19 jarige wil niets/geen startkwalificatie
Mijn zoon van 19 wil niets en doet niets. Hij is van de praktijkschool gekomen, dus zonder middelbare school diploma, doorgegaan met een opleiding op het ROC nivo 1, waarmee hij voortijdig gestopt is. Mijn zoon heeft een lichte verstandelijke beperking en is erg beinvloedbaar. Hij is op 16jarige leeftijd in contact gekomen met een jongen van 6 jaar ouder met een gemiddeld IQ, die hem volledig in zijn ban heeft.
Tot voor kort hadden zij een vaste woonplaats, waar een mevrouw van de gemeente met zoon kwam praten omdat hij voortijdig schoolverlater is en zij hem een banengarantie moeten aanbieden. Dat betekent dat je door de gemeente als voortijdig schoolverlater aan werk geholpen wordt. Maar, zoon weigert zijn medewerking.
Wij zijn als ouders verplicht hem in zijn onderhoud te voorzien. Er is een lange geschiedenis aan vooraf gegaan maar het komt erop neer dat hij voor zijn 18 al van huis is weggelopen en wij hebben hem getracht te dwingen terug te komen door geen geld te geven zolang als hij niet terugkwam. Hij is toen pro-deo naar een advocaat gegaan om een onderhoudsbijdrage af te dwingen. Dit is hem gelukt: er is nu een beschikking van de rechtbank dat wij daar toe verplicht zijn. Wij hebben via advocaten een budget opgesteld op de toen ontstane situatie namelijk dat hij bij zijn vriend woonde (illegaal) en naar het ROC zou gaan (is dus gestopt)
Nu is dus de situatie dat zij (zoon en vriend) dakloos zijn en dat zoon en zijn vriend beiden niets doen aan werk of opleiding. Zij leven van een bijstandsuitkering van de vriend op een vals adres en van de bijdrage van ons. Momenteel logeren ze her en der. Wij hebben nu sterk het gevoel dat wij zijn slechte levensstijl financieren en mogelijk maken. Wat wij, als zijn ouders, vooral willen is dat hij iets gaat doen, liefst een opleiding als hij daar tenminste echt voor te motiveren is of op zijn minst iets van dagbesteding heeft.
Er is een lange periode geweest dat onze zoon geen contact met ons wilde. Onlangs gaf hij aan dit weer wel te willen en is er mondjesmaat contact. Dit precaire contact willen we eigenlijk ook weer niet kapotmaken door 'moeilijk te doen' over geld. Maar we willen ook dat hij iets gaat doen omdat we weten dat hij zo kapot gaat aan de manier waarop ze leven nu.
Ik probeer deze situatie nu een beetje zakelijk te beschrijven om het duidelijk te houden, maar ik sta er emotioneel in natuurlijk, wij als ouders beiden en weten niet goed wat te doen. Als ouders van een 18 plusser heb je totaal geen rechten meer, alleen plichten en allerlei hulpverleners (zoon heeft contact met een ambulante hulpverlener voor mensen met een beperking en deze dame heeft ook contact met ons. Zij geeft alleen aan dat zoon moeilijk onbereikbaar is voor haar, dus zij krijgt ook slecht contact)en de mevrouw van de gemeente weten eigenlijk ook niet goed wat handig is.
Wat zou jij doen?
ah nee
Behalve de mevrouw van de gemeente en de hulpverleenster zijn er dus geen professionals meer bij je zoon betrokken.
Beide dames krijgen slecht contact met hem als ik het goed begrijp.
Je zoon wil eindelijk en heel voorzichtig weer contact, ik zou dat inderdaad niet zomaar op het spel zetten, maar je creeert enorme olifanten als je het gebrek aan tijdsbesteding niet aan de kaak stelt.
Kun je misschien gewoon iets vragen als 'wat heb je gedaan de afgelopen week?' of 'is er nog iets gebeurd afgelopen week?'. Je kunt dan vragen wat hij wil gaan doen nu zijn MBO opleiding afgebroken is, wat hij wil worden... Mocht hij het niet weten kun je misschien voorstellen dat hij met een paar mensen een dagje mee gaat lopen om te weten of het een leuke baan is.
