Een moeilijke situatie
Ik kan even nergens anders mijn verhaal kwijt, hopelijk vind ik hier mensen die me van advies kunnen voorzien.
De situatie; ik zorg al zo’n 15 jaar in mijn eentje voor mijn dochter, ze is nu bijna 18 jaar. Vader is wel in beeld maar kan worden getypeerd als de pretpark weekend vader. (Woont te ver weg voor co-ouderschap) Hij heeft zich ook nooit beziggehouden met opvoeden.
Sinds een paar jaar zet mijn dochter zich af en gedraagt ze zich als een echte puber met bijbehorend egoistisch gedrag. Omdat ik alle ballen alleen in de lucht moet houden heb ik haar door de jaren heen gevraagd om wat kleine klusjes te doen. Dit ging altijd zeer moeizaam en de hakken gingen in het zand. Anderhalf jaar geleden kreeg ze een vriendje. Zij hielden zich niet aan de huisregels, herhaaldelijk niet. Dachten dat dit een hotel was. De ruzies liepen steeds hoger op en ik ben er niet trots op, maar mijn emmer liep vol en ik ontplofte steeds vaker. Ja ik heb haar uitgescholden, een paar keer een klap verkocht. Het is pure onmacht, wat ik ook probeer, ik dring niet tot haar door. Ik heb geprobeerd te straffen, te praten, te overleggen, in redelijkheid een compromis vinden. Uitleggen wat haar wangedrag met mij doet, alles. Maar niks werkt.
Kort gezegd behandelt ze mij als de huisslaaf. Alles wat ze pakt of gebruikt laat ze liggen, servies, spullen, afval. Ik word er knettergek van. Lege verpakkingen blijven in de kast, rotzooi vind ik overal terug. Vaak klagen over het eten, nooit zelf eens een simpele maaltijd maken. Het is alleen maar profiteren/nemen en denken dat het zo hoort. Ze heeft er tenslotte niet om gevraagd geboren te worden en hey, ik ben toch de moeder. Voor de duidelijkheid, ze hoeft niet de helft vh huishouden te doen. Het gaat mij om dingen als; gooi een stinkende vuilniszak eens in de gemeentebak ipv klagen over de lucht, zet een nieuwe keukenrol neer als de oude op is. Pak mee naar boven wat op de trap ligt. Gooi eens wat chloor in de wc als je die zelf vies hebt gemaakt. Bied eens aan om boodschappen te doen als je ziet dat ik druk ben en je zelf de halve dag ligt te chillen. Ruim eens je placemat op, was die pan even af. Zo kan ik nog wel doorgaan. Het komt allemaal op mij aan terwijl ik genoeg werk heb. Ik vind dat kinderen ook wat kunnen bijdragen, en meer nog als ze ouder worden. Alleen is het hier nooit gelukt. Deze week kwam het weer tot ontploffing. Er is echt iets geknakt bij mij. Weer heb ik gezegd dat ze op kan donderen, ze hoeft hier niet te wonen. Ik kan haar niet meer verdragen. Ze gaf na de ruzie aan dat ze denkt dat ik me verveel en daarom ‘op haar let’. Alleen die gedachtengang geeft al aan dat ze het gewoon niet snapt. Ik heb nu iets gezegd dat nieuw is: als je hier wilt wonen dan doe je mee. En als je niet meedoet dan doe je het dus alleen. Ik kook nu voor mijzelf, ik was voor mijzelf, ik doe niks meer voor haar. Maar het doet me wel pijn, het knaagt aan me. Maar ik weet dat het niet zal veranderen als ik nu niet doorzet. Ze wordt binnenkort 18 en dan komen er nog meer dingen bij waar ze zich tegen af zet. Zo heb ik gezegd dat ze waarschijnlijk wat kostgeld zal moeten betalen omdat ik er door haar leeftijd veel op in ga leveren. Welke moeder wil nou geld verdienen aan haar kind, hoor ik dan. De situatie hier verhardt zich. Ik ben bang dat dit voor een permanente verwijdering tussen ons zorgt, het zit gewoon niet goed. Ik voel me ongeschikt als ouder, ik flip, voel me getergd. Ik kan die rustige, kalme ouder niet zijn, het lukt me niet. Ik voel soms gewoon niks voor haar, alleen maar ergernis. De gedachte dat dit nog een aantal jaren zo gaat, breng mij maar weg. Naar haar vader wil ze niet, haar leven is hier. Wie weet raad.
