Ineens tijd voor jezelf….
ik heb drie kinderen tussen 12 en 17 jaar. Een paar jaar geleden zat ik nog in een fase waarbij je eigenlijk altijd min of meer een oogje in het zeil moest houden of in elk geval op de achtergrond aanwezig moest zijn voor het geval dat. Maar nu merk ik dat ze steeds meer hun eigen gang gaan. Ze mogen op zaterdag gewoon lekker doen wat ze willen binnen bepaalde grenzen uiteraard. De oudste twee werken of gaan erop uit met vrienden nadat ze heel lang uitgeslapen hebben meestal. De jongste speelt heel veel buiten en is vooral in de zomer hele dagen in het dorpszwembad te vinden. Ik geef ze ook de vrijheid. maar ik merk dat ik het lastig vind om mezelf ook die vrijheid te geven. Ik zit nog heel erg in de modus dat ik wel thuis moet blijven voor als ze me nodig hebben. Maar ze hebben me niet meer zo nodig 😛 dus ik zit vaak uren, dagen, in mijn eentje thuis. Mijn man heeft daar geen last van, die gaat gewoon zijn eigen gang, maar ik vind het heel moeilijk om bv even te gaan wandelen of winkelen als de kinderen de hort op zijn.
Bv morgen… man is een weekend weg, oudste zoon gaat met een vriend naar het Rijksmuseum, middelste heeft geen plannen en wil vooral uitslapen en jongste logeert bij een vriendje. En ik weet niet wat ik met mezelf aan moet… Ik zou zomaar iets helemaal voor mezelf kunnen doen, maar ik weet niet meer hoe dat moet, geloof ik.
Herkent iemand dit?
Ik heb (ook) weinig hobbies buiten de deur. Maar ik vind het heerlijk om ergens eens een workshop te doen. Wel een beetje richting hobby dingen, maar toch heel anders. Zo zit ik al jaren op naailes maar heb ik ook al eens workshops lingerie maken gedaan. Een verdieping in je hobby zeg maar. Of als je juist niet goed weet wat, om eens wat dingen uit te testen. Er zijn genoeg creatieve workshops te vinden (oke, zomer zal lastig zijn, maar toch)
Tjod22 schreef op 28-06-2024 om 23:17:
[..]
Dat klopt.. al die jaren heeft dat wel eens een beetje geschuurd, maar nooit echt goed doorgedrongen. Het was gewoon zo. Eigenlijk merk ik het pas nu. Mijn man is gewoon doorgegaan met zijn eigen leven terwijl ik 16 jaar lang privé een beetje stil heb gestaan. Hij merkt nu dus geen verschil maar ik moet er echt wel aan wennen. Ben ook best veel kwijt geraakt in die jaren denk ik, weinig sociaal leven overgehouden want naast werk en gezin was er niet veel eigen tijd. Dus ik moet dat weer een beetje opbouwen nu.
Ik zou inderdaad zoals hiervoor geadviseerd ‘gewoon’ leuke dingen gaan doen en merken dat dat leuk is en goed gaat met enkel mobiel bereikbaar zijn.
Ik zou ook vooral gaan investeren in sociale contacten, erg belangrijk, tenzij je daar zelf echt geen plezier uit haalt. Dat kan moeilijker zijn in weekenden als die mensen gezinnen hebben en het weekend voor het gezin willen reserveren. Toch geldt dat niet voor iedereen, dus kijk gewoon wie er misschien ook af en toe iets leuks in het weekend wil ondernemen. Vaak vinden mensen het leuk als iemand anders initiatief neemt.
Maar ook door de week zou ik wat meer doen aan sociale contacten als je 4 dagen pw werkt. Heb ik ook altijd gedaan (ik werk ook 4 dg pw) dus zal af en toe toch best lukken? Hoeft natuurlijk niet wekelijks of een paar keer per week.
Jij hoeft toch ook niet altijd voor bijv het eten of transport voor clubjes (als dat nog speelt) te zorgen? Laat je man dat dan maar af en toe doen. Wil hij dat doen zodat jij door de weeks zelf wat kunt ondernemen ‘s avonds?
