Mijn dochter denkt dat ze autisme heeft…
Mijn dochter wordt morgen 18…Ze was een hevige puber al van haar 12 jaar,liegen,weglopen,moeite op school,moeite om een vaste vriendenkring op te bouwen,foute vriendjes … Ze heeft ook wel wat bagage haar vader die haar afgewezen heeft jaren geleden.Recent haar oma verloren(66),zij was de moeder van mijn ex die haar altijd heeft opgevangen en vaak haar vertrouwenspersoon was als er thuis eens ruzie was.
Ze zit in haar laatste jaar nu (met veel moeite) vaak verandert van richting,moeten zakken …maar goed we zijn er bijna…De laatste 2 weken heb ik weer zeer veel moeite om haar in school te krijgen en heeft ze nu zelf gezegd dat ze denkt dat ze autisme heeft.Ik heb haar al vaker naar een psycholoog willen laten gaan ook ivm het rouwproces maar dat wil ze allemaal niet.Ze wil ook niet naar de huisarts.
Vandaag is ze weer niet naar school,..ze vindt dat ik niet luister dat doe ik wel maar ook kinderen met autisme of andere moeilijkheden moeten een manier vinden om hier mee te leren omgaan en hulp aanvaarden.En in bed liggen vind ik geen oplossing,dan ben ik weer te hard…Zo blijven we bezig,Ik voel me echt machteloos …
Het advies van Omnik vind ik wel goed. Niet meteen naar oplossingen grijpen waar jij aan denkt, maar kijken naar wat zij denkt dat ze nodig heeft en haar daar ook wat regie in geven. En vooral niet te veel invullen over wat zij denkt/voelt/ervaart.
ALs zij denkt dat ze autisme heeft, is dat iets om mee naar de huisarts te gaan en uit te zoeken lijkt me. En dat kan er toe leiden dat ze wat meer hulp krijgt om haar weg in het leven te vinden, wat dan in hetzelfde spoor ligt als wat jij zou willen. Gezien haar leeftijd kun je wel wat ondersteunen maar niet bepalen, zij moet haar weg vinden en het is niet aan jou om die uit te stippelen. Ik zou aanraden je meer op het proces te richten en je minder te focussen op wat er uit moet komen, en al helemaal niet op wat er allemaal aan ongewenste uitkomsten mogelijk zijn en die proberen te vermijden. Je kunt niet in de toekomst kijken, maar wel met het heden dealen.
Natje1812 schreef op 24-10-2023 om 14:08:
Ik sta zelf wel open voor hulp en ik merk ook wel dat rustig reageren en positieve feedback betere resultaten heeft.Het is gewoon op sommige momenten moeilijk om nog rustig te blijven.
Het is volgens mij gewoon een samenloop van omstandigheden.Het is vandaag haar verjaardag en geen berichtje of kaartje krijgen van oma is denk ik gewoon heel moeilijk voor haar.
Ze is vandaag naar school en ze ging een gesprek aanvragen bij de leerlingenbegeleidster.
Het was niet vervelend bedoelt van mij maar omdat je er zo tegenaan loopt lijkt het me best goed om het daar met iemand over te hebben. Hoe is dit voor jou? Wat is lastig voor jou? Hoe ga je ermee om en werkt dat voor jou? Hoe wordt het wat beter draagbaar voor jou.
Jullie hebben veel meegemaakt samen. Het is zwaar geweest en nu nog. Het is helemaal niet gek dat je geduld soms gewoon op is. Zorg goed voor jezelf! Misschien bespreken met de poh? Misschien kan die je de weg wijzen naar de hulp die je kunt gebruiken. Je dochter ziet dan meteen dat hulp vragen helemaal niet gek of raar is want jij doet dat ook. Wie weet opent er dan in de toekomst ook weer een deur voor haar.
Overigens vind ik bovenstaande tips na jou laatste bericht heel goed.
Mijn tip om al over leerplicht en zakken te praten zou ik laten gaan. Vind ik nu bekeken geen goede tip. Zeker als ze vandaag alweer naar school is.
AnnaPollewop schreef op 24-10-2023 om 15:15:
ALs zij denkt dat ze autisme heeft, is dat iets om mee naar de huisarts te gaan en uit te zoeken lijkt me.
Maar ook dat is een stap die dochter zelf zal moeten zetten. Misschien is ze helemaal nog niet zover. Ik heb ook enorm aangedrongen op hulpverlening voor mijn zoon, heel veel druk uitgeoefend, omdat ik me enorme zorgen maakte. En die zorgen waren zeer terecht. Maar het werkt níet. Als er weerstand is bij het kind, leidt druk, zélfs druk in de goede richting, tot ruzie, verwijdering, stress en nóg problematischer gedrag. En als ouder draai je zelf ook helemaal de soep in.
