Kostgeld

Als mama niet meer hoeft

Juliza:"hangt er vanaf wanneer ze zelf de verplichtingen aangaan die bij het volwassen leven horen of totdat wij vinden dat het daar tijd voor is."
Daar heb ik ernstig bezwaar tegen. Ik vind het ook gewoon flauwekul. Wanneer kinderen geen kinderen meer zijn en financieel zelf verantwoordelijk, is gewoon vastgelegd in de wet. Ze zullen dus ook zo en wel vanaf hun achttiende (op onderdelen al vanaf hun zestiende) zo behandeld en aangesproken worden.
Het is goed als ze dat weten.
Omgekeerd vind ik het ook bijzonder kleinerend om je inmiddels volwassenen kinderen als onvolgroeide pubers te behandelen. Ze niet de verantwoordelijkheid geven door alles voor ze te betalen betekent ook dat ze _niet_ vrij zijn om te kiezen.
Wanneer zullen ze die verplichtingen aangaan? Als ze het gevoel hebben dat mama zonder ze kan, ze los wil laten, de controle niet meer nodig heeft voor haar bestaan.
Juliza:"als ze financieel heel kort worden gehouden in de tijd dat ze thuis wonen, loop je de kans dat ze zodra ze op zichzelf wonen precies het tegenovergestelde gaan doen."
Dit is een bijna puberale opmerking. Ik bepaal de prijs van bloemkool, gas en licht of de grondprijs niet. Je financiele armslag is zo groot als inkomsten - uitgaven. Dat is wiskunde. Daar hebben ze geen mama bij nodig.
Groet,
Miriam Lavell

Ik bepaal niks

Juliza:"De wet bepaald niet tot welke leeftijd mijn kinderen thuis wonen en de wet bepaald ook niet of en hoeveel kostgeld ik ze laat betalen."
De wet bepaalt dat ze zelf financieel verantwoordelijk zijn. Je kunt als ouders doen alsof dat niet zo is door ze weg te houden van de kassa en voor ze te betalen. Maar daarmee creëer je een oneigenlijke situatie. Ze mogen zelf afrekenen (wet) en ze moeten er zelf voor opdraaien als het mis gaat. Analoog hieraan: de universiteit stuurt de rekening naar de student. Niet naar zijn/haar ouders. De kassajuffrouw vraagt de jongere niet of ie zijn moeder bij zich heeft.
Met iemand het huis delen betekent niet dat die verantwoordelijkheid en vrijheid ineens stopt. Als ze in een studentenhuis wonen delen ze ook de pot en de energierekening.
Waarom zou dat anders zijn als je met je ouders de woning deelt?
Juliza:"En het is bij ons nog altijd zo dat degene die zich in ons huis bevindt, zich aan onze regels houdt."
Dus van de wet mogen ze zelf betalen, ze worden ook persoonlijk verantwoordelijk gesteld, maar van jou mag dat niet?
Juliza:"Dat heeft niets met volwassen zijn te maken want want zelfs mijn mijn ouders zullen zich in ons huis naar onze regels moeten voegen."
Je houdt voor je ouders toch ook niet de rekeneningen en kosten weg die zij maken aan hen gericht zijn?
Juliza:"Ze zijn zeer zeker vrij om te kiezen![..] En bovendien, waar lees jij dat ik alles voor ze wil betalen?"
In deze tekst:"En weet je wat nu zo leuk is aan kind zijn? Dat je even kind mag zijn. Dat je nog niet de lasten en de zorgen hoeft te dragen die je ouders dragen. Die kun je nog lang genoeg dragen." aangevuld met deze "hangt er vanaf wanneer ze zelf de verplichtingen aangaan die bij het volwassen leven horen of totdat wij vinden dat het daar tijd voor is."
Kennelijk is de wet die ze de verantwoordelijkheid gunt niet genoeg en moet er eerst ook nog jouw toestemming overheen. Waarom is dat?
Juliza:"Jij bepaalt de prijs van de bloemkool, gas en licht inderdaad niet, maar jij bepaalt wel hoeveel je daarvan doorberekend aan je thuiswonende kinderen."
Ik bepaal helemaal niks. Ik ga er juist niet tussen staan. Achttien (en voor sommige dingen al eerder) is de leeftijd waarop je er als ouders tussenuit stapt. Mijn portemonnee is geen tussenstation meer. Ze hebben direct te dealen met bij wie ze kosten maken. Die zijn precies zo hoog als ze zelf veroorzaken. Zelf opletten dus.
Juliza:"Bij ons is het nog niet zover, maar mijn voornemen is al jaren dat wanneer onze kinderen full-time gaan werken ze hun eerste jaarsalaris mogen houden en daarna moeten ze kostgeld gaan betalen."
En heeft dat enig educatief doel, of is dat gewoon omdat je denkt dat je dat enige bijdrage makkelijk kunt missen? Ik vraag dat omdat het voor de meeste inkomens onbetaalbaar is. Denk je dat al deze 'in de armoede van het niet kunnen houden van het eerste jaarsalaris' opgroeiende kinderen daar een deuk van oplopen?
Juliza:"Naast het kostgeld verwacht ik vanaf het moment dat ze full-time gaan werken ook dat ze evenredig aan ons zullen deelnemen aan het huishouden en het bereiden van eten."
Want dat doen ze nu nog niet?
Groet,
Miriam Lavell

Hoe wij het hier doen

In den beginne was er de afspraak, dat wij de school en de bijkomende kosten zouden betalen, als zoonlief NIET bij zou lenen bij de IB groep.

Eindresultaat :1 18 jarige die geen ene reet uitvoerde en blowend op het stoepje voor de school zat, totdat hij bericht kreeg dat hij van school af werd gestuurd.

Leermoment voor ons : Niet aannemen dat onze inspanningen voor het betalen van school ingelijke mate gewaardeerd werden, en dat er dezelfde hoeveelheid aan energie in gaat om een goed resultaat te halen.

Gevolg voor zoon : Zoonlief werd door een zeer pissige moeder na 2 maanden thuiszitten en lanterfanten voor de deur van een paprikateler afgezet, onder het motto : Nu naar binnen, en regel dat je daar gaat werken.

Leermoment voor zoon :
1) Het besef dat als je ongeschoold arbeider bent, je heel hard moet werken voor heel weinig geld, en dat je alleen maar lege briefjes in te brengen hebt.

2) Het is heel fijn als je de keuze hebt : Of 8 uur werken voor een broek van 40 euro, Of 4 uur werken voor diezelfde broek. In het laatste geval ben je veel minder moe, en bereik je eerder je doel.

Na deze "ervaring" hebben wij als ouders te kennen gegeven dat we nog steeds zijn opleiding betalen als hij niet bijleent, maar dat we het nu andersom doen. Hij betaald het schooljaar eerst ( dus lesgeld, boeken en andere bijkomende kosten) en aan het einde van het schooljaar krijg je dat geld van ons terug. Dit nog altijd onder de voorwaarde dat je niet bijleent van de IB groep.

In december heeft zoonlief er voor gekozen om toch bij te lenen, omdat hij toch zelfstandig wilde gaan wonen tzt. Prima, zijn keuze. gevolg is wel, dat wij zijn opleiding niet betalen, en dat die studielening zijn keuze is, en dat de consekwenties ook voor hem zijn.

Nu hij 20 is, gaat hij ook kostgeld betalen. Dit vind hij niet meer dan normaal. "iedereen" op de opleiding moet dit betalen, als ze nog thuis wonen.

En dan de hoogte van het kostgeld....
Mijn belangrijkste overweging is, is dat het een "reeel" bedrag is, maar niet "overdone".
Ik wil namelijk niet dat hij het gevoel krijgt, van "ik betaal ervoor, en dus kan ik het er ook van nemen". M.a.w ik vertik het om hier een hotelbedrijf te worden voor een 20-jarige. Als hij hoteldiensten wil hebben, moet hij maar in een hotel gaan wonen

Hoe dan ook, bij ons in de insteek dat alles wat je wil doen, of wil hebben dat daar consekwenties aan vast zitten. Als je thuis wil wonen, en wil genieten van de voordelen die dat heeft (was, eten, geen of weinig huishoudelijke taken) dan zal je ook moeten bijdragen aan het geheel.
Wil jij dat niet, wil jij geen rekening houden met je huisgenoten, dan zal jij moeten zorgen dat je daar verandering in aanbrengt, en dus op jezelf moet gaan wonen.

