Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op

Bijna obees


AlisonH schreef op 22-09-2024 om 10:57:

[..]

Daarom vind ik dus dat je te allen tijde commentaar op iemands uiterlijk en/of gewicht voor je moet houden tot iemand je zelf een opening biedt.

Dat geval bedoel ik ook: iemand wordt gevraagd en legt uit 

Valeria schreef op 22-09-2024 om 12:03:

[..]

Dat geval bedoel ik ook: iemand wordt gevraagd en legt uit

Dan is het prima. Maar de meeste mensen met overgewicht (en ook met zichtbaar ondergewicht) krijgen veruit het meeste commentaar en “advies” ongevraagd. 

AlisonH schreef op 22-09-2024 om 12:42:

[..]

Dan is het prima. Maar de meeste mensen met overgewicht (en ook met zichtbaar ondergewicht) krijgen veruit het meeste commentaar en “advies” ongevraagd.

Helemaal mee eens, door ziekte lang ondergewicht gehad en een hoop mensen vonden het nodig te vermelden dat een extra koekje echt geen kwaad kon,  hetzelfde voor zwangere vrouwen, hoeveel ongevraagd commentaar er op je lichaam ineens gegeven wordt , maar on topic , als je volwassen kind overgewicht heeft en jij zoals to aangeeft wel een gezonde relatie met voeding te hebben en dat ook aan je kinderen hebt meegegeven dan zie ik het nut van het blijven benoemen van het overgewicht niet. Zoals elke roker weet dat het niet gezond is weet to haar zoon ook de risico's want dat heeft ze hem geleerd zegt ze toch? 

Tja, heb echt m'n hele leven al gehoord dat ik te dik ben. Al vanaf een jaar of zes, zeven. Dat is al waar het complex rond iemands gewicht begint. Terwijl ik tot en met mijn 18e of zo, gewoon volslank was. Wel altijd de stevigste, maar zeker niet dik. Ik denk wel eens, als ik NU zou opgroeien, zou ik dat complex misschien wel nooit gekregen hebben, want als ik nu naar foto's uit die tijd kijk, dan vind ik mezelf echt gewoon prima en slank genoeg. 
Maar het waren de 90's en de zero's en iedereen meende er iets over te mogen roepen. Vreemden in de kroeg, familie, collega's... Zal nooit de collega vergeten die (zelf super super slank / mager) zei 'ja, maar jij bent ook wel heel erg dik hè' (ik had toen maat 46). En dan vooral niet geloven dat ik drie keer per week in de sportschool stond. Ze had nota bene zelf een dochter met anorexia, en dan toch dit soort dingen zeggen tegen je collega. Ik vond er nogal wat van. 

Ook in al mijn (nog steeds) favoriete tv-series zoals Friends, How I met your Mother, etc, wordt continu afgegeven op dikke vrouwen. En dat draagt allemaal bij aan hoe de maatschappij op dikke mensen, en vooral dikke vrouwen, reageert. Er was ook een keer een vriendengroep bij Oprah. Die mannen gingen zich toen allemaal als vrouwen verkleden, als een sociaal experiment of zo. En er was een dikke man bij. Die ervoer toen hoe het was om een dikke vrouw te zijn. Hij had zich nog nooit zo onzichtbaar gevoeld, zei hij. 

Al deze dingen zorgen ervoor dat iemand echt wel weet of ie te dik is of niet. Daar hoeven niet meer opmerkingen bij. Voor ouders-kinderen is dat wel anders. Maar dan zijn er andere manieren om het aan te kaarten. 

ik weet natuurlijk niet hoe zijn vrienden hun leven eruit zien anders zou hij misschien met een van zijn vrienden kunnen gaan sporten? tegenwoordig is groot deel van de jongeren namelijk te vinden in de basic fit

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.