Mijn dochter denkt dat ze autisme heeft…
Mijn dochter wordt morgen 18…Ze was een hevige puber al van haar 12 jaar,liegen,weglopen,moeite op school,moeite om een vaste vriendenkring op te bouwen,foute vriendjes … Ze heeft ook wel wat bagage haar vader die haar afgewezen heeft jaren geleden.Recent haar oma verloren(66),zij was de moeder van mijn ex die haar altijd heeft opgevangen en vaak haar vertrouwenspersoon was als er thuis eens ruzie was.
Ze zit in haar laatste jaar nu (met veel moeite) vaak verandert van richting,moeten zakken …maar goed we zijn er bijna…De laatste 2 weken heb ik weer zeer veel moeite om haar in school te krijgen en heeft ze nu zelf gezegd dat ze denkt dat ze autisme heeft.Ik heb haar al vaker naar een psycholoog willen laten gaan ook ivm het rouwproces maar dat wil ze allemaal niet.Ze wil ook niet naar de huisarts.
Vandaag is ze weer niet naar school,..ze vindt dat ik niet luister dat doe ik wel maar ook kinderen met autisme of andere moeilijkheden moeten een manier vinden om hier mee te leren omgaan en hulp aanvaarden.En in bed liggen vind ik geen oplossing,dan ben ik weer te hard…Zo blijven we bezig,Ik voel me echt machteloos …
Heb je gevraagd wat ze wel wil? Wil ze een traject om te onderzoeken of ze autisme heeft?
Wat wil ze zelf ?
Herken je het bij haar? Ik heb het gevoel dat zij denkt dat je haar niet serieus neemt en zich daarom afsluit. ASS is vaak moeilijker te diagnoseren bij meiden: https://gedragsproblemenindeklas.nl/gedrags-en-ontwikkelingsstoornissen/ass-bij-meisjes-autisme-spectrumstoornis/ (misschien herken je kenmerken hier).
Je hebt trouwens helemaal gelijk dat ook mensen met ASS (of juist mensen met ASS) hulp moeten aanvaarden en een manier moeten vinden om zich (zoveel mogelijk) te handhaven. Maar het klinkt of er naast ASS meer aan de hand is (bijvoorbeeld depressie) - en dat ze daarom geen hulp wil en kan aanvaarden.
Ik heb haar voorgesteld om naar de huisarts te gaan,samen of alleen wat zij wil.Ik heb ook voorgesteld om een afspraak te maken bij psycholoog.Ze is in het verleden al naar een psycholoog geweest meer dan ivm haar vader.Maar dat wil ze allemaal niet.Ik heb haar gezegd dat dit de enige manier is om te kunnen weten of ze effectief autisme heeft of niet.Ze wil met niemand praten,ze kan niet praten zegt ze.Nochtans heeft ze in het verleden wel degelijk gesprekken gehad met die psychologe maar dat wil ze nu niet.Ik heb haar voorgesteld om een gesprek te hebben met haar
Leerlingenbegeleidster dit zal ze nu wel doen zegt ze … hopelijk…Die mevrouw heeft haar door haar schooljaren heen al vaker geholpen.Wat het ook is als ze niet open staat voor hulp sta ik ook met mijn rug tegen de muur…Ik mag ook geen bericht sturen naar haar leerlingenbegeleidster ze zal het zelf doen…allemaal ok als ze het ook effectief doet.Hoe dan ook ben ik het zelf beu.Al jaren alles doen voor haar maar ik ben altijd de pispaal…haar nagels staan in mijn huid omdat ze me vanmorgen heeft aangevallen toen ik haar uit bed wou krijgen.
Als je dochter denkt dat ze iets heeft, dan is de huisarts stap één. Als ze dat niet wil, dan is dat ook een keuze, maar dan komt er ook geen diagnose, eventuele hulp etc. Dat kan en hoeft niet per se een probleem te zijn, maar blijkbaar zit ze wel met het één en ander.
Het door vader in de steek gelaten worden en het overlijden van oma doet ook wel iets met haar denk ik. Maar ook daarvoor geldt dat een psycholoog niet vanzelf naar haar toekomt.