En dat werkt

Jolanda

Ik zou niet durven

Juliza:"Je hebt zojuist iets bepaald en dat is dat je er niet tussen gaat staan."
Hoezo zojuist? Ik sta er al jaren steeds minder vaak tussen. Ze betalen al sinds het vo hun eigen boeken, waarna ze pas na declaratie (bonnetjes bewaren, verstandig inkopen) het tekort aangevuld krijgen. De toelage die ze krijgen is al sinds ze twaalf zijn niet voor de leuk, maar een bijdrage in reële kosten.
Ik vrees dat je het boekhouden ervan niet begrijpt. Je kunt tot in lengte der jaren voor je kind de rekeningen betalen en zeggen dat het het zakgeld, geld dat ze zelf verdienen en de studiefinanciering mag houden voor 'de rest', wat dan neerkomt op 'leuk' en waarmee ze dan geen moment de verantwoordelijkheid voor vaste lasten tegenkomen. Je kunt dat ook omdraaien. Oudertoelage en stufi op de rekening is voor serieuze zaken die ze zelf moeten betalen. 'Leuk' moet je verdienen (baantje). Er is een lange periode dat dat per saldo in geld niet uitmaakt. Wel in beleving. Naar twee kanten trouwens, want zij ervaren vaste lasten als de belangrijkste post om rekening mee te houden, terwijl wij als ouders 'leuke dingen' cadeau kunnen doen. Dat doe ik liever dan mee moeten naar de boekhandel om met mijn pinpas voor een fiks bedrag aan boeken te kopen. Ik vind het werkelijk veel leuker om een keer bij verrassing die broek voor ze af te rekenen.
Dit heeft ook tot resultaat dat meer willen (zelfstandig wonen) of meer verdienen (meer werken) en dus meer bezit vergaren, tot meer vaste lasten verplichtingen leidt. Zo is dat in het echte leven ook. Een nieuwe tv kost ook extra aan inboedelverzekering. Een auto rijden kost niet alleen de aanschaf, maar ook al die andere dingen.
Per saldo zit hier het verschil tussen wat jij van plan bent en wat ik doe. Jij blijft die rekeningen maar betalen, wat ze ook verdienen. Zij houden alles voor de 'leuk' en sappelen niet met schoenen (eigenlijk moet ik nieuwe maar ik wacht nog even) of een 'leuke vakantie'.
Juliza:"Dat denk ik allerminst, maar ik denk ook allerminst dat kinderen die hun eerste en daarop volgende jaarsalarissen mogen houden daar een deuk van oplopen."
Ik wel. Ik weet het zeker zelfs, zie een stukje terug in dit draadje. Ik ken ze van mijn generatie en jonger die met het klimmen van de jaren steeds zuurder worden dat al dat gewerk ze nooit meer tot de welstand brengt die ze ooit, bij moeder thuis, gehad hebben.
Marmar:"Ben je mooi klaar mee ...."
Maar dat betekent allemaal niet dat je verplicht bent tot in lengte van jaren dak, voedsel en opleiding (de serieuze dingen) te betalen, terwijl zij hun eigen salaris voor 'leuk' uitgeven of oppotten. Als ze zelf kunnen betalen, dan hoef je niet. Ook niet als ze 18 zijn.
Omgekeerd: als ze niet kunnen betalen door handicap of ander leed, dan moet je wel. Het lijkt me verstandig om daarvoor te reserveren. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Dat kan niet als je je kerngezonde kind van alle kosten vrijwaart en zijn jaarsalaris laat behouden.
Jolanda: "Niet aannemen dat onze inspanningen voor het betalen van school ingelijke mate gewaardeerd werden, en dat er dezelfde hoeveelheid aan energie in gaat om een goed resultaat te halen."
Precies. Verschil is dat wij vooruit al bedachten dat de kinderen die inspanning alleen zouden kunnen waarderen als ze zelf de rekeningen moesten betalen, kasboek bijhouden en bij een eventueel tekort pas een extra aanvulling krijgen. Ik heb deeltekorten ook wel eens niet betaald. Boek verloren, verkeerde boek gekocht, extra kekke werkkleding, of per se die nieuwste laptop willen terwijl de oude nog best voldoet.
Jolanda:" Het besef dat als je ongeschoold arbeider bent, je heel hard moet werken voor heel weinig geld, en dat je alleen maar lege briefjes in te brengen hebt."
Dat en nog meer. Een geschoolde arbeider houdt ook geen netto jaarsalaris over voor 'de leuk'. Niet eens het equivalent van het netto minimumloon. Je eigen ouders houden dat niet over. Omgekeerd is zelfs een minimumloon een serieus salaris.
Los van de rationalisaties die ik over dit onderwerp heb, gaat het vooral daar gevoelsmatig mis. Ik vind het nogal wat om het salaris van je kind te degraderen tot een fooi die het zelf mag houden. Dat voelt superarrogant en kleinerend aan. Ik zou niet durven om dat geld niet bloedserieus te nemen.
Groet,
Miriam Lavell

Geld serieus nemen

Miriam L. Schreef : Ik vind het nogal wat om het salaris van je kind te degraderen tot een fooi die het zelf mag houden. Dat voelt superarrogant en kleinerend aan. Ik zou niet durven om dat geld niet bloedserieus te nemen.

Amen!
En om daar op door te gaan :

Kinderen leren van hun ouders. En ook jongvolwassenen die 18+ zijn leren nog altijd van hun ouders.
Als jij als ouder zijnde de boodschap geeft dat jij het geld van de 18+er "niet serieus" neemt, waarom zou die 18+er dat dan wel doen?

Wanneer wordt dat geld dan wel serieus? Als het meer dan 1000 euro is? als het meer dan 2000 euro is? Als je er "serieuze dingen" voor moet doen?

En echt, ik gun mijn kind de hemel op aarde. Dat gun ik mezelf ook. Maar zolang ik nog met beide voeten op de grond sta, en mijn dagelijkse realiteit bestaat uit het betalen van rekeningen, zal zijn dagelijkse realiteit daar ook uit bestaan.
Ik heb regelmatig de opmerking gehoord van "Mam, ik ben volwassen, wil je me daar ook naar behandelen? "
Tja.... Dan hoort het betalen van je eigen rekeningen daar ook bij. Én het plannen van je uitgaven, én het reserveren van een gedeelte van je inkomen voor het doen van jaarlijkse of 4, 3, of 2 maandelijkse betalingen.

Zo heb ik mij ook altijd wezenloos ge-ergerd aan de man die werkte, en die dan enthousiast vertelde, dat zijn vrouw er een "leuk zakcentje" bij had omdat ze nu 15 uur in de week aan het schoonmaken ging....

Idem dito met de vrouwen die gaan werken voor "een leuk zakcentje", en die dat geld alleen maar aan "luxe" artikelen besteedden.

De man in mijn eerste voorbeeld neemt zijn vrouw niet serieus en ziet haar niet als gelijkwaardig, en de vrouw in mijn 2e voorbeeld neemt zichzelf niet serieus mbt. werk en inkomen.

Kijk, afhankelijk van je mogelijkheden verdien je meer of minder per uur, maar het kost je hoe dan ook tijd en energie, die je als je niet hoefde te werken, ergens anders in had kunnen stoppen.
Als je die inspanning serieus neemt, dan moet je ook het geld wat daarmee verdiend serieus genomen worden.
't is toch van de zotte, dat je wel verwacht dat zij hun school/opleiding serieus nemen, maar dat het resultaat daarvan ( namelijk het inkomen) dan ineens niet serieus genomen hoeft te worden?

Jolanda

Rea m. lavell

Nog even een reactie. Ik begrijp je principe op zich wel maar ik vind dat je het erg ver doorvoert.

M. Lavell: Het gaat niet zonder geld. Het gaat op jouw zak. Het is geld dat jou meer kost dan een lening van de IB groep hen kost. Reken het maar eens uit naar de regelen de boekhoudkunst. Het is goed dat ze zich realiseren dat dat zo is. En het is goed als ze zich daar mede verantwoordelijk voor voelen.