Allereerst, 
. Het klinkt inderdaad ingewikkeld. Onze oudste (zoon) is 19, heeft ook al enige tijd een vriendin en is veel weg. Het helpt mij/ons enorm om gewoon geen verwachtingen te hebben. Die lees ik jou wel: verwachten dat ze (uit zichzelf) een keer gaat koken, dat ze de vuilnis buitenzet, dat ze wel zal opruimen. Als je je verwachtingen gewoon op nul legt, kan het je ook niet zo enorm tegenvallen als het nu doet.
Verder zou ik toch proberen op een rustig moment wat afspraken met elkaar te maken. Wat wil zij graag van jou (gekookt eten? Gewassen kleding?)? Wat wil jij graag van haar (eigen rotzooi achter zich opruimen)? Leg die lat aan beide kanten niet te hoog. Houd het bij het minimale wat nodig is om het samen leefbaar te houden en niet continu ruzie te maken. Hier is bijvoorbeeld een keiharde afspraak: laat weten of je wel/niet mee-eet ‘s avonds.
Raad weet ik niet, beste TO. En ik zeg twee dingen (zonder dat ik de situatie in detail ken): een meisje van 18 zou niet moeten gevraagd worden om haar spullen zelf op te ruimen, die wordt in mijn ogen geacht al een klein deel van het huishoudwerk mee op haar schouders te nemen. En dat je op de duur je geduld verliest, vind ik heel normaal.
Heb je nog andere kinderen? En is die vriend nog steeds aanwezig in jullie huis?
Sterkte, ik kan helemaal verstaan dat je er door zit!
Wat een vervelende situatie. Ik denk dat je best meer op je strepen mocht en mag staan. Waarom verwacht je zo weinig van haar? Een huishouden vervuilt en verschoont zichzelf niet, eten komt niet vanzelf op tafel, de kasten komen niet vanzelf vol. Dat zou ze als vijfjarige al mogen leren, maar daar heb je nu niks aan. Dus denk dat de aanpak die je nu hanteert goed is: of je draait mee, of je doet jouw portie op jouw manier en ik de mijne op mijn manier. Maar dan niet toch dingen van haar overnemen, hoe lastig ook!
Nog wel even een denkfout: je moet niet inleveren omdat ze 18 wordt maar je hebt een tegemoetkoming gekregen totdat ze 18 werd. Maar als ze financieel bij kan dragen, dan vind ik het logisch dat je kostgeld laat betalen als dat nodig is. Maar ook als het niet nodig is en ze kan het betalen, dan laat haar houding zien dat ze dat lesje best mag leren.
Sterkte!
Haal hier iemand bij. Een gesprekspartner. Ze is nog geen 18.
Bijv via korrelatie: https://mindkorrelatie.nl/onderwerpen/pubers
Het is goed dat je inziet dat voor zowel jou als je dochter de huidige situatie onhoudbaar is. Dit berichtje op het forum is een goede start maar zoek meer hulp!
Ah fijn dat er al wat reacties zijn.
Bedankt voor jullie tips, ik laat ze even op me inwerken.
Ik heb zeker verwachtingen, tegelijkertijd weet ik dat je die moet temperen, ik vind het gezond verstand dat je dingen zelf ‘ziet’. Voor pubers werkt dat toch anders maar het blijft moeilijk om dat te bedenken.