Maar goed, misschien hebben de beide professionals en jij dat al geprobeerd.
Het lijkt me echt zo'n moeilijke situatie, ik weet je draadjes hiervoor nog, de worsteling met die enorm bepalende vriend...
Wat erg voor jullie
Wat erg bebbeke. Wat zullen jullie je verdrietig en machteloos voelen.
Je vraagt: 'Wat zou jij doen?'
Geen idee of ik daar antwoord op kan geven, jullie situatie is complex en het is moeilijk om via een forum een goed beeld te krijgen.
Ten aanzien van de 'praktische' kant, hulpverleners, rechten en plichten, daar heb ik helemaal geen zicht op of verstand van.
Maar afgaande op deze post en je eerdere draadjes, zou ik boven alles blij zijn dat er weer contact is.
'Wij hebben nu sterk het gevoel dat wij zijn slechte levensstijl financieren en mogelijk maken.'
De vraag is óf jullie deze levensstijl mogelijk maken: ook zónder deze bijdrage hadden jullie al geen invloed op zijn levensstijl. Met of zonder bijdrage, hij trekt zijn eigen plan (of het plan van zijn vriend).
Dus, stoppen met de bijdrage levert hoogstwaarschijnlijk géén betere levensstijl op, maar zal hoogstwaarschijnlijk wél het precaire contact verstoren.
En dat is (alles) wat je nu hebt: enig contact. En daarmee houden jullie de deur open voor je kind, voor hulp, voor advies, voor warmte. Die deur zou ik open willen houden.
Veel sterkte!
Eens met Veer en Fransien
Dat contact is nu het belangrijkste. Probeer dat langzaam uit te bouwen. Laat hem weten dat hij altijd welkom is thuis. Hoe vreselijk ook dat je zoon dakloos is, deze situatie doet hem misschien wel beseffen dat hij bij jullie toch beter af is dan bij die vriend.
Ik ben even kwijt of jullie (ooit) contact hebben (gehad) met de ouders van die vriend. Is er een mogelijkheid om die mensen te benaderen? Die zijn misschien ook niet blij met de huidige situatie.
Geen goede adviezen verder hier. Alleen wens ik je weer heel veel sterkte.
nee,
De moeder van vriend is niet voor rede vatbaar. Zij heeft in het verleden veel problemen gehad met haar zoon, hem het huis uit gezet en heeft nu ook weer net contact met hem. Het klinkt alsof zij de keus heeft gemaakt helemaal mee te gaan in alles om maar geen conflict te krijgen. Hij wordt ook financiel ondersteund.
Wij gaan eerst afwachten hoe de zaak verloopt. Momenteel logeren ze, maar ik weet niet hoe lang ze dit volhouden. Mijn zoon kennende zal het slecht met hem gaan: hij kan helemaal niet tegen een gebrek aan structuur. Dus we wachten eerst eens af of hij op ons komt leunen.
Herhaling van zetten?
Is dit het vervolg op eerdere verhalen die je hebt verteld, of is de overeenkomst die ik zie toevallig?
"Wat zou jij doen?"
Blij zijn dat zoon iemand heeft gevonden met wie hij het kennelijk goed kan vinden en me verder helemaal niet druk maken om een startkwalificatie.
Wat het financieren betreft zou ik me beperken tot de zorgverzekering voor zover dat niet in de uitkering al gebeurt en verder uitsluitend als zoon er expliciet om zou vragen.
Dat vraag moment kan een moment zijn om een of andere toelage te laten vergezellen van advies.
Je zoon is verstandelijk gehandicapt zonder startkwalificatie.
Welke toekomst zag je voor je?
Wat moet hij gaan doen van jou en om wat precies te bereiken?
Wat ik zou doen?
Helemaal niets behalve mijn deur wagenwijd openzetten voor hem.
Ik denk dat je geen slechte levenswijze financiert, maar dat jullie financiering er voor zorgt dat zijn leefomstandigheden niet nog slechter zijn.
