Schaamte
Goeiemorgen
Ik wil even iets met jullie delen, jullie advies inwinnen.
Mijn dochter van 11 lijkt zich voor mij te schamen.
Deze ochtend bv.zeg ik tg haar we gaan te voet naar school, is maar 5 min stappen.
Ik stap dan gewoon een eindje mee, niet tot aan de school zelf want ik begrijp ook dat ze inmiddels in het zesde zit. Ik stap mee tot halverwege en laat haar dan alleen verder stappen. Voor mij geen probleem.
Blijft ze aandringen om toch met de auto te gaan...
We gaan te voet.
Ze stapt in een heel snel tempo 10meter voor mij uit. Dat doet ze altijd.
Zie ik ouders met hun kind stappen, jong of oud, die lopen bij elkaar. Mijn dochter loopt 10meter voor mij uit, echt alsof ze niet met mij gezien wil worden.
Geen idee waarom.
Dit gedrag stelt zich wel vaker.
Gaan ze bv.met school op uitstap en komt ze van de bus gestapt dan kan er amper een goeiendag vanaf. Soms passeert ze zelfs gewoon. Heel kwetsend dit.
Andere kinderen zijn blij van hun mama te zien. Ok ze zijn geen kleuters meer en ik verwacht niet dat ze rond mijn nek vliegt maar ik vraag me af waarom ik nog moeite doe om met haar mee te stappen etc.
We hebben altijd een goeie band gehad.
Maar dit vind ik heel moeilijk.
Tranen staan me nader dan het lachen.
Deze namiddag moet ze naar de catechese.
Normaal breng ik haar met de auto.
Misschien moet ik haar maar alleen laten gaan als ze toch niet met mij gezien wil worden?
Dat is niet leuk, mensen die zich voor je schamen en niet met je gezien willen worden. Als het nou een kennis was zou je kunnen breken om je zelfrespect in ere te houden, maar met een kind zou ik het ook niet weten.
Gesprekje hierover aangaan met je dochter?
Waarom breng je haar nog (een stuk)naar school? Ze is elf en het is op loopafstand. Dikke kans dat ze zich niet schaamt voor jou persoonlijk, maar voor het feit dat ze nog door haar moeder wordt gebracht. Of is het in België niet gebruikelijk dat kinderen alleen naar school gaan?
Dat ze je niet begroet daar zou ik wel een gesprek over voeren, zo ga je niet met mensen om. Ik werk op een school en als een leerling zonder iets te zeggen de klas binnenkomt gaat hij of zij er meteen weer uit om het opnieuw te proberen.
Misschien als je haar meer zelfstandigheid geeft bij het naar school gaan, dat het dan bij die uitstapjes wel goed komt. Ik denk niet dat ze zich zozeer voor je schaam, maar toe is aan meer zelfstandigheid.
Welkom in de puberteit.
dankjewel voor jullie reacties.
Ze komt sowieso alleen naar huis na schooltijd. Denk niet dat het te maken heeft met zelfstandigheid.
Ze heeft ook een eigen sleutel aangezien zij vroeger thuis is dan ik.
Dat ik dus meestap is eerder per uitzondering.
's Morgens wordt ze in de winterperiode gebracht omdat ik dan vervolgens doorrijd om mijn zoon af te zetten en naar het werk te gaan.
Ook dan zegt ze amper gedag als ze uitstapt.
Ik ben zelf ook leerkracht dus heb hierover echt wel al een gesprek gehad met haar maar ze blijft dit gedrag stellen.
Ik begrijp dat ze haar weg moet zoeken in die puberteit, ik heb ook een zoon van 15.
Maar ik vind haar gedrag ongepast.
Zo ga je niet met mensen om en al zeker niet met jouw mama.
Wijs haar op haar gedrag en wat dat met je doet. Verder is het ook uitzitten. Het is niet fraai maar wel een voorbeeld van hoe pubers zich afzetten tegen hun ouders. Ze komt weer bij je terug.
