Voor het eerst ongesteld. Hoe oud was jij?

watertoren schreef op 23-02-2024 om 10:57:

Ik ben nu inmiddels 58 en ik zou geld geven om nog ongeteld te mogen worden. Tja, wij vrouwen wat te verduren. Ik heb ook last gehad van buikkampen en huilbuiken en chagrijnig als ik ongesteld moest worden maar dat werd met de jaren minder bij mij. Eerlijk gezegd vind ik de overgang en daarna veel erger. Ik denk vaak van was ik nog maar die vrouw die altijd een tampon in haar tas had.

Ach, eerdaags heb je altijd incontinentieverbandjes in je tas

10. Het was hel.

Ik was net elf en ik heb er goede herinneringen aan. Ik mocht van mijn moeder een dagje thuisblijven van school en we hebben samen een stukje taart gegeten. Daarna is het lang erg pijnlijk en naar geweest. Een gezonde leefstijl heeft gelukkig wel behoorlijk geholpen om het wat draaglijker te maken.

Ik vind en vond het idee om het te vieren of om er in ieder geval een moment van te maken wel mooi. Het is toch ergens een overgangsmoment. Ik heb niet zo veel intieme herinneringen aan gesprekken net mijn moeder, maar die dag ging over mij en dat ik een vrouw aan het worden was, dat was fijn.

Ik was 14 en een half een mijn dochter precies even oud bij haar eerste keer. Het grote verschil is dat er nu gelukkig veel beter materiaal is. Ik weet nog goed in die beginjaren met zo'n dik pak in je onderbroek, een soort plastic (zweterige) tweede broekje over je onderbroek en dan nog vaak doorlekken. Vreselijk

12, nog op de lagere school ( ben van eind oktober dus late leerling ), het lastigste vond ik wat met de wekelijkse zwemles van school. Tampons bestonden er wel maar die lukten mij niet goed. Ik heb nooit buikkrampen gehad of andere problemen, wel eens doorgelekt in de nacht. Ook van de overgang niet veel gemerkt. Af en toe eens wakker geworden omdat ik het warm had, dat kon ik oplossen door 2 minuten benen buiten bed te hangen en een slok water te drinken.  

In de maand dat ik twaalf werd zat in de zesde klas en het maandverband wat je mee naar school nam was een erorm pakket. Ik baalde enorm er waren nog maar heel weinig meisjes op school ongesteld en ik kon elke maand een keer niet mee naar het zwembad. Tegen de tijd dat ik op de middelbare school zat had ik er minder moeite mee omdat toen bijna iedereen ongesteld was. Ik vond het met sporten wel lastig en ben op mijn vijftiende de pil gaan slikken om mijn menstruatiecyclus te reguleren.
De laatste jaren voor de overgang was de menstruatie enorm heftig daar heb ik toen wat aan laten doen.

Ik was bijna 15. Nooit veel last van gehad, maar vind het gewoon vervelend. Mocht van mij met 30 wel weer over zijn eigenlijk. Hoe sneller hoe beter. Ik ben wel vrij snel met de pil begonnen toen, dat scheelt al een hele hoop omdat je het dan kan plannen.
Dochter was net 11, vreselijk om zo vroeg al ongesteld te zijn. Heb het niet gevierd overigens, ze ziet me aankomen. Ze heeft het er het liefst gewoon niet over. Ik vind het met vakanties wel lastig, want tampons wil ze echt niet. Ze slikt nu dus soms iom de huisarts ook de pil om een vakantie te overbruggen.

watertoren schreef op 23-02-2024 om 10:57:

Ik ben nu inmiddels 58 en ik zou geld geven om nog ongeteld te mogen worden. Tja, wij vrouwen wat te verduren. Ik heb ook last gehad van buikkampen en huilbuiken en chagrijnig als ik ongesteld moest worden maar dat werd met de jaren minder bij mij. Eerlijk gezegd vind ik de overgang en daarna veel erger. Ik denk vaak van was ik nog maar die vrouw die altijd een tampon in haar tas had.

Ik ben bijna 30 en nu in de (kunstmatige) overgang. Mentaal een hel maar fysiek beter. (Los van opvliegers en slechte nachten)

was 11 en zat nog in groep 8. 

Net 10.
Groep 5 of 6, weet ik niet meer. Was verschrikkelijk. Was goed voorbereid en thuis was het geen probleem, maar schaamde me de eerste jaren kapot. Durfde ergens anders dan thuis niet goed te verschonen, wat tot doorlekken leidde. 
Tampons gingen pas goed nadat ik een paar x seks had gehad (na mijn 22e). Sinds die tijd geen maandverband meer gebruikt.

Jaar of 10-11. Mijn moeder had me voorbereid maar ik had niets opgeslagen. Tijdens logeren bij mijn oma was het zover en had ik geen idee wat er aan de hand was. 😂 Omdat het bruin was dacht ik dat er iets met mijn darmen was 

13 jaar

10, en het is eigenlijk best een zielig verhaal. Ik was mij helemaal niet bewust van het bestaan van dit verschijnsel, dus toen ik tijdens een lunchpauze (groep 7, ik at thuis) bloed in mijn onderbroek zag, ben ik me rot geschrokken. Ik heb geprobeerd het te verbergen en heb me dus vrij lang teruggetrokken op de wc. Toen mijn moeder doorhad dat ik al een tijdje uit beeld was, en ik bijna weer naar school moest, is ze natuurlijk op de deur gaan kloppen. Ik was aardig overstuur, maar ik mocht de middag thuisblijven en kreeg een beetje laat de uitleg over wat er aan de hand was. Mijn eigen kinderen heb ik dus al jong meegenomen in het hele verhaal en die wisten met 5 al dat dat er ooit aan zat te komen. Ze waren gelukkig niet heel vroeg, 11 en 12,5.

Ik ben overigens nu, met ruim 51, nog steeds maandelijks ongesteld. Kennelijk is het toch geen fabel, vroeg beginnen betekent laat eindigen.

Ik werd er door overvallen in de brugklas.  De hele dag in een doorweekte spijkertuinbroek rondgelopen en maar tegen iedereen verteld dat ik in de kantine in een plas  chocomel had gezeten . En toen nog drie kwartier in de bus naar huis.  De eerste jaren minitampons gebruikt met zo'n kartonnen inbrenghuls - bestaan die eigenlijk nog?
Verder eigenlijk nooit problemen gehad. Ook geen overgangsklachten. Ergens halverwege de 50 stopte het abrupt, net nadat ik een voorraad tampons in de aanbieding bij het Kruidvat had ingeslagen. Die ruim een jaar nog bewaard " voor de zekerheid", toen was de voedselbank er blij mee.

Dochter  had ook ongeveer die leeftijd. Die kreeg van mij de beloofde menarche-oorbellen. Had ik een leuke traditie gevonden, maar ja, verder heb ik alleen  jongens.