Ik begrijp dat er een uitspraak is geweest en dat daar een bedrag uitgekomen is dat jullie tot zijn 21e moeten betalen. Doe dat alsjeblieft! En vraag ze een keer in de week te eten.
Ik zou ook niet indirect gaan hinten over opleidingen en toekomstplannen. Alles om het communicatielijntje open te houden.
Hij is 19 jaar.
Hij is niet meer leerplichtig, mag zelf zijn partner uitzoeken en wonen en leven zoals hij wil.
Lastig om als ouders aan de zijlaan te staan, zien hoe je kind zijn leven niet op de rit krijgt.
Het bedrag dat is vastgesteld door de rechter netjes overmaken aan je zoon en praten over koetjes, kalfjes en wat hij zoal kwijt wil.
Niet oordelen, geen ongevraagde adviezen spuien en het contact positief proberen te houden.
Moeilijk, maar ook ik denk dat je geen andere keuze hebt. Hij is meerderjarig. Fijn dat er toch weer wat contact is tussen jullie en jullie zoon, ik zou het koesteren.
oh ja
Wil 40, ik BEN blij dat er contact is. Hoewel er, heel ambivalent, ook meer gevoelens van spanning zijn. En tot nu toe zegt hij afspraken af of komt niet opdagen wat dan ook weer een rare mengeling van verdriet en opluchting geeft.
WE gaan inderdaad voorlopig geen gedoe over geld beginnen. Eerst eens kijken of we überhaupt weer een beetje normaal kunnen babbelen e.d.Of we het gezellig kunnen hebben. Het lijkt me best lastig om geen moeilijke onderwerpen aan te snijden maar je praat al snel over wat je zo dagelijks meemaakt, of dat leuk is of niet en dan zit je al snel op het onderwerp dat hij niet veel doet.
gelukkig is het me de vorige keer in elk geval toch ook heel goed gelukt om met hem te socializen, het viel toen heel erg mee terwijl ik er erg tegen op zag. Apart he, opzien tegen contact met je zoon....
M.lavell,(ja, dit is een verhaal wat eerder op het forum is geweest, in een eerder stadium. Doet dat ertoe?) ik vind je laatste opmerking erg negatief overkomen. Hij MOET helemaal niets van mij, maar ik zou het fijn vinden als hij actief is, zich verder ontwikkelt en een bezigheid een structuur in zijn leven laat. Natuurlijk maakt hij weinig kans op de arbeidsmarkt, maar een opleiding afmaken geeft toch altijd nog een iets grotere kans op werk e.d. En ook voor zijn zelfbeeld zou het fijn zijn als er toch iets WEL lukt.
De arbeidsmarkt.
Het rare is dat de opleiding, het niveau eigenlijk los staat van de arbeidsmarkt. Er is genoeg ongeschoold werk. Daar staat een startkwalificatie los van.
Maar er kunnen andere omstandigheden zijn waardoor hij iets niet kan, niet wil. Niet kan schoonmaken, inpakken, tuinieren, magazijnwerk of post bezorgen. Ik noem maar wat mogelijkheden op. Dan komt hij bij het aanvragen van een uitkering vanzelf in een ander traject, merkt hij vanzelf. Misschien is hij op een manier verstandelijk gehandicapt dat hij eerst ouder moet zijn om te kunnen functioneren naar zijn huidige leeftijd?
Of hij is dusdanig verstandelijk gehandicapt dat hij gaat leven van een uitkering en vrijwilligerswerk gaat doen.
En zeker kunnen dingen een positieve invloed hebben op zijn zelfbeeld, maar dat hoeft niet in een opleiding te zitten. Ik zou dat dus ook loslaten. Je wilt iets wat er nu en misschien voorlopig niet in zit. Een positief zelfbeeld kan er al ontstaan door jullie contact.
Afspraken met jou niet nakomen of niet komen opdagen? Eén appje naar hem:"Hé, kom je nog zo, gezellig!" en verder...niet meer over hebben. Eens kijken of hij het contact met jou ook belangrijk genoeg vindt om zich wél aan zijn afspraak te houden.
