Kleine kinderen, kleine zorgen...

Sterkte Juline

Ik zou er wat voor over hebben om alleen de zorgen van het afvegen van snotneuzen en het controleren of het traphekje wel dicht zit te hebben.

Natuurlijk zijn er ook ouders met terecht grote zorgen over hun kleine kinderen en zorgeloze puberouders, maar over het algemeen gaat het cliché vaak op.

skik

ook van mij sterkte

Het machteloze gevoel dat je je kind niet kunt helpen terwijl je haar (of hem) zo ziet worstelen is zwaar

Graphic novel

http://www.hanta.nl/hanta/2019/04/03/recensie-de-genezing-van-de-krekel-toon-tellegen-en-gwen-stok/

Er is inmiddels een graphic novel versie van het boek, ook samen met Toon Tellegen gemaakt. Ik ken het niet, maar misschien is dat wat toegankelijker gezien de huidige media. Ook strips kun je samen lezen.

Ik wens je veel sterkte. Ik werd soms zelf heel wanhopig van de somberheid van mijn dochter. Er zat ook een grens in wat ik van haar kon aanhoren, dan moest ik me even terugtrekken om tot mezelf te komen.

Gelukkig alweer lang geleden.

Uiteraard

Uiteraard zijn er bij kleine kinderen ook grote zorgen. Die wil ik ook helemaal niet bagatelliseren. Maar het doet pijn dat ik mijn kind niet meer begrijp, en dat mijn kind niet alles vertelt om ons geen pijn te doen. Dat is volgens mij wel meer kenmerkend bij grote kinderen.
Bedankt voor de reacties in elk geval. Dat doet toch goed.

Ja, dit herken ik helemaal. Zo veel liefde, en zo weinig kunnen doen. Toch denk ik dat je al best veel doet: je bent er voor haar als ze je nodig heeft. Ook al maakt ze daar nu geen zichtbaar gebruik van. Ook al zit ze misschien dag en nacht op haar kamer. Dan nog heeft ze dat gevoel nodig, die wetenschap, die vanzelfsprekendheid: mijn ouders zijn er voor mij, als ik ze nodig heb.

Ik kon wel kleine dingen doen voor mijn sombere pubermeisje. Soms niet meer dan een 'zo maar' knuffel, soms een boekje of een ander klein cadeautje waarvan ik wist dat ze het zou waarderen. Zo kon ik in elk geval laten zien dat ik van haar houd en dat ik haar problemen serieus neem. Maar veel meer was het inderdaad niet. Gelukkig had ze wel een goede therapeut. En uiteindelijk ging het ook over. Sterkte voor jullie allebei.

Pff

Sterkte! Ik weet vanuit heel nabij wat het is en hoe moeilijk het kan zijn! Sterkte voor jullie allemaal.

Als er nog broertjes of zusjes zijn, probeer of ze soms naar iemand toe kunnen, voor quality time voor zichzelf. Ik ben diegene geweest die dat voor de brusjes deed en ze kijken er nu heel fijn op terug, ze weten zelfs nog wat ik op sommige momenten had gekookt (6 jaar later!)

En gewoon hier je hart blijven luchten..... Klagen en je frustraties van je af schrijven kan zo helpen.

Ach Juline

Meid, ik kan me zo goed voorstellen wat je voelt. De machteloosheid is zo naar. Je houdt veel van je meisje en doet wat je kan, maar soms kan hulp van buitenaf (iemand die niet emotioneel betrokken is) beter helpen. Je moet ook oppassen dat haar pijn niet jouw pijn wordt, want dan ben je helemaal geen goede steun. Heb zelf een dochter van 16 die ook niet goed in haar vel zit. Lange tijd zelf geprobeerd haar te helpen, maar pubers willen nu eenmaal best veel, maar niet ALLES met mama en/of papa delen. Bovendien voel ik plaatsvervangend altijd haar verdriet en pijn en dat maakt ook mij emotioneel en soms misschien niet sterk genoeg om haar te helpen. Sinds kort gaat ook zij naar een psychooloog. Wij blijven haar daarnaast natuurlijk ook steunen en ze weet dat we er altijd voor haar zijn. Dat is belangrijk! Veel sterkte!!