Een soort diensten uitruil is wel een goed idee, als het niet normaal kan is dat een goed alternatief idd.
ik ben het met je eens letterkoekje, kinderen mogen gewoon een steentje bijdragen, ze leven niet in hotel mama. Maar waarom zien ze dat zelf niet zo, het blijft trekken. Ik heb maar 1 kind. Vriend is er nog maar houdt zich nu beter aan de huisregels.
klopt Apiejapie, het kgb vervalt, maar de ali gaat dan rechtstreeks naar haar, vandaar dat ik daar toch iets van wil.
Ik denk trouwens niet dat ik zo weinig van haar verwacht maar het kost zo’n enorme strijd steeds om haar mee te krijgen, wat uiteindelijk niet lukt. Ik ben moe gestreden.
wat hier wel help: nu 21 en 18: jij wil als volwassene behandelt worden, daar horen verantwoordelijkheden bij. Dus concreet: met huishoudschema op de koelkast letterlijk aangegeven wat er per week en maand moet gebeuren en daarmee wat hun bijdrage is en niet direct op hun 18e, maar vanaf hun achttiende steeds stapje verder: wat zijn de kosten van een huishouden. Van hypotheek tot aan GLW en verzekeringen en idd: kosten voor kinderen. Het lost niets in een keer op, maar er vielen toch wel duidelijk kwartjes hier.... stap voor stap!
Ik vind 18 jaar erg oud voor pubergedrag bij een meisje. Dus dat je lage verwachtingen zou moeten hebben, dat zou eigenlijk niet meer moeten zijn.
Ik vind de tip van Absor goed. Haal er een neutraal persoon bij.
Ik snap dat het je erg hoog zit. Het is onrespectvol gedrag. In jouw emotie heb jij zelf ook grenzen overschreden. Zoek hulp om uit deze dynamiek te komen.
Zeg je wel eens wat positiefs
Ik vind je leuk
Wat ben ik trots op je
Doen jullie samen nog leuke dingen
Lachen jullie ?
Ik lees dat je veel van haar verwacht, wat blijkbaar niet in haar belevingswereld aansluit. Ze is zo te lezen nog erg puberaal en ziet de noodzaak niet van opruimen.
Maar dit gedrag is zo consequent, dat ik mij eigenlijk afvraag of er niet iets belangrijks, iets wat intern zit qua hersenverwerking, over het hoofd wordt gezien...
Eerlijk gezegd lees ik tussen de regels door iets veel belangrijkers. Namelijk dat ze de klusjes echt niet lijkt te zien.
Wat ook erg opvalt is dat je erg veel hierover in gesprek bent en blijft gaan, maar wat je concreet van haar vraagt niet beklijft.
Ik mis wat achtergrond informatie, maar zou het kunnen zijn dat het geen onwil is maar onmacht?
Kan er sprake zijn van ADHD?? Met andere woorden, dat ze hier geen overzicht op heeft? Wat er verwacht wordt en wanneer en hoe qua taakjes?
Hoe gaat en ging het op school? Kan ze uit zichzelf gestructureerd werken aan een taak? Is ze snel afgeleid? Wordt wat jij met woorden zegt, goed verwerkt in haar hersenen en komt daar dan de 'juiste reactie' uit, zoals bijv bord opruimen na het eten? Of ervaart ze een 'druk hoofd', chaos en geeft blijk van geen overzicht hebben en de taak wordt dus niet uitgevoerd?? En dat gaat consequent mis?
'Normaal' gesproken is dit namelijk geen strijd, waarom niet, nou gewoon, omdat de gevraagde 'taak' of 'vraag' snel verwerkt wordt in de hersenen en de juiste 'taak', 'antwoord', 'reactie' eruit voortvloeid.
In geval van adhd wordt er een druk hoofd en chaos ervaren en de taak, vraag niet goed verwerkt. Dat is geen onwil, maar echt onkunde.