Je hebt wel eens geschreven dat hij 19 jaar is, maar functioneert als een 14 jarige? Dan zal hij zich op zijn 25e misschien pas gedragen als een 19 jarige....
Ik denk ook dat je nog teveel verwacht
en teveel wilt sturen. En ik weet heel goed hoe moeilijk 'loslaten' is, maar dat is toch wat je zult moeten doen. Al je verwachtingen, wensen, angsten, allemaal het raam uit en gewoon alleen maar van mens tot mens contact. Stap uit je moederrol en bekijk hem door 'vreemde' ogen. Je hoeft nu niet te moederen, dat werkt denk ik alleen maar averechts. Wees er alleen maar voor hem. Open, neutraal contact. "Kom je dan en dan eten/koffie drinken/een biertje doen? Gezellig!". En als hij niet komt idd alleen een appje met de vraag of hij nog komt? Punt. Loeizwaar, want je blijft natuurlijk wel zijn moeder en je wilt het beste voor je kind. Maar voor de wet is hij meerderjarig, ook al blijven zijn verstandelijke vermogens dan achter. Ik hoop met en voor je dat hij toch vanzelf ook ouder en wijzer zal worden en dat hij dan alsnog op zijn pootjes terecht komt.
waarde-oordeel
ik weet niet of hij het zo ziet, maar ik kan me voorstellen dat jullie met alle hulp en gesprekken vroeger onbewust hem het gevoel hebben gegeven dat er zonder opleiding/startkwalificatie eignelijk niets mogelijk zou zijn. Dat het goed zou zijn om altijd te streven naar iets van een 'opleiding' ook al mag het die naam niet hebben (omdat het niet opleidt tot een ambacht of beroep, maar bijvoorbeeld een goede plek is om in beschermde omgeving ouder te worden en je aan afspraken te leren houden). Dus jullie zullen dan wellicht ook nooit hebben gesproken over 'wat als je geen opleiding doet/hebt'. Geen perspectief kunnen bieden dat net zo gelijkwaardig was als wél een opleiding? Dus dat hij ook nu geen idee heeft hoe een leven eruit kan zien als je niet die 'kwalificatie' hebt. En om die gesprekken opnieuw te voeren met hem, met een nieuwe insteek, ik weet niet of je die kans moet proberen te nemen. Misschien kunnen jullie die rol niet meer vervullen, omdat hij zich dan weer 'geduwd' voelt , alsof hij niet goed genoeg is als hij niet iets doet. Je zou hem gunnen dat hij met een andere volwassene een soort 'mentor'/''mentrix' verstandhouding had die hem perspectief kan bieden.
Ik zou zelf proberen - hoe moeilijk ik het zou vinden - om alle verwachtingen los te laten.
gr Angela
Losslaten
Hij is 19 en woont op zichzelf, of elders. Jullie hoeven alleen maar je financiële bijdrage te doen en je kunt hem advies geven als hij daarom vraagt. Alle 'kinderen' van die leeftijd maken zich los van hun ouders, en dan doen ze wel eens dingen waarvan je denkt 'tjaaa'. Hoe meer je aan hem trekt, des te groter het verzet.
Geen vragen of verwachtigen
Eens met Angela67.
Ik vond dat in mijn doorsnee gezin ook wel eens moeilijk. Je hamert op het prima haalbare HAVO diploma. Maar wat als dat toch niet gaat? Is het kind dan kansloos en verloren? Natuurlijk niet. Dus geven wij aan: ja je HAVO is belangrijk, maar zonder kom je er ook!
Daarnaast ook een met veel van bovenstaande posts over de deur openhouden en gesprekken over koetjes en kalfjes.
'Wat wij, als zijn ouders, vooral willen is dat hij iets gaat doen, liefst een opleiding als hij daar tenminste echt voor te motiveren is of op zijn minst iets van dagbesteding heeft.'
Ik zou, zéker in heb begin, níets pushen of zelfs maar opperen. Alleen maar: fijn dat je er bent, wil je thee, laat je het weten als we je ergens mee kunnen helpen, tante Karin was jarig en we hebben een nieuwe plant in de tuin.
zoiets, meer niet.