- de regels van de boekhoudkunst ken ik niet echt denk ik want als ik het bij zoon houdt (en dat is de enige die hier thuiswoont en fulltime werkt op dit moment) zie ik niet dat hij me nou echt veel extra kost. Ja, extra eten en wat water/electriciteits consumptie. Maar verder is er geloof ik niet iets waar ik minder geld aan kwijt zou zijn als hij er niet was. Mocht ik hem dus een realistisch bedrag aan kostgeld vragen dan zou dat ook vrij laag liggen. En ik zie daar geen voordeel van in. Natuurlijk kan ik hem een percentage van de hypotheek of zou door gaan rekenen maar dan heeft hij natuurlijk ook recht op een deel van de opbrengst van de verkoop. Of ik zou huur voor zijn kamer moeten gaan rekenen. Een kamer die ik overigens nooit aan een vreemde zou kunnen verhuren want ik denk dat bijzonder weing mensen belangstelling hebben voor een zolderkamer die je gedurende de meeste weekenden ook nog moet delen. Het zou dus een meer een soort lukraak bedrag worden als ik kostgeld zou gaan vragen. Niet de realistische kosten die we voor hem maken in elk geval. Dus hoe een lening bij het IBG voordeliger kan zijn zie ik niet maar ik geef onmiddelijk toe dat boekhouden (ondanks dat ik het op school uitvoerig gehad heb) niet mijn forté is.

M. Lavell: Verwachten jouw kinderen dat ook? Zijn ze daar _zelf_ al voor aan het sparen? Overigens is dit een zijstap. Heel veel jongeren wordt gegund wat jij je kinderen gunt en die hebben niet allemaal een vader die uit culturele motieven het omgekeerde verwacht.

- dat is inderdaad een zijstap want dat heeft meer met zijn achtergrond en verwachtigen te maken en weinig met andere dingen. Bovendien zie ik ook veel Nederlandse gezinnen waar het precies zo toegaat (ouders ondersteunen kinderen financieel gedurende studie)

M. Lavell: De kosten zijn hoger dus is het risico groter. Het gaat niet meer alleen om het beltegoed van een mobieltje, maar om huur of hypotheek, uitkeringsrechten, belastingaftrek, etc. Het is een beetje veel om dat allemaal ineens te leren. Ondertussen verwacht de maatschappij wel dat ze het kunnen. Er is geen respijt of begrip meer. Die is er in zeker mate nog wel als je net 18 bent.

- Dat respijt is er ook niet als je 18 bent. Koop op je 18de een huis dan zul je daar ook zelf de kosten voor moeten dragen en deurwaarder zal niet vanwege jonge leeftijd van de schuldenaar de deur voorbij lopen. Vaste lasten groeien sowieso wel met de jaren. Het gaat natuurlijk niet alleen om mobiel maar ook ziektekosten verzekeringen en andere verzekeringen. Op een gegeven moment ga je financiele verplichtingen aan en wat de leeftijd ook is dat je dit doet de gevolgen zullen hetzelfde zijn. Op het moment dat je een huis gaat huren of kopen krijg je met van alles te maken maar zo ingewikkeld is het nu ook weer niet. Alleen het maakt niet zoveel uit denk ik op welke leeftijd je dit nu doet. En natuurlijk is het niet zo dat zoon nu niet weet hoeveel alles kost. Ik ben tegenover hem altijd heel open over onze inkomsten en uitgaven.

M. Lavell: Klopt, maar ze zijn wel groot geworden met de gedachte dat je zoiets makkelijk belkaar spaart. Als 30.000 euro in twee jaar lukt, dan zou 3000 euro in drie maanden kunnen. Dat dat in de echte wereld in drie jaar gaat, staat dan wel erg ver van hun bed.

- Maar met enig redelijk nadenken en kosten bereken kom je er vanzelf wel achter dat dit niet zo is. Toen zoon met zijn plan voor die opleiding kwam zijn we met hem on tafel gaan zitten om de mogelijkheden te bespreken. Uiteraard heeft hij toen ook een budget opgesteld. Hij heeft overwogen om op zichzelf te gaan wonen maar juist door de kosten en de onmogelijkheid om dan te sparen heeft hij dat niet gedaan. Dus dat besef leeft heus wel. Ook de meeste jongeren die ik ken hebben dat besef wel en geven aan dat dit de reden is deels waarom ze thuiswonen. Ik ook wel jongeren die absoluut geen besef van geld hebben daar niet van.

M.Lavell: Hier zit een opvattingsverschil over luxe. Jij benadert dat als iets dat in spullen zit. Ik heb het over een veel brede uitleg daarvan. Het is de luxe van niet hoeven werken of van het werk dat je wel doet exorbitant kunnen sparen. Geld hebben en kunnen sparen is ook een luxe. Dat je daar geen breedbeeld tv van koopt, maar een jaar of langer van gaat leven, is ook luxe.

- Ja, natuurlijk is dat een luxe. Een luxe die in dit geval door ons mogelijk is gemaakt. In vele delen van de wereld zou dat niet mogelijk zijn. In de arme gezinnen in India gaan kinderen op hun achtste al uit werken omdat elke cent nodig is voor het gezinsinkomen. Ik heb het geluk gehad in Nederland te worden geboren en daardoor kan ik mijn kinderen meer bieden. Dat dit in een luxe is besef ik elke dag. Ik denkt dat het besef van de voorrechten die wij hebben niet persé komt van op jongere leeftijd zelf allerlei vaste lasten hebben. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft een een paar jaar geleden een hele zomer in Lourdes vrijwilligerswerk gedaan. Als ze ons kostgeld had moeten betalen dan had ze niet die kans gehad want dat had ze die zomer geld moeten verdiennen. Toch weet ik zeker dat ze van deze zomer veel meer heeft geleerd dat ze van hier in de buurt werken had geleerd. Ze heeft hierdoor geleerd wat werkelijke luxe is; dat van een gezond lichaam.

M: Lavell: Welk argument heb je om het dan wel te doen? Als lenen (hypotheek) niet hoeft, waarom zouden ze dan?

- Als iemand niet voor een specifiek doel spaart maar hier gewoon woont vanwege het feit dat het voordelig zou ik kostgeld vragen denk ik. Niet een werkelijk argument daar voor behalve dat het niet goed aan zou voelen als iemand hier woont zonder bij te dragen als er geen specifiek doel is (en ook nog een doel waar ik het mee eens ben) en het prachtige is dat omdat het mijn huis is ik dat ook mag beslissen zonder argumenten

M: Lavell: Ik denk dat zij (en heel veel jongeren) dat ook vinden en dat is precies het probleem. Ze dromen wellicht dat het door hun opleiding allemaal nog luxer kan gaan worden. Dat ze nu al een luxer leven hebben dat ze met een baan (misschien wel ooit) zullen krijgen, ontdekken ze pas als ze met de werkelijke kosten geconfronteerd worden. Sparen voor een bankstel of een nieuwe keuken, wordt dan ineens een stuk moeilijker dan sparen voor een jaar levensonderhoud ooit was.

- Ik denk toch dat je daarmee veel jongeren onderschat. Natuurlijk er zijn er genoeg die echt geen idee hebben van kosten en dergelijke maar de meesten hebben genoeg inzicht om dat te beseffen. En als ze dat besef niet hebben komen ze er vanzelf wel achter.

M: Lavell: Onze overweging om het zo te doen is omdat het kan en omdat onze kinderen graag zelfstandig willen wonen. Ze kunnen dat financieel ook, want ze werken. Wat onderzoek heeft ons geleerd dat het nog wel even kan duren voordat ze wat zullen vinden omdat er een woningtekort is. Het opdelen van het huis is er voor de tussentijd.

M: Lavell: Financieel is het voor hen gunstiger. Wat ze bij zullen dragen is lager dan de huur die ze moeten betalen als ze wel een huis vinden. De kosten voor hun eigen levensonderhoud zijn hetzelfde. De stap uit huis zal niet zo'n grote zijn en ze zullen niet voor vervelende verrassingen komen te staan.

- De situatie is natuurlijk wel wat anders. Ons huis is zeker niet opgedeeld en dat kan fysiek ook niet. Zelfs als de kinderen hier een realistische bijdrage in de kosten zouden leveren zou dat bedrag in geen verhouding staan met wat ze later kwijt zouden zijn als ze zelf een huishouden runnen. Uiteindelijk zullen ze dus inderdaad voor hogere kosten komen te staan maar oprecht in onze situatie denk ik niet dat ze daar enig nadeel van zullen ondervinden. Het enige voordeel van hier wonen is natuurlijk de zorgeloosheid die ze hebben als het gaat om de hoeveelheid vaste lasten die inderdaad beperkt is (alleen verzekeringen en abonnementen). Toch denk ik niet dat het een dramatische armoede val veroorzaakt. Mijn pleegzoon laat ik er even buiten want die situatie is heel anders maar als ik naar mijn dochter kijk leidt ze nu ze op zichzelf woont geen aanzienlijk minder luxe leven als toen ze nog thuiswoonde. Ik denk dat die armoede val dus echt wel meevalt. Het is echt niet zo gechargeerd als je het voorstelt.

