Lastige puber

google eens op een cursus omgaan met pubers. Stichting jeugdformaat biedt deze bijv gratis aan maar het wordt meer georganiseerd.  

Wat is er nu lastig ?
Het liegen het uitschelden de grote mond 
Hoe je daar mee omgaat?

Gaat hij school? Vermaakt hij zich in de vakantie?

Daglichtlamp schreef op 02-08-2024 om 12:51:

Dus puber ziet zijn vader al niet meer sinds hij 10 is? Wat zit daar achter? Alleen niet meer willen is toch niet genoeg om zo'n belangrijke band te verbreken?

Dit je ouder moeten missen is ontzettend ingrijpend 

De puberteit is voor veel kinderen ook echt wel een lastige tijd. Ze weten vaak zelf ook niet zo goed waarom ze zich voelen zoals ze zich voelen of gedragen zoals ze zich gedragen. Dus dat jouw kind zegt dat je het niet zal begrijpen en vervolgens zegt dat het goed gaat, is niet vreemd. 

Geen contact met vader zal moeilijk voor je kind zijn, ook als het zelf zo gekozen is. 

Ik ben een groot fan van de methode Verbindend Gezag (ook wel Nieuwe autoriteit of Geweldloos verzet genoemd). Volgens deze methode is verbinding met je kind een belangrijke voorwaarde om ook grenzen te kunnen stellen. Vaak gaat dat in de puberteit wat lastiger omdat je met een opstandige puber snel in een negatieve spiraal terecht kunt komen. Dus ik zou je aanraden je in te lezen over de methode, en zorgen dat je genoeg verbindende momenten hebt, relatiegebaren doet (zijn favoriete maaltijd koken, iets lekkers op zijn bed leggen). Vaak genoeg zeggen waarom je trots op hem bent, wat hij goed doet. Dat vergeten we soms wel eens. Als kinderen teveel negatieve feedback krijgen of er is teveel strijd, kunnen ze zich nog meer daarna gaan gedragen, want 'ze kunnen het toch niet goed doen'. Dus positieve verwachtingen naar hem uiten ("ik denk dat jij dat wel kan, want jij bent een verantwoordelijk persoon) zullen er eerder voor zorgen dat hij aan die verwachtingen wil voldoen.

Vanuit die verbinding kun je grenzen stellen, en daarbij kies je volgens de methode 1 of 2 dingen die echt heel belangrijk zijn, en de andere dingen laat je iets makkelijker gaan. De methode beschrijft ook hoe je dat precies doet, als een kind die grenzen toch overgaat.

Een ander aspect is het creëren van een netwerk van andere volwassenen om het kind. Ik kan mij voorstellen dat dit in een één-ouder gezin nog belangrijker is. Kennissen of familie leden die ook naar hem omkijken, een goede band met hem hebben en hem positieve invloed bieden. Ook voor jou is dat fijn, want opvoeden hoef je niet alleen te doen, dat doe je bij voorkeur samen met anderen in je omgeving.

op Instagram is een (vind ik) geweldig account dat over op opvoeding van kinderen met een sterke wil gaat. Het is wel Engelstalig, maar misschien heb je er iets aan, moederVn2? De laatste post gaat toevallig over liegen en hoe je daar mee om kunt gaan: https://www.instagram.com/reel/C-JFbJAyI6g/?igsh=MjZqeGc0ZnB6aHhn

Hij praat ook veel over verbinding en grenzen stellen, zonder escalatie en met kalmte.

Misschien is het ook leuk en leerzaam om samen naar deze film te gaan.
https://www.ad.nl/show/inside-out-2-is-verplichte-kost-voor-ouders-en-tieners-brein-pubers-wordt-verbouwd-met-een-sloopkogel~aae192a4/

kaatjecato schreef op 02-08-2024 om 13:58:

De puberteit is voor veel kinderen ook echt wel een lastige tijd. Ze weten vaak zelf ook niet zo goed waarom ze zich voelen zoals ze zich voelen of gedragen zoals ze zich gedragen. Dus dat jouw kind zegt dat je het niet zal begrijpen en vervolgens zegt dat het goed gaat, is niet vreemd.

Geen contact met vader zal moeilijk voor je kind zijn, ook als het zelf zo gekozen is.

Ik ben een groot fan van de methode Verbindend Gezag (ook wel Nieuwe autoriteit of Geweldloos verzet genoemd). Volgens deze methode is verbinding met je kind een belangrijke voorwaarde om ook grenzen te kunnen stellen. Vaak gaat dat in de puberteit wat lastiger omdat je met een opstandige puber snel in een negatieve spiraal terecht kunt komen. Dus ik zou je aanraden je in te lezen over de methode, en zorgen dat je genoeg verbindende momenten hebt, relatiegebaren doet (zijn favoriete maaltijd koken, iets lekkers op zijn bed leggen). Vaak genoeg zeggen waarom je trots op hem bent, wat hij goed doet. Dat vergeten we soms wel eens. Als kinderen teveel negatieve feedback krijgen of er is teveel strijd, kunnen ze zich nog meer daarna gaan gedragen, want 'ze kunnen het toch niet goed doen'. Dus positieve verwachtingen naar hem uiten ("ik denk dat jij dat wel kan, want jij bent een verantwoordelijk persoon) zullen er eerder voor zorgen dat hij aan die verwachtingen wil voldoen.

Vanuit die verbinding kun je grenzen stellen, en daarbij kies je volgens de methode 1 of 2 dingen die echt heel belangrijk zijn, en de andere dingen laat je iets makkelijker gaan. De methode beschrijft ook hoe je dat precies doet, als een kind die grenzen toch overgaat.

Een ander aspect is het creëren van een netwerk van andere volwassenen om het kind. Ik kan mij voorstellen dat dit in een één-ouder gezin nog belangrijker is. Kennissen of familie leden die ook naar hem omkijken, een goede band met hem hebben en hem positieve invloed bieden. Ook voor jou is dat fijn, want opvoeden hoef je niet alleen te doen, dat doe je bij voorkeur samen met anderen in je omgeving.

Wat ik daar nog aan toe wil voegen is dat het vooral gaat om het reguleren/beïnvloeden van je eigen gedrag, zonder het idee te hebben dat je controle hebt over het gedrag van je puber (wél indirecte invloed). Het is dus iets wat je voor jezelf kunt doen, zonder enige medewerking van je kind. 

Ik begrijp niet zo goed de situatie. Je bent sinds het 5e jaar met deze puber samen. Waar woonde hij/zij dan daarvoor? Of bedoel je dat je sinds zijn/haar 5e alleen met hem/haar bent?
Ik vind dat je vooral negatief schrijft over de puber. Kijk eens naar de leuke dingen. Onderneem samen iets wat puber leuk vindt. Mogelijk is er dan ook meer ruimte voor een gesprek. Bijvoorbeeld tijdens autorijden, wandelen etc. praat het makkelijker dan tegenover elkaar aan tafel.
Verder ben ik het eens met KaatjeCato over wat zij schrijft over Verbindend Gezag. En ook wat ze schrijft over het missen van een vader. Het is altijd moeilijk om een ouder te moeten missen, ook al is het eigen keuze. Wat heeft gemaakt dat deze keuze is gemaakt. Is dit iets wat omkeerbaar is? Want juist in de puberteit waarin je je eigen identiteit aan het ontwikkelen bent is het zo belangrijk om je beide ouders te zien.