17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Al snap ik er niks van: het lijkt me rot zat hoor, als je diep ongelukkig zou worden van die piemel in je broek.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:44:
[..]
Daar kan ik me serieus niet in inleven, want ik weet al niet wat het is om me vrouw te VOELEN. Wat is dat, me vrouw VOELEN?
Als ik mezelf ben met een piemel, ben ik blijkbaar een man. Prima toch?
Dat mag je vinden, maar dat is het niet
Nogmaals, ik vind het bijzonder hoe je alles probeert te begrijpen
Heel fijn is dat
Probeer ook een beetje mee te veren anders en wat aan te nemen van ervaringsdeskundigen en zij die ermee omgaan zonder oordeel?
Het is geen The Who die tegen het Engelse regime ingaat
Of een groep die schreeuwend op het Malieveld staat om van alles in de maatschappij te veranderen
Het is (letterlijk en figuurlijk) wat het is
Niet dat zoals het eruit ziet
Maar ik kan mij voorstellen dat het zo lijkt, als afzetting tegen de maatschappij
En ik kan mij voorstellen dat het totaal niet begrepen wordt
Maar toch, het is wat het is
Het mag er zijn en het krijgt ondersteuning en begrip
En eigenlijk doet meer er niet zo toe
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:38:
[..]
Ik heb ook al in eerdere reacties geschreven dat het waarschijnlijk een EN EN is. Ik heb nooit beweerd dat het andere niet bestaat, maar wel dat ik vind dat er een groot risico is om iedereen die zichzelf als NB identificeert klakkeloos in jouw stuk in te delen.
Maar waarom stel jij dan zo sterk dat dat is wat nb is en dat een genderhokje voor hen niks toevoegt, terwijl jij dat verschil dus zelf ook ziet. Dat is dus wat mij stoorde. Maak dan dat onderscheid tussen die groepen.
En ook ik maak gewoon dat onderscheid tussen identificeren met en het zijn. Ik gooi daarbij dus ook niet iedereen automatisch in die tweede groep. Ik zal die eerste groep daarbij wel altijd serieus nemen in hoe zij zich identificeren. Vooral omdat ik het belangrijk vind om jongeren daarin serieus te nemen en hen ook dat gevoel te geven. Wat niet wegneemt dat ik in die gevallen dan wel de instelling heb dat ik vanzelf wel zal merken of het niet toch dat tweede is. Is het het eerste dan waait het vanzelf over en dat is een ontdekkingstocht waar ik net als Mija weinig kwaad in zie. Zelfs als ik denk dat iemand zich enkel identificeert met die groep pas ik met liefde voornaamwoorden en naam aan, zolang het niet elke week een andere is. Juist omdat ik weet hoe het is om je als onzekere puber niet serieus genomen, niet geaccepteerd en soms zelfs afgewezen te voelen in mijn zijn en dat heeft een behoorlijke negatieve impact gehad op mijn leven die langer duurde dan mijn zoektocht en worsteling in mijn puberteit.
Dus ik maak dat onderscheid, juist in het belang van de groep die nb is, maar ik neem die groep die zich voorlopig zo identificeert wel serieus in hun identificatie.
troelahoep schreef op 25-04-2022 om 13:36:
[..]
Het valt mij overigens op dat de kritische mensen hier over het algemeen zeggen dat ze zelf ook niet zo vrouwelijk zijn. Voor mij geld dat ook, ik ben wel vrouw, maar nooit erg meisjesachtig geweest. Waar ik nooit een probleem met heb gehad overigens, sterker nog, ik heb in de omgang met mensen altijd een voorkeur gehad voor mensen die meer in het midden van het man-vrouw spectrum zitten, ik vind macho gedrag en vrouwelijk getut behoorlijk afstotelijk. Kan het zijn dat de minder vrouwelijke vrouwen onder ons een andere strategie hebben om met hun identiteit om te gaan en daarom hun bedenkingen hebben bij het 'moeilijk doen' van non-binaire meisjes?