Vraag
Is hij echt ongelukkig? Of vindt jij dat hij niet tot zijn recht komt. Als hij voor zijn gevoel gelukkig is, zou ik daar blij mee zijn.
De andere kant is, dat jij zijn hele leven keihard hebt geknokt voor hem en het voelt nu alsof dat geen resultaat heeft opgeleverd lijk mij. Dat is wel herkenbaar.
Ja, dat doet er toe
Ja Beppeke, dat doet ertoe. Bij herhaling vertel je hetzelfde verhaal. Je lijkt zelf weinig ontwikkeling door te maken in deze situatie.
Nu is ie 19 en wil je nog steeds zijn leven leidinggeven
"Natuurlijk maakt hij weinig kans op de arbeidsmarkt, maar een opleiding afmaken geeft toch altijd nog een iets grotere kans op werk e.d. "
Nee. Zie ook wat Wil daar over zegt. Op dit niveau is er weinig verschil in werk tussen een wel 'gekwalificeerde' en niet gekwalificeerde. De kans dat hij via een baantje alsnog aan een of ander certificaat komt is veel groter.
"En ook voor zijn zelfbeeld zou het fijn zijn als er toch iets WEL lukt."
En dat is wat mij het meeste opvalt aan je bij herhaling terug kerende verhaal.
Voor zijn zelfbeeld namelijk zou het zo veel fijner zijn als zijn moeder accepteert wat hij is.
Jij blijft hem maar definiëren als iemand met een verstandelijke beperking. Of dat wel waar is of nog steeds zo is, kun je niet eens weten. Het is vooral ook helemaal niet relevant.
Hij is geworden tot een volwassen jonge man in een bestendige relatie.
Hij heeft iemand waar hij zielsveel van houdt en die ook van hem houdt.
Het wordt tijd om hem te feliciteren ipv hem telkens maar als probleemgeval te bespreken.
inderdaad
Richt je op eenvoudig werk ipv een opleiding, het voordeel van werk is is dat hij betaald krijgt en dat lijkt mij voor hem een betere stimulans dan een opleiding doen. Of anders vrijwilligerswerk of een zorgboerderij of zoiets.
Niks
Richt je op niets, want je hebt geen controle over de situatie 
Triva.
"Richt je op...."
TS hoeft zich nergens op te richten, haar zoon is 19 jaar, heeft een relatie en woont ook niet thuis. Daar gaat het hier juist om, TS moet het bepalen en beslissen loslaten.
"dat lijkt me voor hem een betere stimulans..."
De toekomst zal het leren, ouders kijken toe aan de zijlijn.
Komt vaker voor
Het is ook niet heel ongewoon dat 19-jarigen niet doen wat hun ouders het best vinden. Van de week nog hoorde ik van een getalenteerde jongen die stopte met zijn studie, nu in een of ander drugshol antikraak woont en zijn geld verdient met een beetje gitaar spelen en als taxichauffeur. Dat was niet wat zijn ouders voor ogen hebben, maar ze helpen hem dan toch maar met verhuizen, een financiële bijdrage etc. En dan hopen dat ze ooit nog bij zinnen komen. Vaak gebeurt dat ook wel.
zucht
Ik bedoelde daarmee ook: laat die opleiding los.
Ik bedoel daarmee niet: pak die volwassene op en lever hem af bij een zorgboerderij.
Je kunt WEL uitzoeken hoe hij hiervoor in aanmerking komt en mocht je iets vinden waar hij voor betaald wordt: dikke kans dat hij dat liever wil dan een opleiding. Dan kan hij het alsnog naast zich neerleggen.
Phryne
Het hele grote verschil is dan wel weer dat die jongen de hersens heeft en al iets van een opleiding en het altijd weer kan oppikken. Een jongen zonder VMBO diploma heeft een hele andere toekomst mocht hij weer eens boven water komen en iets willen proberen. Ik vermoed zomaar dat die MBO1 opleiding niet gemakkelijk was voor hem.