Dit alles neemt niet weg dat ze wel gewoon naar school zal moeten. Thuis in bed blijven lost niks op, het is eerder een probleem erbij. Ik zou daar op school wel over aan de bel trekken om samen te kijken hoe ze het laatste jaar toch nog succesvol kan afsluiten.
Laat je dochter kijken naar de korte film "Mind my mind" (oa op pathe-thuis.nl)
Google leert me dat hij ook op schooltv beschikbaar is.
Als ze zich er in herkent, zou ze inderdaad wel eens autistisch kunnen zijn.
Al die psychologen en gesprekken en het hulpeloos voelen, zou ik ook niet (meer) willen, als ik je dochter was. Ze moet inzien dat ze vastloopt... en dan moet je wellicht zoeken naar een echt goede psycholoog (niet via huisarts, is mijn ervaring) of meer kijken naar haptotherapie of levenscoach. Maar alleen als zij er zelf achter is gekomen dat dit zo niet langer gaat.
Zoek naar uitwegen ipv haar in een keurslijf proberen te duwen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan..
Sterkte/knuffel.
Ja,dit heb ik haar ook gezegd.De problemen zullen enkel erger worden met het niet naar school gaan en nu ze wat rustiger is begrijpt ze dit wel maar we zitten er wel weer mee…Weer achterstand,problemen …
MamaE schreef op 23-10-2023 om 11:21:
Dit alles neemt niet weg dat ze wel gewoon naar school zal moeten. Thuis in bed blijven lost niks op, het is eerder een probleem erbij.
Natje1812 schreef op 23-10-2023 om 10:42:
haar nagels staan in mijn huid omdat ze me vanmorgen heeft aangevallen toen ik haar uit bed wou krijgen.
Als je in het stadium bent dat je kind je fysiek aanvalt omdat je haar uit bed wil halen, ben je het stadium van ‘ze zal wel gewoon naar school moeten’ ruim voorbij.
Je kunt niks meer ongevraagd voor haar regelen en beslissen Natje. Het enige wat je kunt doen, is proberen de verbinding aan te gaan en van daaruit stapjes proberen te maken. Ik zou dus heel paradoxaal zeggen: steek geen energie meer in de problemen, stop met haar te ‘helpen’ (wat voor haar waarschijnlijk voelt als een enorme druk) en richt je op het herstellen van de relatie. Het overschrijden van persoonlijke grenzen, zou ik daarbij overigens niet negeren. Maar ik zou proberen om zelf zo veel mogelijk uit de ‘oplossingsgerichtheid’ te komen zodat dochter kan gaan voelen wat er aan de hand is en van daaruit keuzes kan gaan maken. Dat is niet makkelijk maar er is op dit moment waarschijnlijk geen oplossing. Hier gaat tijd overheen. Als het erg belastend is voor jou en je er helemaal gek van wordt, wat ik goed zou snappen, zou ik in dit stadium eerder hulp zoeken voor jezelf zodat je zelf zo min mogelijk mee afglijdt. Dat is al moeilijk genoeg.
Ze hoeft niet naar een psycholoog om te praten, ze moet nu eerst naar een diagnostisch centrum. Ik stuur je hier een pb over.
Ik zou zeggen: eerst een onderzoek via diagnostisch centrum naar wel of geen autisme. De onderzoeker zal haar in beide gevallen zelf uitleggen wat de vervolgstappen zijn. Naar jou luistert ze niet, dat is zeer herkenbaar.
Probeer zelf wat aan de relatie te doen, niet aan de problemen.
Mijn twee kinderen hebben dyslexie, iets waar heel veel tijd in de begeleiding is gestoken maar waar ze ook in aanmerking kwamen voor bv extra tijd of audio ondersteuning. Ik merkte in die tijd dat die hulp ook wel eens narrig werd opgevangen; een familielid van de andere tak dan van wie ze het gen geërfd hadden, wilde dat haar kind ook getest werd want dan zou het ook meer begeleiding en extra tijd krijgen. Ik dacht je weet niet eens hoe lastig het is; je kijkt alleen naar het ‘gemak’ van ondersteuning.
Natje1812, kan dit bij je dochter ook spelen? Heeft ze een of meer vriendinnen die mbv ondersteuning tijdens school, het leren en plannen wat makkelijker af gaat? Als ze te maken heeft met autisme, zouden ze dat op de basisschool dan ook niet gemerkt hebben?
