wanhopige mama

Ik lees eigenlijk op het geld stelen na geen extreem gedrag van dochter , ik lees wel hele heftige reacties op redelijk normale puperdingen, onacceptabele foto/telefoon afpakken, leg de gevaren liever uit van texting,  dagje met de trein weg/gelijk heel gedoe thuis , houd u uw dochter niet een beetje te strak?
Stiekem naar een feestje , ja ook dat hoort toch bij puberen? Ik lees 4 ouders en een broer die dochter in de gaten houden maar voelt ze zich wel echt gezien, of alleen bekeken? 

Eens met vorige poster: het klinkt allemaal een beetje van 'kind moet luisteren en dat doet het niet en nu weten we het niet meer'. Ga eens met haar in gesprek, over wat haar bezig houdt. 
Meisjes worden het beste beschermd door een omgeving waar ze alles kunnen vertellen zonder meteen veroordeeld of bestraft te worden.  Niet door een omgeving waarbij ze bij voorbaat weet dat ze als antwoord krijgt 'ja dan moet je ook maar luisteren naar ons'. 
Laat haar niet in een positie komen dat iemand van buiten haar onder druk zet maar ze thuis niets durft te vertellen. Dat is gevaarlijk.

Behalve het stelen lees ik niks anders dan een kind wat zich los maakt van de ouders, en dat is puur pubergedrag. Het gebruik van 'mama' is hopelijk vlaams, anders leest het alsof het kind extra klein gehouden wordt, wat natuurlijk verre van helpend is.

Kinderen maken zich los van hun ouders. En zien soms (door ouders goed bedoelde) regels of grenzen als belachelijk en te streng. Het lijkt erop dat ze dingen niet meer wil of durft te vragen (want mag toch vast niet).

Ze vindt dat ze haar eigen regels kan en mag maken. Ze is 14 dus lijkt niet ouder hoor. De een begint met 12, de ander met 17 jaar. En sommigen totaal niet.  Dat is van alle tijden. Ik deed dat al. mijn meiden doen dit ook. Dat zij alle regels van afspraken naast zich neerlegt en liegt én geld jat is natuurlijk niet okay. 

Ik zou per direct eens goed boek halen over omgaan met pubers. Met name in communicatie en hoe over dingen in gesprek te gaan, is van groot belang. Ook en vooral voor jou. De ouders. Loslaten ook. Kijk ook eens goed om waar je echt iets must vindt en waar je het kan laten gaan. Stel open vragen omtrent achterhalen waarom doet zij de dingen die ze doet? Geen spervuur van waarom waarom waarom. Of wat had kunnen gebeuren. Daar kan ze niks mee. Maar vertel ook wat het jou doet. En dat je het wilbegrijpen. Kijk wat het haar brengt. Blijkbaar heeft ze behoefte aan iets. Wat? 

 Alle digitale middelen onthouden en paar dagen huisarrest hielp bij ons. 2 weken is te lang. Straffen voor kinderen dienen kort te zijn. Je bereikt juist onverschilligheid en nog dwarser gedrag. 

Als je haar gedrag wil veranderen, verander dan zelf jullie (opvoed)stijl. Ook doorvzelf minder strak te houden. Kondig vooraf aan wat je verwacht komende week (ook hier kort vooruit werken). En leg uit wat de consequenties zijn als ze dit of dat doet. En geef misschien juist een beloning bij goed gedrag. Kijk maar eens naar de Nanny programma's.

Of denk aan een coach voor de familie. Is de huisarts al betrokken? 

Ik zou over het liegen en stalen wel echt boos zijn.  Maar ook bij mezelf te rade gaan ( over het liegen voornamelijk) waarom is er in onze relatie de cultuur ontstaan dat ze liegt ipv dingen bespreekt?  Tieners moeten ook een beetje hun eigen weg kunnen gaan.  Tijd voor een open gesprek. 

Ik denk dat jij je eigen angsten teveel tegen je dochter laat werken waardoor ze zich gaat ontworstelen.
Ook in wijken die in jouw ogen ‘slecht’ zijn hebben goede dingen. Zeker wanneer er een goede relatie van je dochter woont, dan wordt ze er gewoon in opgenomen. Wat maakt die wijk slecht in jouw ogen? 
Ga in gesprek met je dochter waarbij je echt ruimte geeft voor haar behoeften en probeer elkaar tegemoet te komen. 
Hier helpt het heel goed wanneer ik ze vraag: hoe laat spreken we af dat je thuis bent? 95/100 noemen ze dan zelf een tijd die helemaal prima is, ik doe dan voor de vorm nog even of ik daar over na moet denken. Het geeft hen een gevoel van autonomie. 