Omnik schreef op 24-10-2023 om 15:22:
[..]
Maar ook dat is een stap die dochter zelf zal moeten zetten. Misschien is ze helemaal nog niet zover. Ik heb ook enorm aangedrongen op hulpverlening voor mijn zoon, heel veel druk uitgeoefend, omdat ik me enorme zorgen maakte. En die zorgen waren zeer terecht. Maar het werkt níet. Als er weerstand is bij het kind, leidt druk, zélfs druk in de goede richting, tot ruzie, verwijdering, stress en nóg problematischer gedrag. En als ouder draai je zelf ook helemaal de soep in.
En tegelijkertijd kunnen veel mensen met ASS hun hulp niet of niet goed zelf regelen. Dus ik zou wel vragen of ze hulp wil, in welke vorm dan ook, en dan vragen of ze wil dat jij belt/mailt.
Aanmelden voor een diagnosetraject zouden jullie alvast kunnen doen, aangezien er lange wachtlijsten zijn. Dan kan ze te zijner tijd beslissen of ze er gebruik van wil maken. Afzeggen kan altijd nog (maar zou ik niet aanraden).
Edit: niet vandaag natuurlijk, niet op haar verjaardag. En hou het luchtig. Zegt ze nee, vraag je het later nog eens.
IMI-x2 schreef op 24-10-2023 om 15:27:
[..]
En tegelijkertijd kunnen veel mensen met ASS hun hulp niet of niet goed zelf regelen. Dus ik zou wel vragen of ze hulp wil, in welke vorm dan ook, en dan vragen of ze wil dat jij belt/mailt.
Aanmelden voor een diagnosetraject zouden jullie alvast kunnen doen, aangezien er lange wachtlijsten zijn. Dan kan ze te zijner tijd beslissen of ze er gebruik van wil maken. Afzeggen kan altijd nog (maar zou ik niet aanraden).
Edit: niet vandaag natuurlijk, niet op haar verjaardag. En hou het luchtig. Zegt ze nee, vraag je het later nog eens.
Natuurlijk zou het heel fijn zijn als je samen er in alle redelijkheid en met gezond verstand over zou kunnen sparren en je kind zou kunnen helpen verstandige keuzes te maken. Maar als het kind die hulp afwijst, helemaal in de weerstand zit, kan dit gewoon niet. Als een 16+ kind rigide is en zich niet kan laten (bege)leiden door de ouder, dan zit er niets anders op dan je kind te volgen. Dan is de eerste prioriteit de relatie versterken. Ik weet natuurlijk niet of er in de relatie tussen Natje en haar dochter ruimte is voor dit soort samenspraak over te zetten stappen. Tussen mij en zoon was en is er die niet of nauwelijks.
IMI-x2 schreef op 24-10-2023 om 15:27:
[..]
En tegelijkertijd kunnen veel mensen met ASS hun hulp niet of niet goed zelf regelen. Dus ik zou wel vragen of ze hulp wil, in welke vorm dan ook, en dan vragen of ze wil dat jij belt/mailt.
Aanmelden voor een diagnosetraject zouden jullie alvast kunnen doen, aangezien er lange wachtlijsten zijn. Dan kan ze te zijner tijd beslissen of ze er gebruik van wil maken. Afzeggen kan altijd nog (maar zou ik niet aanraden).
Edit: niet vandaag natuurlijk, niet op haar verjaardag. En hou het luchtig. Zegt ze nee, vraag je het later nog eens.
Dit. Mijn zoon met autisme heeft vaak een (heel) lange aanloop nodig. Dus als het tijd is voor een afspraak bij de kapper zeg ik dat tegen hem. En geef aan wat een handig moment is om te bellen (wanneer ze wel en niet werkt). Dat moment passeert steevast zonder dat hij gebeld heeft. Dan vraag ik of hij er nog aan gedacht heeft? Nee, dus, en dan zegt hij, doe ik morgen. Gebeurt ook niet. Ik plak dan een post-it op de deur als reminder. En na een week meldt hij dan ineens dat hij een afspraak heeft gemaakt. Dit is echt letterlijk onze procedure bij zoiets simpels als de kapper bellen. Ingewikkeldere dingen kosten dus nog meer tijd (en voor hem energie).
Moraal van het verhaal: heb geduld. Wat voor jou ‘gewoon even snel doen’ is, kan voor haar een langdurige kwestie van moed verzamelen zijn.