Maylise

Serieus geld

Maylise:"de regels van de boekhoudkunst ken ik niet echt denk ik want als ik het bij zoon houdt (en dat is de enige die hier thuiswoont en fulltime werkt op dit moment) zie ik niet dat hij me nou echt veel extra kost."
Dat ligt er maar aan wat je veel vindt. De vragen van Jolanda passen hier prima: wanneer is geld serieus geld? Als je dat wat je zoon kost geen serieus geld vindt, hoe moet jouw zoon dat dan wel serieus geld vinden? Ik weet niet wat hij je kost. Dat ligt aan wat jullie gewend zijn te eten, hoe en of zijn aanwezigheid gemeentelijke belastingen, watergeld en rioolrechten beinvloedt, wat hij aan spullen in huis haalt waarmee de dekking van de inboedelverzekering negatief beinvloed wordt (onderverzekerd), welke invloed zijn aanwezigheid met salaris heeft op gemeentelijke rechten rond ziekenzorg of huishoudelijke hulp als er iets met jou, of je man gebeurt en zelfs hoe lang hij zijn kleding draagt voordat het in de was gaat en of hij wel of niet het licht in de wc laat branden na gebruik.
Maar probeer maar eens met 75 euro in de maand (het bedrag van ano). Wat zou jou dat opleveren in een spaarloonregeling of een of andere renterekening of besparen als extra aflossing op je hypotheek of andere lening? Wat kun je doen met je gezin met kerst als je 900 euro extra hebt (12 x 75 euro)?
Ik vind het serieus geld.
Draai het nou ook eens om: Hoe groot moet de salarisverhoging van jouw zoon zijn voordat hij 75 euro netto in de maand extra overhoudt? Is het waarschijnlijk dat dat in één jaar gebeurt? Kun je zien hoe serieus hij die 75 euro zou moeten nemen.
Vergelijk het met je jongere kinderen: Hoeveel zakgeld/kleedgeld krijgen zij? En is dat peanuts, of moeten ze dat zelf als serieus geld beschouwen? Als 75 euro in de maand 'niks' uitmaakt, waarom geef je ze dat er dan niet zomaar bij?
Maylise:"Dat respijt is er ook niet als je 18 bent. Koop op je 18de een huis dan zul je daar ook zelf de kosten voor moeten dragen"
Wel de tandarts zit dan nog voor een belangrijk deel in de basisverzekering bijvoorbeeld. Ik vind het opvallend dat je het steeds maar over grote investeringen hebt, alsof die kleine er niet toe doen. Alsof een tandartsrekening van 75 euro niks is. Als jij al dat soort lasten als onbelangrijk klein geld beschouwt, hoe moeten jouw kinderen dat dan belangrijk leren vinden?
Maylise:"Hij heeft overwogen om op zichzelf te gaan wonen maar juist door de kosten en de onmogelijkheid om dan te sparen heeft hij dat niet gedaan. Dus dat besef leeft heus wel. Ook de meeste jongeren die ik ken hebben dat besef wel en geven aan dat dit de reden is deels waarom ze thuiswonen."
Want pa en moe maakt het niet uit, die hebben toch geld zat? Dat is toch niet waar? 75 euro in de maand maakt bij jou ook een verschil. Reken maar eens uit hoeveel jaar salarisverhoging het duurt totdat jij dat er netto bij hebt.
Maylise:"In de arme gezinnen in India gaan kinderen op hun achtste al uit werken omdat elke cent nodig is voor het gezinsinkomen."
Waarom haal je India er nou bij? Het gaat om de realiteit in Nederland.
Maylise:"en het prachtige is dat omdat het mijn huis is ik dat ook mag beslissen zonder argumenten "
Natuurlijk mag dat, maar daar zit wel het verschil tussen tamelijk ad random wat doen met geld, of er serieus over nadenken. Nu leef ik ook al jaren in de luxe positie dat mijn normale doen zonder al te diep nadenken prima gedekt wordt door mijn inkomen, maar voor mijn kinderen hebben we onze eigen ervaring expres weer van stal gehaald. Dat normale doen zonder denken moet je wel leren. Je moet vooral weten wat normaal is en hoeveel een schijnbaar beetje als 75 euro in de maand werkelijk waard is. Voor complete gezinnen is het het verschil tussen wel of niet naar de voedselbank of wel of geen verjaardagsfeestje.
Maylise:"Ik denk toch dat je daarmee veel jongeren onderschat."
Ik weet zeker van niet, zie dat onderzoek van Nibud. Zie trouwens ook de informatie over volwassenen in financiele problemen. Heel veel mensen hebben geen flauw idee en schrikken zich kapot als er een keer onverwacht wat gebeurt. De huidige kredietcrisis is er omdat de zoveel mensen geen flauw idee hebben.
Maylise:"Zelfs als de kinderen hier een realistische bijdrage in de kosten zouden leveren zou dat bedrag in geen verhouding staan met wat ze later kwijt zouden zijn als ze zelf een huishouden runnen."
Ik denk dat je geen flauw idee hebt van wat een realistische bijdrage zou zijn. Naar jouw idee kosten ze jou niets extra. Ik denk dat het je vies tegen zou vallen als je het werkelijk berekent. Maar je lijkt vooral voorbij te gaan aan wat het bijdragen in de vaste lasten met hun perceptie over inkomen en uitgaven doet.
Ik kan me maar twee emoties bij die omgang voorstellen: Of pa en moe nemen mij en mijn inkomsten niet serieus, of ik neem pa en moe niet serieus en die moeten maar dokken zolang ik thuis woon.
Groet,
Miriam Lavell

Kostgeld

Als volwassen kind thuis wonen en een volledige baan? Mijn ouders wilden ook geen kostgeld, dus de werkende kinderen gaven het uit zich zelf. 75 Euro niet veel geld? Ik kan er toch aardig de koelkast voor vullen.Maar misschien een tip voor Maylise. Als je echt moeite hebt om geld aan te pakken van je kinderen: Zet het op een rekening apart. Als ze de deur uit gaan kan je er een prachtige wasmachine voor je kind voor kopen of een trouwjurk of je stort het alsnog terug. Hebben de kids toch geleerd iets mee te betalen aan de huishouding en hoef jij er geen akelig gevoel aan over te houden. Kinderen zijn niet op de hoogte natuurlijk waar het geld blijft. Ik ken ouders die dit deden. Een vriendin moest zelfs haar halve maandsalaris inleveren, puur om te leren met minder rond te komen.Zij maakte al haar geld op aan "leuk". De andere helft kreeg ze later alsnog, toen ze de deur uit ging.

Gefopt

Ik snap de goeie en lieve bedoeling van het kostgeld opzijzetten en aan het kind meegeven, maar ik vind er gevoelsmatig een naar smaakje aan zitten.

Je hebt dan jarenlang volgehouden dat kind een reële bijdrage moet leveren aan de kosten van wonen en eten. En tadaa, achteraf blijkt die bijdrage helemaal niet nodig te zijn geweest, noch besteed aan waar hij voor geclaimd was, want hij wordt alsnog terug uitgekeerd.

Eigenlijk ben je dan gefopt als kind.

Allemaal heel lief en ook vast heel welkom op dat moment, maar dat vind ik net zo goed een vorm van je kind niet serieus nemen.

Groet, Ellen

Hm, ellen

Vandaar dat ik geen dikke envelloppe meekreeg toen ik de deur uit ging.... Het geld dat we als kinderen "afdroegen" was gewoon welkom. Alleen wilden onze ouders er niet om vragen....Er bleef genoeg over om van te sparen. Het was een bescheiden bijdrage in de huishoudpot. Maar ik vond het de gewoonste zaak van de wereld.

Geen kostgeld hier

Oudste werkt fulltime, maar betaald geen kostgeld. Ze is meteen gaan werken na het VWO. Middelste en jongste gaan wel verder studeren en ja, wij betalen de volledige studie. De op hun rekening gestorte stufi en tegemoetkoming zorgverzekering krijgen wij, minus zak- en kleedgeld. En wij betalen verder alles, ook vakanties (met ons), clubjes e.d.
Omdat oudste niet studeert, hebben wij geen (studie) kosten voor haar. In mijn ogen is het dan oneerlijk van haar kostgeld te verlangen, terwijl zussen nog 4 jaar op onze kosten gaan verder leren.