Ook ik herken het

Onze dochter kruipt na vier jaar langzaam uit het dal. Maar dat is natuurlijk geen rechte weg omhoog. Ik vond en vind het moeilijk om mijn positie te bepalen en mijn grenzen aan te geven.
Ik kan haar wanhoop soms zo goed voelen, ik kan me zo goed indenken welke beren zij allemaal ziet. Maar het zijn haar beren en is haar wanhoop, die grens blijft lastig. En ruimte geven voor normale ontwikkeling richting zelfstandigheid en volwassenheid daarom ook.

Ik probeer ook juist in tijden dat het beter gaat ook te praten over deze worsteling, maar durf en doe dat zeker niet op de moeilijke dagen.

Sterkte! Uiteindelijk heb ik veel steun gevonden bij een collega die in een vergelijkbare situatie zit. Het kunnen delen van deze niet fijne situatie vind en vond ik heel fijn.

goh Lanza

Daar waren we nog niet opgekomen dat je over kleine kinderen ook grote zorgen kunt hebben, lees de eerste reactie van skik.
Laten we dan zeggen dat je met oudere kinderen het type zorgen kunt hebben dat je met kleine kinderen niet hebt. Depressiviteit, ernstige psychische klachten.
En het zou met niet verbazen als jij van mening bent dat dit te voorkomen zou zijn geweest door andere opvoeding, maar dat is dan een afslag die we hier als puberouders gemist hebben.

Reageer toch niet meer op Lanza

Ze blijft gewoon doorgaan. In bijna elke draad. Negeren is de enige manier.

En Juline, herkenbaar. Veel sterkte. Het is niet makkelijk.

Juline, een tip

Kan je dochter ook vertellen wat haar bezig houdt? Studie of het gevoel hebben minder voor te stellen, etc.

Tip: Ik heb de puber een tijd voorgelezen uit de boeken van de Broederband. In het verhaal over een groepje 14-jarigen die niet populair zijn, gaan ze opdrachten winnen door gebruik te maken van ieders sterke kanten. Sommigen wisten niet eens wat hun sterke kant waren, maar dan zagen anderen het weer wel.
Het werd niet altijd een succes, maar de eenlingen groeiden en kregen meer zelfvertrouwen omdat ze ergens goed in waren.
Het speelt zich af in de tijd van de Vikingen, dus ook weer veilig minder actuele problematiek. Even kunnen wegdromen, even los van het verdriet.
Door het voor te lezen, was naast luisteren en het verhaal voelen, ontstond ook een gelegenheid voor haar om over iets te praten wat haar bezig hield.
Opvallend dat wel meer klasgenoten die boeken lazen!

Goede tips

Klinkt als een mooi boek, Flanagan.
Ook anderen bedankt voor de tips en het luisteren. Dochter geeft aan dat ze tijdens een-op-eentijd wel haar verhaal kwijt kan, dus daar ga ik zeker op inzetten. Ondertussen probeert de huisarts of ze ergens op korte termijn gezien kan worden. Ook is ze nu aan de melatonine, om het piekeren 's nachts wat te beperken. Zitten ook nadelen aan, las ik laatst, maar voor nu is goed slapen belangrijk.

Moeilijk

Je bent zo gelukkig als je ongelukkigste kind, las ik ooit en dat is helaas waar. Je wil je kind zo graag helpen maar dat kan helaas niet, niet echt, je zit er te dicht op. Je kunt luisteren, haar vertroetelen, maar echt inhoudelijk helpen daar ben je niet voor opgeleid. Hopelijk komt er snel adequate hulp.

Ik herken het wel, mijn zoon worstelt al vanaf zijn 9e met stemmingsklachten. Hij is laatst weer uitgebreid onderzocht en nu blijkt dat hij een lichte vorm van autisme heeft. Er is direct veel voor hem (en ons) op zijn plaats gevallen en hij krijgt nu gerichte begeleiding. Het lijkt me ook voor jouw dochter zaak om te kijken of ze “gewoon” depressief is of dat er nog iets onder ligt. Ik zou zeker om een uitgebreid onderzoek vragen, maar die mening is natuurlijk sterk gekleurd door mijn eigen ervaringen.

Sterkte voor je dochter en ook voor jou, het is heel moeilijk.

