Puberteit en nog emotioneel rond scheiding

Dag iedereen, lang verhaal kort. Ik ben 6 jaar geleden gescheiden. Scheiding is goed verlopen. Nog steeds goed contact met ex-partner. Overleg rond onze 2 kinderen jongen en meisje lopen goed. Meisje 15 worden, jongen 10. We hebben een week week regeling, maar ex en ik wonen niet ver van mekaar dus de kinderen kunnen ook los van de regeling over de vloer komen. Ex-partner en ik zien dus onze kinderen sowieso bijna dagelijks. 
Ikzelf heb reeds 4,5 jaar relatie. Partner had geen kinderen en er is een kleintje bijgekomen, nog een peuter. Mijn 2 oudste komen goed overeen met huidige partner. Huidige partner neemt wel niet vaderrol op zich ofzo want een papa hebben ze al. Hij ondersteunt me wel in opvoeding, maar ik neem wat betreft mijn eigen 2 kinderen zelf de beslissing (wel in raad en overleg). Kinderen kunnen ook terecht bij mijn huidige partner als iets is of hulp voor school ofzo. 
Mijn puberdochter is wel een brave meid, maar als ze het in haar hoofd krijgt kan ze echt superlelijk en kwetsend uit de hoek komen, zowel naar mij als haar eigen papa naar mijn huidige partner durft ze dit niet zo.
Dit weekend is ze plots erg uitgevlogen. aanleiding was stress voor een schooltaak die ze te lang had uitgesteld en nu moest het plots erg snel gaan. Ze overschreed een grens door kwetsende dingen te zeggen en nog eens roepen erbij, dus heb ik voor die avond haar mobieltje in beslag genomen. Na een gesprek kwam het er plots uit dat ze het lastig heeft met het feit dat haar papa en ik niet meer samen zijn. Ik was wat geschrokken omdat het nu 6 jaar geleden is. Ze vond het erg wat ze zei voor mijn vriend zei ze, hij zat er ook bij. Ze vond het lastig dat onze kleinste peuter haar ouders voortdurend bij zich heeft en zij niet meer. Ze vond het ook lastig zei ze bij verjaardagsfeestjes, kerst, oudjaar… kort gezegd: ze wil haar ouders samen. Ik wist niet goed hoe te reageren. Ik kan de klok niet terugdraaien en dan nog zou de uitkomst hetzelfde zijn. Ik kan niet ongedaan maken dat ik niet meer samen ben met mijn vorige partner… Mijn huidige partner zei dat het haar begreep en dat dat niet leuk is, maar dat er nu wat jaren overgegaan zijn intussen. Ook hebben mijn kinderen geen scheiding met ruzies meegemaakt, integendeel. Ik voel me enorm schuldig als mama. Ik heb me sowieso altijd schuldig gevoeld na de scheiding, ook mijn ex, maar dit hakt er nu nog meer in.
Ik weet niet goed hoe hier mee om te gaan, hoe te reageren…