Vergelijking

Brianne, vergelijk het vergaren van een eigen inkomen (op je eigen benen kunnen staan) eens met het behalen van een rijbewijs. In feite zeg je: Omdat we de andere twee nog steeds overal naar toen rijden, 'hoeft' de oudste ook niet zelf te sturen.
Ik vind het vergaren van inkomen door de kinderen een mijlpaal in het bestaan die vanaf hun verwekking al in de bedoeling lag. Als die behaald wordt is dat bepaald niet iets om te negeren, maar juist om te vieren én volop te beleven.
Bovendien zie je voor je studerende kinderen over het hoofd dat ze dat wel degelijk op crediet doen. De stufi in geld en ov kaart hebben ze te leen, totdat ze een diploma halen en mits ze dat doen binnen tien jaar. De waarde van die lening bedraagt ca 200 euro per maand, plus rente en dan hebben ze nog niets bijgeleend.
De kans dat zij met een restschuld achterblijven is groot. Gemiddeld bedraagt die restschuld voor studenten inmiddels 12.000 euro.
Het is eigenlijk oneerlijk dat je je oudste dochter niet de mogelijkheid geeft om zelf aan het stuur te zitten én dat zij op geen enkele manier de druk van lasten hoeft te voelen, terwijl jouw studerende kinderen dat wel (zouden moeten) doen.
Groet,
Miriam Lavell

Missie miriam

Persoonlijk vind ik dat Miriam iets teveel doordraaft in haar missie om kinderen de verantwoordelijkheid van hun inkomsten en uitgaven op zich te laten nemen, maar tot op zekere hoogte ben ik het er wel mee eens. Kinderen moeten beseffen wat er in het huishouden omgaat. Ik wist als kind niets. Ik zag een keer het salaris van mijn vader op een bankafschrift en daar stond ik van te stuiteren. Toeval dus dat ik een indicatie kreeg. Maar ik heb geen idee wat ze voor mijn school betaalden, geen idee wat de energiekosten waren, of de tv, telefoon, enz. Toen vond ik dat normaal, het was tenslotte mijn zorg niet, maar ik kijk daar nu heel anders tegenaan. Ik moest overigens toen ik eenmaal eigen geld kreeg wel kostgeld betalen, ondanks het riante inkomen van mijn vader. Ik kreeg per maand 500 gulden, later meer, en daarvan ging 150 gulden naar mijn ouders. Dat vond ik heel gewoon.
Een puber/adolescent moet beseffen dat het leven geld kost en ook wat zijn aandeel daarin is. Mijn dochters hebben een vrij harde leerschool gehad hierin. De meeste kinderen zullen dat niet zo meemaken, maar zouden het eigenlijk ook in lichte vorm moeten ervaren. Ze moeten weten wat globaal de kosten zijn. Mijn kinderen weten bijvoorbeeld niet wat de waterrekening is, goed... laten ze daar onwetend van zijn. Maar ze weten wel wat de huur zo'n beetje is, wat de telefoonrekening is. Ze weten wat ons inkomen ongeveer is. Ze weten hoeveel ik kan sparen. Ik ben daar heel open in en dat is naar mijn idee ook noodzakelijk. Het komt ons niet aanwaaien en dat moeten ze beseffen. Mijn kinderen hebben geleerd met weinig geld te leven. Ze kunnen goed zuinig inkopen. Maar er zal ook geleerd moeten worden dat naast die inkopen andere kosten de geldstapel doet slinken. Ik ben nog steeds bezig met nadenken in welke vorm ik dat moet gieten, maar als mijn dochter 18 is geworden moet ze gewoon meer zelfstandig haar inkomsten en uitgaven gaan beheren. Dat betekent niet dat ze alles zelf moet betalen. Ik heb vergeleken met Miriam vrees ik last van teveel medeleven op dit gebied, want ik vind het zielig om van het beetje wat ze verdient alles weer in te houden voor haar onkosten. Ik vind de ziektekostenverzekering niet in verhouding staan met wat ze binnenkrijgt. De schoolkosten zijn voor ons, ouders, al een hele opgave volgend jaar, laat staan voor haar. Ik ben dus niet van plan om haar daar volledig mee op te zadelen, maar ermee omgaan zal ze gaan leren.
Ik heb er ook totaal geen moeite mee om kinderen kostgeld te vragen zodra ze geen opleiding meer doen en volledig werken. Ik ben heel eerlijk in het verdelen van geld, maar ergens houdt die gelijke verdeling op. Een kind wat studeert kan niet flierefluiten met die honderden euro's die de opleiding kost. Daar ziet hij/zij niets van. Dat geld gaat ten koste van de mogelijkheden die er mét dat geld wel geweest waren. Ik stel me zo voor dat wij volgend jaar op vakantie zouden kunnen als mijn dochter niet op school zat. Nu is dat nog maar de vraag. Ik sta daarachter, ik wil zelf ook dat ze verder leert. Maar als ze stopt met leren en fulltime gaat werken gaan er andere regels gelden. Ik zou het niet normaal vinden als een financieel zelfstandig kind alleen maar lol mag trappen van zijn inkomsten. Goed even is leuk, een maand of wat even genieten van al dat geld is geweldig natuurlijk, maar dan moeten de verhoudingen weer gelijk getrokken worden. Ik zou het heel krom vinden om zelf te moeten beknibbelen door alle onkosten die we hebben (huishouden, vaste lasten, studiegeld van het andere kind) terwijl het werkende kind royaal de bloemetjes buiten kan zetten zonder ergens aan mee te hoeven betalen. En als dat kind dat bezwaarlijk vind is het tijd voor een eigen woonruimte.

Rare opmerking

Kaaskopje:"Persoonlijk vind ik dat Miriam iets teveel doordraaft in haar missie om kinderen de verantwoordelijkheid van hun inkomsten en uitgaven op zich te laten nemen"
Wat een rare opmerking gezien de rest van je verhaal. Overigens heb ik geen missie. Ik heb wel een rekenmachine én ik kan boekhouden.
Kaaskopje:"Ik heb vergeleken met Miriam vrees ik last van teveel medeleven op dit gebied, want ik vind het zielig om van het beetje wat ze verdient alles weer in te houden voor haar onkosten. Ik vind de ziektekostenverzekering niet in verhouding staan met wat ze binnenkrijgt."
Ik weet niet wat ze binnenkrijgt, maar bij ons telt dat ook mee. Zoon (bijna 21) betaalt inmiddels wel zijn ziektekostenverzekering, dochter moet het vanaf volgend jaar september zelf betalen.
Dat is overigens niet alleen gebaseerd op 'wachten tot wat ze verdienen' maar ook op 'zorg dat je per 1 september 2008 genoeg gaat verdienen' en 'kies zelf de voor jouw meest geschikte en goedkoopste verzekering'.
Wat zou een bewindvoerder met de kosten van de ziektenkostenverzekering van een kind doen denk je? Zou die de ouders in wsnp hun meelevendheid gunnen, of gewoon op reële kosten en inkomsten afgaan?
Ik denk dat laatste.
Kaaskopje:"De schoolkosten zijn voor ons, ouders, al een hele opgave volgend jaar, laat staan voor haar."
Het is gewoon een kwestie van rekenen en vergelijken. Wat hebben Roefel en jij ieder aan zak- en kleedgeld in de maand? Wat heeft zij aan (al dan niet zelf verdiend) zak- en kleedgeld in de maand? Ligt dat redelijk met elkaar in verhouding of niet? Ook al zit er maar een tientje tussen, dan is dat een serieus bedrag. Reken maar eens uit hoe lang het duurt voordat jij een tientje netto extra in de maand verdient.
Kaaskopje:"Maar ze weten wel wat de huur zo\'n beetje is, wat de telefoonrekening is. Ze weten wat ons inkomen ongeveer is. Ze weten hoeveel ik kan sparen."
Dit soort openheid is belangrijk. Je doet het ze voor, laat het ze zien. Het is net als met mes en vork leren eten. Dat hoeven ze ook niet uitsluitend uit theorie of tegeltjeswijsheden te halen.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Ik ga ervan uit dat ze hun studie afronden en niet met een restschuld achterblijven. Ze krijgen iets meer dan 70 euro studiebeurs, die ze zelf mogen houden als zijnde zak- en kleedgeld. Zorgtoeslag gaat naar ons, wij betalen die tenslotte ook.
Wat ze bijverdienen hebben ze ook nodig om hun rijbewijs te halen.
Voor de rest gaat het op een spaarrekening, want ze gaan niet uit, hebben geen mobiel die toch ook handen vol met geld kost van wat ik zo lees.

