18 en nog steeds puber?
Onze dochter is 18 maar gedraagt zich soms als een puber van 14. Is dit normaal of moet ik me zorgen maken? Ze neemt weinig verantwoordelijkheid en houdt weinig rekening met anderen. Ze komt standaard te laat als we af hebben gesproken dat we ergens heen gaan ( waarbij zij aangeeft mee te willen) en bijvoorbeeld bij het eten. Ze kan mensen met opzet kwetsen, bijvoorbeeld een rot opmerking maken over geloof bij een gelovige, en toen ze een tijd geleden 18 werd pakte ze haar cadeaus uit zei bedankt en ging boven zitten gamen en liet haar oma, tante en kennis bij ons achter. Ze gedraagt zich alsof ons huis haar hotel is. Ze leeft het liefst snachts en gaat dan mensen bellen terwijl de rest van het gezin wil slapen. Als ze eens de kat eten moet geven vergeet ze het of heeft geen tijd of hoofdpijn. Ze kan heel kinderachtig reageren als ze bijvoorbeeld iets niet lust (getsiehie dit eet ik niet). Eerlijk gezegd reageerde ze voor haar puberteit veel volwassener dan nu. Is dit herkenbaar? Kan dit nog goed komen ?
Ik werk als docent in het mbo en ja...het is normaal en heel herkenbaar. Je hebt 16-jarigen die al heel wijs en volwassen zijn en 18-20-jarigen die zich emotioneel nog gedragen als een kind van 14.
De hersenen rijpen en ontwikkelen nog door tot ver in de 20. Sommigen puberen heel laat.
Ik zou zoveel mogelijk logische consequenties toepassen. Boos worden heeft weinig zin. Dus niet meer wachten, maar gewoon gaan. Luid bellen in de nacht is telefoon inleveren. Afspraken maken voor een verjaardag en als ze dat niet ziet zitten, dan niet vieren. Rustig en begripvol blijven, maar wel duidelijk en consequent. Besteed veel aandacht aan reflecteren, kijken naar eigen gedrag en oorzaak-gevolg. Lijkt me heel moeilijk als het je eigen kind is hoor...beste stuurlui staan aan wal.
Maar....ik zie studenten met dit gedrag binnenkomen en al na 1 of 1,5 jaar enorm veranderen in positieve zin. Ik hoop dat dit voor jullie ook zo zal zijn!
Andere 18-jarigen zijn al zo volwassen. Ja, maar misschien niet thuis.
Onze huidige 18-jarige is ook heel zelfstandig, maar niet op alle punten en we lopen dus nog behoorlijk over zaken te zeuren. Terwijl andere dingen haar prima afgaan.
Duidelijke regels opstellen kan zeker helpen, maar straf en gemopper doen dat niet zo. Wij hebben dat maar een beetje opgegeven, uiteindelijk gaan ze toch uit huis en dan heb je al die tijd voor niks lopen schreeuwen.
Op veel punten behandelen we haar dus meer als een gelijke (van mijn partner accepteer ik ook niet alles, en hij klaagt ook tegen mij als ik iets niet in de vaatwasser zet) en op andere punten helpen we een beetje omdat we weten dat ze daar nog niet zo goed in is.
Overigens geldt hier hetzelfde voor de inmiddels 20-jarige, maar die is wel wat vriendelijker in de omgang (meestal). Dat is wel verbeterd met de tijd.
Ach, ik krijg ook wel eens het verwijt dat ik teveel zeur. En daar hebben ze dan ook wel eens gelijk in. Dus uiteindelijk is het gewoon een beetje schipperen en niet vergeten om te genieten.
Het komt zeker goed, maar zoals mijn zus vroeger over haar zoon zei: "toen hij 17 was wou ik dat hij maar uit huis ging, maar nu is hij 21 en pakt hij uit zichzelf de stofzuiger - nu zou ik willen dat hij nog even bleef".
dank allemaal voor de reacties, geruststellend dat het herkenbaar is!