Als je dochter niet met psychologen of huisartsen wilt praten, misschien heeft ze dan meer baat bij een coach. Eentje die haar oma kan vervangen en haar zo op de rails kan krijgen. Pubers kunnen ook faalangstig worden als ze een aantal verkeerde keuzes hebben gemaakt.
Ipv ‘dure’ coach, kan ze ook een gesprek aangaan met de zorgcoördinator van haar opleiding in kader van planning of concentratie.
Flanagan schreef op 23-10-2023 om 13:55:
Mijn twee kinderen hebben dyslexie, iets waar heel veel tijd in de begeleiding is gestoken maar waar ze ook in aanmerking kwamen voor bv extra tijd of audio ondersteuning. Ik merkte in die tijd dat die hulp ook wel eens narrig werd opgevangen; een familielid van de andere tak dan van wie ze het gen geërfd hadden, wilde dat haar kind ook getest werd want dan zou het ook meer begeleiding en extra tijd krijgen. Ik dacht je weet niet eens hoe lastig het is; je kijkt alleen naar het ‘gemak’ van ondersteuning.
Natje1812, kan dit bij je dochter ook spelen? Heeft ze een of meer vriendinnen die mbv ondersteuning tijdens school, het leren en plannen wat makkelijker af gaat? Als ze te maken heeft met autisme, zouden ze dat op de basisschool dan ook niet gemerkt hebben?
Als je dochter niet met psychologen of huisartsen wilt praten, misschien heeft ze dan meer baat bij een coach. Eentje die haar oma kan vervangen en haar zo op de rails kan krijgen. Pubers kunnen ook faalangstig worden als ze een aantal verkeerde keuzes hebben gemaakt.
Ipv ‘dure’ coach, kan ze ook een gesprek aangaan met de zorgcoördinator van haar opleiding in kader van planning of concentratie.
Bold: nee, dat hoeft zeker niet. Bij mijn zoon kwam het er ook pas op 16-jarige leeftijd uit. Bij meisjes is het gedrag nog minder kenmerkend.
Ze zal nu normaal zelf een gesprek aangaan met haar leerlingenbegeleidster op school.Hopelijk doet ze dat maar ze wilt niet dat ik contact opneem dus het is afwachten.Ik hoop dat zij haar misschien kan aanraden naar de huisarts te gaan.Ik kan haar ook enkel
maar advies geven.Er zijn
Momenten dat onze band zo goed is en dan op een ander moment staan we weer zo ver van elkaar.
Op de basisschool is autisme nooit ter sprake gekomen.Ik heb bovenstaand artikel gelezen ivm meisjes en autisme en er komen wel wat dingen overeen maar ook niet alles.Maar ik ben dan ook geen professional.Dat ze een diagnose krijgt zou voor haar wel wat klaarheid brengen maar het is niet iets die we kunnen oplossen.Ze kan wel tools krijgen om haar te helpen maar dan moet ze eerst naar de huisarts natuurlijk…
Meisjes lopen vaak pas vast wanneer er steeds meer, en dan uiteindelijk teveel van ze gevraagd wordt, vaak op het vlak van sociale vaardigheden/planning/omgaan met onzekere factoren. Niet zelden is dat pas eind middelbare school of in het hoger onderwijs. Vaak zie je dan een burnout/depressie/angstoornis ontstaan.
Flanagan schreef op 23-10-2023 om 13:55:
Natje1812, kan dit bij je dochter ook spelen? Heeft ze een of meer vriendinnen die mbv ondersteuning tijdens school, het leren en plannen wat makkelijker af gaat? Als ze te maken heeft met autisme, zouden ze dat op de basisschool dan ook niet gemerkt hebben?
Nee, dat hoeft niet, zeker niet bij meisjes/vrouwen.
Mijn moeder was 76 toen iemand zich afvroeg of het geen autisme kon zijn.
Bij mij vermoeden ze het wel maar wordt aantonen zeer lastig omdat ik al zoveel tactieken heb ontwikkeld om er mee om te gaan dat het een tweede natuur is geworden.