Nodig voor hun rijbewijs?

"Wat ze bijverdienen hebben ze ook nodig om hun rijbewijs te halen"
Kijk, daar haak ik af. Waar staat geschreven dat ze hun rijbewijs moeten halen? Ik mag niet autorijden vanwege een 'handicap', mag ik mijn gezin dan belasten met de kosten van een auto met chauffeur?
Autorijden is reuze handig, ik zal er niets anders over zeggen, maar het is niet noodzakelijk en het hoort in mijn beleving niet bij de opvoedingsplichten van ouders. Het is aardig om je kinderen rijles te geven, meer niet. Mijn dochter weet nu al dat ze het zelf zal moeten verdienen. Ik ben minder aardig op dit vlak.
Ik begin overigens steeds meer idee te krijgen over hoe ik het wil gaan doen met mijn dochter. Dit soort draadjes helpen daar echt bij.

Rijbewijs ot

Hier wilde zoonlief ook wel graag een rijbewijs.
Dus toen hij 18 werd,kreeg hij ons de toezegging dat wij de helft zouden betalen. Letterlijk de helft....

De bijbehorende bepaling was namelijk, dat hij die helft kreeg op het moment dat hij daadwerkelijk les had
Maw. Om 10.00 uur een les van 40 euro? Dan zou hij om 9:55 20 euro van ons krijgen
De resterende 20 moest hij zelf dan "ophoesten".

Eind van het verhaal :Het kind moet nu nog beginnen met rijlessen.... Want 20 euro is toch wel erg veel, om dat structureel elke week te betalen

En aangezien hij van ons ook niet in onze auto mag rijden, als hij zijn rijbewijs heeft gehaald, heeft dat nu nog geen prioriteit. Prima, dat is zijn keuze.

Jolanda

Kaaskopje

****Kijk, daar haak ik af. Waar staat geschreven dat ze hun rijbewijs moeten halen? Ik mag niet autorijden vanwege een 'handicap', mag ik mijn gezin dan belasten met de kosten van een auto met chauffeur?****

Ik rijd niet uit vrije wil, maar dat buiten beschouwing gelaten. Er staat nergens dat wij de rijlessen en auto ophoesten, daar werken ze dus zelf voor.
En je moest eens weten in hoeveel bedrijven er een rijbewijs gevraagd wordt. Oudste heeft ook zelf voor haar rijbewijs gespaard en werkt nu in een bedrijf waar het gewoon is meerdere keren per week met de bedrijfsauto medewerkers op te halen en ritjes naar nevenvestigingen te rijden. Toch mooi, dat ze haar rijbewijs heeft.

Brianna

Brianna, mag ik toch vragen waarom je niet uit vrije wil autorijdt?
Ik ontken nergens dat het niet handig is om een auto te kunnen besturen. Het verruimt de mogelijkheden zeker. Het is ook beslist sympathiek als ouders hun kinderen helpen om een rijbewijs te halen, maar ik zie het dus niet als plicht om daar in bij te springen. Ook niet door geen kostgeld te vragen. Ik vind dat een kind ook best zelf wat mag investeren in zijn eigen toekomst. Een kind weet ook wel dat het handig zal zijn om een auto te hebben, een goede reden dus om daarvoor te werken.
Daarnaast zou een (voor de wet volwassen) kind ook moeten beseffen dat zijn aanwezigheid in huis kosten met zich meebrengt en dat het normaal is om daarin bij te dragen. Natuurlijk pas als het daar genoeg geld voor verdient. Als datzelfde kind daardoor op andere gebieden wat zuiniger moet doen is dat maar zo.
Ik stel me zo voor dat mijn dochter er ook wat moeite mee zal hebben om voortaan kostgeld te moeten betalen als ze een volwaardige baan heeft. Ik hoor dat gepruttel al aankomen, maar als het moment is aangebroken dat mijn dochter zich de nodige luxe kan permitteren terwijl dat voor ons minder normaal is, dan heb ik er geen moeite mee haar geld te vragen voor kost en inwoning. Wat is luxe in mijn ogen: iedere maand een paar honderd euro overhouden wat zomaar uitgegeven kan worden.

Riak

Ik heb nog geen idee RiaK. Ik vind het onderwijs voor mbo en hbo gewoon duur voor wie het moet ophoesten. Ik vind 1000 euro al duur.

Waardering

Brianna:"Ik ga ervan uit dat ze hun studie afronden en niet met een restschuld achterblijven."
Het lijkt me aardig om de inspanning die ze daarvoor moeten leveren naar waarde te schatten. Het komt niet zomaar. Ze moeten ervoor werken (studeren). Het heet niet voor niets een prestatiebeurs. Ze werken dus ook, maar houden daar niets van over, want het gaat schoon op aan hun studie. Zit het leven ze tegen (ziekte, ongeval, pech), dan blijven ze nog met een schuld zitten ook.
Je eerdere veronderstelling dat je 'alles' voor hen betaalt en zij dus niets zelf zouden doen, klopt niet. In dat licht is het niet zo eerlijk om niet ook je werkende dochter om een bijdrage te vragen.
Brianna:"Ze krijgen iets meer dan 70 euro studiebeurs, die ze zelf mogen houden als zijnde zak- en kleedgeld."
Dat blijf ik een raar verschijnsel vinden, hoewel het per saldo in geld niet uit hoeft te maken. Ze moeten zelf werken om te zorgen dat die financiering geen lening wordt. Die verantwoordelijkheid haal je niet weg door het herbenoemen van dat geld dat daarvoor bedoeld is. Ze hebben met dat werken ook zelf invloed op de werkelijke kosten van die studie. Of ze boeken delen met medestudenten, het blok in een keer halen of niet, tijd over hebben om op de 2ehands markt naar de boeken te zoeken, extra zuinig te zijn met papier en pennen.
Dat hoeft schijnbaar allemaal niet als pa en moe betalen voor dit soort vaste lasten horend bij de studie. Daarmee verliest de prestatiebeurs zijn bedoelde effect, namelijk dat studenten zich realiseren dat ze zelf invloed hebben op de kosten van hun studie. Dat hard werken en zuinig zijn met de spullen loont.
Jolanda:"Eind van het verhaal :Het kind moet nu nog beginnen met rijlessen.... Want 20 euro is toch wel erg veel, om dat structureel elke week te betalen "
Prachtige oplossing. Per saldo maakt het niks uit, maar het direct merkbare verband tussen inkomsten en uitgaven doet 't 'm. Het laat eens te meer zien dat de pijn helemaal niet zit in grote bedragen, maar juist in kleine terugkerende vaste lasten.
Dat is het moeilijkste om mee om te gaan.
Groet,
Miriam Lavell

Een stapje achteruit

Juliza, wat als jouw kinderen het ook met een beetje minder dan ze thuis gewend waren moeten doen? En hun kinderen? Vind je dat een leuk vooruitzicht?
Hebben jouw en zijn ouders 'm heel bewust voor jullie uit de broek laten hangen in de veronderstelling dat jullie toch nooit meer zo goed in de slappe was zouden raken? Dat zij altijd baas boven baas zouden blijven? Dat is naar mijn beleving de uitstraling van een insteek als deze "En dat is wat ik bedoel met \'laat ze maar lekker even kind zijn\'. Die tijd komt namelijk nooit meer terug"
In jouw geval en dat van je man is dat een self fulfilling prophecy geworden.
Juliza:"Wij gaan daarin bijvoorbeeld niet tot het opslitsen van ons huis. Niet omdat ik dat zielig vind, maar om de simpele reden dat ik het overdreven en onnodig vind."
Grappig dat je hier zo over valt. De functie van dat opsplitsen is niet dat ze ervan met geld leren om te gaan, maar om te zorgen dat ze op zichzelf kunnen wonen. Dat willen ze graag en dat is makkelijker hier te organiseren dan elders (woonruimtetekort). De consequentie van op jezelf wonen is dat je zelf moet betalen. De consequentie van bij je ouders blijven wonen is dat je meebetaalt aan de kosten (kostgeld).
Groet,
Miriam Lavell