Gelukkig

"Je bent zo gelukkig als je ongelukkigste kind, las ik ooit en dat is helaas waar." Godzijdank niet. Mijn kind is zwaar depressief, eet nauwelijks, praat helemaal niet en ligt alleen maar in bed. Daar ben ik echt heel verdrietig van, maar gelukkig haal ik veel vreugde uit andere dingen. Mijn andere kinderen waar het wel goed mee gaat, mijn sociale contacten, sport. Anders zou ik ook in mijn bed gaan liggen met de gordijnen dicht.

skik

skik (ot)

Dat klinkt ernstig, wat naar. Hier is het gelukkig minder heftig en heeft kind ook soort aanvaard dat ze het leven wat somberder in ziet dan anderen.

Alkes

Ik kom net bij de huisarts vandaan, die gaat een opname regelen. Dit gaat zo niet langer. Hoop dat er verbetering komt, dit is zo zielig.

Vervelend voor jouw kind ook, je gunt het ze zo om onbevangen in het leven te staan.

skik

Och Skik toch

Ik wilde een verhaal typen over goed voor jezelf zorgen als je kind zo ongelukkig is, maar dat komt misschien nu zo verkeerd over. Dan weet je het vast dat ik het beter bedoel dan het soms mijn toetsenbord uitkomt.

In elk geval deel ik de gedachte kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen wel. En soms, in de echt rotste momenten, bedenk ik me ook het verschil met doodzieke kleine kinderen. In dat geval heb je al snel allerlei hulptroepen, snelle acties van artsen, Ronald mc Donald huizen, noem maar op. Allemaal heel nodig en nuttig en fijn, maar zodra je kind een psychische ziekte heeft, is dat er allemaal niet.

Al is je kind eigenlijk doodziek (suïcide is nou eenmaal dodelijk), in dit soort gevallen is er veel minder. Wachtlijsten, kijk het nog maar even aan, probeer nog maar even dit... je wordt veel meer aan je lot over gelaten. En Dat maakt de zorgen alleen maar nog groter.

Nee, dit is geen bericht omdat ik jaloers ben op alles wat er ooit voor kinderen met kanker georganiseerd is. Maar wel een oproep tot steun aan juist de ouders van grotere zorgenkinderen. Want die hebben het net zo hard nodig.

Dus vandaar mijn tekst; zorg voor jezelf. Probeer af en toe zelf iets leuks te gaan doen, eventueel met aanwezige brussen. En Veel sterkte.

het verschil

w.b. kleine kinderen, kleine zorgen, zit natuurlijk voornamelijk in het feit dat het veelal lichamelijke problemen zijn, of problemen waarbij je zelf nog kan ingrijpen door opdracht te geven voor behandeling.

Een puber/nog groter kind heeft daarin al veel meer of volledig zijn eigen zeggenschap: die kan je adviseren, maar een behandeling afdwingen kan niet meer. Daarin zit een veel groter deel van zorgen: je hebt er veel minder invloed op.

Het gaat niet om de aard van de ziekte, maar om de invloed die je daar al dan niet op kan uitoefenen.... zo heb ik dat tenminste ervaren tussen vroeger en nu

Ja Skik

Heel veel sterkte gewenst voor jou en je kind. Hou je goed. Hopelijk lukt het om een behandelafdeling te vinden waar het klikt en je dochter goed kan zijn.

Dankjulliewel

Lief! Komt goed.

skik

Skik

Ook van mij sterkte. Hou vol!

Skik

Excuses als mijn citaat kwetsend was. Zo bedoelde ik het niet, en degene die het tegen mij zei ook niet. Heel veel sterkte, ook voor jou.

Citaat

Helemaal niet kwetsend hoor Alison. Snap best waar het vandaan komt. Net als 'kleine kinderen, kleine zorgen' wel een algemeenheid is maar ook niet altijd opgaat, zoals bijvoorbeeld bij ernstig zieke of gehandicapte kleine kinderen.

Als je kind ongelukkig is ben je als ouder niet volmaakt gelukkig, vanwege de toestand van je kind hangt er altijd wel een schaduw over je geluk, en heb je zorgen. Maar gelukkig ben ik niet net zo ongelukkig als mijn kind. We krijgen begrip en steun uit onze omgeving, man en ik zitten op één lijn, met onze andere kinderen gaat het goed, zijn er nog leuke dingen en er is hoop.

skik

Sterkte Skik

Dat klinkt niet goed, hopelijk komt er passende hulp op gang.
Sterkte.

Sterkte Skik

Hopelijk is de hulp adequaat!

