Dochter depressief
Even heel kort en met zo min mogelijk details. Weet ook niet of ik verder reageer in dit topic, omdat ik het lastig vind om er teveel mee bezig te zijn, maar reacties lezen doe ik sowieso.
Oudste dochter (jongvolwassen, uitwonend en fulltime baan) klinkt al langere tijd depressief. Tot nu toe gaf ze altijd aan niet suïcidaal te zijn, maar ze ziet het nut van het leven niet in en als er een aan/ut knop zou zijn, zou ze voor uit kiezen. Dat raakt mij als moeder. Sinds kort helft ze wel een therapeut, dat heeft ze heel lang niet aangedurfd, dus een fijne eerste stap, maar duurt natuurlijk wel even voor je echt resultaat hebt. De laatste weken klinkt ze echter steeds depressiever. Zo kreeg ik vandaag te horen dat ze het nut van het leven echt niet meer kon zien, dat ze niet suïcidaal was, maar dat ze al wel wist hoe ze dat zou doen als ze het wel was.
Zelf weet ik niet meer zo goed wat ik kan doen om haar te helpen. Heb haar gezegd opnieuw een afspraak met de huisarts te maken en dit ook met de therapeut te bespreken. Ook aangeraden om in ieder geval extra vitamines te nemen en rust te pakken (heb het idee dat ze overloopt), maar op korte termijn heeft ze daar natuurlijk niets aan. Ook geopperd dat ze misschien eens met 113 kan bellen als het echt zo erg is, maar ze is bang dat die niets kunnen doen. Iemand een tip hoe ik haar kan ondersteunen?
Jij kunt ook 113 bellen voor hoe ga je om met .
Sterkte ik weet hoe het is .
Ze moet lekker veel gaan sporten. Echt belangrijk.
Foute topic
Renate46 schreef op 08-02-2025 om 18:03:
Ze moet lekker veel gaan sporten. Echt belangrijk.
Een depressie is niet op te lossen met lekker veel sporten was dat maar zo
Renate46 schreef op 08-02-2025 om 18:03:
Ze moet lekker veel gaan sporten. Echt belangrijk.
Ik vind dit altijd zo'n dooddoener. Ik ben depressief, weet dat ik moet bewegen, maar die mentale drempel is zo groot. Ik zag er het nut niet van in, ik had (en heb soms nog) dezelfde gedachtes als dochter van TO. Met therapie en nieuwe medicatie komt langzaamaan de lust voor dingen weer terug. Ook ga ik binnenkort starten met een traject van 3 maanden, maar het heeft bijna een jaar met therapie geduurd voordat ik die stap durfde te zetten.
Het leven zoals het nu is valt haar tegen vergeleken bij wat ze zich had voorgesteld, denk ik. En dan valt de moeite om de dagelijkse dingen te doen, zwaar.
Vaak ga je eerst door een diep dal voordat het beter wordt.
Slikt ze al antidepressiva? Ik zou haar aanraden dat te bespreken met haar behandelaar of de huisarts. De behandelaar zou op zich de voorkeur hebben, maar een psycholoog mag zelf geen medicatie voorschrijven. Dus als ze naar een grotere instelling onder behandeling is kan ze wellicht via haar behandelaar naar een psychiater voor medicatie. Zo niet, dan is de huisarts een snellere optie.
De huisarts, zeker eerst. Medicatie kan een bodem leggen in het diepe dal, zodat het niet te diep wordt. Tsjor
Niet iedere huisarts wil antidepressiva zomaar voorschrijven. Dit moet namelijk ook goed opgevolgd worden gezien suïcidaliteit kan toenemen in eerste instantie. Weet de behandelaar van haar suïcidale gedachten en dat deze toenemen? Dat is in ieder geval belangrijk.
En vanuit jouw rol is het vooral belangrijk om naar haar te luisteren en er voor haar te zijn. "als het echt zo erg is" kan ik namelijk op twee manieren interpreteren en vind het even lastig in te schatten hoe je die bedoeld hebt. Het is in ieder geval belangrijk dat je haar serieus neemt, ook al kan je je wellicht niet voorstellen hoe het voelt om je zo naar te voelen. En daarom ook niet gelijk allerlei oplossingen aanbieden. De site https://mijnkindwildood.nl/ is door en voor ouders die een kind hebben dat niet meer wil leven. Wellicht kan je hier nog wat meer vinden.
met regelmaat langs gaan kan wellicht steun en houvast bieden.
MrsLady schreef op 08-02-2025 om 19:44:
Niet iedere huisarts wil antidepressiva zomaar voorschrijven. Dit moet namelijk ook goed opgevolgd worden gezien suïcidaliteit kan toenemen in eerste instantie. Weet de behandelaar van haar suïcidale gedachten en dat deze toenemen? Dat is in ieder geval belangrijk.
En vanuit jouw rol is het vooral belangrijk om naar haar te luisteren en er voor haar te zijn. "als het echt zo erg is" kan ik namelijk op twee manieren interpreteren en vind het even lastig in te schatten hoe je die bedoeld hebt. Het is in ieder geval belangrijk dat je haar serieus neemt, ook al kan je je wellicht niet voorstellen hoe het voelt om je zo naar te voelen. En daarom ook niet gelijk allerlei oplossingen aanbieden. De site https://mijnkindwildood.nl/ is door en voor ouders die een kind hebben dat niet meer wil leven. Wellicht kan je hier nog wat meer vinden.