Overigens helpt het bij zoon om samen een gesprek voor te bereiden. Dus mogelijke reacties van de ‘tegenpartij’ bespreken en zijn reacties daar dan weer op. En soms vindt hij het fijn als ik erbij ben, soms niet. Langzaamaan gaat het steeds beter en kan hij steeds beter zelf initiatief nemen of aangeven waar hij hulp bij nodig heeft. Maar hij is dan ook intussen 23 en heeft al een paar jaar gewerkt. Daar heeft hij veel van geleerd.
Omnik schreef op 24-10-2023 om 15:47:
[..]
Natuurlijk zou het heel fijn zijn als je samen er in alle redelijkheid en met gezond verstand over zou kunnen sparren en je kind zou kunnen helpen verstandige keuzes te maken. Maar als het kind die hulp afwijst, helemaal in de weerstand zit, kan dit gewoon niet. Als een 16+ kind rigide is en zich niet kan laten (bege)leiden door de ouder, dan zit er niets anders op dan je kind te volgen. Dan is de eerste prioriteit de relatie versterken. Ik weet natuurlijk niet of er in de relatie tussen Natje en haar dochter ruimte is voor dit soort samenspraak over te zetten stappen. Tussen mij en zoon was en is er die niet of nauwelijks.
Ik zou hopen dat naar de huisarts om te kijken of dochter autisme heeft en wat daar mogelijk mee kan of moet, beter aansluit dan een therapie of psycholoog omdat moeder een probleem ziet bij dochter en dat opgelost wil hebben.
Dochter wil niet dat zij gerepareerd wordt (therapie voor rouw) zodat moeder geen probleem heeft, ze wil misschien wel zelf hulp bij wat ze zelf als een probleem ervaart. Beetje bruusk gezegd zo misschien, maar ik zou het als dochter wel zo zien.
AnnaPollewop schreef op 24-10-2023 om 19:41:
[..]
Ik zou hopen dat naar de huisarts om te kijken of dochter autisme heeft en wat daar mogelijk mee kan of moet, beter aansluit dan een therapie of psycholoog omdat moeder een probleem ziet bij dochter en dat opgelost wil hebben.
Dochter wil niet dat zij gerepareerd wordt (therapie voor rouw) zodat moeder geen probleem heeft, ze wil misschien wel zelf hulp bij wat ze zelf als een probleem ervaart. Beetje bruusk gezegd zo misschien, maar ik zou het als dochter wel zo zien.
Juist daarom is aandringen als moeder waarschijnlijk contra-productief, ook aandringen op een bezoek aan de huisarts. Ze moet het zelf willen en de zin ervan inzien. Je verzetten tegen je moeder kan ook een vorm van vermijding worden. Dan speel je als ouder ongewild een rol in het niet zoeken van hulp. Ik zeg niet dat dat bij Natje en dochter aan de hand is, het is een mogelijkheid waar Natje indien nodig in de communicatie rekening mee zou kunnen houden.
Hoe meer ik aandring niet enkel om naar de huisarts te gaan hoe meer ik idd het omgekeerde effect krijg…Ik zou ook graag hebben dat ze een studentenjob zoekt het moet niet veel uren zijn maar toch iets…zodat ze een klein beetje begrijpt dat het geld niet aan de bomen groeit maar ze doet het niet.Tot ze op een punt komt dat haar geld op is en dan wel verwacht dat ik geld geef.Dat doe ik niet meer.Ze krijg 25€ per week zakgeld en geen extra meer.Vroeger gaf ik er aan toe maar ik vind dat ze nu toch wel de leeftijd heeft om te werken af en toe.Ze heeft al gewerkt maar nergens lang gebleven.Gelukkig gaat ze nu terug naar school dat is nu natuurlijk wel het belangrijkst…
ze is 18, zorgtoeslag aangevraagd?
Natje1812 schreef op 25-10-2023 om 15:45:
Hoe meer ik aandring niet enkel om naar de huisarts te gaan hoe meer ik idd het omgekeerde effect krijg…Ik zou ook graag hebben dat ze een studentenjob zoekt het moet niet veel uren zijn maar toch iets…zodat ze een klein beetje begrijpt dat het geld niet aan de bomen groeit maar ze doet het niet.Tot ze op een punt komt dat haar geld op is en dan wel verwacht dat ik geld geef.Dat doe ik niet meer.Ze krijg 25€ per week zakgeld en geen extra meer.Vroeger gaf ik er aan toe maar ik vind dat ze nu toch wel de leeftijd heeft om te werken af en toe.Ze heeft al gewerkt maar nergens lang gebleven.Gelukkig gaat ze nu terug naar school dat is nu natuurlijk wel het belangrijkst…
Misschien eens stoppen met haar dingen willen leren of onder haar neus wrijven. Stel je eigen grenzen, en laat haar verder haar weg vinden. Wees beschikbaar voor hulp en steun maar leg het initiatief bij haar. Je opvoeding is klaar, als het niet genoeg was is het nu toch te laat.
