Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
O wat goed en interessant Kaas! Wat was met name zo confronterend voor je?
Ik heb er wel van gehoord, verder niks mee gedaan. Hier is een fase gaande dat het -ondanks alle bijzonderheden- goed gaat met zoon. School gaat lekker, bijbaantje loopt al bijna een jaar prima en zonder gedoe, er is een vriendengroepje op school en hij kijkt uit naar 5 dagen schoolreis buitenland in mei. Ik koester dit en ben nu veel minder bezig met het autisme en welke belemmeringen dat geeft.
Ook al was ik gisteren op een feestje en werd ik weer geconfronteerd met de puberperikelen die veel van mijn vriendinnen ervaren: iedere avond strijd over thuiskomtijd, vapen en drinken, verkeringen, uithuizig zijn, met vrienden op vakantie gaan, etc. Hier zó niet aan de hand.
Wat fijn dat het zo lekker gaat Zonnig! Geniet er gewoon onbezorgd van.
Hier is de combinatie van diverse factoren even weer zwaarder. We krijgen hulp, mijn man en mijn werkgever zorgen goed voor me.
Kaassoufflee schreef op 25-03-2025 om 19:53:
Wat vinden jullie van het volgende: zoon wil bij het eten met zijn koptelefoon op zitten (muziek) Hij kan zich dan, naar eigen zeggen, beter focussen op het eten/afsluiten voor afleidende prikkels zoals praten over hoe de dag voor iedereen was. Omdat het nogal een grote koptelefoon is, zo’n externe met grote ronde oren en een boog over z’n hoofd, vind ik (mijn man ook) dat nogal…tja…vreemd en een onaangenaam gezicht. Dat kun je toch in het openbaar bij een feestje/uit eten ook niet doen, of op school in de pauze? Ik heb van die witte dingen voorgesteld die je in je oorschelp hangt, maar dat vind hij vreselijk, spul in zijn oor. Ook heb ik voorgesteld om in rust op zijn kamer te gaan eten (niet als straf) of het eerst zonder koptelefoon te proberen. Maar hij zegt dat hij dat z’n hele leven al doet en dat wel is gebleken dat hij niet kan praten/socializen en ook nog eten. En daarmee heeft hij natuurlijk een goed punt.
Is hier iemand met ideeën hierover of ervaring hiermee? Misschien ben ik (nog) te bekrompen hierin? Aan de ene kant denk ik: wat maakt het nou uit? Maar aan de andere kant denk ik: zo kun je toch de wereld niet door?
Ja hoor, dat kan prima 😁. Kijk eens om je heen, er zijn er genoeg die dat doen. Onze 16 jarige ass zoon is er 1 van. Bij dochter op sport loopt er een meisje met een koptelefoon op tijdens het sporten.
Niemand die daar vanop kijkt.
Oh ik heb gemist dat het autisme week was.
Sterkte Kaas.
En fijn dat het lekker loopt Zonnig.
Mijn man zei 2 april dat het wereld autisme dag was, waarop dochter snauwde dat het voor haar elke dag autisme dag was. En daarna werd ze even heel verdrietig en voelde ze zich schuldig naar ons toe, dat ze soms zo moeilijk doet en dat we zoveel zorgen hebben. Het gaat dus best heel goed hier momenteel, maar tegelijkertijd is acceptatie nog steeds moeilijk en ervaart ze het vooral als lastig. En dit soort momenten maken dat weer even heel duidelijk.