Ik ben ook niet zo vrouwelijk en kan ook niets met machogedrag en vrouwelijk getut. Mijn ouders lieten me vroeger met "jongens"speelgoed spelen omdat ik dat leuker vond. En blijkbaar heb ik ook weleens gevraagd waarom ik geen jongetje was. Mijn ouders waren er duidelijk in: 'zowel jongens als meisjes kunnen met autootjes spelen en jij bent een meisje die autootjes leuk vindt'. En dat nam ik blijkbaar aan.
Ik zie mezelf als vrouw omdat ik alle lichamelijke kenmerken van een vrouw heb. Maar me typisch vrouwelijk voelen? Nee, niet echt, want ik heb geen flauw idee wat dat is of hoe dat moet voelen. Maar dat leidt bij mij totaal niet tot verwarring. Ik ben gewoon Malibu en ik ben een vrouw.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 17:01:
Ik kan me ook weinig voorstellen bij me GEEN vrouw voelen. Want dat voelt voor mij hetzelfde als mij de vraag stellen hoe het is om me GEEN mens te voelen. Vrouw zijn is voor mij geen identiteit op zichzelf nl.
Maar klopt iid. ik kan me niet voorstellen dat ik GEEN ben wat ik ben. Dat voelt als kortsluiting, zoiets kan niet in mijn hoofd. Je bent, dus je bent een.
Niet, je bent en je bent GEEN.
Ik ben GEEN man, dat is iets dat ik weet. Maar dat koppel ik dan toch automatisch aan de verschijningsvorm (piemel). Niet aan iets waarvan ik denk dat het onder de motorkap zit (hersenen).
Ik snap je woordgebruik niet goed. Je beschrijft eerder dat je er je hele leven met je neus op gedrukt bent een vrouw te zijn. Dat het je duidelijk werd dat van een vrouw andere dingen werden verwacht dan van een man. Sommige meisjes/vrouwen worden zich daar niet of nauwelijks van bewust. Ik denk dan dat het ze waarschijnlijk minder moeite kost om aan die verwachtingen te voldoen, of juist zich daarvan los te maken! Als je je daar wel (pijnlijk) van bewust wordt, doet dat iets met je gevoel van identiteit, toch? Daar kun je verschillende kanten mee op. Je kunt je eigen ervaringen militant claimen als wel degelijk ook vrouwelijk of je kunt de categorie vrouwelijk afwijzen en nog allerlei andere varianten.
Er is het fysieke geslacht. Twijfel daaraan ken ik ook niet. Mijn moeder wel, die dacht dat ik liever een jongen wilde zijn. Maar ik wilde gewoon zijn wie ik was. Ik ben in die zin altijd van het opeisen geweest: als ik dit ben, is dit kennelijk ook vrouwelijk. Want ik ben een vrouw, dus dat moet wel 
. In de loop der jaren ben ik me minder gaan storen aan het bestempelen van bepaalde dingen als ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ omdat ik ook wel zag dat bepaalde dingen meer bij mannen voorkomen dan bij vrouwen en omdat het me niet meer kon schelen hoe het genoemd wordt, of hoe ik genoemd word.