Ysenda schreef op 25-10-2023 om 18:06:
ze is 18, zorgtoeslag aangevraagd?
Is dat er in België ook? Volgens mij is Natje, gezien haar taalgebruik, niet uit Nederland…
Natje1812 schreef op 25-10-2023 om 15:45:
Hoe meer ik aandring niet enkel om naar de huisarts te gaan hoe meer ik idd het omgekeerde effect krijg…Ik zou ook graag hebben dat ze een studentenjob zoekt het moet niet veel uren zijn maar toch iets…zodat ze een klein beetje begrijpt dat het geld niet aan de bomen groeit maar ze doet het niet.Tot ze op een punt komt dat haar geld op is en dan wel verwacht dat ik geld geef.Dat doe ik niet meer.Ze krijg 25€ per week zakgeld en geen extra meer.Vroeger gaf ik er aan toe maar ik vind dat ze nu toch wel de leeftijd heeft om te werken af en toe.Ze heeft al gewerkt maar nergens lang gebleven.Gelukkig gaat ze nu terug naar school dat is nu natuurlijk wel het belangrijkst…
Doet het niet of kán het niet? Ik denk dat laatste.
Ga eens naast haar staan ipv tegenover haar. Vraag haar hoe je haar kan helpen bij wat zij wil en nodig heeft, niet bij wat jíj wil dat ze doet. Begin eens met de lat op 0 te leggen. Laat alle verwachtingen los. Dat is heel ingewikkeld maar wel essentieel. Zoek daar voor jezelf hulp bij. Echt, je blaast op deze manier de relatie met je dochter op en met een beetje pech duw je haar (nog verder?) een depressie in.
Bij veel kinderen/jong volwassenen werkt het wel, ze ‘op hun bek laten gaan’. Maar bij jongelui met autisme juist niet. Die worden faalangstig en dan ben je nog verder van huis.
Lees eens een boek over/van meisjes met autisme, kijk of je wat in/aan je dochter herkent. Voor nu zou ik van de theorie uitgaan dat ze autisme heeft. Tot er wellicht een andere diagnose ligt. Maar je kunt er sowieso weinig kwaad mee, waarschijnlijk wel veel goed, als je jouw gedrag aanpast ipv dat van haar te verwachten.
Jonagold schreef op 25-10-2023 om 20:05:
[..]
Doet het niet of kán het niet? Ik denk dat laatste.
Ga eens naast haar staan ipv tegenover haar. Vraag haar hoe je haar kan helpen bij wat zij wil en nodig heeft, niet bij wat jíj wil dat ze doet. Begin eens met de lat op 0 te leggen. Laat alle verwachtingen los. Dat is heel ingewikkeld maar wel essentieel. Zoek daar voor jezelf hulp bij. Echt, je blaast op deze manier de relatie met je dochter op en met een beetje pech duw je haar (nog verder?) een depressie in.
Bij veel kinderen/jong volwassenen werkt het wel, ze ‘op hun bek laten gaan’. Maar bij jongelui met autisme juist niet. Die worden faalangstig en dan ben je nog verder van huis.
Lees eens een boek over/van meisjes met autisme, kijk of je wat in/aan je dochter herkent. Voor nu zou ik van de theorie uitgaan dat ze autisme heeft. Tot er wellicht een andere diagnose ligt. Maar je kunt er sowieso weinig kwaad mee, waarschijnlijk wel veel goed, als je jouw gedrag aanpast ipv dat van haar te verwachten.
Ik zou de lat niet op nul leggen. De lat op nul leggen betekent in mijn ogen helemaal geen verwachtingen hebben. Dus ook niet dat ze naar school gaat. Dat lijkt me geen oplossing, maar een probleem erbij.
Ze krijgt 100 euro per maand zakgeld om leuke dingen te doen. Dan is werken echt niet per se noodzakelijk. Ik zou dat bedrag echt niet zomaar verhogen. Geld is eindig, ook als je autisme hebt, depressief bent of wat dan ook.
Ik zou dus niet per se verwachten dat ze een baantje zoekt, maar wel een limiet stellen aan het geld dat ze zomaar krijgt.
Natje schreef al eerder dat haar dochter zich regelmatig ziek meldde op haar werk als ze geen zin had, maar dan wel naar een feestje ging. Dat kan natuurlijk niet, diagnose of niet. Dan is het kwijtraken van je baantje wel een consequentie van je eigen gedrag en keuzes.
Wat ik wel zou doen is naast haar gaan staan en vragen wat zij van jou nodig heeft om het leven net wat makkelijker te maken.