Triva
Er kunnen natuurlijk altijd verschillende omstandigheden zijn, maar de situatie blijft hetzelfde. Ook mensen met een lagere intelligentie kunnen werk vinden en een toekomst opbouwen. Het heeft in elk geval geen zin om aan een onwillige 'puber' te blijven trekken, zeker niet als hij al 19 is en de banden al grotendeels heeft verbroken.
Phryne
Ik zeg ook niet dat er aan hem getrokken moet worden maar ik vind ook niet dat je met voorbeelden van anderen aan moet komen. Deze jongen is zwakbegaafd en dus nee die komt niet zo makkelijk aan een baan, hoe kom je daar bij?
Banen in de logistiek bijv, heb je geen opleiding voor nodig maar ik weet dat er een stevige rekentest aan vooraf gaat waar hij zeker voor zakt. Mocht hij al zo'n baan vinden dan betwijfel ik of hij snel genoeg is, er zijn zat Polen te vinden die sneller zijn. Het is niet meer zo makkelijk tegenwoordig.
Dat denk ik niet
Triva". Deze jongen is zwakbegaafd"
Kijk, dat is nou precies wat ik bedoel. Met de manier waarop moeder over hem spreekt blijft er weinig van hem over. Dat moet voor zijn zelfbeeld verschrikkelijk zijn. Als het bij "vreemden" al de gedachte oproept dat hij zwakbegaafd is, dan zal zijn zelfbeeld niet veel beter zijn.
Ik denk niet dat er sprake is van zwakbegaafdheid. Moeder noemt het zelf "Mijn zoon heeft een lichte verstandelijke beperking." wat dat precies betekent en hoe en wanneer dat is vastgesteld, weten we niet. Als het over een iq test gaat die in een ver verleden is genomen dan zou de situatie bovendien al ernstig anders kunnen zijn.
Los daarvan allemaal: ja er is veel werk dat met een lager dan gemiddeld iq goed gedaan kan worden. Ik denk aan anjers pluizen of seringen schoffelen. De plantsoenendienst of een groenvoorziener.
Een baan in de logistiek hoeft het niet te worden, hoewel je wel weer vrij eenvoudig pakketbezorger kunt worden. Met een fiets.
Precies.
Daarom schreef ik ook:"zijn zelfbeeld kan al beter worden door het contact met jou." TS blijft ook alleen zijn negatieve kant zien, het allerberoerdste wordt je zelfbeeld als je ouders ook blijven doemdenken over je toekomst.
Zwakbegaafd....dat is me nog al een uitspraak. Verstandelijk beperkt, oké, dan mankeert hij niets aan zijn handen en is hij leerbaar.
Echt Triva, er is werk genoeg voor hem. Vandaag naar het uitzendbureau, morgen aan het werk. Maar dat wil hij blijkbaar (nog) niet. Tja, dan moet je logeren omdat je zelf geen dak boven je hoofd kunt betalen, het zij zo.
Verwarring
Wil in het land der hulpverlening is er iemand zo intelligent geweest om de termen zwakbegaafd en verstandelijk beperkt om te keren, zodat elke logica verloren is.
Zwakbegaafd is dus niet de tegenhanger van hoogbegaafd (bijzonder laag iq) maar een iq juist onder het gewone (de meningen zijn verdeeld <80 of <85)
Verstandelijk beperkt gaat dan juist weer over een iq<70.
Op die manier is zwakbegaafd is "minder erg" dan verstandelijk beperkt.
Maar volgens mij weten wij helemaal niks van deze jongen. Wie weet is zijn iq wel 86.
Dan is er niks op hem aan te merken.
oi oi
Natuurlijk bepaald hij zelf wat hij doet en hoe hij het doet. Alleen het grootste pijnpunt is dat hij doodongelukkig is. En zielsveel houden van, daar is in die relatie vlg. mij geen sprake van. Het lijkt meer op een wanhopig vastklampen aan elkaar. Maar goed, dat is een keus. Hij kan op dit moment blijkbaar niet anders.