In existentiële zin is man of vrouw niet van betekenis voor mij. Dat herken ik. Ik ben niet op aarde om een vrouw te zijn. Ik ben op aarde om een mens te zijn, te zijn. Maar sociaal kan ik me van mijn vrouw-zijn niet losmaken. Hoezeer ik me ook onthecht van opvattingen van vrouwelijkheid, ik word er toch altijd op aangesproken. Wat non-binaire mensen voor mijn gevoel doen is die duidelijkheid ontregelen. Mensen weten letterlijk niet meer hoe ze ze moeten aanspreken. Dat is toch badass, laten we wel wezen! Wij androgyne vrouwen hebben het gehouden bij: ik weet wie ik ben, jij mag blijven denken wat jij denkt en ik deal er wel mee. Je als non binair identificeren zegt: fuck no, je zoekt het maar uit met je duidelijkheid willen. Ik ga je die niet geven en ik ga ook niet in stilte lijden en worstelen. Ik ga gewoon zeggen: ik ben dat niet, wat jij van mij verwacht, gewoon niet. Ik wil niet dat je me daarop aanspreekt. Ze gaan het spectrum langs, v/x/m met bijbehorende namen en aanspreekvormen. Daar kun je je heel druk om maken, terugvechten. Omdat je zorgen hebt of je niet vindt dat je daar moeite voor zou moeten hoeven doen of omdat het zo heftig is allemaal of weet ik veel wat ik er allemaal van zou kunnen vinden. Maar ik vind het toevallig ook wel een mooi sociaal experiment en ik merk hoe moeilijk ik het zelf vind, die onduidelijkheid. Het roept nogal wat op! Gender is toch een sociale constructie. Laat ze maar proberen of ze actief een nieuwe gendervorm kunnen construeren en maatschappelijk kunnen verankeren. Ik zou het eerlijk gezegd geweldig vinden. En die opstandige energie van de puberteit gaat er vanzelf wel af en dan krijg je allemaal keurige non-binairen die er een heel normaal leven op nahouden.
Wat ik geloof ik vooral niet begrijp: als de hokjes man en vrouw geen sterke emoties meer bij je oproepen, als je gewoon op je gemak bent met wie je bent, waarom roept het dan zulke sterke emoties op dat jonge mensen met genderstruggles, zoals wij ook ooit waren, proberen duidelijkheid over zichzelf te creëren met het hokje non-binair? Er kan toch best een hokje bij? En ik vind dat het sociaal wel degelijk recht doet aan de werkelijkheid. Er zijn nog altijd heel veel verwachtingen van mannen en van vrouwen. En ik vind het juist opvallend dat het kennelijk zoveel mensen irriteert, ook mij, om heel veel verschillende redenen. Ergens zitten ze midden op een open zenuw. Anders maakte niemand zich er erg druk om. De vraag is dan: geven ze nou echt zoveel overlast of hebben we onszelf vragen te stellen over onze gehechtheid aan de status quo? Ik denk, dat mag onderhand duidelijk zijn 😂 het laatste.
Ik heb niet de indruk dat ik de 'groep' niet serieus neem en anders wil ik daarvoor mijn excuus aanbieden, want dat is niet wat ik wil overbrengen. Maar het verschil met de meesten van jullie is dat ik dit topic heb geopend met mijn kind als uitgangspunt. Terwijl deze discussie (wat overigens prima is) gaat over NB in het algemeen. Ik redeneer vanuit wat ik zie als ouder met een NB kind en diens leeftijdsgenoten die ik meemaak. Jullie redeneren voornl. vanuit de beweging op zichzelf, sommigen vanuit vrienden die ze kennen.
Ik schrijf meer met ouderlijke zorgen dan sommige reageerders hier. Overigens is hier mijn zorgen of gedachtenspinsels uiten iets anders dan deze uiten naar mijn kind. Ik reageer niet enorm bemoedigend, maar ook zeker niet afwijzend. Ik zal niet uit mezelf wijzen op een bijeenkomst voor NB mensen bijv. Ik heb wel gevraagd of ze met mij de film boys don't cry wilde kijken. Dat was een film die destijds op mij indruk maakte. Maar denk dat daar vast nieuwere films voor zijn, die ken ik alleen niet 
Even een nieuwsgierige vraag vanuit mij die ik vast ook kan opzoeken, maar misschien kunnen sommigen het hier beantwoorden:
wat voel je als NB dan eigenlijk wél? Met als nadruk op wel in verhouding tot NIET vrouw en NIET man. Voelen ze zich dan vooral MENS? Of is het wat anders?