Oe lastig hoor. Ik heb gezorgd tijdelijk voor een kind die ging puberen en veel loog en zijn eigen ding deed. Automatisch komen daar flink zorgen bij. Ik ben bekend met geweldloos verzet. Ik legde veel uit, ging in gesprek, maar vooral de bijbekomende emoties en de wij vorm is belangrijk toe te passen. Wij vinden dit niet oké, omdat en pas bespreken als de emoties gedaald zijn op een goed rustig moment. Niet als dochter net wilde vertrekken of terugkomt. En dan dochter met een oplossing laten komen. Misschien jullie meer transparantie bieden. Je blijft net zolang in gesprek tot dochter iets aanbiedt en anders geef je aan dat je later weer terugkomt en een oplossing verwacht. Hier was de puber al teveel beschadigd en was therapie alleen helpend. Liegen daar was diegene mee opgegroeid, weinig empathie en ook geen hechtingsmogelijkheden. Die hechting is een must om bij beiden het vertrouwen terug te krijgen.

Zelf deed ik ook veel stiekem, maar ik was mij heel bewust van de gevaren, etc. Die legden ouders niet op bij mij. Hadden ze dit wel gedaan, was ik denk ik veel meer tegen de regels gaan opboksen. Ik mocht niet uit, enige dame met veel broers...doei! Discriminatie was dit toen voor mij, dus ik ging juist! Ik mocht niet laat thuis zijn, ik ging logeren. Over drinken zeiden ze weinig, dus ik dronk wel, maar weinig tot niet dronken. Ik voelde geen weerstand van ouders, waardoor ik mijn eigen veilige grenzen kon bepalen. Dus kijk waar het misgaat. Kinderen willen weg uit een situatie waarin ze zich niet kunnen uitspreken. Ze willen namelijk vrijheid, zichzelf zijn en beschermd voelen door gezien te voelen.   

Je moet hoe dan ook voorkomen dat ze niets meer tegen je vertelt, omdat dat "gedoe" geeft. Dat ze dan zelfs niet meer in je buurt wil komen omdat dat verboden, woede, gehuil en ander drama geeft, terwijl ze tóch wel doet wat ze zelf wil.

Met veertien was ik nog echt een kind en ik beleefde allerlei avonturen maar alleen lezend in een boek , maar de tegenwoordige kinderen ontwikkelen zich veel sneller. Toen ik achttien was ging ik voor het eerst uit, maar ik deed tegenover mijn ouders of ik naar de bibliotheek ging. Het was veel makkelijker om geen hele gesprekken erover te hoeven ondergaan. En ik was niet van plan het te laten. Dat doe je niet meer als adolescent. Ouders zijn belangrijk, maar je offert jezelf er niet meer voor op alleen om hun een rustig gevoel te geven.

Anoniemvoornu schreef op 11-05-2024 om 08:10:

Ik lees 4 ouders en een broer die dochter in de gaten houden maar voelt ze zich wel echt gezien, of alleen bekeken?

Dit 

Bezorgdheid kan ook verstikkend zijn .

Je hebt al veel goede tips gekregen, ik geef je deze: ga eens echt met je dochter praten over wat haar bezig houdt en wat haar beweegt deze dingen te doen. Luister naar haar en zorg dat je er voor haar bent.
Denk niet na over welke straf je nu weer eens zal geven. Denk na over hoe ze zich ontwikkelt. Wees nieuwsgierig.

Maar een volgens mij belangrijk punt: ga eens na wat voor voorbeeld je verder geeft. Wat doet een vape in jouw tas? Weet je wel hoe kankerverwekkend die dingen zijn? En jij laat dat in je tas zitten waar je kinderen zo bij kunnen? Verzin daar eens een flinke straf op voor je zelf. Ik help je: de vape wegdoen en nooit meer zoiets geks/gevaarlijks doen?

Geen advies, want mijn pubers zijn nooit zo geweest. Weet wel dat een puberdochter van mijn vriendin opeens ook dit buitensporig gedrag ging vertonen. Want dat vind ik het wel, in tegenstelling tot andere reacties. 
De vriendin (helemaal niet bovenmatig bezorgd en communiceert zeer goed) wist in die tijd ook geen raad. Dochter die in de nacht wegsloop, buitensporige feestjes in huis, waar natuurlijk van alles misging. Ter geruststelling: inmiddels een hele leuke verantwoordelijke jonge dame. 
Goed dat je je frustraties deelt met anderen en verder vanuit je eigen intuïtie maatregelen neemt. Bezorgdheid is een natuurlijke impuls die bescherming biedt. Helemaal niets mis mee om van daaruit te handelen.