Keuzes kunnen maken

Juliza:"Ik snap niet waarom ik er vanuit zou moeten gaan dat ze het (uiteindelijk) met minder moeten gaan doen dan wij."
Nee, dat snap ik ook niet, maar dat doe je wel met de insteek "En dat is wat ik bedoel met \'laat ze maar lekker even kind zijn\'. Die tijd komt namelijk nooit meer terug" Voor jou en je man is dat ook waarheid gebleken.
Juliza:"maar ik heb het er na een verkeerde studiekeuze bij gelaten. Ik had er geen zin meer in en ben gaan werken, dat was mijn keuze. Niet de meest slimme keuze, maar wel de mijn keuze."
Een keuze die studenten van vandaag met een schuld achterlaat en dus nog verder achterop zet. Het is niet handig om die realiteit te verbloemen met "laat ze maar lekker even kind zijn\'. Die tijd komt namelijk nooit meer terug"
Juliza:"Mijn ouders hadden een andere, waarschijnlijk betere keuze voor mij gemaakt. Maar de leeftijd dat zij voor mij konden kiezen lag al achter ons. "
Als je ouders niet voor je kunnen kiezen, waarom zouden ze dan wel voor je moeten betalen? Omgekeerd: als je op je eigen zelfstandigheid staat, ook in het maken van keuzes met grote financiele consequenties, waarom zou je daar dan niet ook (graag zelfs) voor willen betalen? Is het kunnen omgaan met beslissingen die financiele consequenties heeft niet een noodzakelijke basis om dit soort keuzes te kunnen maken?
Juliza:"En dat is wat ik bedoel met het aspect karakter. Zijn vader was een strebel met een visie. Mijn man is dat niet. "
Ik weet niet wat je met karakter bedoelt. Los van karakter is er ook nog iets als vaardigheid. De vaardigheid om je visie tot praktijk te brengen en te financieren moet je ook leren en dat kan beginnen met zelf je boekhouding doen, zelf financieel verantwoordelijk zijn voor je eigen keuzes, en wel op de kleintjes moeten letten. Er is geen enkel inkomen waarbij je niet op de kleintjes hoeft te letten en je je niet hoeft af te vragen of je de consequenties van je keuzes wel kunt financieren.
Juliza:"Je kunt je dus afvragen wie het beter heeft en of wij wel een stap terug hebben gedaan tov zijn ouders."
Nee hoor, dat kun je gewoon uitrekenen als je het bij financiën houdt. Je vel kun je niet eten dus er goed in zitten levert concreet niet zo bar veel op. Tenzij je in staat bent goed rond te komen van weinig. Dan telt het wel. Goed rond komen van weinig moet je wel leren. Het moet je niet overvallen en het is niet makkelijk.
Juliza:"Krijgen ze ieder een eigen opgang met eigen keuken,- bad- en toiletvoorziening die ze van jullie huren?"
Ja. Toevallig kan dat heel eenvoudig met onze woning (van oorsprong loonwerkershuisjes).
Groet,
Miriam Lavell

Late reactie m. lavell

Ik had de afgelopen dagen heel weinig tijd om te reageren,sorry.

M. Lavell: Dat ligt er maar aan wat je veel vindt. De vragen van Jolanda passen hier prima: wanneer is geld serieus geld? Als je dat wat je zoon kost geen serieus geld vindt, hoe moet jouw zoon dat dan wel serieus geld vinden? Ik weet niet wat hij je kost. Dat ligt aan wat jullie gewend zijn te eten, hoe en of zijn aanwezigheid gemeentelijke belastingen, watergeld en rioolrechten beinvloedt, wat hij aan spullen in huis haalt waarmee de dekking van de inboedelverzekering negatief beinvloed wordt (onderverzekerd), welke invloed zijn aanwezigheid met salaris heeft op gemeentelijke rechten rond ziekenzorg of huishoudelijke hulp als er iets met jou, of je man gebeurt en zelfs hoe lang hij zijn kleding draagt voordat het in de was gaat en of hij wel of niet het licht in de wc laat branden na gebruik.

- Ik denk dat dit allemaal wel meevalt. Ook als ik er serieus over nadenk denk ik dat zoon werkelijk waar weinig kost. Dat is natuurlijk ook de wet van de getallen. We wonen hier sowieso al met acht mensen in een huis en 's weekends vaak nog een negende. Een persoon beinvloed het totaal dan natuurlijk veel minder dan als je maar met drie of vier mensen bent. Er zijn wat dat betreft drie manieren om kostgeld te berekenen: of de werkelijke kosten doorrekenen of gewoon (in ons geval) een achtste of een negende deel van alle rekeningen doorberekenen (wat ergens niet eerlijk is omdat hij bijvoorbeeld niet altijd precies een achtste zal gebruiken)of gewoon een lukraak bedrag kiezen.
En wat doe ik dan met pleegzoon die al uit huis is maar wel de meeste weekenden hier doorbrengt? ook geld doorberekenen voor het eten en de andere kosten?

M. lavell: Maar probeer maar eens met 75 euro in de maand (het bedrag van ano). Wat zou jou dat opleveren in een spaarloonregeling of een of andere renterekening of besparen als extra aflossing op je hypotheek of andere lening? Wat kun je doen met je gezin met kerst als je 900 euro extra hebt (12 x 75 euro)?

Ik vind het serieus geld.

- Dat vind ik opzich ook wel. Ik kan best 900 euro met kerst gebruiken. Waarom ik dat toch niet doe? Ik sta achter de reden waarom hij hier woont en spaart. Op deze manier kan ik hem steunen bij het bereiken van zijn doelen en aangezien dit de enige manier is waarop ik dit kan doen ga ik niet alsnog geld vragen. Zelfs al zou hij dat bedrag van 75 euro in de maand makkelijk kunnen missen. Wat dat betreft is dat ook een bedrag waar ik de opvoedwaarde van niet in zie want op een heel salaris maakt zo'n bedrag voor iemand zonder vaste lasten behalve verzekeringen natuurlijk niet eens zoveel uit.

M. Lavell: Vergelijk het met je jongere kinderen: Hoeveel zakgeld/kleedgeld krijgen zij? En is dat peanuts, of moeten ze dat zelf als serieus geld beschouwen? Als 75 euro in de maand \'niks\' uitmaakt, waarom geef je ze dat er dan niet zomaar bij?

- die hebben een andere leeftijd, hun tijd komt nog wel. Inderdaad hebben mijn jongere kinderen veel minder geld tot hun beschikking. Ik zou er dan ook bezwaar tegen maken als zoon zijn salaris niet zou sparen maar uit zou geven. Dat zou ik tegenover de rest van het gezin niet netjes vinden. Dat is namenlijk merkbaar als de een in een dure auto rijdt en in dure kleding loopt en de ander het met goedkope kleding moet doen. Dat voelt oneerlijker dan een ongelijke bankrekening. Bovendien mogen de jongere kinderen later precies hetzelfde doen mochten ze die behoefte hebben.
En natuurlijk kan ik best 75 euro in de maand erbij gebruiken maar ik sta achter het doel waarom mijn zoon (en dochter voor hem) spaart. Dus vandaar dat ik de extra kosten voor zoon graag draag omdat ik hem zo op een bescheiden manier kan helpen zijn doel te realiseren.

M. Lavell: Wel de tandarts zit dan nog voor een belangrijk deel in de basisverzekering bijvoorbeeld. Ik vind het opvallend dat je het steeds maar over grote investeringen hebt, alsof die kleine er niet toe doen. Alsof een tandartsrekening van 75 euro niks is. Als jij al dat soort lasten als onbelangrijk klein geld beschouwt, hoe moeten jouw kinderen dat dan belangrijk leren vinden?

- kleine bedragen zijn uiteraard belangrijk, dat zal ik niet ontkennen en alle kleine beetjes helpen maar toch zouden die paar voordelen die op leeftijd gebaseerd zijn nou echt het verschil maken tussen financieel gezien verzuipen als je op jezelf woont of het redden? Het dusdanige pakket aan lasten is wel zo dat je toch een bepaalde strategie aan moet nemen als je op jezelf woont en dat is onafhankelijk van enige voordelen die je hebt omdat je nog vrij jong bent. Je zult je totaal houding moeten instellen op op jezelf wonen in allerlei opzichten.

M.Lavell: Waarom haal je India er nou bij? Het gaat om de realiteit in Nederland.