Als je als ouder zijnde dan toch verwacht dat je kind 'normaal' meedoet, dan is dat erg schadelijk en niet helpend voor een kind en ook niet voor jezelf en jullie onderlinge relatie. Dat kan ze namelijk echt niet....wat jij vraagt of zegt, kan 1 seconde later alweer vergeten zijn
Herken je kenmerken hiervan bij je dochter?
Dan naar de huisarts en laten testen. Dan heeft de medicatie nodig om enigzins 'goed' te kunnen functioneren. Zonder die medicatie is behandeling niet eens nodig.
Je neemt haar gedrag (wat bij veel hedendaagse pubers voorkomt, ik vind ook lege verpakkingen, en zelf iets aanbieden...zelden) persoonlijk (ze maakt jouw een huisslaaf). Je ondergeschikt voelen, echt dat zegt alleen iets over jou.
Dat moet je niet doen.
Ergenissen zijn lastig te voorkomen, ik verwacht soms ook meer, dan mijn puber en jongvolwassenen uit zichzelf laat zien. Maar nu verzuur je jezelf en de relatie met je dochter en ga je in een machtsstrijd. Vind ik niet wijs.
Mijn advies, praat en ventileer met vrienden of familieleden met kinderen je ergernissen. Want het feit dat je alleen bent, maakt het zeker zwaarder. Nu krop je het alleen op.
Zoals bij kleine kinderen geef ze een keuzes ('wil je stofzuigen of een paar boodschappen doen'.) En erger je niet om het feit dat dit moeizaam gaat en niet spontaan gebeurt. Loopt weg en ga wat anders doen. Wat zijn haar leuke kanten, op welke andere manier kan ze jou iets geven, misschien niet die spontane huishoudelijke taken die ze met plezier doet, maar op andere vlakken. Mijn dochter bedenkt hele leuke gerechten, ik voer ze weliswaar het meeste uit 
, maar ik zie het ook als een fijne bijdrage.
Ga nu vooral samen weer iets leuks doen, verzacht in plaats verhardt, ga dat huis uit, en samen weer leuke dingen doen. Mijn ouders waren heel gul en hebben hun kinderen altijd op alle manieren gesteund, ook financieel gesteund. Wij zijn er niet verwend door geworden, maar het gaf een veilig, rijk, genoeg gevoel, van daaruit hebben we keuzes gemaakt vanuit vertrouwen, die voor alle kinderen heel goed hebben uitgepakt. Onze kinderen geven wij hetzelfde mee.
Afzetten kan alleen, als er iets is waar tegen afgezet kan worden. Ik zou wel omdat de vader niet in beeld is, een vriendin, vriend, zus, broer etc. vragen om als jouw sparringpartner te fungeren.
alhambra schreef op 06-12-2023 om 21:05:
Ik vind 18 jaar erg oud voor pubergedrag bij een meisje. Dus dat je lage verwachtingen zou moeten hebben, dat zou eigenlijk niet meer moeten zijn.
Ik vind de tip van Absor goed. Haal er een neutraal persoon bij.
Ik snap dat het je erg hoog zit. Het is onrespectvol gedrag. In jouw emotie heb jij zelf ook grenzen overschreden. Zoek hulp om uit deze dynamiek te komen.
Toch vraag ik me dat eerste af. Ik heb de indruk (zowel thuis als op de school waar ik werk) dat de coronaperiode impact gehad heeft op de ontwikkeling van jongeren en zie regelmatig dat ze (daardoor?) a-typisch gedrag laten zien. Onze oudste is zoals gezegd ruim 19 en begint nu pas duidelijk uit de puber-fase te geraken. Laat, vind ik ook, maar wel de realiteit.
voor nu zou ik alle verwachtingen los laten en investeren in onderlinge verbinding. Vraag even niks, verwacht niks, dan kan je ook niet teleurgesteld worden en ergeren.
Maak het leuk, gezellig en fijn.