Helaas

heb je als je kinderen klein zijn ook lang niet overal invloed op en controle over als ouder. Was het maar zo'n feest. Baby's sterven soms al tijdens de zwangerschap, of de bevalling, of de eerste weken, omdat ze zo klein en teer zijn. Ga jij vertellen dat hun zorgen en verdriet klein zijn, omdat hun kind maar 1,5 kilo woog?

Mooi dat jullie hier een open gesprek hebben over puberissues, maar vergelijk het alsjeblieft niet met die vreselijke leus. Zo kwetsend voor al die mensen die ontzettend grote zorgen hebben over hun kleine kinderen. Niet alles kan worden opgelost door artsen en een cliniclown.

Julien ea

Ook ik herken jullie zorgen helaas. Zo naar als je je zo machteloos voelt.
Ook hier een depressieve, automutilerende puber in huis. Al bijna 3 jaar geleden gediagnosticeerd met depressie. Ondertussen dachten we ruim een jaar geleden dat kind door het dieptepunt heen was, maar dat bleek schijn. Een moeizaam jaar gehad. Nu lijkt het weer wat beter te gaan, maar we durven er nauwelijks op te vertrouwen dat het echt is.

Merk dat ik altijd waakzaam ben, altijd de situatie aan het analyseren, altijd aan het kijken wat de signalen zijn die kind uitzendt. We proberen de andere kinderen ook hun aandacht te geven maar het valt voor hen ook niet mee met altijd die brus waar wat mee is en een situatie die zo kan omslaan.

Lanza ga lezen en Laetitia; poeh

Lanza, eigenlijk zou ik mijn puber omgaan training op je moeten uitoefenen en je negeren. Maar goed. Ja, een kindje van anderhalve kilo verliezen is heel erg. Ja een kind met kanker is verschrikkelijk. Je wil maar niet begrijpen dat wij dat allemaal heel erg vinden en dan gewoon meeleven, eten koken, kinderen opvangen enzovoort.
Maar soms missen we die support. Omdat pubers zelfstandiger kunnen zijn over hun behandeling, psychische aandoeningen langer duren, er idioot veel wachtlijsten zijn en weinig echte acties en interventies zijn. Maar ook omdat mensen zo ontzettend bot en veroordelend zijn omdat ze niet snappen dat een suïcidaal kind ook doodziek is (want sorry, ik ken geen cijfers en ik ben ontzettend bot, maar zelfmoord is dacht ik een belangrijke doodsoorzaak bij jongeren van een bepaalde leeftijd).

En wat domme mensen zoals jij al helemaal niet begrijpen is wat Laetitia beschrijft en ikzelf ooit de ‘prepare for impact’houding noemde. Dat je continue alert bent en het ergste verwacht. Elk telefoontje je hartslag naar +100 doet gaan want ‘wat nou weer’. Dat je op scherp staat om te kijken hoe zwart het huidige gat van je kind is, en wat je kunt doen om haar/hem daaruit te krijgen. Of in elk geval niet erger te maken.
En daar is weinig begrip en steun voor. Dus die geef ik nu aan alle moeders/vaders in dit draadje. En haal ik er zelf uit. Omdat we het zo verdomde hard nodig hebben dat mensen zien hoe groot de impact is van zo’n groot kind dat hele grote zorgen met zich mee brengt.

Lanza

Inderdaad, je kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen (been there, done that: na 40 +3 zwangerschap baby overleden 2 dagen voor bevalling, vertel me alsjeblieft niets), verder een ander zorgenkind, ook vanaf jonge leeftijd ziekenhuis in en ziekenhuis uit, en helaas tijdens pubertjid ook nog de nodige problemen.....

En toch: op de kindertijd kon ik meer invloed uitoefenen door zelf de dokter op te zoeken, zelf dingen te regelen (is het helemaal goed gekomen? Nee, dus ook daar weet ik alles van), maar bij een puber ligt het toch anders: ik zie de pijn, ik zie de moeite, ik zie dat het niet goed gaat. Ik wil helpen maar ik kan niet/wordt niet toegelaten om te helpen, omdat ze zich niet openstellen of wat dan ook....

Dat zijn voor mij de grotere zorgen: ik kan er veelal niet actief in deelnemen.....

Eigenlijk juist zoals Biebel zegt.

Skik en alle anderen met pubers met problemen: sterkte!