'Niet iedere huisarts wil antidepressiva zomaar voorschrijven.' Dat is oprecht jammer 'Zomaar' moet je natuurlijk nooit iets doen en dat je het daarna nog in de gaten houdt is logisch. Maar in mijn ervaring is dit de beste weg naar een bodem leggen onder een dieper wordende put.
De effectiviteit van psychologische hulp is helaas zeer beperkt. Inmiddels komt die kritiek ook steeds meer vanuit de professionals. Maar we zijn er zo aan verslaafd dat we het niet kunnen loslaten.
Ik hoop echt dat ze naar de huisarts gaat.
Ondertussen toch maar af en toe eens spontaan op bezoek gaan, zodat je kunt zien hoe het gaat en 'ontspannen' dingen kunt doen met haar, al zijn het maar simpele dingen als de was opruimen en alledaagse gesprekjes.
Tsjor
Is er trouwens bloed geprikt? Mijn huisarts zou dat wel doen voor de doorverwijzing, om eventuele tekorten uit te sluiten, maar als dat nog niet gebeurd is zou ik daar ook op aandringen bij je kind.
erg zwaar als ouders zijnde.
Mijn broertje gaat op dit moment slecht er zijn fases waarop het oke gaat en waarop het minder gaat. Maar ik heb altijd het idee gehad dat hij niet oud wordt. Hij ziet het ook niet zitten. Hij wil niet dood, maar vindt het leven erg zwaar.
113 heb ik ook eens gebeld, dat gesprek sloeg nergens op. Dat doe ik zelf niet meer.
blijven praten is denk ik wel belangrijk. Dat doe je al zo te lezen, maar blijvend betrokken zijn met wat er speelt in haar leven en hoe ze zich voelt is belangrijk.
Ik heb niet echt tips, maar wilde niet wegklikken. Dit lijkt mij erg zwaar.
Het is zo zwaar.
Je schrijft dat je zo graag zou willen helpen. Dat je niet weet wat je kunt doen. Ik herken dat zo.
Iemand vertelde mij eens het beeld van een put.
De depressieve persoon zit daarin. Als je in een put zit, helpt het soms als iemand naast je gaat zitten.
Zonder te willen helpen, op te lossen. Maar met liefde betrokkenheid, empathie en vasthoudendheid.
Naast iemand zijn. Accepteren dat hun leven nu ongelooflijk pijn doet. En samen zijn.
Die gedachte helpt mij enorm bij mijn kind met een dysthyme stoornis. In sombere periodes ben ik bij hem. En ik vraag zo min mogelijk of hij weet hoe het komt, of ik iets kan doen, of het beter gaat of slechter dan gister.
Ik ben bij hem en geef een bak koffie. En we zijn samen. Soms in stilte, soms pratend over iets neutraals.
Hij voelt zich rot. Als hij dan voelt dat hij mij belast, om mijn zorgen, dan wordt het alleen maar erger.
Dus ik probeer er dan te zijn, alleen dat.
Ik vind dat heel moeilijk. Mijn coping is, handelen, oplossen, praten, verbanden zoeken. Maar het lukt steeds beter om dat niet te doen.
tsjor schreef op 09-02-2025 om 12:40:
[..]
'Niet iedere huisarts wil antidepressiva zomaar voorschrijven.' Dat is oprecht jammer 'Zomaar' moet je natuurlijk nooit iets doen en dat je het daarna nog in de gaten houdt is logisch. Maar in mijn ervaring is dit de beste weg naar een bodem leggen onder een dieper wordende put.
De effectiviteit van psychologische hulp is helaas zeer beperkt. Inmiddels komt die kritiek ook steeds meer vanuit de professionals. Maar we zijn er zo aan verslaafd dat we het niet kunnen loslaten.
Ik hoop echt dat ze naar de huisarts gaat.
Ondertussen toch maar af en toe eens spontaan op bezoek gaan, zodat je kunt zien hoe het gaat en 'ontspannen' dingen kunt doen met haar, al zijn het maar simpele dingen als de was opruimen en alledaagse gesprekjes.
Tsjor
Hetgeen daaraan jammer is, is dat er een tekort is aan psychiaters om deze medicatie voor te schrijven. Dat huisartsen dit niet op hun bordje willen snap ik namelijk aangezien zij onvoldoende expertise hebben hiervoor. Voor lichamelijke aandoeningen stelt ook de specialist over het algemeen de medicatie in en niet de huisarts. Het is dus niet vreemd dat er huisartsen zijn die willen dat dit voor psychische aandoeningen ook zo blijft gaan.
Effectiviteit van psychologische hulp hangt af van de problematiek en de oorzaak daarvan. Als er een biologische oorzaak is dan is medicatie inderdaad veel meer de oplossing voor het probleem dan als de oorzaak in bijvoorbeeld het systeem ligt. Dan ben je door medicatie in te zetten symptoombestrijding aan het doen die op de lange termijn het probleem alsnog niet oplost.