Verbindend gezag oftewel Nieuwe autoriteit
In verschillende draadjes over pubers of jongvolwassenen waarvan de ouders met hun handen in het haar zitten, hebben een aantal forum leden (waaronder ik) verwezen naar de methode Verbindend gezag (ook wel Geweldloos verzet of Nieuwe autoriteit genoemd). Het biedt ouders handvatten om grenzen te stellen en tegelijkertijd in verbinding te blijven met hun kind als er sprake is van destructief gedrag (variërend van agressie, verslaving, eetstoornissen, enzovoort). Maar de methode biedt ook handvatten als het niet zover is gekomen. De methode wordt steeds meer ingezet door hulpverleners, maar ook in scholen en andere contexten.
Ik dacht er al een tijdje over om een draadje aan te maken over deze methode omdat ik echt denk dat veel kinderen en ouders hier baat bij zouden hebben. Ook als je als ouders in onderling conflict raakt over hoe je grenzen stelt, helpt deze methode om daar weer samen op 1 lijn te komen.
Toevallig zag ik dat er binnenkort een online training start voor ouders en die wilde ik delen. Nee, ik ben niet degene die deze training aanbiedt, ik ken de trainer niet, en ik heb geen aandelen 😉
Misschien dat andere forumleden ook weten van organisaties die deze methode bieden, en kunnen we hier een draadje creëren waarin ouders makkelijk kunnen vinden waar ze terecht kunnen voor deze methode?
Wie weet kunnen ouders hier ook ervaringen delen over hoe zij de methode hebben toegepast. Bijvoorbeeld: wat voor relatiegebaren doe je voor jouw kind? Of welke grenzen kies je en hoe pakte je dat aan?
Deze training start dus binnenkort: https://www.corstensco.nl/geweldloos-verzet-verbindend-gezag/
Poekewiki schreef op 10-04-2025 om 13:17:
[..]
Ik had zelf nog niet van deze opvoedstijl gehoord, maar doe het instinctief wel zo. Heb me in het verleden wel eens afgevraagd of ik niet te lief was of te weinig autoritair, maar ik krijg hierin toch een stukje vertrouwen in mijn aanpak. Een lieve lijst is dit.
Ja, dat had ik ook voordat ik deze methode tegenkwam en herken dat ik toch ook vaak twijfelde, vooral door anderen die vonden dat ik 'strenger' moest zijn. Blij dat jij het ook als bevestigend ervaart! 😊
Nu had mijn kind ook niet zo'n hele heftige pubertijd. Dus dan is het wel een beetje makkelijk lullen om de verbinding goed te houden. Ik kan me voorstellen dat het in extreme gevallen wel een stuk lastiger blijkt om zo standvastig te blijven.
Niet helemaal vergelijkbaar, maar ik heb dit toegepast bij een (inmiddels) ex-vriendin van mijn zoon. Het ging niet goed tussen haar en haar ouders, ze moest echt op haar 18e het huis uit. Ze heeft toen een tijdje bij ons gewoond. We hebben haar echt behandeld als een van onze kinderen. Dus complimentjes en knuffels geven, en als ze weer eens uit de bocht vloog, niet boos worden maar haar gewoon even knuffelen en zeggen dat we het er later wel eens over zouden hebben. Dan volgde na verloop van tijd een gesprek over het waarom en kregen we altijd wel een verder inkijkje in haar roerige geest en leven. Dan verging ons sowieso de lust om standjes uit te delen… Het gesprek ging dan altijd over hoe te voorkomen dat ze over de schreef zou gaan, hoe ze onze hulp daarbij kon krijgen/inschakelen en tips om bepaalde situaties te voorkomen.
Inmiddels is ze al jaren een ex, maar ze is wel uitgegroeid tot een best goed gelukte jongedame van nu 25. We hebben nog regelmatig contact. Ik ben blij te zien dat ze het nu zo goed maakt en weet dat wij als surrogaatouders daar een positieve bijdrage aan hebben geleverd. Zelfs de relatie met haar eigen ouders hebben we weer vlot weten te trekken.
Ik denk dat er geen enkele puber is die het goed doet op een negatieve benadering. Een positieve insteek is altijd de beste. Elk kind heeft mooie kanten. Benadruk die, benoemd die, en negeer de negatieve zoveel mogelijk. Lang niet altijd gemakkelijk, wel de beste methode in mijn ogen.
Jonagold schreef op 11-04-2025 om 19:56:
Niet helemaal vergelijkbaar, maar ik heb dit toegepast bij een (inmiddels) ex-vriendin van mijn zoon. Het ging niet goed tussen haar en haar ouders, ze moest echt op haar 18e het huis uit. Ze heeft toen een tijdje bij ons gewoond. We hebben haar echt behandeld als een van onze kinderen. Dus complimentjes en knuffels geven, en als ze weer eens uit de bocht vloog, niet boos worden maar haar gewoon even knuffelen en zeggen dat we het er later wel eens over zouden hebben. Dan volgde na verloop van tijd een gesprek over het waarom en kregen we altijd wel een verder inkijkje in haar roerige geest en leven. Dan verging ons sowieso de lust om standjes uit te delen… Het gesprek ging dan altijd over hoe te voorkomen dat ze over de schreef zou gaan, hoe ze onze hulp daarbij kon krijgen/inschakelen en tips om bepaalde situaties te voorkomen.
Inmiddels is ze al jaren een ex, maar ze is wel uitgegroeid tot een best goed gelukte jongedame van nu 25. We hebben nog regelmatig contact. Ik ben blij te zien dat ze het nu zo goed maakt en weet dat wij als surrogaatouders daar een positieve bijdrage aan hebben geleverd. Zelfs de relatie met haar eigen ouders hebben we weer vlot weten te trekken.
Ik denk dat er geen enkele puber is die het goed doet op een negatieve benadering. Een positieve insteek is altijd de beste. Elk kind heeft mooie kanten. Benadruk die, benoemd die, en negeer de negatieve zoveel mogelijk. Lang niet altijd gemakkelijk, wel de beste methode in mijn ogen.
Je hebt wel eens vaker verteld over de ex-vriendin van jullie zoon, Jonagold, en ik vind het het zo mooi hoe jullie dat hebben gedaan. Jullie hebben haar gegeven wat ik alle kinderen/jongeren gun: gezien worden. Zeker als ze het moeilijk hebben.
Je zal het zelf vast enigzins vanzelfsprekend (zijn gaan) vinden, maar ik denk dat het aantal mensen die dit kunnen én bereid zijn te doen voor een kind dat niet 'eigen' is, heel dun gezaaid is. Mooi om te horen dat de band met haar nog steeds goed is.