En kan het zijn dat er meer speelt? Ga daar op inzetten
Ik zou hulp zoeken en de strijd om het huishouden loslaten totdat je iemand hebt gevonden die jullie kan helpen om deze discussie veilig te houden en in goede banen te leiden.
Dit gevecht kost jou sowieso veel meer energie dan dat het je zou kosten om alles gewoon zelf te doen en voor je dochter creëert het een onveilige situatie. Slaan, uitschelden en dreigen om haar op straat te zetten terwijl ze nog niet eens 18 is vind ik echt heftig.
Wat je vraagt is op zichzelf niet onredelijk en het spat er aan alle kanten vanaf dat je er doorheen zit, maar zo kan het niet doorgaan. Zoek hulp!
Het is lastig om op alle posts uitgebreid te reageren maar ik merk dat jullie het ‘zien’ en ‘snappen’. Ik lees veel ‘ware’ dingen. De machtstrijd. Die was er altijd en is er nog steeds. Ik voel me de huisslaaf en trek me dat persoonlijk aan omdat ik het voel alsof ze wint als ik loslaat en haar laat begaan. En een kind mag nooit winnen. Dit komt ook uit mijn eigen jeugd, is dus erg herkenbaar.
Iemand zegt, kom uit die dynamiek. Dat zou ik graag willen, ik heb daar wel hulp bij nodig en ik zal daar eens naar gaan kijken. Mindkorrelatie kende ik nog niet.
Deze situatie is zeker niet goed voor mijn dochter, en het zal haar zeker raken en een onveilig gevoel geven. Ik zie nauwelijks nog leuke dingen in haar, ze is heel erg veranderd. Ze wil niet met mij gezien worden dus samen dingen doen is er niet bij. We lachen soms om een grappige situatie maar meestal is het een grote klaagzang wat ze over me heen dumpt. Ze kraakt mij ook af, niks deugt. Zal mogelijk ook bij die machtstrijd horen.
bridgetjones, als ik inzet op verbinding en het gezellig maak, dan kan ze toch doorgaan zoals het is en is ze de lachende derde? Dan blijf ik alsnog achter haar kont aan opruimen. Iets in mij verzet zich daar hevig tegen.
En je hebt gelijk, zij geeft ook aan helemaal niet na te denken bij een lege doos in de kast terug te zetten, of die wc rollen op de trap die naar boven moeten. Het komt niet in haar op. Wat zegt dat over haar, is daar iets loos? Of herken je dat als typisch pubergedrag? Zij leeft in haar eigen wereld.
Bedankt voor jullie adviezen tot zover.
Verwachtingen loslaten vind ik echt een goed advies. Op dit moment frustreerd het alleen maar en raak je er door in een continu strijd. Accepteer dat je de meeste dingen zelf moet doen, werk aan je relatie en zorg weer voor een positieve sfeer zodat je vervolgens op een normale manier met haar in gesprek kan gaan en afspraken kan maken. Doe de taken waarvan je weet dat je dochter ze vervelend vind gewoon zelf en vraag je dochter dingen die ze niet erg vind en waarmee je wel geholpen bent. Hier zou de prullenbak legen of de wc moeten schoonmaken ook strijd opleveren maar boodschappen doen, koken, de was opvouwen of stofzuigen vinden ze bijvoorbeeld niet erg dus dat vraag ik aan ze. Uiteindelijk vind ik ook dat ze alles moeten kunnen maar ik heb geen zin in die strijd en ben blij met wat ze wel doen. En omdat onze band goed is doen ze, als ik aangeef bijvoorbeeld moe te zijn, met liefde een keer iets extra's. Als ze het elke dag zouden moeten doen of volgens een schema dan zou het waarschijnlijk veel strijd opleveren maar als ik nu vraag of iemand wil koken omdat ik laat ben of de tafel wil afruimen of een cappuccino wil maken omdat ik moe ben dan doen ze dat gewoon. Ik zou echt proberen te focussen op gezelligheid in huis en een goede relatie met je dochter. Van daaruit kan je veel meer bereiken.