Dat hoor je heel vaak. Mijn moeder liep maar zelden met mij over straat, wegens gebrek aan tijd, dus ik kan me de situatie niet zelf herinneren, maar ik hoorde en las het. Kwam zelfs voor in Zeg 'ns Aaa dacht ik. Hoe zo'n kind de wereld ziet zo hoef jij dat toch niet te zien? Als kind vind je de mening van je leeftijdsgenoten van het allergrootste belang; je hoeft maar iets verkeerds te zeggen of een in hun ogen, verkeerde keuze te maken of je ligt er al "uit" en in deze tijd is dat geen lolletje want de sociale media zijn niet vergevend en je wordt heel makkelijk uitgesloten.
Je kind is dus erg voorzichtig en durft niet voor haar familie uit te komen. Ooit wordt ze sterker en zal meer voor zichzelf en haar keuzes en thuissituatie opkomen. Lach erom; het wordt anders!
Bedankt.
Het komt dus hopelijk wel weer goed.
Linn_1983 schreef op 28-02-2024 om 09:34:
Bedankt.
Het komt dus hopelijk wel weer goed.
Dat zeker!
mijn zoon had hetzelfde rond deze leeftijd en rond de 3e klas middelbare school weer. Ging vanzelf voorbij. Ik heb er weinig aandacht aan besteed en ook niet mijn gevoelens hieromheen bij hem neergelegd omdat ik het als een vrij normale ontwikkeling zag. Ook al vond ik zelf soms niet fijn, had ik niet de behoefte om dat nog eens bij hem neer te leggen: Kinderen voelen zich soms al schuldig als ze zich schamen voor hun ouders dus daar wilde ik niet nog mijn 'gekwetsheid' bovenop leggen.
Verder hebben mijn zoon en ik juist altijd een sterke band gehad en overigens nog steeds, maar daarom misschien juist wel die fases gehad waarin hij zich los moest maken. Het heeft volgens mij ook te maken met het zoeken van een eigen identiteit, zich daar heel bewust van zijn, en daarmee worstelen.
Wees de volwassene, ervaar wat je voelt, maar leg het niet bij je kind neer en besef dat het een gewone fase is die vanzelf weer over gaat, zou mijn advies zijn.
Ohhh je dametje gaat puberen 
Dit heeft echt niets met jouw te maken. Of eigenlijk wel: ze is goed aan je gehecht en nu zoekt ze haar eigen plekje in de wereld.
Mijn jongste (van de vijf) schaamt zich ook voor mij 🤣. Doe niet zo cringe mama!
Ik zou alleen aangeven dat je wel fatsoensnormen van haar verwacht: dus netjes gedag zeggen. En verder lekker zelf de wereld laten ontdekken.
Waarom zou je een elfjarige nog naar school brengen als het vijf minuten lopen is? Laat staan dat je haar met de auto brengt. Ik zou dat ook kinderachtig hebben gevonden, alsof ik dat niet zelf kan. En nee, op die leeftijd is het niet meer per definitie 'gezellig' om gebracht te worden.
Als ze jou niet begroet, zou ik daar wel wat van zeggen. Dat is niet hoe je met elkaar omgaat, samenleven vereist ook wederkerigheid (ja, ook van een puber). Als je binnenkomt, begroet je mensen.
Ik liep vroeger in het winkelcentrum altijd gearmd met mijn moeder, maar zodra ik een klasgenoot zag, gauw die arm weg. Stom eigenlijk denk ik nu, maar vroeger als puber van een jaar of 13 had ik heel veel dingen waar ik me voor schaamde, van mijn moeder maar ook dingen van mezelf. Hoe mijn haar had gezeten die dag of over iets wat ik op school had gezegd of gedaan, of als je iets moest voorlezen in de klas. Achteraf allemaal onzin dingen, maar toen heel belangrijk blijkbaar. Ging weer over hoor 
Dat is toch heel normaal? Of althans niet ongebruikelijk. Als ze kleuters zijn, kan het ze niet leuk genoeg zijn wat mama doet (dansen op straat met een pietenmuts of huppelen), maar op een gegeven moment moet je wat onzichtbaarder worden. Met een jaar of 12-14 is die fase weer voorbij.