Vroeger hing er altijd een "touwtje uit de brievenbus" maar tegenwoordig is er een digitaal touwtje. 
Ik zou wel zeggen dat ik weg was als ik van plan was om ergens heen te gaan. Op het moment waarop ik de deur uitliep. Dus niet eerst gaan afwachten of ze van plan waren om te komen want daardoor voel je je weer afhankelijk en misschien teleurgesteld. Vertrouw op dat touwtje. Ze kunnen immers altijd terugkomen.
Ik vind het zelf leuk om toerist in eigen stad/regio te spelen. Museum, fietsroute, enz. Dan ben je ook zo weer thuis als het zou moeten.
En misschien voor de andere weekenden weer eens samen met je man een hobby oppakken? Is goed voor de relatie 😀
To tijd om je meer op jezelf te gaan richten. Kinderen van die leeftijd kunnen binnen bepaalde kaders zelf hun zaken regelen en zelf contact opnemen als er wat is. Zelfstandigheid is ook goed voor hun ontwikkeling. Een moeder die daar continu boven hangt kan ook een belemmering zijn. En ik mis de rol van je partner volledig in dit verhaal. Hij is ook een ouder en van hem mag ook verwacht worden dat hij taken oppakt (en bereikbaar is bij problemen). Probeer je kinderen vertrouwen en verantwoordelijkheid mee te geven. Fouten maken hoort daarbij. Erg belangrijk voor hun zelfredzaam in deze maatschappij.
Begin dus met het maken van afspraken met vriendinnen, clubs of hobby's. En geef aan dat jij die dag of dat moment er niet bent. Laat iedereen (ook man) zelf nadenken over wat ze eten of mee moeten nemen naar school/bijbaan en hoe ze daar komen (vervoer).
Investeer ook in tijd samen met je man. Over een tijdje zijn jullie weer met z'n tweeën. En daar gaat het bij veel stellen fout. Want het gezin valt weg. En heb je elkaar nog wat te vertellen?
Ik kom ook een beetje in de tijd van meer
tijd voor mezelf. Ik ben gaan tennissen en ik SUP graag. Het eerste heeft me een gezellig netwerk opgeleverd (geen vrienden, maar kan altijd even uurtje gaan tennissen) en tweede doe ik graag alleen. Succes met vinden wat jou past! Bij tennis hoeft het ook niet meteen een dagvullend programma te zijn, dus hoef je je ook niet schuldig te voelen als je even niet thuis bent - mama is op de club, tot straks!
mijn kinderen zijn dezelfde leeftijd ongeveer. Toen ik je post las dacht ik eerst, zeg stel je niet zo aan, ga meer werken ofzo (😳)
Maar ik realiseerde me later dat ik het eigenlijk heel herkenbaar vind. Alleen toevallig door mijn baan niet in het weekend. Juist een doordeweeks dag dat ik vrij ben (ik werk 4 dagen onregelmatig dus doordeweeks vaak vrij) en ik wacht tot de jongste uit school komt voor een gezellige middag samen..die belt dat ze gaat spelen en er om 18:00 is. De andere 2 zijn sowieso niet voor het eten thuis als ze al mee eten en niet hoeven te werken. Man is op kantoor. En daar zit ik dan.
En het huis was al schoon en boekje al uit.
Ja dan loop ik ook weleens met mijn ziel onder mijn arm.
Ik heb nog geen ervaring met die fase maar misschien toch tips.
Misschien kun je het ook zoeken in dingen met een net wat langere 'reistijd'. Dus ga op de fiets op pad om een ijsje te eten, maar dan in een dorp verderop. Pak de trein naar een mooie stad niet al te ver weg, maak een stadswandeling en ga weer terug. Of wat voor winkels vind je leuk? Zoek uit waar een grote kringloopwinkel, boekwinkel of wat voor winkel je dan ook leuk vindt is en ga daarheen. Je kunt ook overdag naar de film gaan. Of ga een NS wandeling maken, daar ben je zeker een tijd mee zoet en die zijn prachtig. Op de website FrankWandelt heb je heel veel tips voor mooie wandelingen.