Voor- of na de zelfacceptatie?
Ervoor voel je je anders, raar, niet geaccepteerd en doen stereotypen die losgelaten op je worden pijn omdat je ze niet begrijpt
Kortsluiting
“Je bent een vrouw, dus doe en denk je dat niet”
Daarna ga je denken dat je fout bent want je hebt een vagina, je ziet hem en voelt hem, dus ze spreken de waarheid
En ineens hoor je dat je niet de enige bent met die verwarring of dat nare gevoel bij het noemen van een gender
Je zoekt verder, je luistert verder, kruipt in jezelf en merkt dat het een en ander op z’n plaats gaat vallen
En na de zelfacceptatie ben je thuis
Ontzettend thuis
Want het klopt eindelijk ❤️
En voel je je “jij” en dat kan zomaar mens wezen ja
Klinkt op zich best herkenbaar. En hoe uit zich dat dan fysiek? Dus qua uiterlijk? Voel je behoefte om je vagina te verwijderen? Je borsten te verwijderen of deze af te binden?
Beertjelief schreef op 25-04-2022 om 19:04:
Voor- of na de zelfacceptatie?
Ervoor voel je je anders, raar, niet geaccepteerd en doen stereotypen die losgelaten op je worden pijn omdat je ze niet begrijpt
Kortsluiting
“Je bent een vrouw, dus doe en denk je dat niet”
Daarna ga je denken dat je fout bent want je hebt een vagina, je ziet hem en voelt hem, dus ze spreken de waarheid
En ineens hoor je dat je niet de enige bent met die verwarring of dat nare gevoel bij het noemen van een gender
Je zoekt verder, je luistert verder, kruipt in jezelf en merkt dat het een en ander op z’n plaats gaat vallen
En na de zelfacceptatie ben je thuis
Ontzettend thuis
Want het klopt eindelijk ❤️
En voel je je “jij” en dat kan zomaar mens wezen ja
Dank je voor deze uitleg.
Ik herken best wel dat "je bent een vrouw dus doe en denk je dat niet". Zelf ben ik daar nooit erg gevoelig voor geweest, was altijd al vrij onverstoorbaar. Maar ik kan me zeker wel voorstellen dat dat voor anderen anders is en dat dat tot kortsluiting leidt en je niet geaccepteerd voelen.
Maar ja, dat is nog steeds wel vanuit het oogpunt hoe de maatschappij naar je kijkt als mens met een bepaald uiterlijk. Dat is de identiteit die wordt opgelegd (of die je zo voelt) van buitenaf. En dat voedt het sentiment van binnen of je je daarbij goed voelt of niet. Of je dat beeld herkent of niet.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 19:07:
Klinkt op zich best herkenbaar. En hoe uit zich dat dan fysiek? Dus qua uiterlijk? Voel je behoefte om je vagina te verwijderen? Je borsten te verwijderen of deze af te binden?
Vagina verwijderen kan niet. Hooguit kunnen ze van de clitoris iets maken dat op een ienie-mienie piemeltje lijkt, maar je houdt gewoon een vagina. Laten we daar gewoon eerlijk over zijn. Je zult nooit een penis met ballen en alles erop en eraan hebben. Ze kunnen je met hormonen en kunst- en vliegwerk een min of meer mannelijk uiterlijk geven (beharing, stemgeluid, enz.), maar zodra je je broek uittrekt, ben je nog steeds vrouw qua geslachtsdelen.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 19:07:
Klinkt op zich best herkenbaar. En hoe uit zich dat dan fysiek? Dus qua uiterlijk? Voel je behoefte om je vagina te verwijderen? Je borsten te verwijderen of deze af te binden?