Ik vind het misselijk uitgedrukt dat ik mijn zoon als probleemgeval benader. Gelukkig weet ik voor mezelf dat ik altijd oprecht mijn best gedaan heb om hem juist op een positieve manier te stimuleren en weet ik van welke opmerkingen ik me wel of niet iets aan moet trekken. Maar kwetsend is het wel. Het grote nadeel op een forum als dit is dat je je open stelt en vervolgens door sommigen akelig wordt afgekraakt, terwijl het grotere/zwaarder wegende voordeel toch blijft dat je je ei kwijt kan en je ook positieve opbouwende feedback krijgt. Dank daarvoor!
Feit dat jullie zeggen dat op dat nivo wel/geen opleiding en/of startkwalificatie niet zoveel uitmaakt: daar word ik vooral heel blij van! Is dat echt zo? Dan zit ik blijkbaar vaster in mijn denkbeelden over een opleiding en toekomstperspectief dan ik zelf weet. Dat zou betekenen dat hij evengoed zijn plekje wel gaat vinden. Er zijn echt wel dingen die hij leuk vindt, waar hij goed in is, wat hem in een betere mood kan brengen.
Mijn zoon is iemand die nog wel door kan ontwikkelen denk ik, als de omgeving en de situatie een beetje stimulerend is. Maar goed, daar heb ik nu geen invloed op. Hij leek altijd een paar jaar jonger dan zijn werkelijke leeftijd, dus wanneer zijn werkelijke ontwikkeling blijft hangen is nog een verrassing. Alles gaat wat trager, maar als hij echt iets heel leuk vindt, scheelt dat enorm.
Mijn zoon is op de basisschool rond zijn 11 zo ongeveer uitgebreid getest. Zijn IQ is verbaal rond 90 en performaal rond de 70. Hij valt net rond die grens van een lichte beperking. Een lichte beperking is vlg. mij gewoon wat vroeger zwakbegaafd werd genoemd. Door zijn ADHD en andere leerstoornis is hij moeilijk in te schatten en functioneert hij in het dagelijks leven vrij moeizaam. Althans , enkele jaren geleden want hij is niet meer thuis. Ik vermoed dat zijn vriend veel opvangt.
Schoffelen
Zelfs voor schoffelen heb je een mbo 1 opleiding nodig. Voor magazijnwerk tegenwoordig ook.
En voor het echte ongeschoolde werk hebben de meeste werkgevers liever oost Europeanen die zelfstandig aan het werk gaan.
Nee hoor
Er zijn tal van werkzaamheden ook zonder niveau1, via de gemeente zijn vaak ook trajecten voor aangepast werk
Alles beter dan thuis?
beppeke "Gelukkig weet ik voor mezelf dat ik altijd oprecht mijn best gedaan heb om hem juist op een positieve manier te stimuleren"
Goede bedoelingen zijn niet genoeg helaas. De manier waarop jij over hem en zijn relatie spreekt is weinig hoopvol en je hebt geen hoge pet van hem op.
"Mijn zoon is op de basisschool rond zijn 11 zo ongeveer uitgebreid getest. Zijn IQ is verbaal rond 90 en performaal rond de 70. Hij valt net rond die grens van een lichte beperking."
Kijk nu doe je het weer. Van de twee getallen neem je de laagste en van die laagste neem je de negatieve uitleg (het is een grensgetal) en verklaar je je zoon tot verstandelijk beperkt. Dat is niet erg stimulerend.
Maar bovendien betekenen die getallen helemaal niks meer. IQ is geen eigenschap. Het is het resultaat van een toets. De waarde van dat resultaat is hooguit 2 jaar geldig juist omdat er nog zoveel kan veranderen.
Ik zou ophouden met hem in de hoek van verstandelijk beperkten te scharen. Het is waarschijnlijker dat hij een gewoon iq heeft.
Dan heb jij het dus over een gewone volwassen man.
Lees jezelf nog eens terug. Dan ben jij dus op het internet het leven en de liefde van een gewone volwassen man aan het bespreken op een manier die in alles doet alsof deze man niet normaal is, zelf zijn situatie niet kan beoordelen, slachtoffer is misschien zelfs.
Bekijk het eens op die manier. Dan heb je wellicht ook meteen een verklaring voor dat angstig aan elkaar vastklampen dat je waarneemt.