Machteloos door depressieve tiener
Machteloos voel je je, als je realiseert dat je tiener niet van zijn depressie afkomt. Psychologische hulp maar geen baat bij. De wisselwerking die het op jou als ouder heeft. Niet kunnen functioneren, er zelf depri van worden, slapeloosheid, oververmoeid, prikkelbaar etc. Hoe ga je hier mee om?
kijk hier eens
Je inleiding leest alsof je input voor een artikel zoekt. Maar misschien is dat omdat je een afstandelijke schrijfstijl hebt, en daarom een link naar een draadje waar veel ouders van pubers met problemen hebben meegeschreven;
https://www.ouders.nl/forum/6-puberteit/kleine-kinderen-kleine-zorgen
En de kernwoorden; het is k.t, continue prepare-for-impact kost heel veel energie, het is zoeken naar de balans tussen loslaten van al je verwachtingen en helpen/stimuleren/begeleiden naar mensen die kunnen helpen en vooral; het enige wat je echt kunt doen als ouder is de hulpverlening op gang helpen, escaleren of motiveren.
Ja, zo herkenbaar
Hoi, ik ken het probleem. Heb in een ander draadje mezelf al 'te betrokken' genoemd, maar het is gewoon echt moeilijk om afstand te nemen van een tiener met depressie met wie je het steeds slechter zien gaan. De machteloosheid is zo'n rotgevoel. We proberen allerlei oplossingen, maar niks lijkt te helpen, of mislukt. Van hulpverlening gaat ook niet veel uit, schiet niet op. Moet echt oppassen niet mee die hele diepe put in te worden gezogen... Balans vinden is echt moeilijk, want ja.. Het is wel je kind die je zo ongelukkig ziet he?
Balans met een depressief kind
Idd het is wel je kind waar het om gaat dat maakt het zo moeilijk. Ik voel me verscheurd tussen er voor hem door dik en dun willen zijn en tegelijkertijd kost dat me zoveel energie dat ik soms met lood in mijn schoenen naar huis ga.Of vermijd om naar mijn huis terug te gaan.. En dan voel je je daarover weer schuldig. Dschuldgevoelens consumeren me
omgaan met depressie
Met een depressief kind is de balans nog het meest moeilijk om te vinden. Maar in algemeen is omgaan met depressieve naasten (familie, vrienden) moeilijk. De buitenwereld zegt "wees er voor hen, laat zien dat je er bent, dat is zo belangrijk voor mensen met een depressie, laat ze niet alleen" En dat is ook zo. Tegelijkertijd zuigt het zoveel energie (en des te meer naarmate degene je meer lief is) dat het lastig is om te voldoen aan "er zijn als iemand je nodig heeft". En daar kun je je dan weer schuldig over voelen. Je laat op sommige momenten iemand alleen die je hard nodig heeft.
Het is heel herkenbaar wat je schrijft Miepje
omgaan met depressieve naasten
is sowieso ingewikkeld en een kwestie van zeer lange adem. Inderdaad, '"wees er voor hen, laat zien dat je er bent, dat is zo belangrijk voor mensen met een depressie, laat ze niet alleen"' terwijl je ook je agenda hebt en het voor die depressieve persoon confronterend voelt dat jouw leven wel gewoon verder gaat terwijl hij/zij in pauzestand is beland. En het is een hele kunst je niet mee te laten zuigen.
Hier ook een depressieve naaste bij wie hulp (nog) geen effect heeft, en nog steeds gespeurd wordt naar oorzaken en mogelijkheden om te gaan met de dingen die niet gaan veranderen.
Meer dan luisteren en erbij zijn kan meestal niet. Het is verdrietig, al die tranen, de vragen waarop je geen antwoord weet. Jong, vol mogelijkheden en toch vastgelopen.
Een zwart gat
Dat is wat mensen met een depressie zijn. Ze zuigen alles op, een bodemloze put.
Ik ben zelf vroeger heel depressief geweest maar ben ook de dochter van iemand met chronische zware depressies. Lood en loodzwaar. Als het je kind is nog erger. Kun je de zorg voor je kind afwisselen met dingen waarvan je energie krijgt? Kan de vader (of een opa/oma/ een.oom of een tante) het van jou overnemen voor even?
Sin8
Hier
Ik ben opgegroeid met een moeder met manisch depressiviteit.
Heel moeilijk, ik moest als jong kind leren scheiden wanneer de ziekte aan het woord was of mijn moeder.
Na de geboorte van de tweede raakte ik depressief. 4 zware depressies in 6 jaar tijd. Dankzij medicatie redelijk te beheersen.
Toen raakte mijn 18-jarige depressief. Twee jaar lang zat ze waar ik zat en was ik bij haar.
Inmiddels heb ik een voorzichtige diagnose van een milde vorm van manisch depressiviteit. Heb pas een hypo-manie achter de rug en inmiddels weer medicatie veranderd om dat op te vangen.
Het leven is een hel op aarde als je depressief bent. En ook voor degenen er omheen.
Mijn moeder vlucht in haar crisistijd.
Mijn dochter wil aandacht en zorg.
Ik trek me terug als een kluizenaar en wil helemaal geen mensen om me heen.
Zo zie je dat iedereen andere behoeftes heeft; ik wilde niet dat mensen er voor me waren. Ik wilde geen druk, geen slechte adviezen, geen goedbedoelde woorden.
Ik heb alle kanten meegemaakt, ook de medische kant vanuit mijn werk. Kijk wat ze nodig heeft en wie dat kan geven. Maar zorg ook voor jezelf. Mijn arts zei altijd: wees haar moeder/dochter, niet haar therapeut. Mijn enige voorwaarde was dat er therapie ( evt. in overleg met de psychiater medicatie) gevolgd werd. Verder is het vooral heel veel overleven en voorbereid zijn op een terugval.