Deze kan ik alleen op vrij persoonlijk niveau beantwoorden, de een heeft andere behoeftes dan de ander
Aangezien ik vrij fluïde reageer is voor mij van geslacht veranderen vrij nutteloos
Als ik een piemel wil, dan liggen er een paar in de kast
Ik heb niet zo’n vrouwelijk uiterlijk, m’n borsten zijn niet bestaand maarrrr waren ze groter geweest dan m’n mini heuveltjes dan weet ik zeker dat ik daar wel iets aan had laten doen
Want voor mij is dat toch best een groot vrouwenkenmerk
Ik snap dat je denkt dat ook dit vanuit een maatschappelijk gezien oogpunt is, dat is het niet
Het steekt slechts harder als die confrontaties komen
Ik zou nooit kunnen voldoen aan het stereotype vrouw en dat maakt mij van binnen intens jaloers en met tijden zelfs verdrietig
Her zijn prachtige wezens, om op te vreten
Maar ik begrijp hun mode niet, echt niet! Hun inrichting van huizen niet, hun standpunten en gedachten niet en vooral het leven leven met kinderen erbij
Die kinderwens, die nuances, dat overal over kunnen praten, theeleuten, lekker wijntjes drinken
En goed kunnen praten over bijv seksueel overschrijdend gedrag
Allemaal heel onherkenbaar en heel ver weg, dat vrouw zijn
Maar zou het maar wat graag geweest zijn hoor
Het is lastig uitleggen maar het gaat echt verder dan “doe je benen dicht! Je bent een vrouw!” en je innerlijke ik die het daar niet mee eens is in de puberteit
Pejeka1 schreef op 25-04-2022 om 19:31:
[..]
Vagina verwijderen kan niet. Hooguit kunnen ze van de clitoris iets maken dat op een ienie-mienie piemeltje lijkt, maar je houdt gewoon een vagina. Laten we daar gewoon eerlijk over zijn. Je zult nooit een penis met ballen en alles erop en eraan hebben. Ze kunnen je met hormonen en kunst- en vliegwerk een min of meer mannelijk uiterlijk geven (beharing, stemgeluid, enz.), maar zodra je je broek uittrekt, ben je nog steeds vrouw qua geslachtsdelen.
Volgens mij voel je je als NB niet perse het een noch het ander. Dus hoeft er geen penis gemaakt te worden (denk ik dan). Dan zou een seksueel orgaan een hele nieuwe vorm kunnen hebben.
Maar goed, hierin kan ik me dan weer niet identificeren. Ik VOEL me geen vrouw, maar mijn lichaam is vrouw en dat vind ik verder prima. Ik voel geen behoefte om mijn vagina of borsten weg te laten halen, teneinde geen vrouwelijke seksuele kenmerken te hebben. En dan nog, dan zou ik hormonen moeten gaan slikken. Want niet alleen mijn vagina straalt uit dat ik van het vrouwelijk geslacht ben, ook mijn lengte, mijn stem, mijn gezicht, mijn bouw, alles zegt dat ik van het vrouwelijk geslacht ben. Dan zou ik letterlijk alles moeten gaan neutraliseren wil ik een lijf maken dat niet het een noch het ander is.
Pejeka1 schreef op 25-04-2022 om 19:31:
[..]
Vagina verwijderen kan niet. Hooguit kunnen ze van de clitoris iets maken dat op een ienie-mienie piemeltje lijkt, maar je houdt gewoon een vagina. Laten we daar gewoon eerlijk over zijn. Je zult nooit een penis met ballen en alles erop en eraan hebben. Ze kunnen je met hormonen en kunst- en vliegwerk een min of meer mannelijk uiterlijk geven (beharing, stemgeluid, enz.), maar zodra je je broek uittrekt, ben je nog steeds vrouw qua geslachtsdelen.
De verwijdering van de vagina heet colpectomie.
Voor de constructie van de penis is de keuze: metaidoioplastiek of phalloplastiek, die laatste in drie varianten. Daarnaast kan een balzak gevormd worden, waarin balimplantaten kunnen worden gebracht. Bij een phalloplastiek kan een erectieprothese worden geplaatst.