- Ik haal India erbij omdat we natuurlijk sowieso al in en zeer bevoorrechte situatie leven. Mijn kinderen zijn inderdaad een bepaalde luxe gewend, zoals de meeste mensen in Nederland, en daarom is het ook niet zo raar dat ze dit verwachtten van hun toekomst.

M. Lavell: Natuurlijk mag dat, maar daar zit wel het verschil tussen tamelijk ad random wat doen met geld, of er serieus over nadenken. Nu leef ik ook al jaren in de luxe positie dat mijn normale doen zonder al te diep nadenken prima gedekt wordt door mijn inkomen, maar voor mijn kinderen hebben we onze eigen ervaring expres weer van stal gehaald. Dat normale doen zonder denken moet je wel leren. Je moet vooral weten wat normaal is en hoeveel een schijnbaar beetje als 75 euro in de maand werkelijk waard is. Voor complete gezinnen is het het verschil tussen wel of niet naar de voedselbank of wel of geen verjaardagsfeestje.

- Dat besef ik maar ik praat hier vanuit mijn specifieke situatie waarin dat bedrag elke maand wel op te brengen. Ik kan me best voorstellen dat er allerlei situaties zijn waarin ik wel kostgeld zou vragen maar in deze situatie vind ik het een bijdrage die ik lever aan de toekomst van zoon.
Ik behou mezelf het recht voor om over elke situatie die zich hier in huis voordoet individueel te oordelen en het kan best zijn dat ik aan een kind wat om een andere reden hier thuiswoont en geld verdient wel kostgeld ga vragen. Omdat het mijn huis is en mijn geld ga ik uit van wat ik belangrijk vind. Net zoals dat ik geen bijdrage lever voor een vakantie naar Salou maar dat voor een talencursus Spaans in Spanje wel zou overwegen. Oneerlijk? Misschien maar zo is het nu eenmaal. Ik vind opleiding en studie zeer belangrijk en dus wil ik hier wel graag een bijdrage (al dan niet in nature) voor doen.

M. Lavell:Ik denk dat je geen flauw idee hebt van wat een realistische bijdrage zou zijn. Naar jouw idee kosten ze jou niets extra. Ik denk dat het je vies tegen zou vallen als je het werkelijk berekent. Maar je lijkt vooral voorbij te gaan aan wat het bijdragen in de vaste lasten met hun perceptie over inkomen en uitgaven doet.

Ik kan me maar twee emoties bij die omgang voorstellen: Of pa en moe nemen mij en mijn inkomsten niet serieus, of ik neem pa en moe niet serieus en die moeten maar dokken zolang ik thuis woon

- Ik denk dat er wel meer dan twee emoties denkbaar zijn: bijvoorbeeld dankbaarheid dat ouders het kind helpen op deze manier iets te kunnen bekostigen of dat nou een opleiding/inrichting/een wereldreis/een autorijbewijs is.

Achteruit

Ik kan me goed vinden in de reactie van Juliza. Als ik zo naar mijn kinderen kijk hebben ze alle mogelijkheden om op hetzelfde niveau of zelfs een hoger niveau als wij te leven. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft als alles lukt zoals ze wil de kans om over een paar jaar echt heel redelijk te verdienen. Ook voor mijn jongere dochter geldt dat. Het kan natuurlijk ook allemaal niet lukken, je maakt een andere keuze, je wordt ziek, het zit tegen, je raakt zwanger waardoor je andere keuzes neemt enzovoorts. En zo kan het natuurlijk best zijn dat iemand uiteindelijk minder gaat verdienen dan onder andere omstandigheden had gekunt en dus een stap achteruit doet (in financieel opzicht!) ten opzichte van de ouders. Dat kan, hoeft helemaal niet te betekenen dat die persoon ongelukkiger zou worden. Het hoeft helemaal niets te betekenen.
In elk geval is het zo dat als ik naar mijn kinderen kijk ik me niet kan indenken dat ze (tenzij de omstandigheden tegen hun werken) niet dezelfde welstand als wij zouden bereiken. Overigens zijn het allemaal keuzes, als wij minder kinderen hadden gehad dan zouden we ook luxer kunnen leven maar die keuze hebben we niet gemaakt. Wij leven nu ook niet heel bijzonder maar we zijn wel tevreden met de keuzes die we hebben gemaakt.
Mijn pleegzoon bijvoorbeeld kiest er voor om sowieso heel anders te gaan leven en voor hem spelen materiele zaken veel minder. Hij zal in zijn beroepskeuze nooit een eigen huis bezitten of luxe dingen maar dit is wat hij wil en dit is waar hij gelukkig mee is.

Laat ze nog maar even kind zijn

Ik snap het niet, ik snap het niet. Wat is dat dan, kind zijn? Onderuitgezakt op de bank met een baal chips naar MTV kijken? Als ik Juliza's postings lees, betekent "kind zijn" vooral: géén verantwoording hoeven te dragen. Niks te hoeven (weten) over de grote enge wereld, waar het allemaal alleen maar over geld gaat/om geld draait?
Griezelig. We leren onze kinderen verantwoording dragen over allerlei zaken (cavia, gymspullen, op tijd op school komen) maar niet over geld. De factor die hun leven het meest zal beinvloeden. Of je dat nou leuk vindt of niet, geldproblemen/schulden zijn oorzaak nummer één van relaties-ellende, lichamelijke klachten en psychische problemen. Nou, lekker.

Tirza

Maylise

Kostgeld is vrij eenvoudig uit te rekenen met behulp van Nibud/belastingdienst. In mijn tijd, dertig (!) jaar geleden lag het bedrag aan kostgeld op 12,50 gulden per dag. Dat is een dikke 350 gulden per maand. Ik mag toch aannemen, dat je vandaag de dag de gulden door de euro kunt vervangen. In het bedrag zit woonruimte, verwarming, licht, water, voeding, bewassing, elektra.

Tirza

Tirza g.

Dat is natuurlijk wel een vrij arbitrair bedrag. Als je kostgeld werkelijk berekend op basis van geleverde diensten lijkt me dat het ook afhankelijk is van de grote en luxe van het huis, wat er gegeten wordt enzovoorts. Tenslotte betaal je ook voor een drie sterren hotel meer dan voor één sterren hotel
De meeste ouders zullen kostgeld dus meer uitrekenen op basis van wat zij denken dat kind kan missen en wat zij noodzakelijk vinden.
Overigens lijkt me dat bedrag voor iemand die fulltime werkt op zich niet onredelijk maar het hangt wel van heel veel factoren af lijkt me.

Communicatieprobleem

Juliza, het is duidelijk dat wij in dit draadje ook al met een communicatieprobleem te maken hebben. Het is een discussie over geld waar jij en Maylise van doen alsof dat een verwerpelijk onderwerp is. Niet zo belangrijk want jullie zijn niet zo materialistisch.
Het doet me denken aan Marianne Thieme van de partij van de dieren die in de kamerdebatten over Prinsesjdag geirriteerd verzucht waarom het toch maar steeds over geld moet gaan. Sorry, maar dan moet ik lachen. Het getuigt van weinig realiteitszin.
Vooral ook omdat onbekommerd je geen zorgen maken over geld, heel veel geld, tijd en energie kost. Ik onderschrijf overigens dat je ook van een minimumloon onbekommerd kunt leren genieten. Maar niet met de insteek die jij en Maylise hebben.
De zwart/wit tegenstelling die jij maakt komt geheel voor jouw rekening. Zie het voorbeeld van Jolanda en de autorijlessen van haar zoon. Het gaat helemaal niet over afknijpen, maar over het bewust worden van vaste lasten. 20 euro, daar kun je echt last van hebben.
Wie doet de boekhouding bij jullie thuis? Een accountant? Man?
Juliza:"Wat zich daarbij totaal niet druk maakt over de vraag of ze het nu wel of niet beter heeft dan haar (schoon-)ouders want dat is zo\'n beetje het laatste wat me boeit."
Dat kan alleen als de (schoon)ouders heel veel verdienden. Minder dan jij en je man hebben wordt al merkbaar krapper. Je kinderen kunnen zich deze luxe dus minder permitteren.
Juliza:"Die tijd die beleef je maar 1 keer en daar moet je lekker van genieten."
Want? Daarna wordt het leven vervelend? Dat is een triest vooruitzicht. Het lijkt mij juist zinnig om ze te laten zien dat het leven dan al leuk is en dat het met het groeien van de zelfstandigheid, dat is het inkomen, alleen maar leuker kan worden.
Groet,
Miriam Lavell