[..]
Ze is niet zelfstandig, ze woont bij de andere ouder.
Begint het proces van zelfstandig worden pas als je op jezelf woont? Ik denk het niet.
Laat haar merken dat je er altijd voor haar bent en verder kan je niet anders dan het loslaten. Maar stop met je eigenwaarde ophangen aan je ex. Dat zijn gewoon twee verschillende dingen. Wees blij voor je dochter dat hij er nu wel voor haar is, ook al is dat niet de manier waarop jij het zou doen. Er zijn nu eenmaal mannen die hun liefde en zorg op een andere manier uiten.
En natuurlijk mis je haar, en dat mag ook natuurlijk.
Verder ben jij de volwassene van de twee dus als het telkens met elkaar botst, kijk wat jij kan doen om dat te voorkomen. Je dochter is nu ook volwassen maar haar hersenen zijn nog niet uitontwikkeld en juist dat soort dingen moeten nog tot wasdom komen. Geef haar het goede voorbeeld.
Ik vind 19 een heel normale leeftijd om volledig zelfstandig te zijn. Ik woonde toen op mezelf, regelde en betaalde alles zelf en reisde de wereld in mijn eentje over.
Zij woont bij haar vader, dus zelfstandig is ze niet. Ik snap het probleem niet. Waarom heeft ze sturing nodig? Is het niet meer jouw probleem dat je moeite hebt haar los te laten? Of ben je jaloers op haar vader, dat ze daar meer contact mee heeft?
Poezie schreef op 06-08-2021 om 11:02:
Even over je laatste zin: "
Al weet ik ook dat ik niet de enige ben. Er zijn ook veel ouders die niks meer horen van hun kind."
Hoezo hoor jij niets meer van je kind? Je schrijft zelf dat ze je dingen vraagt en je foto's stuurt.
Sorry, ik bedoel daarmee te zeggen dat ik het me misschien niet zo zwaar aan moet trekken, er zijn ook ouders die hun kind niet meer zien, wat loop ik dan te mauwen eigenlijk. Maw ik Moet niet zo zeuren.