Voor mij werkt het zo dat als ik op het moment zelf moet beslissen, ik ook vast loop in 'euh, maar wát dan' en er niet uit kom. Dan helpt het als ik al een plan heb (zoals een specifieke wandeling of een bepaalde plek waar ik naartoe ga).
Vrijwilliger worden bij een verzorgingshuis en rondfietsen met ouderen/dementen. Of meegaan met uitstapjes naar een tuincentrum/markt.
Musea!
Of misschien een sport: zwemmen, tennis, volleybal of fitnessen…
En wandelen, fietsen of een dagje naar een wellness.
Ik zou stapels boeken halen. Maar dan zit je wel weer thuis. Of je gaat bij de bieb een boek of krant lezen.
Herkenbaar. Het hielp mij op een gegeven moment dat ik mezelf toestond om me te vervelen en niet alles meteen wilde invullen. Nu komt het regelmatig voor dat ik een heel weekend alleen zit. Soms ga ik er dan echt op uit, maar ik vul zo'n lege dag ook wel met kleine dingen. Wat kleine klussen in huis, wat opruimen, naar de sportschool. Een film kijken of lezen. Of lekker in een kringloopwinkel rondneuzen. Misschien vind je het leuk om vrijwilligerswerk te doen. En inderdaad, plan het van te voren.
Het is best wennen, klein beginnen helpt misschien. En leg jezelf niet op dat je het ook meteen heel leuk moet vinden.
Op korte termijn zou ik voor morgen iets kleins leuks gaan doen. Je houd van tuinieren, misschien even naar het tuincentrum, en als je het leuk vind zou je daar ook een kop koffie kunnen gaan drinken.
Op de langere termijn zou ik iets van een sport oppakken, dan leer je ook weer nieuwe mensen kennen.
Ademes schreef op 29-06-2024 om 12:49:
Herkenbaar. Het hielp mij op een gegeven moment dat ik mezelf toestond om me te vervelen en niet alles meteen wilde invullen. Nu komt het regelmatig voor dat ik een heel weekend alleen zit. Soms ga ik er dan echt op uit, maar ik vul zo'n lege dag ook wel met kleine dingen. Wat kleine klussen in huis, wat opruimen, naar de sportschool. Een film kijken of lezen. Of lekker in een kringloopwinkel rondneuzen. Misschien vind je het leuk om vrijwilligerswerk te doen. En inderdaad, plan het van te voren.
Het is best wennen, klein beginnen helpt misschien. En leg jezelf niet op dat je het ook meteen heel leuk moet vinden.
Ik vind dit ook een hele goede tip. Jezelf toestaan je te vervelen. Je mag het ook gewoon even niet weten. En dan komt de inspiratie vanzelf wel.
Als je jezelf oplegt dat je iets moet, dan is het alsnog geen ontspanning.
nu de jongste naar school is heb ik een ochtend voor mezelf, heerlijk. Eerst ging ik sporten, maar dan was de halve ochtend al weg. Nu sport ik op een avond dat man thuis is en heb ik op vrijdag echt tijd voor mezelf. Ik ben dan ook echt met iets voor mezelf bezig, lekker shoppen, naar een vriendin, maar ook werken aan m’n eigen business die ik wil opzetten. Dit wil ik al langer maar krijgt nu pas vorm omdat ik er tijd en energie voor heb.
En contacten van vroeger nieuw leven inblazen? Vriendinnen, studiegenoten, collega's, misschien familieleden van je eigen (of een andere) generatie? Doe een stadswandeling, ga naar een museum, of fietsen, of varen met een (gehuurd) sloepje. Ga eens kijken hoe het is in de omgeving waar je opgroeide.
Als je van boeken houdt - zoek een leeskring, dan heb je én een gespreksonderwerp én (nieuwe) kennissen.
Is er een goed doel wat je na aan het hart gaat? Overal zijn - onbezoldigde- gemotiveerde mensen nodig.
Totaal off-topic maar leuk je weer te zien Wilgenkatje!
